02 Απριλίου 2009

Του Μίστρου παλικάρια



Ε λ α τ ο π έ λ α γ α
Του ήλιου κρισάρες. Κλειδιά νέρου. Ζωής σμαράγδι. Ισκιάς ζουζουνομέλισσα. Λαμπρής περβόλια. Παιδιάς βασίλειο. Σπιτιού καρπός.
Ε λ α τ ο π έ λ α γ α
Δίρφυος Εύβοίας κρυσταλοπηγή του στερεώματος μια κονταριά σφηνάρι.

26 Αυγούστου Κυριακή κοντή γιορτή της φλόγας χοροστάσι στης Σέττας τη ζαβή κορφή
Ο Άρχοντας του ουρανού στέψη χρυσή στην κεφαλή της μάγισσας με της πορφύρας
μπέρτα που σαλαγά τη συφορά σε πλάγια καταράχια
Κυριακή κοντή γιορτή αερόυμενόπτερα απ’το τσιγγέλι τ’ουρανού πυρόμαχοι σε βράχων προμαχώνες
Αντίχορο στη μάγισσα έχουν στήσει Κύπριοι αντίπυροι Ελλάδιοι νεροβόλοι
Του Μίστρου παλικάρια μ’αλυσσοπρίονα άρματα η πυροσπάστρες κλάρες

Εκεί στο σάλαγο της μάχης ριγό βοά φωνή του κινητού:
΄΄Γιάννη, Δημήτρη, Δημητρό, Νίκο, Χρήστο – Αλάργα – απ’το Μίστρο
Πυρό ένα πολυκέφαλο θεριό τα ελατοπέλαα στα βάραθρα στυβά’’

Μεμιάς ετούτη κι άλλη αρμαθιά παιδιά σπεύδουν τα έλατα
- άκρα του ίδιου τους κορμιού –
να στύψουν την φλόγα του θεριού στη στάχτη να την πνίξουν
Σιμώνουν. Ξέρουν να κριτσανίζουν το θεριό καλά να το λιανίζουν
Κρατούν. Κραδαίνουν τη δοντοφόρο άλυσσο της κλάρας τη σκληρή γροθιά της μάνικας τη βρόγχο

Χιμούν. ΧΙΜΟΥΝ. Με λύσσα σαρώνουν το θεριό του στύβουν την ανάσα
Νικούν. ΝΙΚΟΥΝ. Στου μετώπου την πέτρινη αμάχη με τα πυρένια άγχη
Νικούν... Φαίνεται... Μα...
Η Κόκκινη εσθήτα μπέρτα η μάγισσα το χθόνιο έχει θεριό συμμάχους:
Της στέγνας τη χλαπαταγή ιππείς ανεμομάνους
Δράκοντες με σπαθοφλόγα που χάσκουνε απ’τη γη αψά

Πισώπλατα χαράκια μπήγουνε πυράς φώλεμα στου Μίστρου τ’ασίγηστα βουνά
Λαμπάς υψώνουνται σαν του ελάτου το πυρόλουστο κορμί
Κάρβουνο σιμά λυγούν:
Στου πρόβατου το βελατό μαρμάρου
Στου κουβελιού το βόμβο δίχως άνθη αχό
Στου ρετσινιού το δακροστάλαγμα άρροο
Στης πέρδικας το πεπρωμένο βήμα
Στου τέκνου το ηλιολάλητο σε τάφου ανατριχίλα

Εκεί. ΕΚΕΙ. Στα μάγια λαγκαδιάς
Πέντε του Μίστρου ελάτι –α παλικάρια
Ανδριάτας λευκός στέκουνε κορμός
Με μιαν του Χρέους κλάρα να νέμει –ανέμη –
Ο δεξής καρπός χρυσός
Των τέκνων κλώνος τρύφος ο βλαστός
Αμάραντος ανθός κελαρυστός

Κώστας Μπαιρακτάρης
από την ποιητική του συλλογή ΠΥΡΟΣΑΛΟΙ