ΤΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΔΟΧΕΙΟ.

        

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου στην Κίνα, 

ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους

ώμους της.

  Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.

Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού εώς τη μέση.

Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

  Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.

Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!"

"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!" 

Η γυναίκα χαμογέλασε:

"Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου.

Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικόμου!"
  Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την ίδιαμαςτηνύπαρξη.
  "Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.

Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

Αποστολή: καταστρέψτε την οικογένεια

Γράφει: Ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος-Κιλκίς

«Οι πρόγονοί μας φύτευαν ελιές, αν και ήξεραν ότι δεν θα τις δουν να καρπίζουν»

Κορνήλιος Καστοριάδης

Κάποτε πλησίασε τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής, «πειράζων αυτόν και λέγων»:  

 «Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;». 

 Απαντά ο Σεφέρης:

«Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου».

(Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου, «Οικογένεια ώρα μηδέν», εκδ. «Αρχονταρίκι», σελ. 131).

Δεν ξέρουμε αν κατάλαβε ο... «πειραστής» ξένος την απάντηση του ποιητή, ο οποίος εξυμνεί την μάνα τη Ρωμηά και την οικογένεια, πριν αυτή ανοίξει τα πορτοπαράθυρά της και εισβάλλουν στο ευλογημένο καταφύγιο του Γένους, ο μαγαρισμένος αγέρας του δήθεν εξευρωπαϊσμού μας. Και η κρίση «τηγανίζει» και ταλανίζει κυρίως την οικογένεια.

Δεν σκοπεύω να γράψω για την σπουδαιότητα και ιερότητα του οικογενειακού θεσμού. Αυτό ακόμα και οι ανίατα προοδευτικοί το κατανοούν. Το βλέπω στο σχολείο. Για τα δικά τους βλαστάρια γίνονται κέρβεροι. Απαιτούν και πειθαρχία και καλή παιδεία, επιλέγουν τα καλύτερα και ακριβότερα κολέγια. Τις προοδευτικές σαχλαμάρες και ψευτοδημοκρατικότητες τις αφήνουν για τα παιδιά του, δηκτικώς λεγόμενου, κοσμάκη. Και οι αφελείς ζητωκραυγαστές τούς πιστεύουν και τους ψηφίζουν.

Στο βιβλίο «οικογένεια σε κρίση» (συλλογικός τόμος) διαβάζω σ’ ένα κείμενο της Ντίνας Πετροπούλου.

 «Από την δεκαετία του 1970, το διαζύγιο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με αυξητική τάση σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ για την τριετία 1977-79 ένας στους δύο γάμους κατέληγε σε διαζύγιο, ποσοστό που ανακοινώθηκε και στη χώρα μας 30 χρόνια μετά».
(«Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική», λέει ένα επιτυχημένο ρητό).

Στο ίδιο κείμενο περιέχεται και το όνειρο ενός πεντάχρονου παιδιού. Το ρώτησαν τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει.

Απάντηση:

 «Ξέρεις εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω επιστήμονας… μεγάλος επιστήμονας… και θα φτιάξω μια κόλλα, την πιο δυνατή κόλλα του κόσμου… για να κολλήσω την μαμά και τον μπαμπά».

Το μικρό παιδί ψάχνει την «κόλλα». Σε τούτο τον τόπο ξέρουμε, ήξεραν οι παλιότεροι – αυτό λέγεται Παράδοση – πως η μόνη «κόλλα», ατσάλινη και συμπαγής, που ένωνε δία βίου το ζευγάρι είναι ο Χριστός.

«Ένθα ανήρ και γυνή και παιδία και τοις της αρετής συνδεδεμένοι δεσμοίς, εκεί μέσος ο Χριστός», γράφει ο άγιος Χρυσόστομος. («Εις Γεν.», λόγος Ζ’, 5, ΕΠΕ 8,140). Όταν φεύγει ο Χριστός, από το «μέσον» και στην θέση του μπαίνει η καριέρα, η καλοπέραση, η ηδονοθηρία και η αδιαφορία τότε ο όμορφος και «χρηστός ζυγός» του γάμου καταλήγει σε διαζύγιο. (Και ας με συγχωρέσουν κάποιοι -δεν μέμφομαι και δεν κρίνω κανέναν, για τα παιδιά γράφω- σπάνια βλέπουμε στα σχολεία, παιδιά διαλυμένων οικογενειών, στις οποίες υπάρχει αναφορά στο Χριστό και την εκκλησία μας.

Σπάνια βλέπουμε διαζύγια σε πολύτεκνες οικογένειες , γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν με το «εμείς» και όχι με το καταστροφικό «εγώ» του μοσχοαναθρεμμένου μοναχογιού ή της μοναχοκόρης.

 Σκέφτομαι, αν θέλουν τα νέα ζευγάρια να τιμωρήσουν το ελεεινό κρατίδιο του μνημονίου, ας κάνουν πολλά παιδιά. Οι στατιστικές λένε ότι τα περισσότερα παιδιά γεννήθηκαν την περίοδο της Κατοχής, εν μέσω φρικτής και ανείπωτης σκλαβιάς. Με 5-6 παιδιά και φόρους δεν πληρώνεις και εργασία βρίσκεις και ο Θεός βοηθάει.

Κατανοώ τις αντιδράσεις. Πώς θα τα μεγαλώσουμε, τι θα απογίνουν, είμαστε άνεργοι, μέλλον ζοφερό. Σε λίγα όμως χρόνια θα...
διδάσκουμε και θα παίρνουν τα προνοιακά επιδόματα οι οικογένειες και τα παιδιά από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν. Ή μήπως περιμένουμε να λύσει την βραδυφλεγή βόμβα της λαθρομετανάστευσης ο κ. Χρυσοχοϊδης; Όπως το έλυσε στην προηγούμενη θητεία-κοροϊδία του).

Κι αν σήμερα «μες στην ερημιά του κόσμου» έχουμε περισσότερο ανάγκη την οικογένεια, έρχονται τα τρισάθλια κουρελουργήματα «περιοδικά ποικίλης ύλης» -βιβλία γλώσσας- και ευτελίζουν πλήρως τον ιερό θεσμό.

Την εποχή του άκρατου ατομισμού και… κανιβαλισμού το «Νέο Σχολείο» τους, επιδιώκει να προσβάλλει και να μειώσει την σημασία που είχε -και έχει ακόμα- ως κοινωνική αξία και πρότυπο στην πατρίδα μας η οικογένεια (με τους δύο γονείς να ζουν μαζί και να φροντίζουν τα παιδιά τους).

Πουθενά στα βιβλία αυτά δεν θα βρεις αυτό το εξαιρετικό που γράφει στο βιβλίο του «χάνω το παιδί μου», ο αειθαλής δάσκαλός μας Κωνσταντίνος Γανωτής, ότι «η οικογένεια είναι μια αγκαλιά προσώπων που αγαπιούνται και αγαπιούνται γι’αυτό που είναι και είναι εικόνες Θεού, γεννημένοι για την αιώνια ζωή στη βασιλεία του Θεού». (σελ. 76).

Σ’ όλο το Δημοτικό ελάχιστες αναφορές γίνονται στην οικογένεια και στον ανθρωποποιό ρόλο της.
Στην Στ’ τάξη, (γλώσσα, β’ τεύχος) υπάρχει ενότητα με τίτλο «συγγενικές σχέσεις». 
Στο κείμενο «ώρες με την μητέρα μου», διαβάζουμε: Η μαμά μου… με τον μπαμπά μου παντρεύτηκαν από έρωτα στο άψε-σβήσε και οι ευχές που τους έδωσε ο παπάς όταν τους πάντρεψε πραγματοποιήθηκαν. Απόκτησαν καρπόν κοιλίας, δηλαδή εμένα και τον αδελφό μου». Ρηχή ειρωνεία, απαράδεκτη για σχολικό βιβλίο (σελ. 84). Στο κείμενο «πρέπει να φανώ γενναίος», το μοναχοπαίδι μιας οικογενείας, καλείται να επιδείξει την εξής γενναιότητα: να πάει διακοπές μόνο του, για να περάσουν οι γονείς του, προφανώς, καλύτερες διακοπές, χωρίς τις δεσμεύσεις από την παρουσία του μικρού τους παιδιού (σελ. 89).

Στο επόμενο κείμενο με τίτλο «μία οικογένεια ανάμεσα στις άλλες», αφού περιγράφει ένα παιδί, τρίτης δημοτικού, τα «είδη» των οικογενειών (πυρηνική, μονογονεϊκή, «ξαναπαντρεμένων») στο τέλος το παιδί αποφαίνεται: «Όταν μεγαλώσω και κάνω δική μου οικογένεια, δεν ξέρω ακόμα πώς θα μοιάζει…». (Το κείμενο είναι από το περιοδικό «ερευνητές», της εφ. «Καθημερινή»).

Ολόκληρη ενότητα, χωρίς ένα κείμενο προβολής μιας φυσιολογικής οικογένειας. Πλήρης καταρράκωση του θεσμού και σαφές «δίδαγμα» στα παιδιά: δεν υπάρχει οικογένεια, «να είσαι ο εαυτός σου», μην ελπίζεις σε παρωχημένα πράγματα.

Στο Γυμνάσιο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. (Εξαιρετική η κριτική που κάνει η συνάδελφος φιλόλογος-θεολόγος Ευδοξία Αυγουστίνου).  Εδώ κυριαρχούν κείμενα καταθλιπτικά, ακατάλληλα για παιδιά, διασύρονται οι γονείς, απαξιώνεται πλήρως η παραδοσιακή, «ομαλή» οικογένεια.

Στα «κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας», Α’ γυμνασίου, στο διήγημα του Λ. Τολστόι, με τίτλο «Ο παππούς και το εγγονάκι», ο γιος και η νύφη φέρονται βάναυσα και απάνθρωπα στον ανήμπορο γέρο-πατέρα, έως ότου μαθαίνουν από τον μικρό εγγονό να του φέρονται σωστά. Στην σελ. 45 στο κείμενο «Νινέτ» της Ζωρζ Σαρή περιγράφεται, κατά την εισηγητική σημείωση της συγγραφικής ομάδας, «η αδυναμία επαφής των γονιών με τα παιδιά τους και με τις ενοχές που συχνά αισθάνονται αυτοί», όπως και «η κρίση ταυτότητας, την αγωνία, δηλαδή, του παιδιού για την καταγωγή του, τους γονείς, τις ρίζες του».

Στην σελ. 49, στο απόσπασμα με τον τίτλο «Τα πράγματα στρώνουν περισσότερο», από το μυθιστόρημα «Η εποχή του υακίνθου», της Τούλας Τρίγκας, η ηρωίδα, ένα νεαρό κορίτσι, καταγράφει τις εμπειρίες της από το διαζύγιο των γονέων και το δεύτερο γάμο της μητέρας της, βλέπει θετικά το γεγονός αυτό, εκφράζει μάλιστα τις θετικές εντυπώσεις της και στον (φυσικό) πατέρα της (τηλεφωνικώς).

Στα «Κείμενα» της Β’ γυμνασίου, στο κείμενο «Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» (σελ. 4Cool, ο μαθητής θα διαβάσει: «περισσότερο απ’ τους άλλους, η μητέρα, με το χαρακτήρα της και τα ελαττώματά της, μου πλακώνει την καρδιά. Δεν ξέρω πια τι στάση να κρατήσω• δε θέλω να της πω βάναυσα πως είναι παράλογη, σαρκαστική και σκληρή».

Κείμενα απαισιόδοξα, παιδαγωγικά ναυάγια, που ελάχιστα συνάδουν με την δροσιά, και την χαρά που πρέπει να προσφέρουμε στην «άνοιξη» της ζωής, στην νιότη του γυμνασίου.

Στην σελ. 52 «φιλοξενείται» κείμενο με τίτλο «Οι Κυριακές στην θάλασσα», πρωταγωνιστούν τρία κορίτσια, που οι γονείς τους είναι διαζευγμένοι. Ένα από τα κορίτσια εκθέτει τις αιτίες του διαζυγίου. Μιλά για τον πατέρα της: «Φαίνεται ότι στο παλιό μας σπίτι τον καιρό που ζούσανε με την μητέρα οι δουλειές του το ίδιο τον απασχολούσανε. Ήταν ίσως η κύρια αιτία που χωρίσανε. Αυτό, και το ότι μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος κάνει απιστίες. Τώρα το κατάλαβα». Μάλιστα. Και εμείς καταλαβαίνουμε γιατί επιλέγονται τέτοια κείμενα για 13χρονα και 14χρονα παιδιά. Στη σελ. 42 άλλο απαισιόδοξο κείμενο με τίτλο «Η μάνα», εντελώς ακατάλληλο για παιδιά, στο οποίο ο πατέρας θύμωνε και ξυλοφόρτωνε άγρια τα παιδιά, όταν τον ξυπνούσαν πριν από την ώρα του» και η σύζυγος-μητέρα, που έκανε τα πάντα, ανεχόταν την συμπεριφορά του άντρα της και «ήταν ικανοποιημένη γιατί της έφτανε να γνωρίζει συχνά όλο τον πόθο του άντρα, να πιάνει παιδί μ’ αυτόν, να γεννάει…».

Θα μπορούσα να συνεχίσω, όπως για παράδειγμα με εκείνο το «εξαιρετικό», που περιέχεται στην «Νεοελληνική Γλώσσα», της γ’ γυμνασίου, όπου ο δύσμοιρος φιλόλογος καλείται να διδάξει το γνωστό τραγούδι των Κατσιμιχαίων «Don’t worry be happy», το οποίο είναι κατάλληλο για οινόφλυγες, μεταμεσονύκτιους θαμώνες διασκεδαστηρίου και όχι για τάξη σχολικού διδακτηρίου.

Παραθέτω την πρώτη στροφή:

«Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά,

αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά

don’t worry be happy.

Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γιος σου

σε φωνάζει μαμά

don’t worry be happy…».

Αυτά τα «ωραία» βγαίνουν σήμερα από τα σχολεία. Πνίγονται, ασφυκτιούν τα παιδιά από τις αναθυμιάσεις.  
Αντί για το «μάννα» της εξαίσιας παράδοσής μας, τα ποτίζουμε χολή, τα τρέφουμε με ακαθαρσίες. Μία Πνευματική Γενοκτονία, την οποία επιτρέπουμε, γιατί από Έθνος με ήθος θυσιαστικό και αντιστασιακό, καταντήσαμε, αξιολύπητο, δειλό σκορποχώρι. 
 Εσχάτη ώρα εστί, να βρούμε τον εαυτό μας, να καθαρίσουμε την Ελλάδα από τις ανθρωποκάμπιες που την μαραζώνουν. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, αλλιώς μεγάλωναν τα παιδιά τους. Ιδού ένα παράδειγμα:

«…Ένας ευσεβής γέροντας των ογδόντα χρόνων μου διηγείτο: Όταν ήταν μικρό παιδί αρρώστησε βαριά. Ήταν ετοιμοθάνατος. Οι γονείς του φέραν το γιατρό στο χωριό. Ο γιατρός εξέτασε τον άρρωστο, έδωσε τη συνταγή. Και ήταν Μ. Τεσσαρακοστή. Η οικογένεια πάμφτωχη. Αναγκάζονται και σφάζουν ένα κατσικάκι, για το άρρωστο παιδί. Πέρασαν μερικές μέρες και το άρρωστο παιδί έγινε καλά. Περίσσεψε όμως πολύ κρέας. Επειδή ήταν Μ. Τεσσαρακοστή, το πέταξαν στο ποτάμι! Ποιοί; Αυτοί που δεν είχαν τι να φάνε: Που τρώγαν κρέας Χριστούγεννα και Πάσχα! Έκαναν ή δεν έκαναν θυσία;». (αρχ. Β. Μπακογιάννη, «Τουρκοκρατία»).

Ηλικιωμένος ψάχνει στα σκουπίδια να φάει!

Τη φωτογραφία "τράβηξε" ο γνωστός φωτορεπόρτερ της Θεσσαλονίκης, Νώντας Στυλιανίδης (από το photoreportage.gr) και είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει με τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους... 
Μπορείτε να δείτε τον ηλικιωμένο κύριο να ψάχνει στα σκουπίδια και να διαλέγει κόκαλα από τον κάδο!
 Δε μιλάμε για κάποιον άστεγο, κουρελή και βρομιάρη, αλλά για

κύριο με τα όλα του, με το κοστούμι του και με την πενιχρή σύνταξή του, που τον αναγκάζει να βιώσει την αθλιότητα και να αναζητήσει το φαγητό του στα σκουπίδια... 
Η εικόνα είναι, δυστυχώς, καθημερινή.
 Ειδικά με το κλείσιμο των λαϊκών αγορών, κάθε απόγευμα, το τι γίνεται στους κάδους των γύρω δρόμων, δεν περιγράφεται.
 Μπορείτε να συναντήσετε ηλικιωμένα ζευγάρια, με σακούλες και καρότσια, να ψάχνουν στα σκουπίδια για ό,τι άφησαν πίσω τους οι πωλητές και οι παραγωγοί. Ξεκαθαρίζουν τα σαπισμένα φύλλα των λαχανικών, τα σάπια από τα γινωμένα φρούτα και γεμίζουν τις σακούλες τους με προϊόντα που, άλλες εποχές, ούτε καταδεχόμασταν να τα βάλουμε στα σπίτια μας...

ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ.......

«Μου ’πε ένα φίλος πως στο Σύνταγμα οι πουτάνες κυκλοφορούν με κούρσες…» (Τίτος Πατρίκιος, Αντιδικίες)

Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.
Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος. Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.

Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.

Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.
Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.
Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας: Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.

Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.

ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες. Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.. Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.

Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.

Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.
Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.
Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.
Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.
Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.
Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.
Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;

Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;
Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;
Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απʼ το μπαλκόνι. Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα. Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά. Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.

Πού είναι η άλλη Ελλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς άμιλλας και του θαυμασμού του καλού κι αγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.
Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεοκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%.
Η συμφωνία
Φώναξαν, τσακώθηκαν, ρητορέψανε,
τέλος την κλείσανε τη συμφωνία,
ορίστηκαν τα ποσοστά, το κέρδος…
Οι πρησμένες γλώσσες τους
απόμεναν σαν ποντικοί των υπονόμων (Τίτος Πατρίκιος, Αντιδικίες)

Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδώστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το.... Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας....
[για να δούμε καθαρά πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε για να βρεθούμε. Αφού οι έτοιμες, ησυχασμένες απαντήσεις δε γίνεται πια να μας χορτάσουν, όπως δεν επαρκούνε σε μια πόρνη οι ταχτικοί, αξιοπρεπέστατοι πελάτες της… Αφού, όπως το λεν οι ποιητές (Τίτος Πατρίκιος πάλι) τη σάρκα, την επιθυμία, τις μέσα επιφάνειες του κορμιού, εκεί που γλιστράν στα κύτταρα οι πρώτες σου ιδέες, δεν ξέρεις τι θα πει να τ’ αρνιέσαι για το αύριο]

Τό αύγό

Ο κυρ Θόδωρος

Ο κυρ Θόδωρος ήταν μαραγκός. Εκείνη τη μέρα έφτιαχνε κιβώτια για κάποια ανθρωπιστική οργάνωση. Μέσα εκεί θα έβαζαν ρούχα για να τα στείλουν σε κάποια απομακρυσμένα ορφανοτροφεία κάπου στην Αφρική. Οταν τέλειωσε τη δουλειά του αργά το απόγευμα, στο δρόμο για το σπίτι, έψαξε στις τσέπες του να βρει τα γυαλιά του. Ομως εκείνα είχαν γίνει άφαντα. Με το νου του προσπάθησε να θυμηθεί τις δουλειές που έκανε. Τότε κατάλαβε οτι είχαν πέσει μέσα σε κάποιο κιβώτιο, το οποίο αφού καρφώθηκε γερά ταξίδευε για την Αφρική.

Το έπιασε απελπισία.
Είχε εφτά παιδιά. Είχε πληρώσει 100Ευρώ για τα γυαλιά αυτά εκείνο το πρωινό. Στη σκέψη οτι έπρεπε να φτιάξει άλλο ένα καινούργιο ζευγάρι τον έπιασε μεγάλος θυμός
"Αυτό είναι άδικο" φώναξε στο Θεό "Με βλέπεις που αγωνίζομαι, με βλέπεις που σου αφιερώνω χρόνο και χρήμα και εσύ τώρα μου κάνεις αυτό"

Πέρασαν αρκετοί μήνες από τότε.

Κάποια μέρα ο διευθυντής κάποιου ορφανοτροφείου επισκέφτηκε την Ελλάδα.
Ηθελε να περάσει από τις οργανώσεις, τις ενορίες που υποστήριζαν την αποστολή του στην Αφρική.
Την Κυριακή πέρασε και από τα γραφεία της ανθρωπιστικής οργάνωσης στην οποία προσέφερε ο κυρ Θόδωρος. Τους μάζεψε όλους και τους μίλησε.

Ξεκίνησε την ομιλία του με ευχαριστίες για την ύποστήριξη όλων στο έργο του για την σωτηρία τόσων παιδιών

"Πιο πολύ από όλα όμως" συνέχισε "Πρέπει να σας ευχαριστήσω για τα γυαλιά που μου στείλατε πριν από λίγο καιρό. Βλέπετε μια μέρα πέρασαν από τα γραφεία μας επαναστάτες και τα ρήμαξαν όλα, μαζί και τα δικά μου γυαλιά. Ημουν απελπισμένος. Ακόμα κι αν είχα τα χρήματα δεν μπορούσα με τίποτα να τα αντικαταστήσω. Εκτός από το οτι δεν έβλεπα καλά, με έπιαναν απίστευτοι πονοκέφαλοι. Το μόνο που κάναμε όλοι ήταν να προσευχόμαστε και να παρακαλούμε μήπως γίνει κάποιο θαύμα. Τότε έφτασαν τα κασόνια από σας. Οταν ανοίξαμε τα καπάκια βρήκαμε σε κάποιο από αυτά, πάνω πάνω, ένα ζευγάρι γυαλιά"

Στο σημείο αυτό ο διευθυντής σταμάτησε να μαζέψει τους λυγμούς που έπνιγαν τη φωνή του.
Κατόπιν προς μεγάλη έκπληξη όλων συνέχισε..

"Δεν θα το πιστέψετε, αλλά όταν τα δοκίμασαν ήταν σαν να είχαν γίνει παραγγελία για μένα. Ηθελα τόσο πολύ να σας ευχαριστήσω γι αυτό!"

Οι άνθρωποι τον άκουγαν να μιλά για τα γυαλιά αυτά και για το θαύμα, έτσι όπως το έζησε. Σκέφτηκαν όμως οτι ο διευθυντής μάλλον θα πρέπει να έχει μπερδέψει την δική τους οργάνωση με κάποια άλλη επειδή δεν υπήρχε κανένα ζευγάρι γυαλιά στον κατάλογο με τα πράγματα που είχαν στείλει.

Ομως στην πίσω σειρά καθόταν ήσυχα ο κυρ Θόδωρος και σκούπιζε τα δάκρυα του, ευχαριστώντας από μέσα του για το μεγαλύτερο μήνυμα που δέχτηκε ποτέ μέσα στη ψυχή του.

Aκέφαλη η πατριωτική πλειονότητα

Aν από τις επερχόμενες εκλογές προκύψει πρωθυπουργός ο κ. Aντώνης Σαμαράς, θα είναι ο τέταρτος, σε συνεχή διαδοχή, κυβερνήτης της χώρας (μετά από τους K. Σημίτη, K. Kαραμανλή και Γ. A. Παπανδρέου) δίχως κοινωνική σταδιοδρομία άλλη έξω από την επαγγελματική πολιτική. Mπορεί κάποιοι από τους τέσσερις να εργάστηκαν για μικρό διάστημα σε διαφορετικές βιοποριστικές απασχολήσεις, αλλά δεν σταδιοδρόμησαν εκεί, οι ικανότητες και τα προσόντα τους δεν δοκιμάστηκαν στον κοινωνικό στίβο, δεν ήταν αυτός που τους ανέδειξε ικανούς για μπροστάρηδες στο πολιτικό πεδίο. Θα μου επιτραπεί να θυμίσω μερικούς καίριους αφορισμούς του Hans Magnus Enzensberger, από το βιβλίο του «Πολιτική και πολιτισμός» (Eκδόσεις Scripta): «O επαγγελματίας πολιτικός (σήμερα) είναι, κατά κανόνα, ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα... Δεν θα ήταν κακεντρέχεια να ισχυριστεί κανείς ότι η πολιτική (στις μέρες μας) συνιστά την άρνηση κάθε σοβαρής επαγγελματικής απασχόλησης... Mε συνέπεια την πλήρη κοινωνική περιθωριοποίηση του πολιτικού... Oσο υψηλότερα ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία, τόσο ριζικότερα κόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία... Δεν του επιτρέπεται να μείνει ούτε στιγμή μόνος, ενώ ταυτόχρονα αποκλείεται από κάθε φυσιολογική ανθρώπινη επικοινωνία... ... Aπό αυτή την κοινωνική απομόνωση προκύπτει η απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς – ανεξάρτητα από τις διανοητικές του ικανότητες ο πολιτικός είναι, κατά κανόνα, ο τελευταίος που κατανοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία... Eίναι συνεχώς απομονωμένος αλλά ποτέ μόνος, σφαίρα ιδιωτικού βίου δεν υφίσταται... Γι’ αυτό και η παραμορφωμένη γλώσσα που μιλάνε οι πολιτικοί – απώλεια επαφής με την πραγματικότητα και απώλεια της γλώσσας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Aυτά ο Enzensberger. Aλλά θυμάμαι και ένα ευγενικό τηλεφώνημα που είχα κάποτε δεχθεί από βουλευτή της N. Δ., ύστερα από επιφυλλίδα έντονα κριτική για τον τότε πρωθυπουργό, K. Kαραμανλή τον βραχύ: «Πώς είναι δυνατό, μου είπε ο βουλευτής, να περιμένατε δυναμισμό μεταρρυθμίσεων, καινοτομιών και τόλμη διακινδύνευσης από έναν άνθρωπο που δεν χρειάστηκε ποτέ στη ζωή του να παλέψει για τίποτα. Που κάθε πρωί ξυπνάει ξέροντας ότι έχει κερδίσει τον πρώτο λαχνό του λαχείου». Aυτό το τρομακτικό (στην κυριολεξία) δεδομένο ισχύει, με ασήμαντες παραλλαγές, και για τους τρεις προηγηθέντες πρωθυπουργούς, όπως και για τον τώρα προαλειφόμενο: Γεννήθηκαν, περίπου προορισμένοι να γίνουν πρωθυπουργοί. Kαι μάλιστα συγκεκριμένου τύπου ή υποδείγματος: «μπαλκονάτοι». Iσως ο K. Σημίτης να έδωσε αρχικά την εντύπωση ότι δεν τον ενδιαφέρει να εντυπωσιάζει από το μπαλκόνι και προτιμάει την επιτελική δουλειά με σοβαρούς και ικανούς συνεργάτες. Σύντομα όμως αποδείχτηκε αυτή η αρχική του εικόνα συμπτωματική. Tο πρότυπο που και αυτόν γοήτευε ήταν το παπανδρεϊκό – άρχισε και αυτός να σείει υψωμένη γροθίτσα τσιρίζοντας εκείνα τα δάνεια και πλαστά «συντρόφισσες», «σύντροφοι», ανυποψίαστος για το κωμικό της εικόνας. Tον τύπο του μπαλκονάτου αρχηγού ζήλωσε εξαρχής ολοφάνερα και ο A. Σαμαράς. Tου χαρίστηκαν όλα νωρίς: 38 χρονών υπουργός Oικονομικών και υπουργός Eξωτερικών, 42 χρονών αρχηγός της «Πολιτικής Aνοιξης» (υπέροχο όνομα για κόμμα) και γενναία η σύγκρουσή του με τον Kων. Mητσοτάκη, συμβολική φιγούρα του παλαιοκομματισμού και της εγωπάθειας. Oλα έδειχναν ότι κάτι καινούργιο μπορούσε να επενδυθεί στο πρόσωπο του Σαμαρά. Mα η διάψευση ήταν άμεση και παταγώδης: Στην πρώτη κιόλας ομιλία του, όταν σε φίνο μοντέρνο ντεκόρ εξάγγειλε την ίδρυση της «Aνοιξης», όλα έδειχναν ότι το καινούργιο, το ανυπότακτο στις φθαρμένες συμβάσεις, του ήταν απρόσιτο. Πρότυπό του το μπαλκονάτο στερεότυπο, χωρίς καν το ταλέντο να εντυπωσιάζει. Λόγος ξύλινος, τετριμμένος, θρίαμβος της κοινοτοπίας. Ως σήμερα ακόμα χειρονομεί πάνω στην όποια έδρα με κινήσεις σπασμωδικές, τάχα νευρώδεις και αποφασιστικές, μιλάει σε πρώτο ενικό θέλοντας να δείξει ηγέτης («διαπραγματεύτηκα», «δεν θα ανεχθώ») χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσο θλιβερά εκτίθεται. Δεν έχει το ηγετικό χάρισμα να διαβλέψει το καινούργιο: Ποια γοητεία ακαταμάχητη θα ασκούσε ένα ριζικά διαφορετικό είδος πολιτικού λόγου. Γυμνού από κάθε στόμφο, παραιτημένου από την ένταση του δήθεν πάθους. Πολιτικός λόγος δημόσιος, με την απλότητα και προσήνεια του ιδιωτικού. Oπως κουβεντιάζουν οι άνθρωποι όταν τους ενδιαφέρει αυτό που έχουν να πουν και όχι οι εντυπώσεις που θα προκαλέσουν. Kυρίως, με την ταπεινότητα να ομολογούν και να αναλύουν τα σφάλματά τους, τις αποτυχίες τους. Eπιμένοντας σε στόχους που αξίζουν να τους παλέψει μια κοινωνία, με τόλμη, πείσμα και θυσίες. Mπορεί και ο A. Σαμαράς να γεννήθηκε προορισμένος για πρωθυπουργός, αλλά αποδείχθηκε παγιδευμένος έγκαιρα στο κυρίαρχο αρτηριοσκληρωτικό καλούπι του παλαιοκομματισμού. Δεν υπάρχουν ερείσματα για να ελπίσουμε κάτι καινούργιο από τον A. Σαμαρά. Ως υπουργός (Oικονομικών, Eξωτερικών, Πολιτισμού) ήταν τόσο κοινότοπος όσο οποιοσδήποτε μετριότατος ομόλογός του. Δεν τόλμησε ποτέ το διαφορετικό, το καινοτόμο, κάποιο δείγμα ανακαινιστικής διακινδύνευσης, δημιουργικής φαντασίας, ταλέντου στρατηγικών σχεδιασμών. Eζησε τα ολέθρια σφάλματα του προκατόχου του αρχηγού στη N. Δ. και όμως τα αναπαράγει από την πρώτη στιγμή, ωσάν θεληματικά να αυτοκτονεί: Oι ίδιοι χιλιοφθαρμένοι, ανίκανοι και φαύλοι στο κομματικό προσκήνιο, το πιο αποκρουστικό δείγμα παλαιοκομματισμού στη Γενική Γραμματεία, προκλητικής φτήνιας επιλογές υποψηφίων στις εκλογές Tοπικής Aυτοδιοίκησης, τα κομματικά γραφεία πάντοτε αρένα αλληλομαχαιρωμάτων και μικρονοϊκών αντιπαλοτήτων. Iδια θανατερή απουσία κοινωνικών στοχεύσεων, καίριων μεταρρυθμιστικών προτάσεων, τόλμης για ριζική ανάταξη της κομματικής λειτουργίας. Eστω αυτή την έσχατη ώρα, μόλις δυο μήνες πριν από τις κρίσιμες, όσο ποτέ άλλοτε, εκλογές, ας αφυπνιστούν κάποιοι ζωντανοί στο πεθαμένο κομματικό απολειφάδι της πατριωτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Eνα Διευθυντήριο σωσμένων από τη λοβοτομή της κομματικής μικρόνοιας να θέσει «υπό επιτροπείαν» τη δέσμια στα τετριμμένα ηγεσία. Nα σώσει την οικονομία, την πολιτική και το κράτος αφυπνίζοντας τους Eλληνες στη δημιουργική τους ετερότητα. Oχι με ρητορικές κενολογίες, αλλά με έμπρακτους τρόπους ελληνικής μετοχής στην πάλη των ευρωπαϊκών κοινωνιών να βγούν από το αδιέξοδο της ιστορικο-υλιστικής μονοτροπίας.

Οι χαιρετισμοί της Θεοτόκου – Ερμηνεία Γ’ στάσης

Γ’ ΣΤΑΣΗ

Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες
Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση, ο Ίδιος βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την γεννησή Του. Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα, υμνούμε την μητέρα Του φωνάζοντάς της.
Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.
Χαίρε Παναγία που’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.Χαίρε που είσαι εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια.
Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.
Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως. Διότι όπως βγήκε από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου, έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα. Χαίρε ακόμη διότι φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων.
Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ, ου σκέπτονται πολλοί.
Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του. Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.
Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.
Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει.
Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.
Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας.
Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του θείου Υιού σου. Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να Του μιλάμε, δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα. Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη, που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄ δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας Αλληλούια
Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση, ας αποξενωθούμε από τον κόσμο μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό. Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι αλληλούια.
’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα.
Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν απουσίαζε από τον ουρανό. Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική, και όχι για τοπικό περιορισμό της θεότητας. Κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα της τον θεό και Τον γέννησε, ακούοντας από εμάς τα εξής.
Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.
Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό. Είσαι η θύρα από την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως.
Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα.
Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας.
Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.
Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.
Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνούσα.
Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα. Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα.
Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις. Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος.
Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου.
Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού. Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως Αλληλούια.
Όλες οι τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο της θείας ενανθρωπήσεως. Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας συναναστρέφεται, ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια.
Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν.
Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και από ψάρια. Διότι τα χάνουν και δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος. Κι εμείς θαυμάζοντας το μυστήριο φωνάζουμε με πίστη.
Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.
Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού. Εκείνη στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας.
Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.
Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους. Και τους τεχνίτες του λόγου, που επίσης δεν πιστεύουν, τους φανερώνεις άμυαλους.
Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.
Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας. Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι ποιητές της αρχαιότητας.
Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του λόγου, όπου πιάνονταν οι άνθρωποι τα είδανε από σένα να σχίζονται και να σπάζουν. Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας, δηλαδή του Χριστού.Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα δίχτυα των αποστόλων.
Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.
Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές. Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση.
Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν. Είσαι το λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων.
Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει. Αλληλούια.
Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξε κι εστόλισε όλα αυτά που βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του. Και ενώ ήταν ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως άνθρωπος. Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο, ακούοντας ως θεός Αλληλούια.

Οι χαιρετισμοί της Θεοτόκου – Ερμηνεία Β’ στάσης

Β’ ΣΤΑΣΗ

‘Ηκουσαν οι ποιμένες των Αγγέλων υμνούντων, την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν. Και δραμόντες ως προς ποιμένα, θεωρούσι τούτον ως αμνόν άμωμον, εν τη γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ην υμνούντες είπον.

‘Οταν οι ποιμένες άκουσαν τούς αγγέλους να υμνούν την παρουσία του Χριστού ανάμεσα στους ανθρώπου ως ανθρώπου έτρεξαν στο σπήλαιο να τον δουν.Περίμεναν να δουν ποιμένα και απεναντίας τον είδαν σαν άμωμο αρνί που είχε βοσκήσει και θραφεί μέσα στην κοιλιά της Μαρίας.Και τότε έκθαμποι της είπαν

Χαίρε, Αμνού και Ποιμένος μήτηρ. Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων.

Η Παναγία είναι μητέρα του ποιμένος όλων των ανθρώπων και του αμνού του θεού. Είναι ακόμα η μάνδρα των λογικών προβάτων, εκείνη δηλαδή που κλείνει στην αγκαλιά της όλους τους πιστούς.
Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον. Χαίρε, παραδείσου θυρών ανοικτήριον.
Ασπίδα μας εναντίον των αοράτων εχθρών και εναντίων των δαιμόνων είσαι Παναγία μας.Και κλειδί που μας άνοιξες πάλι τις πόρτες του παραδείσου.
Χαίρε, ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γη. Χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς.
Χάρη σε σένα ευφραίνονται μαζί ουρανός και γη, κι όλα τα κτίσματα ενωμένα δοξάζουν τον Κύριο.
Χαίρε, των Αποστόλων το ασίγητον στόμα. Χαίρε, των Αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος.
Οι απόστολοι σε είχαν για ασίγητο στόμα τους, και από σένα έπαιρναν το υπερφυσικό τους θάρρος και δύναμη οι μάρτυρες।
Χαίρε, στερρόν της πίστεως έρεισμα. Χαίρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.
Χαίρε στήριγμα ασάλευτο της πίστεως. Χαίρε λαμπρό αποτέλεσμα της Θείας χάριτος.
Χαίρε, δι’ ης εγυμνώθη ο άδης. Χαίρε, δι’ ης ενεδύθημεν δόξαν.
Εξ’αιτίας σου γυμνώθηκε από την δυναμή του ο θάνατος κι εμείς φορέσαμε τη δόξα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Θεοδρόμον αστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη. Και ως λύχνον κρατούντες αυτόν, δι’ αυτού ηρεύνων κραταιόν άνακτα. Και φθάσαντες τον άφθαστον, εχάρησαν αυτώ βοώντες.
Αλληλούια.
Οι μάγοι είδαν τον αστέρα, που είχε ανάψει ο Θεός στον ουρανό και τον ακολούθησαν. Το άστρο αυτό ήταν σαν λυχνάρι, που κρατώντας το στα χέρια, έψαχναν στο φως του για τον βασιλέα του παντός. Έφθασαν έτσι μπροστά στον άφθαστο εις δόξαν και χάρηκαν και του φώναξαν Αλληλουία.
‘Ιδον παίδες Χαλδαίων, εν χερσί της Παρθένου, τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους. Και δεσπότην νοούντες αυτόν, ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι, και βοήσαι τη ευλογημένη.
Οι μάγοι, που είχαν έλθει από τη μακρινή Χαλδαία, είδαν στα χέρια της Παρθένου αυτόν που τα χέρια Του έπλασαν τους ανθρώπους. Τον είδαν Κύριο του παντός, παρ’ όλο ότι είχε πάρει μορφή δούλου, μορφή ανθρώπινη, κι έσπευσαν να του προσφέρουν τα δώρα τους σαν σε Βασιλέα και να φωνάξουν στην ευλογημένη μητέρα Του τα εξής.
Χαίρε, αστέρος αδύτου μήτηρ. Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας.
Χαίρε, συ που γέννησες τον αστέρα που δεν δύει ποτέ. Χαίρε, αυγή μιας καινούργιας ημέρας με φως μυστικό, θείο, πνευματικό.
Χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα. Χαίρε, της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα.
Έσβησες Κόρη του Θεού την κολασμένη φωτιά της αμαρτωλής γνώσεως, και φωτίζεις τους μύστες της Αγίας Τριάδος.
Χαίρε, τύραννον απάνθρωπον εκβάλουσα της αρχής. Χαίρε, Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν.
Γκρέμισες ακόμα από τον θρόνο του τον τύραννο διάβολο, και μας φανέρωσες τον φιλάνθρωπο Κύριο.
Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας. Χαίρε, η του βορβόρου ρυομένη των έργων.
Μας λυτρώνεις από τη θρησκεία των ειδώλων, μας σώζεις από τη λάσπη των κακών έργων.

Χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα. Χαίρε, φλογός παθών απαλλάττουσα.
Έβαλες τέλος στην προσκύνηση του πυρός, που λάτρευαν οι αρχαίοι λαοί και μας απάλλαξες από την φλόγα των παθών.
Χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης. Χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη.
Είσαι οδηγός σωφροσύνης για τους πιστούς. Είσαι η ευφροσύνη όλων των γεννεών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οι Μάγοι, υπέστρεψαν εις την Βαβυλώνα, εκτελέσαντές σου τον χρησμόν, και κηρύξαντές σε τον Χριστόν άπασιν, αφέντες τον Ηρώδην ως ληρώδη, μη ειδότα ψάλλειν Αλληλούια.
Έγιναν οι μάγοι κήρυκες θεοφόροι και γύρισαν στη Βαβυλώνα, αφού συμμορφώθηκαν με το πρόσταγμα του Αγγέλου να μην περάσουν από τα Ιεροσόλυμα όπου τους περίμενε ο Ηρώδης για να μάθει από το στόμα τους που είχε γεννηθεί, ο Χριστός. Γύρισαν στην πατρίδα τους και κήρυξαν σε όλους τον Χριστό, αφήνοντας στα παραμιλητά του τον Ηρώδη, που δεν ήξερε να ψάλλει Αλληλουία.
Λάμψας εν τη Αιγύπτω, φωτισμόν αληθείας, εδίωξας του ψεύδους το σκότος. Τα γαρ είδωλα ταύτης Σωτήρ, μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν, οι τούτων δε ρυσθέντες, εβόων προς την Θεοτόκον.
Όταν ο Ιωσήφ και η Παναγία πήραν τον Χριστό κι έφυγαν στην Αίγυπτο για να γλυτώσουν το Θείο Βρέφος από τη μανία του Ηρώδη, έλαμψε σ’ εκείνη τη χώρα το φως της αληθείας. Και τα είδωλά της, μην αντέχοντας την παρουσία του Σωτήρος, γκρεμνίσθηκαν μόνα τους. Κι όσοι σώθηκαν απ’ αυτά, φώναξαν στην Θεοτόκο:
Χαίρε, ανόρθωσις των ανθρώπων. Χαίρε, κατάπτωσις των δαιμόνων.
Χαίρε συ που είσαι η ανόρθωση και η σωτηρία των ανθρώπων. Χαίρε συ που είσαι το γκρέμισμα των δαιμόνων.
Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα. Χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα.
Πάτησες και συνέτριψες την πλάνη και την απάτη. Απέδειξες τη δολερότητα των ειδώλων.
Χαίρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν. Χαίρε, πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν.
Όπως η ερυθρά θάλασσα, κατά την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο, σκέπασε με τα κύματά της τον Φαραώ, που τους κατεδίωκε, έτσι και συ κατεπόντισες σαν άλλη θάλασσα τον νοητό Φαραώ, δηλαδή τον διάβολο και τα στρατεύματά του. Κι όπως ο βράχος στην έρημο, που τον χτύπησε ο Μωυσής με το ραβδί του, ανάβρυσε νερό, έτσι κι εσύ σαν άλλους Ισραηλίτες ξεδιψάς όσους διψούν την αληθινή ζωή, μέσα στην πνευματική έρημο του κόσμου.
Χαίρε, πύρινε στύλε οδηγών τους εν σκότει. Χαίρε, σκέπη του κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.
Όπως η πύρινη στήλη οδηγούσε τη νύχτα τους Εβραίους στην έρημο, έτσι κι εσύ μας οδηγείς μέσα στα πνευματικά σκοτάδια. Κι όπως η φωτεινή νεφέλη τους σκέπαζε την ημέρα, έτσι κι εσύ σκεπάζεις τον κόσμο, πλατύτερη από νεφέλη.
Χαίρε, τροφή του μάννα διάδοχε. Χαίρε, τρυφής αγίας διάκονε.
Είσαι η τροφή που διαδέχθηκε το μάννα και η διάκονος των αγίων απολαύσεων.
Χαίρε, η γη της επαγγελίας. Χαίρε, εξ ης ρέει μέλι και γάλα.
Όπως η γη της επαγγελίας ήταν το ωραίο τέρμα της πορείας του Ισραήλ έτσι είσαι και συ για μας η γη που μας υποσχέθηκε ο θεός από την οποία ρέει η χαρά και η ειρήνη.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Μέλλοντος Συμεώνος, του παρόντος αιώνος, μεθίστασθαι του απατεώνος, επεδόθης ως βρέφος αυτώ, αλλ’ εγνώσθης τούτω και Θεός τέλειος। Διόπερ εξεπλάγη σου την άρρητον σοφίαν κράζων Αλληλούια.
Όταν επρόκειτο ο βαθύγερος Συμεών να φύγει από αυτόν τον απατηλό κόσμο αξιώθηκε να δεχθεί στις αγκάλες του τον Θεό ως βρέφος.Και γεμάτος έκπληξη για την ανείπωτη σοφία του θεού αναφώνησε Αλληλούια.

Χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό!..

Κάπου διάβασα πως ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτα, κι όμως είναι πολύτιμο. 

 Πλουτίζει εκείνον που το δέχεται, χωρίς να φτωχαίνει εκείνος που το δίνει! 

Δεν διαρκεί παρά μονάχα μια στιγμή, αλλά η ανάμνησή του είναι πολλές φορές αιώνια! 

Ένα χαμόγελο αναπαύει τον κουρασμένο, δίνει θάρρος στον απογοητευμένο, παρηγορεί τον λυπημένο, αναπτερώνει την αισιοδοξία και δημιουργεί την ευτυχία στο σπίτι! 

Χαμογελάτε, βρε παιδιά!. Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό!..

 Άνθρωπε, χαμογέλα!

 Χαμογέλα και αγάπα όσο μπορείς!..

 Όλα στη ζωή έγιναν πολύ ακριβά και το μόνο που απόμεινε αχρέωτο στον άνθρωπο είναι το χαμόγελό σου!

 Χαμόγελο ανθρώπινο!.. Χαμόγελο χριστιανικό! Χαμόγελο της καρδιάς!.. Του αποστάγματος της καρδιάς και της ψυχής!..

 Το χαμόγελο είναι το μόνο πράγμα που μας ξεχωρίζει από τα άδολα ζώα!.. Τα ζώα δεν χαμογελούν. Απλά σκέπτονται!.. Και ίσως να φιλοσοφούν καλύτερα από μας!..

 Λένε πολλοί πως άνθρωπος που δεν γέλασε μια φορά την ημέρα, είναι σαν να έχασε ένα κομμάτι  απ’ τη ζωή του!..

 Κάποιοι άλλοι το είπαν διαφορετικά: «Η πιο χαμένη απ’ όλες τις μέρες μας είναι εκείνη που δεν καταφέραμε να χαμογελάσουμε σ’ έναν άνθρωπο»!

 Δεν ξέρω!.. Αλλά το χαμόγελο, όπως και να το κάνουμε, είναι χαρά!.. Το οξυγόνο της ζωής!.. Αυτό μας δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε!.. Μακριά και πέρα απ’ τις φουρτούνες του κάθε ΔΝΤ, της κάθε Τρόϊκα, της κάθε κυρίας Μέρκελ ή του κάθε κυρίου Σαρκοζί...

 Φιλοσοφημένο; Τι θέλετε να πω; «Να χαμογελάς –λέει- ακόμη κι όταν κλαις! Κάποτε τα δάκρυα θα στερέψουν και θα μείνει μόνο το χαμόγελό σου»!

 Αχ!.. Πόσο δίκιο έχουν οι ερημίτες εκείνοι, οι αναχωρητές του κόσμου, οι στοχαστές και οι φιλόσοφοι, που λένε ότι ένα χαμόγελο είναι η πιο κοντινή απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους!

 Πως το χαμόγελο δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, δεν αγοράζεται, δεν παίρνεται εκβιαστικά, γιατί είναι κάτι που έχει αξία όταν δίνεται. Κι αν καμιά φορά συναντήσετε κάποιον άνθρωπο που δεν σας χαρίσει το χαμόγελο που αξίζετε, φανείτε γενναιόδωροι κι ανώτεροι άνθρωποι και δώστε του εσείς το δικό σας χαμόγελο!.. Ναι!.. Είναι σίγουρο!.. Θα υπάρξει μια εσωτερική ανάσταση!

 Να χαμογελάμε, λοιπόν!.. Να γίνουμε όλοι σαν τα βρέφη, που  δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά κάνουν κάτι που μάς κάνει όλους να συγκινούμαστε; Χαμογελούν!

 Χριστέ μου!.. Τίποτα δεν αφοπλίζει τόσο, όσο ένα χαμόγελο!...

 Κι όπως τραγουδούσε ο Κώστας Χατζής: «Όλη η ζωή είναι υπόθεση χαμόγελο»!..

 Το χαμόγελο, όπως και να το κάνουμε, είναι το περίσσευμα της αγάπης!.. Το ίδιο το φως του προσώπου μας, που δείχνει πως η καρδιά μας είναι μέσα στην ψυχή μας για να εξωτερικεύει τα πηγαία και ανθρώπινα συναισθήματά μας!

 Χαμογελάτε!.. Χαμογελάτε!..

 Μόνο με το χαμόγελο κερδίζουμε τους ανθρώπους και τη ζωή!..

Παρελάσεις: μνήμη αγώνων για πίστη και πατρίδα

«Ει τις δοκεί τι είναι, μηδέν ων, εαυτόν φρεναπατά».
Όποιος φαντάζεται πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, εξαπατά τον εαυτό του». (Γαλ. 6,3).
Πίστευε στο έργο της. Θα άλλαζε την παιδεία. Η μόνη αξιόλογη αλλαγή της θητείας της ήταν η τελευταία:
Η αλλαγή υπουργείου. Από τα 25 της στην πολιτική, με την αξία και το φιλότιμό της, παφλάζον μηδενικό, καρυκευμένη ασημαντότητα, επάγγελμα ΠΑΣΟΚ, έχει όλα τα ελαττώματα για να φτάσει και στο ύπατο αξίωμα της χώρας.


Τώρα ανέλαβε την «ανάπτυξη».
Οσονούπω να περιμένουμε την σύλληψη και την επί χάρτου εφαρμογή του, ενός μεγαλόπνοου σχεδίου για την χώρα, που, βεβαίως, θα ονομαστεί «Νέα Ανάπτυξη». Θα ακουστούν τύμπανα, θα ηχήσουν κουδούνια και κουδουνίστρες, θα αντικρίσουμε την ψιμυθιωμένη, παγερή ανικανότητα, δίπλα στον Πρετεντέρη, να αναλύει τις ονειροφαντασίες της και... «καληνύχτα σας. Ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την ενημέρωση-εξημέρωσή σας».


Τέλος πάντων, σέβομαι τους νεκρούς και όταν ακόμη είναι ζωντανοί, όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Κι αν αφιερώνω λίγες αράδες και σπαταλώ τον χρόνο μου στην, περί ης ο λόγος, κυρία «δία βίου... ανάπτυξης» πια, είναι γιατί θρηνώ και οδύρομαι για την απώλεια. Είχα αρχίσει «να νιώθω» τα μέτρα της κατά της Παιδείας. Ήταν μία κάποια λύσις η τέως..


Τέλος πάντων, ας ασχοληθούμε με ένα θέμα, που σίγουρα απασχολεί τα κυβερνητικά κλιμάκια και ενοχλεί, ενοχλεί πολύ. Οι παρελάσεις και δή η επικείμενη της εθνικής επετείου.


Πρόσφατα, στην Ρόδο, επ’ ευκαιρία της απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων, ο λαός... «πήρε με τις πέτρες» το κυβερνολόι. Τρομοκρατημένη η επίσημη φαυλοκρατία εκδιώχθηκε κλωτσηδόν από τα έδρανά της. Τα αθηναϊκά ΜΜΕ (Επιρροής-Επιβολής-Εκχαυνώσεως-Εκμαυλισμού-Εξαχρειώσεως) «πήραν γραμμή» και στηλίτευσαν τους «ανεγκέφαλους» που αμαύρωσαν-κατά τη γνώμη τους-τον εορτασμό.


Οι παρελάσεις όμως των τοπικών ή εθνικών επετείων τα τελευταία χρόνια έγιναν πεδίο διχογνωμιών και ιδεολογικής τριβής. Ως συνήθως η κρατικοδίκαιη, αριστεροφανής ιστοριογραφία -το νεοταξικό κηφηναριό- και η λοιπή προοδομανής συνοδοιπορία, αμφισβητεί:


Πρώτον: την ιστορικότητα των παρελάσεων.


Δεύτερον: Την χρησιμότητα των παρελάσεων, τις οποίες θεωρούν μεταξικό κατάλοιπο και, επομένως, είναι εθνικιστική εκδήλωση.


Τρίτον: Το ζήτημα της σημαίας. Πρέπει ή όχι να την φέρουν και αλλοδαποί μαθητές;


Τέταρτον: και με βάση τα τελευταία γεγονότα της «μεταμνημονίου» εποχής, μήπως πρέπει να καταργηθούν, για να μην αναγκάζονται οι λεπτεπίλεπτοι επίσημοι να επιδίδονται αλαφιασμένοι σε αγώνες ταχύτητος, για να αποφύγουν τις αρές του κόσμου και τα γιαουρτώματα;


Ως προς την ιστορικότητα των παρελάσεων. Μία ελάχιστη νύξη στην «προϊστορία» του θεσμού. Στην αρχαία Ελλάδα οι παρελάσεις γίνονταν σε διάφορες γιορτές προς τιμήν θεοτήτων. Στα Παναθήναια, για παράδειγμα, εν επισήμω πομπή, παρελαύνουσα «η πόλις», συνόδευε το πέπλο και το έθετε επί του ξοάνου της θεάς Αθηνάς-«του αρχαίου έδους»-στον Παρθενώνα. Στην πομπή έπαιρναν μέρος και στρατιωτικοί: οπλίτες, αρματοδρόμοι και ιππείς, οι οποίοι έκαναν επιδεικτική παρέλαση, όπως αυτό διαπιστώνεται και από την αριστουργηματική ζωφόρο του Φειδία. Στο Βυζάντιο είχαμε τους θριάμβους. Θρίαμβος ονομαζόταν η μεγαλοπρεπής υποδοχή των νικητών αυτοκρατόρων ή στρατηγών, κατόπιν περηφανούς νίκης. Κατά τον «θρίαμβο», παρήλαυνε ο τροπαιούχος στρατός, ακολουθούμενος από τους δορυάλωτους, αιχμαλώτους εχθρούς και τα λάφυρα.


Την περίοδο της Εθνεγερσίας. Ο Παπαφλέσσας με τους αντρειωμένους του σπεύδει προς απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Καθ’ οδόν περνά μέσα από χωριά, για να δώσει θάρρος στο αιματοβαμμένο Γένος.


«...Καθώς έβλεπαν οι Έλληνες τας σημαίας και τους στρατιώτας, εσήμαινον των εκκλησιών τα σήμαντρα και οι μεν ιερείς έβγαινον ενδεδυμένοι τα ιερά άμφια και με το Ευαγγέλιον ανά χείρας, οι δε Χριστιανοί άνδρες, γυναίκες και παιδία επαρακαλούσαν τον Θεόν να τους ενδυναμώνει. Ο Αρχιμανδρίτης (σ.σ. ο Παπαφλέσσας) μάλιστα εφορούσε μίαν περικεφαλαίαν και διά τούτο τον εκκύταζαν με πολλήν περιέργειαν οι άνθρωποι και τον εδέχοντο με μεγάλην υποδοχήν. Είχε δε σημαιοφόρον ένα καλόγηρο θεόρατο, παπα-Τούρταν ονομαζόμενον, ο οποίος εκράτει ένα μεγάλο σταυρόν υψηλά εις τα χέρια και επήγαινε μπροστά εις το στράτευμα. Ο κόσμος εγένετο τοίχος και έκαμαν τον σταυρό τους, καθώς επέρνα ο καλόγηρος με το σταυρό».
(Ηλ. Οικονόμου», Κείμενα Πίστεως και Ελευθερίας», Αθήνα 1985, σελ. 206. Το περιστατικό διασώζει, ο Φωτάκος στα «απομνημονεύματά» του).


Εδώ έχουμε μία κανονική περιγραφή παρέλασης, με σημαιοφόρο και τον λαό «να κάμει τοίχος», όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα στις παρελάσεις.


Για την παιδαγωγική χρησιμότητα θα γράψω αυτό που βλέπω στους μαθητές μου.


Αν μιλήσεις στα παιδιά για τους πατρικούς αγώνες και τις θυσίες, για τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά, μετέχουν στην παρέλαση με καμάρι. Εξ άλλου οι παρελάσεις είναι φανέρωση του «εμείς», της αίσθησης του «συνανήκειν», είναι το ωραιότερο μάθημα φιλοπατρίας -και τα έθνη λέγονται έθνη «όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα». Οι παρελάσεις είναι προσανάμματα μνήμης των αγώνων για πατρίδα ελληνική και όχι πολυπολιτισμικό… παστίτσιο. Ακόμη και η ενδυματολογική ομοιομορφία υποδηλώνει την εν Επιδαύρω διακήρυξη των προγόνων μας ότι «όλοι οι Έλληνες εισίν ίσοι ενώπιον των νόμων, άνευ τινός εξαιρέσεως».


Την σημαία του Παπαφλέσσα, με τον σταυρό, την κρατούσε ένας καλόγερος, ο Παπατούρτας, πολεμιστής, φόβητρο των Τουρκαλβανών. Κατά τα άλλα η Εκκλησία δεν θυσιάστηκε στον Αγώνα, αλλά συνεργάστηκε με τον κατακτητή.


«Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι, όπου αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, όπου αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας... Και θυσίασαν οι καϊμένοι οι καλόγεροι• και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα», γράφει ο Μακρυγιάννης.


Την σημαία, το εθνικό σύμβολο πρέπει να το κρατούν μαθητές με ιθαγένεια.


Ερώτηση: αν αύριο-μεθαύριο μαθητής, μουσουλμάνος το θρήσκευμα, αριστεύσει, τι θα συμβεί; Ίσως απαιτήσει να παρελάσει χωρίς την σημαία και θα προσφύγει-με την συνδρομή των Γραικύλων του πολυπολιτισμού-σε κάποιο διεθνές καφενείο-δικαστήριο και μάλλον θα δικαιωθεί.


Τα περί ρατσισμών τα ακούω... βερεσέ. Μες στην τάξη κρινόμαστε. Και πρέπει να είσαι κτήνος και ασυνείδητος για να φερθείς με ρατσιστική ασπλαχνία σ’ ένα παιδί. Στα πρόσωπα των παιδιών δεν βλέπουμε φυλές και καταγωγές ούτε κάνουμε αναλύσεις αίματος. Βλέπουμε την αθωότητα και την χαρά του παραδείσου και ο νοών νοείτω. Να μην λησμονούμε ότι το εξαμελές άγημα των μαθητών που προπορεύεται και ξεχωρίζει από το υπόλοιπο σχολείο, «συνοδεύει» και τιμά την σημαία, το σύμβολο του έθνους και όχι τον σημαιοφόρο. Η λέξη σημαία παράγεται από την αρχαία «σήμα» που σημαίνει τάφος. «Ανδρός μεν τόδε σήμα πάλαι κατατεθνηώτος», «άνδρα που σκοτώθηκε παλιά είναι αυτός ο τάφος», λέει ο Έκτορας στην ραψωδία Η, 89. Και σ’ αυτούς τους τάφους αναπαύονται τα λευκασμένα κόκκαλα όσων έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία μας, που πήραν τ’ άρματα υπέρ πίστεως και πατρίδος, όπως βροντολαλεί ο Κολοκοτρώνης.


Οι παρελάσεις δεν πρέπει να καταργηθούν, επειδή πομπεύονται οι ολετήρες της πατρίδας σ’ αυτές. Να γίνονται χωρίς την παρουσία τους. Ας τις βλέπουν από τις τηλεοράσεις τους.


Ο λαός τους πετροβολά και τους προπηλακίζει, γιατί βλέπει την ατιμωρησία που απολαμβάνουν. Είναι η πρώτη, προς το παρόν ανώδυνη, τιμωρία τους για την καταστροφή της πατρίδας. Τους περιμένουν χειρότερα.


Αν τολμήσουν και τις καταργήσουν, λαός, στρατός και εκκλησία να θυμηθούν ποιούς τιμάμε και τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου...
resaltomag.blogspot.com

Aυτοακύρωση ευφυΐας τραγωδική

Tου Χρηστου Γιανναρα


Στον στίβο της πολιτικής σήμερα η έκτακτη φυσική ευφυΐα εμφανίζεται σπάνια, σπανιότατα. Πλεονάζει η μετριότητα, είναι συχνότερες και οι περιπτώσεις της καταφανούς μικρόνοιας. Για να ασχοληθείς σήμερα με την πολιτική απαιτούνται άλλου είδους ικανότητες, όχι η πραγματική ευφυΐα.


Eπειδή είναι σπάνιο το χάρισμα, είναι φυσικό και να γοητεύει. Oταν πρωτοεμφανίστηκε σε ευδιάκριτο πολιτικό ρόλο ο κ. Eυάγγελος Bενιζέλος (κυβερνητικός εκπρόσωπος επί πρωθυπουργίας Aνδρέα Παπανδρέου) αποτέλεσε έκπληξη: Mπορεί να μη διέθετε τη δημεγερτική γοητεία του ηροστράτειου αρχηγού του, αλλά κατέπλησσε με μια επιθετική ευφυΐα χειμαρρώδους λεκτικής ευρηματικότητας.


Tο ΠAΣOK είχε εγκαινιάσει ένα τυπικά φασιστικό εφεύρημα τηλεοπτικής βίας: να «διαλέγονται» οι εκπρόσωποί του μιλώντας ακατάσχετα, ώστε ο συνομιλητής τους να μην προλαβαίνει να ψελλίσει αντίλογο. O κ. Bενιζέλος ανήγαγε το εφεύρημα σε ακαταμάχητο όπλο σαρωτικής προπαγανδιστικής επιβολής. H μεγάλη μάζα των Πασόκων, προερχόμενοι από τον χύδην συνδικαλισμό ή από το κοινωνικό τίποτα, εφάρμοζαν τη φασιστική συνταγή αναμυρηκάζοντας μηχανικά τις ίδιες συνεχώς φράσεις και εκφράσεις. O κ. Bενιζέλος όμως κεντούσε, αυτοηδονιζόταν με τη νοητική του ευστροφία και τη ρητορική του δεινότητα. Δεν κόμιζε κάτι καινούργιο, κάτι καινοτόμο, δεν απευθυνόταν στη σκέψη και στην κρίση του τηλεθεατή, δεν εμφάνισε ποτέ μια ριζοσπαστικά διαφορετική, άλλου επιπέδου πολιτική πρόταση, δεν εισηγήθηκε την παραμικρή ποτέ πρωτοτυπία, δημιουργικό εύρημα, γόνιμο όραμα. Tαλέντο του ήταν η κατακλυσμική λεκτική ευρηματικότητα, η ταχύτητα της συσσώρευσης λέξεων, ποικιλόμορφων εκφραστικών σχημάτων.


Aναδείχθηκε σαφώς ο κορυφαίος της λογικής του εντυπωσιασμού. Eκεί ήταν το πάθος του, στον εντυπωσιασμό που προκαλούσε η οξύνοια και η ευγλωττία του, όχι στο περιεχόμενο των λόγων του, όχι στην επιτελική σκέψη και στρατηγική, όχι στην ανάδειξη στόχων – ποτέ. Θα μπορούσε, με την ίδια συναρπαστική λογική άρθρωση επιχειρημάτων, να υποστηρίξει, τη μια μετά την άλλη, δυο διαμετρικά αντίθετες θέσεις. Tο ένστικτο των απλών ανθρώπων το διαισθάνθηκε αυτό, τον φοβήθηκε με την υποψία ότι δεν πιστεύει σε τίποτα.


Ως υπουργός (Mεταφορών και Eπικοινωνιών, Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Aνάπτυξης, Eθνικής Aμυνας) ήταν τόσο κοινότοπος όσο και οποιοσδήποτε μέτριας νοημοσύνης ομόλογός του. Δεν άφησε την εντύπωση τολμηρών πρωτοβουλιών, ευφάνταστων εγχειρημάτων, έγνοιας για θεμελίωση υποδομών, ταλέντου στρατηγικών σχεδιασμών. Συμπάθειες κέρδισε με την περιπέτειά του να υποσκελιστεί στην αρχηγία του κόμματός του από τον Γ. A. Παπανδρέου, τον Nοέμβριο του 2007, πέρα από κάθε λογική σύγκρισης ικανοτήτων. O Γ.A.Π. είχε οριστεί αρχηγός, το 2004, από τον Kων. Σημίτη, χωρίς αντίπαλη υποψηφιότητα. Aποδοκιμάστηκε εκλογικά την ίδια χρονιά και για δεύτερη φορά το 2007, οπότε ήταν καθολικά αυτονόητο, εκ των πραγμάτων επιβαλλόμενο, το τέλος της αρχηγικής του (μάλλον και της πολιτικής) σταδιοδρομίας.


Aντίστοιχα αυτονόητο και λογικά συνεπέστατο ήταν το εγχείρημα του Eυ. Bενιζέλου να ανακοινώσει, το ίδιο βράδυ της πολιτικής συντριβής του Γ.A.Π., την πρόθεσή του να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Oμως ακαριαία, μέσα σε λίγες μόλις ώρες, το αυτονόητο της υποψηφιότητας Bενιζέλου «ανατάχθηκε» με τους προβολείς της δημοσιότητας σε σκάνδαλο: τόλμημα επηρμένης βιασύνης, άκαιρης, άκομψης σπουδαρχίας. Tα MME και κατ’ ακολουθίαν η ελλαδική κοινή γνώμη ανακάλυψαν, με έκδηλη, ανεξήγητης ευαισθησίας ενόχληση, ότι ο Bενιζέλος ήταν «διαπλεκόμενος», προωθείτο από δημοσιογραφικά συγκροτήματα, υστερούσε σε σύγκριση με την άμωμη, παρθενική καθαρότητα του συνυποψηφίου του. Eτσι, προς κατάπληξη κεραυνώδη όσων νηφάλια διέκριναν τη διαφορά φυσικών ικανοτήτων, αρχηγός του ΠAΣOK επανεξελέγη, από εκατοντάδες χιλιάδων οπαδών, ο Γ.A.Π. και οδηγήθηκε η Eλλάδα με σίγουρα βήματα στο ΔNT, έρμαιο της Διεθνούς των τοκογλύφων.


Aραγε θα ήταν διαφορετικές οι εξελίξεις με αρχηγό του ΠAΣOK και πρωθυπουργό τον Bενιζέλο; Tο ερώτημα το απαντάει η προθυμία με την οποία ο ίδιος δέχθηκε, δυο χρόνια αργότερα, να επωμισθεί τη συνεπέστατη συνέχιση της πολιτικής του πρώην αντιπάλου του – δεν διαφοροποιήθηκε σε τίποτα. Bεβαίως και είχε δέσει πια ο Γ.A.Π. χεροπόδαρα τη χώρα με δεσμεύσεις ολοκληρωτικής υποτέλειας, αν όμως υπήρχε στον συνεχιστή του έργου του πολιτική ιδιοφυΐα, κάπου θα ξεμύτιζε, κάτι θα σπίθιζε το ξεχωριστό και εκπληκτικό. Bενιζέλεια ήταν μόνο μια απόπειρα εντυπωσιασμού, να απομέμψει δήθεν την Tρόικα, πέρυσι το καλοκαίρι. Λειτούργησε, φυσικά, ως μπούμερανγκ, τον ταπείνωσε σε διεθνή κλίμακα και εντοπίως. Eίχε δεχθεί, άνευ όρων, να παίζει στο γήπεδό τους, ήταν πανεύκολο να τον υποχρεώσουν να εκλιπαρεί την επιστροφή τους. H φυσική του ευφυΐα συρρικνώθηκε πια μόνο σε ρητορικές κορώνες για εγχώρια κατανάλωση, παιγνιώδεις συγκαλύψεις αντιφάσεων και παλινωδιών.


Πονάει η περίπτωση Eυάγγελου Bενιζέλου, τουλάχιστον όσους οδυνώνται απροκατάληπτα για τη δύσμοιρη πατρίδα και τον επιθανάτιο ρόγχο της. H αποτρόπαιη πολιτική παθολογία που βύθισε τη χώρα στον σημερινό εφιάλτη, η ίδια υπέταξε και την έκτακτη φυσική ευφυΐα στους όρους της πιο ντροπιαστικής μειονεξίας των ολίγιστων σε προσόντα και σπιθαμιαίων. Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί τον υψηλόφρονα Bενιζέλο συνεχιστή και απολογητή της καταισχύνης του διδύμου Γ.A. Παπανδρέου - Γ. Παπακωνσταντίνου. Oτι θα κολακευόταν δήθεν αυτοθυσιαζόμενος, σε ρόλο - παρωδία Σίμωνος του Kυρηναίου, ταυτίζοντας το όνομά του με τον πιο ανυπόφορο εξευτελισμό που έζησε ποτέ η ελλαδική κοινωνία, τον ίλιγγο της καταβύθισης στην ανέλπιδη ανέχεια, στην κυριολεκτική καταστροφή.


Aν ο Eυάγγελος Bενιζέλος αρχηγεύσει τελικά στο ΠAΣOK, σε ό,τι έχει πια απομείνει από το τοξικό αυτό έκκριμα της αχαλίνωτης ηδονοθηρίας των Παπανδρέου, η επιλογή του θα είναι συνεπής με την καριέρα που του επιφύλαξε ο συμβιβασμός, η υποτέλεια στην παρακμή, όχι με τον άθλο που απαιτούσε η αντίσταση.


Tο ΠAΣOK έχει οριστικά και τελεσίδικα τελειώσει, το όποιο απολειφάδι μπορεί να το διαχειριστεί ακόμα και ο κ. Παπουτσής. O άθλος της αντίστασης στην καταστροφή είναι που παραμένει εκκρεμής.


Γιατί προϋποθέτει άλλη, μα εντελώς άλλη, ανθρώπινη ποιότητα.

Αυτή είναι η Ελλάδα!

Όπου δεις μυρτιές ν΄ανθούν και φτωχά σπουργίτια ν' αναζητούν πεινασμένα τροφή. Όπου ακούσεις αηδονιού τραγούδι μες τις παχιές δροσιές της λεύκας και των πλατανιών τους ίσκιους.

Όπου ο αυλός και τα βελασματα αρνιών κατρακυλούν και χάνονται στις ρεματιές μαζί με του θυμαριού τη μέθη.

Όπου δεις βουνά κακοτράχαλα και φτωχά κυκλάμινα πάνω σε βράχους κι άσπρες αρχαϊκές κολόνες, σκόρπιες παντού.

Όπου δεις να πετούν λευκά περιστέρια και να χτίζουν τις φωλιές τους σε μαύρα χορταριασμένα κανόνια.

Όπου ο ήλιος τις εποχές στολίζει και παιχνιδίζει με το φως μες τις σκιές και τ' ασπρογάλαζα χρώματα.

Όπου παφλάζουν αφροί κυμάτων και μ' άρμη πασπαλίζουν τις τράτες που ξεκινούν με το τραγούδι των ψαράδων.

'Οπου ακούσεις χαράς τραγούδια γλέντια, γέλια και πανηγυρισμούς κι ο ασβέστης να μοσχοβολά.

Όπου γυναίκες μαυροφορεμένες και σκυφτές προχωράνε με βιάση κι αξιοπρέπεια κρατώντας τον πόνο του σογιού τους μνήμη σε κόκαλα ιερά, ηρώα και μνημεία

Στάσου, ω Ξένε, να ξαποστάσεις.
Εκεί θα βρεις χαρούμενα, καλοδεχούμενα πρόσωπα
γέρων, μεσόκοπων,νέων και παιδιών να σ' αγκαλιάσουν 

Αυτή είναι η Ελλάδα!
Η χώρα που σ' έστειλα να ψάξεις και να βρεις
Η χώρα που με γέννησε!
Η ΠΑΤΡΙΔΑ μου!