Θρυλικός Βασιλιάς της Σπάρτης, η θυσία του οποίου στις Θερμοπύλες αποτελεί παράδειγμα υψίστης αυταπάρνησης, ηρωϊσμού και φιλοπατρίας. Είχε ταχθεί υπέρ μίας Ενωμένης Ελλάδας, και πρέσβευε την ενιαία άμυνα της με πάση θυσία.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:
Η Μάχη των Θερμοπυλών
- Λεωνίδας ο Α’ και 300 Σπαρτιάτες
- Δημόφιλος και 700 Θεσπιείς:
«Όλα έμεναν άκαρπα χωρίς τον Ήρωα.
Χρειάσθηκε ο θάνατος ενός παλικαριού
για να δώσει πνοή ζωής στις πρώτες εκείνες ενέργειες και σ’ όλα τα σχέδια.
Τα λόγια των Ελλήνων έμεναν λόγια
ώσπου να έλθει ο θάνατος να τα ζωντανέψει.
Ο θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια,
Ο θάνατος είναι ζωή.»
Χρειάσθηκε ο θάνατος ενός παλικαριού
για να δώσει πνοή ζωής στις πρώτες εκείνες ενέργειες και σ’ όλα τα σχέδια.
Τα λόγια των Ελλήνων έμεναν λόγια
ώσπου να έλθει ο θάνατος να τα ζωντανέψει.
Ο θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια,
Ο θάνατος είναι ζωή.»
Ίων Δραγούμης, «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα»
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
- Λεωνίδας ο Α’, Γιος Του Αναξανδρίδου.
- Λακεδαιμόνιοι: Φυλή Γενναία.
- Αρχαίες Πόλεις-Κράτη και Τεκμηρίωση των Πηγών.
- Μηδικοί Πόλεμοι : Η Κάθοδος Των Περσών.
- Προαγγελία Πολέμου.
- Χώρα Που Γεννάς Τους Ήρωες, Γεννάς Και Εφιάλτες.
- Θερμοπύλες: Όταν Η Αγάπη Για Την Πατρίδα Υπερβαίνει Το Καθήκον.
- Υπέρτατο Πρότυπο Στρατιωτικής Εντολής.
- Οι Εορτασμοί Των Λεωνιδείων.
- Επίλογος.
* Παραπομπές – Πηγές - Βιβλιογραφία
Μηδικοί πόλεμοι : Η κάθοδος των Περσών
| 493 π.Χ. | Ο Θεμιστοκλής ορίστηκε ως επώνυμος Άρχων. Οχύρωση του Πειραιά. |
| 490 π.Χ. | Η Μάχη του Μαραθώνα. Μιλτιάδης. |
| 480 π.Χ. | Η Γ’ Εκστρατεία Περσών, με αρχηγό τον Ξέρξη, κατά της Ελλάδος. Η Μάχη των Θερμοπυλών. Η Ναυμαχία του Αρτεμισίου, όπου ο Θεμιστοκλής χτίζει τα «ξύλινα τείχη» και συνεχίζει την χρυσή ιστορία της Ελλάδος, τώρα ως μπροστάρης των Ελλήνων κατά των Περσών. Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας (Ευρυβιάδης και Θεμιστοκλής) |
| 479 π.Χ. | Νίκη της Ελλάδας : Μάχη των Πλαταιών (Παυσανίας, Αριστείδης) Νίκη της Ελλάδας : Μάχη της Μυκάλης (Λεωτυχίδης, Ξάνθιππος)(1) |
Και η Ιστορία συνεχίζεται… | |
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ο Α’, γιός του Αναξανδρίδου
Θρυλικός Βασιλιάς της Σπάρτης, η θυσία του οποίου στις Θερμοπύλες αποτελεί παράδειγμα υψίστης αυταπάρνησης, ηρωϊσμού και φιλοπατρίας. Είχε ταχθεί υπέρ μίας Ενωμένης Ελλάδας, και πρέσβευε την ενιαία άμυνα της με πάση θυσία. Ως γνωστόν, οι αρχαίοι Έλληνες, ονομάζανε τα παιδιά τους σύμφωνα με την εμφάνιση ή τα χαρίσματα τους. (Π.χ. «Πλάτων» σημαίνει «αυτός με τις φαρδιές πλάτες»). Έτσι και Λεωνίδας σημαίνει «Λιονταράκι», ή «αυτός που μοιάζει με λιοντάρι», προφανώς λόγω της φυσικής ρώμης και μαχητικότητας του.
ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙ: Φυλή Γενναία
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Λέλεξ (νέα ελλην.: Λέλεγας) ήταν ο αυτόχθων γενάρχης των Λελέγων, και με την σύζυγό του Κλεοχάρεια, γεννήθηκε ο *Ευρώτας. Κόρη τους η *Σπάρτη, η οποία παντρεύτηκε τον Λακεδαίμωνα, βασιλιά τη χώρας, γιός του *Διός και της *Νύμφης Ταϋγέτης.
*Κλασσικό παράδειγμα της Ελληνικής παραδόσεως, όπου οι Θεότητες σμίγουν με την φύση και δημιουργούν πόλεις, βουνά, ποταμούς κλπ.
Αργότερα, βασίλεψε ο ξακουστός Τινδάρεος με τα τρία παιδιά του: οι Δίδυμοι Κάστωρ και Πολυδεύκης, και η Ωραία Ελένη, η οποία παντρεύτηκε τον Μενέλαο, κι ερωτεύτηκε τον Πάρι, με τον οποίον έφυγε στην Τροία, και δημιούργησε έτσι τον Τρωϊκό Πόλεμο. Αργότερα την βασιλεία παρέλαβε ο Ορέστης, γιός του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, κι αργότερα κληρονόμησε ο γιός του Τισαμενός.
Η Λακωνία είχε στην αρχαιότητα πολλές σπουδαίες πόλεις («εκατόμπολις»).
Τους Λακεδαιμόνιους αποτελούσαν οι Σπαρτιάτες, οι Είλωτες και οι Περίοικοι. Οι Σπαρτιάτες ήταν το ισχυρότερο Δωρικό φύλο.
– Η ανατροφή των παιδιών στην Σπάρτη ήτανε η πλέον σκληρή συγκριτικά με τα Ελληνόπουλα στην αρχαία και την σύγχρονη Ελλάδα.
– Οι Σπαρτιάτες ήτανε στρατιώτες εφ όρου ζωής: από τα 20 έως τα 60 τους έτη, οι άνδρες έτρωγαν ασκητικά και κοιμόντουσαν ανά 15 άτομα μαζί σε σκηνές.
– Οι γυναίκες είχαν εξ’ ίσου σκληρή ανατροφή με γυμνάσια, όπως οι άνδρες. Ήταν δυνατές στο σώμα και γενναίες. Όταν μία Ελληνίδα είπε σε μία Σπαρτιάτισσα «Μόνο εσείς οι Σπαρτιάτισσες εξουσιάζετε τους άντρες σας» εκείνη απάντησε «Γιατί μόνο εμείς γεννάμε άντρες».
– Οι Σπαρτιάτισσες είχαν τόσο καλή φήμη σε Ελλάδα και εξωτερικό, ώστε πλούσιοι άνδρες έπαιρναν Σπαρτιάτισσες γυναίκες για να αναθρέψουν σωστά και με φροντίδα τα παιδιά τους.
– Όταν οι φίλες παρηγορούσαν την μητέρα ενός ένδοξου στρατηγού που έπεσε στη μάχη, εκείνη τους απάντησε υπερήφανα: «Μην θρηνείτε. Η Σπάρτη έχει πολλούς ανδρείους σαν τον γιο μου».
ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΟΛΕΙΣ-ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ
Στην Αρχαία Ελλάδα η κάθε μεγάλη πόλη με τα περίχωρα, αποτελούσε ένα ξεχωριστό κράτος, με αυτόνομη διοίκηση, άρχοντες, στρατό, αστυνομία. Ο λαός μας είχε απλωθεί σε εκατοντάδες αποικίες και μετοικήσεις στην Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα, Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ), Αφρική αλλά και πιο πέρα. (π.Χ. Αϊνού στην Ιαπωνία, Καλάς στις Ινδίες, Αραουκανοί στην Χιλή κλπ).Δυστυχώς αυτή η διοικητική ανεξαρτησία των Ελληνικών πόλεων διευκόλυνε την παραχάραξη της ιστορίας μας (είτε λόγω άγνοιας της Αρχαίας Γεωγραφίας, Ελληνικών Αποικιών και Γλώσσας, ή «εκ του πονηρού»), με αποτέλεσμα την πλαστή «εθνική μεταγραφή» πολύ σημαντικών Ελλήνων Ηρώων, Συγγραφέων και Επιστημόνων.
*********************************************************
Όμως κάθε σωστός μελετητής των Αρχαίων κειμένων γνωρίζει πως
«Έλληνες» ονομαζότανε όσοι είχανε την ίδια Γλώσσα, Θρησκεία
και Συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οι πρόγονοί μας, αν και πολυγραφότατοι, τεκμηριώνανε και επεξηγούσανε την κάθε τους θεωρία, αναφερόμενοι στις πηγές τους. Μελετώντας τα χιλιάδες αρχαία κείμενα, μεγάλη εντύπωση προκαλεί: - Η συστηματική αναφορά των συγγραφέων στην αρχική πηγή της πληροφορίας που μας μεταφέρουν. (Π.χ. Ο Πλάτων έμαθε από τους αρχαίους Αιγυπτίους Ιερείς … )
- Συχνά, στην προσπάθεια τους να χρονολογήσουν ορθά κάποιο γεγονός στα βάθη της ιστορίας, αναφέρουν πλανητικές διελεύσεις και όψεις. (Π.χ. ο κατακλυσμός του Ωγύγου συνέπεσε με την διέλευση του Δία στον αστερισμό … )
- Οι πληροφορίες και η αρχική πηγή διασταυρώνονται από πολλούς συγγραφείς χωρίς αντιφάσεις. Αυτό επιβεβαιώνει την αξιοπιστία των πηγών και διευκολύνει τον σύγχρονο μελετητή.
*********************************************************
Οι Έλληνες, πέρα από τα αξεπέραστα πολιτιστικά μνημεία είχανε και εντυπωσιακή υπεροχή στην πολεμική τέχνη. Πριν τα τεχνολογικά επιτεύγματα επηρεάσουν τα πολεμικά αποτελέσματα, η σωματική δύναμη, πολεμική στρατηγική και γενναιότητα ήταν οι συνισταμένες που θα έφερναν τη νίκη. Παρά το ολιγάριθμο των πολεμιστών, οι Έλληνες στην παγκόσμια ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι και την νεότερη ιστορία των Παγκοσμίων Πολέμων, επέδειξαν μεγάλη ανδρεία και κατατρόπωσαν στρατεύματα κατά πολύ ισχυρότερα τους.
Ο Αλέξανδρος, (πρόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου) προσποιήθηκε ότι συμπράττει με τους Πέρσες, ώστε να μάθει τα πολεμικά τους σχέδια και να ενημερώσει τους Έλληνες για τις κινήσεις και τα σχέδια του Ξέρξη.
Η Πυθία συμβούλευσε τον Αθηναίο Θεμιστοκλή να περιορίσει τους Αθηναίους στα Ξύλινα Τείχη, που ήτανε απόρθητα. Έτσι ο Θεμιστοκλής έχτισε Πολεμικά Πλοία.
«Των δε Θερμοπυλέων το μεν προς εσπέρας ούρος άβατον» [3].
Ανάμεσα στις παρυφές της Οίτης και τις ακτές του Μαλιακού, βρίσκεται ο στενωπός του Καλλιδρομίου όρους, που εκτείνεται από την Θεσσαλία ως την Λοκρίδα. Εκεί υπάρχει μία στενή λωρίδα γης, τα στενά, από όπου εκρέουν θερμές πηγές θειούχων υδάτων σε πετρώδες έδαφος, εξ ου και το όνομα Θερμοπύλες: Ετυμολογικά, η ονομασία σημαίνει Θερμές Πύλες, πέρασμα όμοιο με πύλη. [4] .
Κοντά βρισκόταν και το αρχαίο Αμφικτυονικό Ιερό της Δήμητρας, το οποίο οι Έλληνες είχαν χρέος να προασπίσουν έναντι των επιδρομέων [5] .
Ο Ηρόδοτος διηγείται ότι ο Δημάρατος, εξόριστος Βασιλιάς της Σπάρτης και σύμβουλος του Πέρση Βασιλιά, είπε στον Ξέρξη πως
«Οι Έλληνες είναι λαός φτωχός και προικισμένος με μεγάλες αρετές. Οι άντρες αυτοί ετοιμάζονται να πολεμήσουν και έχουν την συνήθεια πριν τη μάχη, στολίζονται και φορούν στεφάνι στα μαλλιά. Να γνωρίζεις πως αν καθυποτάξεις και τους Σπαρτιάτες, κανένα άλλο έθνος δεν θα τολμήσει να σου αντισταθεί. Πολεμάς με Ένδοξο λαό και γενναιότατους άντρες» [7].
Ο Ξέρξης θεώρησε την νίκη των Περσών βέβαιη. Πίστεψε πως ενώ οι ηγέτες αρχικά θα προβάλλουν αντίσταση για χάριν γοήτρου, στην μάχη οι Έλληνες θα λιγοψυχήσουν αντιμετωπίζοντας τις μυριάδες των Περσών. Μα των περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη, σαν είδε τον θρίαμβο των Ελλήνων, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΑΣΜΕΝΟΙ.
Ο αγγελιαφόρος των Περσών είδε τους Έλληνες να ετοιμάζουν γυμναστικές επιδείξεις, και με εντυπωσιακή ψυχραιμία να βγαίνουν άφοβα από τα τείχη. Τελετουργικά χτενίζανε τα μαλλιά τους, καλλωπίζονταν, καθαρίζονταν, σε μία ηρωϊκή γιορτή.
Ο Λεωνίδας απαντά «Μολών Λαβέ» στην πρόταση του Ξέρξη να παραδώσει τα όπλα (γη και ύδωρ). Με Μολών Λαβέ απάντησαν στον εχθρό αρκετοί μεταγενέστεροι πολιτικοί. Σήμερα είναι το έμβλημα του 1ου Ελληνικού Σώματος Στρατού.
Εκτός από την αναμφισβήτητη γενναιότητα του Λεωνίδα, υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες που επηρέασαν την εξέλιξη των γεγονότων:
- Ο χρησμός του Δελφικού Μαντείου προείδε ότι «Η Σπάρτη θα μπορούσε να σωθεί μόνον μετά τον θάνατο του βασιλιά της, απόγονο του Ηρακλή».
- Οι Έφοροι δεν υποστήριξαν τον Λεωνίδα με επαρκή στρατό, αφ’ ενός εξαιτίας των Καρνείων Εορτασμών (Εορτή προς τιμή του Καρνείου Απόλλωνα, διάρκειας 9 ημερών, κατά την οποία απαγορευότανε οι πολεμικές επιχειρήσεις), και αφ’ ετέρου για να ενισχύσουνε τις Ελληνικές δυνάμεις στον Ισθμό της Κορίνθου.
Οι Σπαρτιάτες έστειλαν τον Λεωνίδα με 300 επίλεκτους άνδρες στις Θερμοπύλες. Σύμφωνα με τις πολεμικές συνήθειες τους, επέλεξαν να στείλουν άνδρες με μεγάλους γιους ώστε να αφήσουν ώριμο άρρενα συνεχιστή της γενιάς, σε περίπτωση θανάτου τους.
Ο Ορχομενός προσέφερε 120 άνδρες, η Κόρινθος 400, η Φιλιούντα 200 οπλίτες, οι Μυκήνες 80, και οι Θεσπιείς 700 γενναίους άνδρες.
Σε δύο μερόνυχτα τα πολυπληθή Περσικά Στρατεύματα είχανε αποδεκατιστεί από μικρές ομάδες Ελλήνων οι οποίοι μάχονται … εναλλάξ, φανερά υποτιμώντας τις Περσικές δυνάμεις ! Τις δύο πρώτες μέρες 20,000 Περσών στρατιωτών σκοτώθηκαν, ανάμεσα τους δύο αδερφοί του Ξέρξη, ενώ οι «Αθάνατοι» πολεμιστές του Ξέρξη οπισθοχώρησαν.
Την Τρίτη μέρα συνεχίστηκε ο αφανισμός των πλέον επίλεκτων μαχητών του Ξέρξη. Οι Πέρσες κατανοούν ότι μόνον αν περικυκλώσουνε τους Έλληνες, αν γνώριζαν την περιοχή καλά, θα τους κατατροπώνανε [8] .
Χώρα που γεννάς τους Ήρωες, γεννάς και Εφιάλτες
Ο Εφιάλτης ήταν ένας φιλόδοξος κάτοικος γειτονικού χωριού, ο οποίος δελεάστηκε από τα πλούτη και τις τιμές που του έταξε Ο Ξέρξης. Έτσι οδήγησε τον Πέρση Στρατηγό Υδάρνη με τους στρατιώτες του στην χαράδρα του Ασωπού, όπου συναντούν τους 1000 Φωκαείς, και τους ξυπνούν!!!Οι Φωκαείς αντιλαμβάνονται πως οι Πέρσες δεν τους καταδιώκουν, κι επαναπαύονται στην Ανδρεία των τριακοσίων ! Πράγματι, οι Πέρσες στοχεύουν στον αφανισμό των τριακοσίων, για να σπάσουν τον πυρήνα τη Ελληνικής Αντίστασης. Αν οι Φωκαείς είχανε κρατήσει άμυνα, η ροή της ιστορίας θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά.
Η Μάχη των Θερμοπυλών:
Όταν η αγάπη γιά την πατρίδα υπερβαίνει το καθήκον
Το 480 π.Χ., ηγούμενος 7,000 ανδρών, μεταξύ των οποίων 300 επίλεκτων Σπαρτιατών, οχυρώθηκε στα στενά των Θερμοπυλών για να ανακόψει το πέρασμα των στρατευμάτων του Ξέρξη.
Οι Σπαρτιάτες πολεμιστές φέρανε δόρυ στο δεξί χέρι. Στο αριστερό πλευρό φέρανε ξίφος ή μαχαίρι, που κρεμότανε από τον δεξιό ώμο με λουρί. Φορούσανε περικεφαλαία, μεταλλικό θώρακα και κνημίδες. Με το αριστερό χέρι φέρανε ασπίδα, που προφύλασσε μηρούς και κορμό.
Οι Πέρσες ήτανε προ των πυλών, και οι Έλληνες Αρχηγοί είχανε συζητήσεις και διενέξεις. Αρκετοί Αρχηγοί αποσύρθηκαν, με τα στρατεύματα τους. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Λεωνίδας έδωσε εντολή να αποσυρθούν οι σύμμαχοι Έλληνες στρατιώτες καθώς τους θεώρησε απρόθυμους και λιγόψυχους ώστε να αντιμετωπίσουν τον ισχυρό εχθρό.
Οι Θεσπιείς με Αρχηγό τον Δημόφιλο παρέμειναν στο πλευρό του Λεωνίδα με δική τους θέληση, δηλώνοντας πως αρνούνται να εγκαταλείψουν τον Λεωνίδα και τους 300. Τόσο όμορφα μας εξιστορεί ο Ηρόδοτος «Έτσι οι Θεσπιείς έζησαν με τους Σπαρτιάτες, και πέθαναν μαζί τους».
Οι ήρωες παρέμειναν να προασπίσουν των Ελλήνων τα Ιερά. Μία χούφτα άνθρωποι αποφάσισαν να αναμετρηθούν με τον Γιγάντιο Περσικό στρατό, με την επίγνωση πως οι άρχοντες της πόλης αλλά και οι άλλοι Έλληνες τους εγκατέλειψαν, εγκαταλείποντας έτσι κάθε Ελπίδα για Ελευθερία κι Αξιοπρέπεια.
«Αρχή άνδρα δείκνυσι»
«Η εξουσία φανερώνει τον άνδρα»
«Η εξουσία φανερώνει τον άνδρα»
(Πιττακός ο Μυτιληναίος)
Προσφέρει ο Ξέρξης στον Λεωνίδα την κυριαρχία όλης της Ελλάδος. Και η απάντηση του Λεωνίδα : «- Πες στον κύριο σου ότι προτιμώ να πεθάνω για την πατρίδα μου, παρά να την υποδουλώσω!»
Το πρωί της μεγάλης μέρας, οι πολεμιστές γυάλισαν το δόρυ και τις ασπίδες τους, ακόνισαν τα ξίφη τους και κάνανε λουτρό. Χτένισαν κι αρωμάτισαν τα μακριά μαλλιά τους και κάθισαν σε δείπνο. Η πρόποση του Λεωνίδα λιτή: «Συμπατριώτες, ας προγευματίσουμε λιτά, αφού το βράδυ θα φάμε πλουσιοπάροχα στα Βασίλεια του Πλούτωνα» [9]. Την επόμενη μέρα ο Ξέρξης και η φρουρά του με φρίκη είδε τις εκατοντάδες πτωμάτων Περσών στρατιωτών.
Ειδεχθές το θέαμα, κι αν ο Περσικός στρατός το έβλεπε, θα τρεπότανε σε φυγή. Οι μηχανικοί του Ξέρξη ανοίγουν τεράστια τάφρο και ρίχνουνε μέσα τα πτώματα των Περσών, σκεπάζοντας την καλά με χώμα. Αφήνουν διάσπαρτα μόνο πτώματα Ελλήνων, για να προκαλέσουν συγκίνηση και ταραχή στους συμπατριώτες τους. Στο μέσον υψώνουνε έναν πάσαλο, προορισμένο για να κρεμαστεί το αποκεφαλισμένο σώμα του Λεωνίδα.
Όλοι μαζί βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τα πολυάριθμα στρατεύματα του Ξέρξη, δεν δέχτηκαν να αποχωρίσουν όπως άλλα Ελληνικά φύλλα, ώστε να δώσουν το σωστό παράδειγμα στις νέες γενιές των Ελλήνων.
Μετά από γενναίο αγώνα, τον Αύγουστο του 480 π.Χ. ο Λεωνίδας έπεσε ηρωϊκά με τους συμπολεμιστές του στο πεδίο της μάχης, στην δίοδο του στενωπού των Θερμοπυλών. Ο ολιγάριθμος Ελληνικός στρατός περικυκλώθηκε και εξολοθρεύτηκε ολοσχερώς, πλην των Θηβαίων, οι οποίοι παραδόθηκαν. Ο Λεωνίδας έπεσε ηρωϊκά, και οι Σπαρτιάτες περικύκλωσαν προστατευτικά το σώμα του, μέχρι τον θάνατο και του τελευταίου.
Μόνον δύο Σπαρτιάτες σώθηκαν: Ο Λεωνίδας έστειλε δύο τραυματίες πολέμου, τον Αριστόδημο [10] και τον Εύρυτο στην Σπάρτη, για να ιστορήσουν με κάθε λεπτομέρεια την εξέλιξη της αναμέτρησης. Χάριν σ’ αυτούς γνωρίζουμε για την μάχη ως το τέλος.
Ένας τρίτος Σπαρτιάτης, ο Παντίτης στάλθηκε από τον Λεωνίδα στην Θεσσαλία για να ζητήσει ενισχύσεις, μα επέστρεψε στις Θερμοπύλες μετά το πέρας της μάχης. Λίγο αργότερα κρεμάστηκε από τύψεις και ντροπή, θεωρώντας την φυγή του άνανδρη.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ξέρξης έδωσε την ασυνήθιστα σκληρή εντολή για τους Πέρσες να αποκεφαλιστεί το άψυχο κορμί του Λεωνίδα και το σώμα του να σταυρωθεί, χάριν εντυπωσιασμού. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Ξέρξης μετανοώντας για την πράξη του, διέταξε να επιστραφεί το πτώμα του Λεωνίδα στην Σπάρτη, όπου κηδεύτηκε με λαμπρές τιμές, σε μία άκρως συγκινητική τελετή. Ο τάφος του Λεωνίδα σώζεται μέχρι σήμερα στο Βόρειο σημείο της σύγχρονης Πόλης της Σπάρτης.
Ο Στόχος του ηρωϊκού Λεωνίδα επιτεύχθηκε: Η πατρίδα νίκησε τον πόλεμο, κι ας έχασε μια μάχη, ας έχασε άνδρες ηρωϊκούς. Ο Αγώνας τους αυτός συγκλονίζει την ανθρωπότητα 2,500 χρόνια τώρα:
Η ανδρεία, το να βαδίζεις στο θάνατο για μια ανώτερη ιδέα, την πατρίδα σου. Ασπίδα Σωτηρίας και παράδειγμα αυταπάρνησης στις γενιές που ακολουθούν. Οι Εορτασμοί των Λεωνιδείων
Προς τιμή του Λεωνίδα και των συμπολεμιστών του που έπεσαν στις Θερμοπύλες, Οι Σπαρτιάτες διοργάνωσαν ετήσια γιορτή με τοπικούς αγώνες. Δύο μνημεία προς τιμή του Λεωνίδα αλλά και του Παυσανία (ο οποίος ηγήθηκε της μάχης των Πλαταιών), στήθηκαν απέναντι από το Θέατρο της Σπάρτης. Κάθε χρόνο, γινότανε ομιλίες προς τιμήν των δύο ηρώων αλλά και αγώνες στους οποίους αγωνιζότανε αποκλειστικά Σπαρτιάτες [11] .Επίλογος
Οι Έλληνες έχασαν την Μάχη των Θερμοπυλών, μα κέρδισαν τον Πόλεμο κατά των Περσών. Μετά την τελική νίκη, οι Έλληνες ανήγειραν μνημείο με την επιγραφή:«Μυριάσιν ποτέ τήδε τριακοσίας εμάχοντο. Εκ Πελοποννήσου χιλιάδες τέτορες».
«Κάποτε εδώ πολέμησαν 1,400 Πελοποννήσιοι με 3,000,000 εχθρών». Στον τύμβο των Σπαρτιατών, οι Αμφικτύονες θα αθανατοποιήσουν την ηρωϊκή κραυγή των τριακοσίων, και του αρχηγού τους, Λεωνίδα.
«Ω ξένε, πες στους Λακεδαιμόνιους πως παραμένουμε εδώ,
υπακούοντας τις εντολές τους».
« Ώ ξειν', ἀγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα,
τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι »
(Επιτάφιος των Θερμοπυλών, επίγραμμα Σιμωνίδου)
Το όνομα τους θα μείνει αθάνατο όσο υπάρχουν ιδανικά, όσο υπάρχουν αξίες, όσο υπάρχουν πολεμιστές με συνείδηση, αδέκαστοι και ευπάτριδες. Υστερόγραφο
Ευχαριστούμε τις ξένες παραγωγές τύπου «300», που σέβονται και αναδεικνύουν τον πολιτισμό μας, όχι απλώς ψυχαγωγώντας, μα διδάσκοντας με αληθινά ιστορικά στοιχεία.
Μάρση Κοκκινάκη Υπ. Διδάκτωρ, Πανεπιστήμιο Μετροπόλιταν Λονδίνου
MKokkinaki@absconsulting.com
Βιβλιογραφία
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Wikipedia, the free encyclopedia.2. Πηγές Πίνακα : Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κων/νος Παπαρηγόπουλος, Σχόλια και επεξηγήσεις Καθηγητής Παύλος Καρολίδης, Εθνικό Πανεπιστήμιο. Εκδόσεις Ελευθερουδάκη, Αθήναι, 1932.
3. Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος, Γενικόν Επιτελείον Στρατού, Διεύθυνσις Β5, Αθήναι, 1940.
4. Στράβων, 9, 4, 12.
5. Ηρόδοτος, 71.76
6. Δ. Δημητράκου «Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης», Αθήνα, 1960.
7. Παυσανίου «Ελλάδος Περιήγησις», Παυς. ΙΙΙ, 14, 1.
8. Δ. Δημητράκου «Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης», Αθήνα, 1960.
9. Παυσανίου «Ελλάδος Περιήγησις», Παυς. ΙΙΙ, 14, 1.
10. Χρίστου Μαλλιαρού «Ιστορία των Ανατολικών Λαών και της Αρχαίας Ελλάδος από των Μηδικών Πολέμων μέχρι του Θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Ο.Ε.Σ.Β. 1960.
11. Ηρόδοτος, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.
12. Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, Ιωάννου Πασά, 1940. Τόμοι «Ελλάς», «ΙΒ’» και «ΙΗ’».
13. «Ημερολόγιον Της Μεγάλης Ελλάδος», Ιδρυτής-Διευθυντής Γεώργιος Δροσίνης, Εκδ. Ι.Ν. Σιδέρης, Αθήνα, Τυπογραφείον «Εστία», 1922-1932.
14. Ο Αριστόδημος απαλλάχτηκε των καθηκόντων του λόγω σοβαρού τραυματισμού στο μάτι.
15. Παυσανίου «Ελλάδος Περιήγησις», Παυς. ΙΙΙ, 14, 1. 16. Λάμπρος Σ. Βρεττός «Λεξικό Τελετών, Εορτών και Αγώνων των Αρχαίων Ελλήνων», Εκδ. Ι.Κονιδάρης & Σια, Αθήνα 1999.
Αρχαίοι Συγγραφείς
1. Ηρόδοτος, 71.762. Παυσανίας «Ελλάδος Περιήγησις» ΙΙΙ, 14, 1.
3. Πλούταρχος
4. Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, Οι 7 Σοφοί, Πιττακός ο Μυτιληναίος
5. Στράβων, 9, 4, 12.
Νεώτεροι Συγγραφείς
1. Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, Ιωάννου Πασά, 1940. Τόμοι «Ελλάς», «ΙΒ’» και «ΙΗ’».2. «Ημερολόγιον Της Μεγάλης Ελλάδος», Ιδρυτής-Διευθυντής Γεώργιος Δροσίνης, Εκδ. Ι.Ν. Σιδέρης, Αθήνα, Τυπογραφείον «Εστία», 1922-1932.
3. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κων/νος Παπαρηγόπουλος, Σχόλια και επεξηγήσεις Καθηγητής Παύλος Καρολίδης, Εθνικό Πανεπιστήμιο. Εκδόσεις Ελευθερουδάκη, Αθήναι, 1932.
4. Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος, Γενικόν Επιτελείον Στρατού, Διεύθυνσις Β5, Αθήναι, 1940.
5. «Time-Life History of the World, 600-400 BC. Time Life Books, Amsterdam , 1988.
6. Εγκυκλοπαίδεια Britannica, 11η έκδοση.
7. Δ. Δημητράκου «Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης», Αθήνα, 1960.
8. Χρίστου Μαλλιαρού «Ιστορία των Ανατολικών Λαών και της Αρχαίας Ελλάδος από των Μηδικών Πολέμων μέχρι του Θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Ο.Ε.Σ.Β. 1960.
9. Λάμπρος Σ. Βρεττός «Λεξικό Τελετών, Εορτών και Αγώνων των Αρχαίων Ελλήνων», Εκδ. Ι.Κονιδάρης & Σια, Αθήνα, 1999.
10. Β. Κυριακίδη «Ελλάς, Μεγάλη Εικονογραφημένη Λαογραφία, Γεωγραφία, Ιστορία», εκδ. Χρ. Γιοβάννη, Αθήνα 1971.
11. Α. Γεωργοπαπαδάκος, Καθηγ. Αμερικάνικου Κολλεγίου Θες/νίκης «Ελληνική Γραμματολογία από τους Μυθικούς Χρόνους ως την εποχή του Ιουστινιανού», Θεσ/νίκη 1955.
12. Μάρση Κοκκινάκη «Μέγας Αλέξανδρος, Η Αληθινή Ιστορία», 2004.
13. Wikipedia, the free encyclopedia.
14. Δημ. Ν. Παπαδημητρίου «Εγκυκλοπαίδεια της Αρχαίας Ελληνικής Σοφίας», Τόμος Α’ και Β’, (εκδοθέν από τον συγγραφέα), Αθήνα 1964.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου