Μέγας Βασίλειος: κείμενο «εις αντιπελάργωσιν»

Γράφει: Ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς
Πριν ακόμη κλείσει τα πενήντα του χρόνια, ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του. Άρρωστος βαριά ο Άγιος, ετοιμάζεται για το ταξίδι, το τελευταίο, που ο ίδιος το ονομάζει «τρυφή μάλλον ή κατάπληξις» (χαρά παρά τρόμο», όταν τον απειλεί ένας τυχάρπαστος έπαρχος ονόματι Μόδεστος.
Κόσμος πολύς μαζεύεται γύρω απ’ την Επισκοπή, αγρυπνεί και προσεύχεται. Αγωνιά. Η λειτουργία του όμως στη γη τελείωσε, και κλείνοντας τα μάτια του σώματος, αφήνει αυτή την λειτουργική φράση να ξεφύγει από τ΄αγιασμένα χείλη του: «Πάτερ, εις χείρας Σου παραθήσομαι το πνεύμα μου»!

Ήταν τόση η θλίψη του λαού και τόσο γενικό το πένθος και η συρροή πλήθους στην κηδεία του, που, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, πολλοί άνθρωποι πέθαναν «εκ της του ωθισμού» (=συνωστισμού) βίας και συγκλονήσεως»! έτσι, με τα δάκρυα όλων των λογικών προβάτων, που με τόση στοργή και αγάπη εποίμανε ο Μέγας Βασίλειος έφυγε την 1η Ιανουαρίου του 379, για την άνω Ιερουσαλήμ.

Αν είχαμε όντως υπουργείο Εθνικής Παιδείας και όχι διά βίου αμάθειας και απαιδευσίας- όπως θα πρέπει να ονομάζεται ορθότερον- θα αναλάμβαναν τα σχολεία, να καταστρέψουν αυτό το βλακώδες και γελοίο είδωλο που το «τιμήσαμε» με το όνομα ενός από τους μεγαλυτέρους αγίους της Εκκλησίας και του Γένους μας.

Πέραν του σεβασμού που θα επιδεικνύαμε στον άγιο Ιεράρχη, θα ήταν και μια μορφή αντίστασης στην πανούκλα της αμερικανοποίησης-εξαθλίωσης των πάντων.

Ως γνωστόν, τα εργοστάσια παραγωγής του «Αη Βασίλη» και όλων των συμπαρομαρτούντων εορταστικών γυαλικών, μπιχλιμπιδιών και λοιπών «πυγολαμπίδων», εδρεύουν σε χώρες Τρίτου και Τετάρτου Κόσμου. Άρα έχουμε το εξής φαρισαϊκόν: τα λιμοκτονούντα παιδάκια της Ασίας, εργάζονται (το αρχαίο ρήμα ειλωτεύουν, εκ του είλωτος, είναι ικανότερο να αποδώσει το πραγματικό νόημα της «εργασίας» αυτής), εργάζονται, λοιπόν, νυχθημερόν με μισό ή ένα δολάριο ημερομίσθιο, υπό τρισάθλιες συνθήκες, για να χαίρονται τα μοσχοαναθρεμμένα βουτυρόπαιδα της Δύσης.

Τέλος πάντων, θα αντιτείνει κάποιος «προοδευμένος» ότι η ορθόδοξη απεικόνιση του αγίου Βασιλείου δεν είναι και «πολύ παιδική», τρομάζει τα παιδιά, ενώ ο ευτραφής και προγάστωρ «κοκκακόλειος» (νεολογισμός) διαφημιστής είναι πιο κοντά, πιο συναφής, πιο προσιτός στην παιδική ηλικία.

Αυτά βεβαία τα κρανιοκενή είναι σημεία (και ευρήματα) των καιρών μας. Ζούμε σε κοινωνίες που προσπαθούν να αποκρύψουν, να εξαφανίσουν ενοχλητικά σύμβολα.

Παράδειγμα. Το ράσο.(Παραπέμπει στο θάνατο). Τις εικόνες με τα βλοσυρά και στιβαρά πρόσωπα των ηρώων από τα σχολεία. Το ίδιο και με τους αγίους. Να μην μιλήσουμε και για τον «διωγμό» των γηρατειών. Ό,τι τα θυμίζει είναι εξοβελιστέο (Ερώτηση: παρουσιάζεται ποτέ σε κάποια εκπομπή ενός σαχλοβοθροκάναλου γέρος ή γερόντισα όπως πραγματικά είναι; Άπαντες ψιμυθιωμένοι και πασαλειμμένοι, ενίοτε χαζοχαρούμενοι παλίμπαιδες).

Θα ήταν ευχής έργο, λοιπόν, να αποκαθάρουμε τον μέγα άγιο της Ρωμησύνης απ΄όλες τις ακαθαρσίες και τις καταναλωτικές αηδίες με τις οποίες συνέδεσε το όνομά του. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω το του Δημήτρη Καμπούρογλου λεχθέν ότι: «όλα τα έθνη πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Και μια και αναφέρθηκα στα γηρατειά, μεγάλο σήμερα υπαρξιακό και κοινωνικό πρόβλημα, θα παραπέμψω σ’ ένα εξαίσιο κείμενο του Μεγάλου Βασιλείου. Γράφει στο έργο του «Εις εξαήμερον»:

«Η φροντίδα των πελαργών για τους γέροντες γονείς τους είναι αρκετή να κάνει τα παιδιά μας, να αγαπούν τους πατέρες τους (γονείς), αν ήθελαν να προσέξουν. Αλλά όπωσδήποτε κανείς δεν είναι τόσο λειψός στο μυαλό, ώστε να μην καταλαβαίνει ότι είναι άξιο ντροπής να φαίνεται στην αρετή κατώτερος από τα εντελώς άλογα πτηνά. Οι πελαργοί, όταν οι γέροι γονιοί τους γυμνωθούν τελείως από το πέσιμο των φτερών που γίνεται στα γεράματα, τους περικυκλώνουν και τους ζεσταίνουν με τα φτερά τους, τους ετοιμάζουν άφθονη τροφή και τους βοηθούν, όσο είναι δυνατόν, στην πτήση, σηκώνοντάς τους απαλά με το φτερό και από τις δύο μεριές. Και αυτό είναι τόσο πολύ γνωστό, ώστε μερικοί και την ανταπόδοση των ευεργεσιών να την ονομάζουν αντιπελάργωσιν». (ΕΠΕ 4, 318).

Για να αντιληφθούμε την λεπταισθησία και ευγένεια του αγίου, παραθέτω και τον σπαραγμό του, όταν χάνει την αγαπημένη του μητέρα, την αγία Εμμέλεια:

«Νυν δε και η μόνην είχον του βίου παραμυθίαν, την μητέρα, και ταύτην αφηρέθην. Και μη καταγελάσης μου ως εν τούτω της ηλικίας ορφανίαν αποδυρομένου, αλλά συγγνωθί με ψυχής χωρισμόν ανεκτόν μη φέροντι». Δηλαδή, γράφει στον φίλο του Ευσέβιο, «τώρα και την μοναδική παρηγοριά που είχα στη ζωή μου, την μητέρα μου, την έχασα κι αυτή. Και μη με κοροϊδέψεις, που σε τέτοια ηλικία θρηνώ για ορφάνια, αλλά συμπάθησέ με, που δεν μπορώ να υποφέρω έναν τέτοιο πόνο ψυχής σε μια τόσο προχωρημένη ηλικία».

Είναι αυτός ο άγιος, ο ευαίσθητος και ταπεινός, που κλαίει και οδύρεται σαν παιδί, αποκρουστικός στην όψη ασυμπαθής στα παιδιά; «Άπαγε της βλασφημίας». Τα περισσότερα τάχα και παιδικά παιχνίδια, με τα οποία μπουκώνουμε τα βλαστάρια μας αυτές τις μέρες, περιέχουν δολοφονικά τερατουργήματα, υπερήρωες εγκληματίες, σκυλόφατσες και αγριόφατσες του αμερικανικού υπόκοσμου.

Αυτά δεν είναι επικίνδυνα για παιδιά; Δεν ενοφθαλμίζουν απάνθρωπη συμπεριφορά, το «ουαί τοις ηττημένοις», με το οποίο λειαίνει τα μυαλά και την κρίση της δυτικής αγέλης η προτεσταντική και λοιπή θρησκοληπτική μπουρδολογία;

Στο εξαιρετικό «το βλογημένο το μαντρί» του Κόντογλου, ο άγιος Βασίλειος βρίσκει κατάλυμα, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στο ταπεινό μαντρί του Γιάννη- που δεν τον αναγνώρισε- ανθρώπου αθώου σαν τα πρόβατα που βόσκαε, αγράμματος εντελώς. Αφού όλα έγιναν τα της εορτής «ευσχημόνως και κατά τάξιν», ετοιμάζονται να πλαγιάσουν. Ρωτά ο Γιάννης:

«Εσύ, γέροντα, που ξέρεις γράμματα πες μας σε ποια παλάτια άραγες πήγε απόψε ο Αη Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τι αμαρτίες μπορεί να ‘χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστεν αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδή η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε».

Ο Άγιος δάκρυσε. (Αυτή είναι η Ορθοδοξία αντάμα και ο Ελληνισμός, το συναμφότερον). Είπε αλλιώς την ευχή που έπρεπε να διαβάσει:

«Κύριε ο Θεός μου οίδας ότι ο δούλος σου Ιωάννης ο απλούς έστιν άξιος και ικανός ίνα υπό την στέγην αυτού εισέλθης, ότι νήπιος υπάρχει, και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών…».

Να! δικό μας, ο Ρωμιός Αη -Βασίλης, ο απλούς και ταπεινός και όχι το αχώνευτο ξωτικό, που μας πλάσαραν τα «περικαθάρματα του κόσμου», οι έμποροι των εθνών, που, κατά τον Παπαδιαμάντη, «πωλούν τον Χριστόν και αγοράζουν τον Μωάμεθ».


Και μία που σήμερα η κρίση μουχλιάζει τις ψυχές μας, οφείλουμε, εμείς οι δάσκαλοι «μη μικρόψυχοι περί τους παίδας γενώμεθα», αλλά «δει τους προεστώτας του λόγου ελεήμονας και εύσπλαγχνους είναι και μάλιστα επί των κεκακωμένων τας ψυχάς» (εθνικά, ο ΒΕΠ, 53). Πολλοί μαθητές μας, έρχονται στο σχολείο κεκακωμένοι και ταλαιπωρημένοι. Ας τους περιμένουμε στην τάξη «εν πολλή φιλοποργία και αγάπην οίαν ο Κύριος έδειξε και εδίδαξεν».

«Στηρίζουμε την Ελλάδα, θέλουμε να γίνουμε Ελληνες»

ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ

Η γαλλική «σπίθα» που άναψε στο Διαδίκτυο μετουσιώθηκε σε ένα ένθερμο κίνημα. Σήμερα δεκάδες πολίτες ανά την Ευρώπη έχουν αιτηθεί συμβολικά της ελληνικής υπηκοότητας καταγγέλλοντας τη «δικτατορία των αγορών», που θέλει να τσακίσει έναν λαό που αντιστέκεται

«Με μια επιστολή ζήτησα συμβολικά να πάρω και την ελληνική υπηκοότητα ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τη χώρα σας». 

Με αυτά τα λιτά λόγια η κ. Κατρίν Ντεμπισί σκιαγραφεί το κίνημα που αναπτύσσεται στην Ευρώπη όπου μέσα από την εκδήλωση φιλελληνισμού καταγγέλλεται η «δικτατορία των αγορών».

Η εν λόγω Γαλλίδα είναι μια από τις δεκάδες ανθρώπων που σε ένδειξη αλληλεγγύης κάνουν αίτηση στις κατά τόπους πρεσβείες της Ελλάδας για να αποκτήσουν και την ελληνική υπηκοότητα.

Η ιδέα για τη μαζική υποβολή αιτήσεων αποτυπώνεται σε ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Κοινό αίτημα, ως κατάληξη, είναι η επιθυμία Ευρωπαίων πολιτών να λάβουν και την ελληνική υπηκοότητα ως μια έμπρακτη, συμβολική, συμπαράσταση στα δεινά των Ελλήνων που βρίσκονται στην καρδιά της χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής κρίσης.

Το κείμενο έχει ονομαστεί «Η έκκληση της Νάντης», αφού από αυτή την πόλη της Γαλλίας ξεκίνησε η πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς την Ελλάδα με το σλόγκαν «είμαι και εγώ Ελληνας». Αυτό άλλωστε είναι και το μοτίβο στον διαδικτυακό τόπο http://jesuisgrec.blogspot.com. Η κίνηση έχει ήδη αρχίσει να καταγράφεται στις ελληνικές προξενικές αρχές με επίκεντρο τη Γαλλία, ενώ το έναυσμα φαίνεται ότι έδωσε η περίφημη -πλέον- σύνοδος των Κανών.

«Πράγματι υπάρχει αυτό το φαινόμενο να ζητείται διπλή υπηκοότητα εις ένδειξη συμπαράστασης μέσω ενός κειμένου που έχει ουμανιστικά χαρακτηριστικά.

Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί 180 συνολικά αιτήματα στα προξενεία μας», λέει ο κ. Ευθύμιος Αραβαντινός, εκπρόσωπος Τύπου στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι. «Τα...
περισσότερα ηλεκτρονικά μηνύματα έφτασαν την περίοδο των Κανών και δηλώνουν την αλληλεγγύη τους, όμως μηνύματα εξακολουθούν να έρχονται».

«Είδα το κείμενο στο Ιντερνετ, το υπέγραψα και το έστειλα σε φίλους. Μου αρέσει πολύ η Ελλάδα, η φιλοσοφία της και ο χαμογελαστός λαός της. Εχω αλλωστε πολλούς φίλους Ελληνες», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η συγγραφέας Κατρίν Ντεπισί, η οποία πριν από τρία χρόνια απέκτησε σπίτι στην Κρήτη κοντά στην Αλμυρίδα του Αποκόρωνα.

«Αν και έχω την οικογένειά μου στη Γαλλία, τα παιδιά και τη μητέρα μου, περνώ αρκετό διάστημα στην Ελλάδα. Ζήτησα την ελληνική υπηκοότητα, χωρίς βέβαια να γνωρίζω εάν τη δικαιούμαι, συμβολικά. Δεν μου άρεσε η στάση της Ευρώπης και η έλλειψη σεβασμού προς την Ελλάδα».

Συμπαράσταση
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται και οι σκέψεις του κ. Πασκάλ Ρο που δηλώνει φίλος της Ελλάδας, έστω και αν δεν την έχει επισκεφθεί ποτέ. «Οταν είδα το κείμενο, είπα ότι ήταν ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνουμε ως συμπαράσταση. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ανοησία, νομίζω πρέπει να πούμε ότι ?είμαστε όλοι Ελληνες?.

Αν και στη Γαλλία υπάρχουν επίσης τεράστιες δυσκολίες, τουλάχιστον δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα με τα απαραίτητα όπως η διατροφή. Ομως η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα θα συμβεί και σε άλλες χώρες. Νομίζω ότι η Ευρώπη βουλιάζει», επισημαίνει ο κ. Ρο, που κατοικεί κοντά στην πόλη Λοριάν της Βρετάνης.

Αυτοκινητιστής στο επάγγελμα, έχει λάβει μέρος σε ανθρωπιστικές αποστολές μη κυβερνητικών οργανώσεων στην Αφρική. «Καταλαβαίνω πώς νιώθετε, από την πίεση της νέας τάξης πραγμάτων. Πρέπει να θυμίσουμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι πιόνια σε μια σκακιέρα που τα μετακινούν όπως θέλουν».

Αν και επίκεντρο της φιλελληνικής κίνησης είναι η Γαλλία, ανάλογα αιτήματα προωθούνται και σε άλλες χώρες, όπως στην Ολλανδία. Σύμφωνα με το γραφείο Τύπου της πρεσβείας στη Χάγη, υπήρξαν ήδη αιτήματα ανθρώπων που «αισθάνονται Ελληνες στην καρδιά».

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ
«Είμαστε εξαγριωμένοι από την ταπείνωση στην οποία υπόκειται ο ελληνικός λαός»

Στο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο Δια-δίκτυο, υπάρχουν επίσης αναφορές για την έλλειψη οράματος, τη δικτατορία των αγορών, αλλά και παραλληλισμοί με την εποχή που ο Χίτλερ εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία, την οποία άφησαν αβοήθητοι οι σύμμαχοί της...

«Αγανακτισμένοι από τη δειλία και την έλλειψη οράματος των δυτικών κυβερνήσεων ενάντια στη δικτατορία των χρηματαγορών..., και εξαγριωμένοι από την ταπείνωση στην οποία υπόκειται σήμερα ο ελληνικός λαός, κατηγορούμενος αδιάντροπα για ασωτία και απάτη, συλλογικά υποδεικνυ-όμενος ως ένοχος χωρίς να μπορέσει να αυτοϋπερασπιστεί, καταδικασμένος σε μία ατελείωτη λιτότητα και στη μετάνοια με όρους που θυμίζουν τον λόγο του στρατάρχη Πετέν το 1940 για την ηθική τάξη...

Δεν ξεχνάμε ότι αυτοί που σήμερα θυσιάζουν την Ελλάδα στον βωμό της κερδοσκοπίας, κάνοντας πως ελπίζουν ότι ο οικονομικός φασισμός θα ικανοποιηθεί με αυτήν τη μικρή χώρα και ότι οι ίδιοι θα γλιτώσουν...

Είναι αυτοί οι ίδιοι που εγκατέλειψαν την Τσεχοσλοβακία στον Αδόλφο Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, ελπίζοντας πως θα του αρκούσε αυτή η καινούργια λεία που του προσέφεραν, αφού είχαν πριν παρατήσει τη δημοκρατική Ισπανία.

Δεν αντέχουμε πια να βλέπουμε τους νεόπλουτους (1% του πληθυσμού παγκοσμίως) να θριαμβεύουν, αγνοώντας το αληθινό ηθικό χρέος που η Ανθρωπότητα οφείλει στο ελληνικό έθνος, διότι έδωσε στη Ευρώπη τον πρώτο σπόρο μιας άμεσης δημοκρατίας βασισμένης ακριβώς στην κατάργηση των χρεών και στη χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους, πριν από 2.500 χρόνια».

Η αίτηση για την απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας

«Κύριε Πρέσβη,

Αλληλέγγυος προς τη χώρα σας, ο/η υπογράφων/ουσα ζητώ προσωπικά να καταμετρηθώ ως Ελληνας/ίδα από καρδιάς και να αποκτήσω τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις όσων έχουν διπλή υπηκοότητα, για να ασκήσω αυτή τη διεθνική εθνικότητα με σκοπό να εγκαθιδρύσουμε μία παγκόσμια δημοκρατία ελευθερίας και ισότητας, 25 αιώνες μετά τον Σόλωνα, τον Κλεισθένη και τον Περικλή».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
gapostolidis@pegasus.gr

 http://www.ethnos.gr

dimanche 1 janvier 2012

Εκκληση της Νάντης (Γαλλίας) γιά την Ελλάδα (Ελληνικά, Γαλλικά, Αγγλικά), Appel de Nantes (grec, français, anglais), Call of Nantes (Gr, Fr, Engl)

Εκκληση της Νάντης (Γαλλίας) γιά την Ελλάδα (Ελληνικά, Γαλλικά, Αγγλικά),
Appel de Nantes (grec, français, anglais),
Call of Nantes (Greek, French, English),
Oproep van Nantes (Grieks, Engels, Frans)
Call for Nantes (Griechisch, Französisch, Englisch)
Llamado a Nantes (Griego, Francés, Inglés)
Bando di Nantes (greco, francese, inglese)
Hringja til Nantes (gríska, franska, enska)
Позвоните, Нант (греческом, французском, английском)
Позив за Нант (грчки, француски, енглески)
ナントの募集について - ギリシャ語、フランス語、英語
Cerere de Nantes (greacă, franceză, engleză)
Výzva k Nantes (řecké, francouzské, anglické)
Hãy gọi cho Nantes (Hy Lạp, Pháp, Anh)
征集南特 - 希腊语，法语，英

دعوة لنانت -- اليونانية والفرنسية والانكليزية
Nantes Çağrısı - Yunanca, Fransızca, İngilizce קריאה נאנט - יוונית, צרפתית, אנגלית



Εκκληση της Νάντης (Γαλλίας) γιά την Ελλάδα, 11/11/11
Εκκληση
Λόγω αλληλεγγύης είμαι και εγώ Ελληνας, Ελληνίδα!
Ζητάμε τη διπλή υπηκοότητα

Επειδή ο ελληνικός λαός ταπεινώνεται, ας είμαστε αλληλέγγυοι ενάντια στους πλούσιους όλου του κόσμου. Ας ζητήσουμε όλοι, συμβολικά, την ελληνική υπηκοότητα!
Αγανακτισμένοι από τη δειλία και την έλλειψη οράματος των δυτικών κυβερνήσεων - μεταξύ των οποίων και η δική μας (1) - ενάντια στη δικτατορία των χρηματαγορών,

και εξαγριωμένοι από τη ταπείνωση στην οποία υπόκειται σήμερα ο ελληνικός λαός, κατηγορούμενος αδιάντροπα γιά ασωτεία και απάτη, συλλογικά υποδεικνειούμενος ως ένοχος χωρίς να μπορέσει να αυτουπερασπισθεί (2), καταδικασμένος σε μιά ατελείωτη λιτότητα και στη μετάνεια με όρους που θυμίζουν το λόγο του στρατάρχη Πεταίν το 1940 γιά την ηθική τάξη, «τη προσπάθεια » και «το πνεύμα ηδονής»,

Εμείς μάλιστα δεν ξεχνάμε ότι αυτοί που σήμερα θυσιάζουν την Ελλάδα στο βωμό της κερδοσκοπίας, κάνοντας πως ελπίζουν ότι ο οικονομικός φασισμός θα ικανοποιηθεί με αυτή τη μικρή χώρα και ότι οι ίδιοι θα γλυτώσουν...
.... είναι αυτοί οι ίδιοι που εγκατέλειψαν τη Τσεχοσλοβακία στον Αδόλφο Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, ελπίζοντας πως θα του αρκούσε αυτή η καινούργια λεία που του προσέφεραν, αφού είχαν πριν παρατήσει τη δημοκρατική Ισπανία (3).
Δεν αντέχουμε πιά να βλέπουμε τους νεόπλουτους (1% του πληθυσμού παγκοσμίως) να θριαμβεύουν, αγνοώντας το αληθινό ηθικό χρέος που η Ανθρωπότητα οφείλει στο ελληνικό έθνος (4), διότι έδωσε στη Ευρώπη το πρώτο σπόρο μιάς άμεσης δημοκρατίας (5), βασισμένης ακριβώς στη κατάργηση των χρεών και στη χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους γιά τα χρέη αυτά, πριν 2500 χρόνια (6).
Γιά όλους αυτούς τους λόγους, είμαστε όλοι Ελληνες και Ελληνίδες.
Συνεπώς, ήρθε η ώρα γιά να μη συνεργαστούμε, με τη παθητικότητά μας, ούτε μιά στιγμή παραπάνω στην οικοινιμική υποταγή της Ελλάδας (7). Ετσι θέλουμε, με ένα σαφές σήμα, να είμαστε αλληλέγγυοι με την Ελλάδα και να μοιραστούμε, τουλάχιστον συμβολικά, τη τύχη του λαού της.
Οπότε ζητάμε σήμερα να τύχουμε της Ελληνικής υπηκοότητας και απευθύνουμε επίσημη αίτηση στην Ελληνική Πρεσβεία της χώρας μας, θα δημοσιοποιήσουμε δε αυτή τη ενέργεια με μία πρώτη λίστα υπογραφών, στις 24 Νοεμβρίου 2011, επέτειο μιάς σημαντικής δράσης της Ελληνικής αντίστασης, που έγινε στη γέφυρα του Γοργοπόταμου τη νύχτα της 24ης προς την 25η Νοεμβρίου 1942 (8).

Κύριε Πρέσβη,
Αλληλέγγυος/η προς τη χώρα σας, ο/η υπογράφων/ουσα ζητώ προσωπικά να καταμετρηθώ ως Ελληνας/ιδα από καρδιάς και να αποκτήσω τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις όσων έχουν διπλή υπηκοότητα, γιά να ασκήσω αυτή τη διεθνική εθνικότητα με σκοπό να εγκαθιδρύσουμε μία παγκόσμια δημοκρατία ελευθερίας και ισότητας, 25 αιώνες μετά το Σόλωνα, το Κλεισθένη και το Περικλή.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων γιά την απάντησή σας.
Με αδελφοσύνη προς το λαό σας.
ΟΝΟΜΑ............. ΕΠΩΝΥΜΟ..................... ΠΟΛΗ............... ΧΩΡΑ...............
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ Η ΙΔΙΟΤΗΤΑ.................................
Copy/paste το κείμενο αυτό ή στείλτε το δικό σας γράμμα στη πρεσβεία της χώρα σας και επίσης στείλετε ένα αντίγραφο στη ακόλουθη διεύθυνση του συλλόγου : jesuisgrec@numericable.fr
Μπορείτε επίσης να γράψετε ένα προσωπικό σχόλιο στο πιό κάτω blog :
http://jesuisgrec.blogspot.com/

Αυτή η προσωπική και συλλογική ενέργεια-αίτηση γιά την ελληνική υπηκοότητα ανήκει μόνο σε αυτούς και αυτές που την κάνουν και δεν την κατευθύνει κανένα κόμμα ή οργανισμός. Την προτείνει ο πολιτιστικός σύλλογος « Ν.e.u.f » « Nantes Est Une Fête ! » (H Νάντη είναι μιά γιορτή) (9).
Σημειώσεις κειμένου έκκλησης
1.Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τη πατερναλιστική περιφρόνηση των ηγετών της Γερμανίας και της Γαλλίας προς την Ελλάδα, αλαζονική και προσβλητική συμπεριφορά τόσο περισσότερο σκανδαλώδης εφόσον αυτές οι δύο χώρες προμηθεύουν πανάκριβα οπλικά συστήματα στην Ελλάδα.
Αισθανόμαστε ντροπή γιά το ζεύγος Μερκέλ-Σαρκοζί, που δίνει μαθήματα διδασκαλίας σε μιά Ελλάδα γονατισμένη, που της εφαρμόζουν με το ζόρι μιά θεραπεία τόσο επιτακτική και ανόητη όσο ήταν η ιατρική της εποχής του Μολιέρου, βασισμένη στη αφαίμαξη, μία ιατρική που ονειρεύονται ανοιχτά να την εφαρμόσουν μετά στους δικούς τους λαούς.

Δεν δεχόμαστε να χάνει ένα έθνος τη πολιτική του κυριαρχία, γιά πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, λόγω ενός απλού diktat οικονομικής απόδοσης των επενδύσεων των 1% προνομιούχων όλου του κόσμου, που μπορούσαν να αγοράσουν κρατικά ομόλογα.

Δεν θα επιτρέψουμε να συκοφαντηθεί ο ελληνικός λαός στη θέση μερικών κερδοσκόπων και αισχοκερδών όλου του κόσμου και των συνενόχων τους.
2. Ούτε να εκφραστεί με δημοψήφισμα.
3. Ο Τσώρτσιλ είχε πει αυτή τη περίφημη φράση μετά από το σύμφωνο του Μονάχου: «Μεταξύ του πολέμου και της ατιμίας διαλέξατε την ατιμία, θα έχετε το πόλεμο. ». Αλλά γνωρίζουμε λιγότερο το ότι ο Γκάντι από την Ινδία είχε δηλώσει : « Η Ευρώπη πούλησε τη ψυχή της γιά να υπάρξει στη γη 8 ημέρες παραπάνω. Η ειρήνη που η Ευρώπη κέρδισε στο Μόναχο, αποτελεί το θρίαμβο της βίας και είναι η ήττα της. ».

Δεν ξεχνάμε ότι ο στρατηγός Φωσέρ, ηγέτης της γαλλικής αποστολής βοηθείας εγκατεστημένη στη Πράγα, αηδιασμένος από το σύμφωνο του Μονάχου, είχε στείλει τη παραίτησή του στη γαλλική κυβέρνηση γιά να σωθεί η τιμή και είχε ζητήσει τη τσέχικη υπηκοότητα. Ο στρατηγός Λουί Ευγένιος Φωσέρ έζησε 20 χρόνια πλάι στο τσέχικο λαό. Επιστρέφοντας στη Γαλλία έγινε αντιστασιακός κατά τη ναζιστική κατοχή, έπειτα συνελλήφθει και εξορίστηκε στη Γερμανία απ΄όπου γύρισε ζωντανός το 1945.
4. Γιατί η Ελλάδα έδωσε στο κόσμο το δραστήριο μύθο της Αντιγώνης, ανίκητη εξέγερση της συνείδησης εναντίον της αυθαιρεσίας και της τυραννίας.
5. Γιατί η Ελλάδα έδωσε στην Ευρώπη το πρώτο σπόρο μιάς άμεσης δημοκρατίας (όχι αναθετουμένης σε μιά τάξη εκλεγέντων-επαγγελματιών, αλλά ασκουμένης αμέσως από κληρωτούς βουλευτές),
6. Και διότι η ενακτήρια πράξη που εγκαινίασε την Αθηναική Δημοκρατία πρώτος σπόρος - ακόμα εύθραυστος και ατελής βεβαίως - που αποφάσισε ο άρχοντας Σόλωνας το 594 π.Χ. ήταν ακριβώςη κατάργηση των χρεών και η γενική χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους γιά τα προσωπικά τους χρέη. Αλλά ποιός το θυμάται ;
Ούτε ξεχνάμε την λαμπρή και ηρωική ελληνική αντίσταση, συμμετέχοντας σε μεγάλο βαθμό στην απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό.
7. Αυτή η κηδεμονία θα σήμαινε ένα έρπον πραξικόπημα κατά της ευρωπαικής δημοκρατίας και τη προγραμματισμένη ασφυξία της ελληνικής κοινωνίας με την υλική και ηθική ταπείνωσή της η οποία αναγκαστικά θα παρέσυρε, σαν ένα ντόμινο, τις διπλανές χώρες, μεταξύ των οποίων και τη δική μας, στο ίδιο αποτέλεσμα, με το κίνδυνο μιάς προ-φασιστικής κρίσης.
8. Τη νύχτα της 24ης προς την 25η Νοεμβρίου 1942, η ανατίναξη της σιδηροδρομικής γέφυρας του Γοργοποτάμου, στο στρατηγικής σημασίας άξωνα Θεσσαλονίκης-Αθήνας, αποτελεί μιά μεγάλη από κοινού δράση δύο σημαντικών κινημάτων της ελληνικής αντίστασης, των κουμμουνιστικών ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και των μη κουμμουνιστικών ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ, υποβοηθούμενων από Bρετανούς πράκτορες.
9. Ο σύλλογος Ν.e.u.f. οργανώνει στη Νάντη (Λουάρ και Βρετάννη, Γαλλία) τη Γιορτή των γλωσσών και των διαδρομών μνήμης της αντιφασιστικής Αντίστασης. Ο σύλλογος αυτός, το 1995, απαιτούσε την αυτοματισμένη διαφάνεια των δημόσιων λογιστικών μέσω Ιντερνέτ και το 1997 εγκαινίασε το « Ρεβεγιόν της Πρωτομαγιάς » μπροστά στο Χρηματηστήριο του Παρισιού, πρώτη δημοτική εκδήλωση του δυτικού κόσμου γιά το φόρο Τομπίν κατά της κερδοσκοπίας και εναντίων των φορολογικών παραδείσων. Ο Ν.e.u.f. πήρε επίσης τη πρωτοβουλία της « Εκκλησης των Αντιστασιακών προς τις νέες γενιές της 8ης Μαρτίου 2004 » (με την ATTAC) και της λεγομένης Δήλωσης «Δεκαπόλ, Δέκα καινούργια δικαιώματα γιά τον προσεχή αιώνα ».

http://lucky.blog.lemonde.fr/2006/11/13/video-et-texte-de-lappel-des-resistants-traductions/
http://cf.groups.yahoo.com/group/LeMonde-etLaResistance/message/2
http://lucky.blog.lemonde.fr/2005/09/18/2005_09_decapol_dekapol/ 



Appel
Par solidarité, je suis Grec aussi !
Nous demandons
la double nationalité

Parce que le peuple grec subit l'humiliation, soyons solidaires face aux riches du monde entier. Demandons tous symboliquement la nationalité grecque !

Indignés par la lâcheté et le manque de vision des gouvernements occidentaux – dont le nôtre (1) – face à la dictature des marchés financiers,
Et révoltés par l'humiliation faite en ce moment au peuple grec, honteusement accusé d'intempérance et de tricherie, désigné collectivement coupable sans pouvoir se défendre (2), condamné à l'austérité sans fin et à la contrition pénitente, dans des termes qui rappellent le langage du Maréchal Pétain en 1940 sur l'ordre moral, « l'effort » et « l'esprit de jouissance »,
Nous n'avons décidément pas oublié que ceux-là qui sacrifient aujourd'hui la Grèce à la spéculation financière, en feignant d'espérer que le « fascisme économique » se contentera de ce petit pays, et qu'il les épargnera eux-mêmes....
… sont les mêmes que ceux qui abandonnèrent la Tchécoslovaquie à Adolf Hitler, à Munich en 1938, en espérant qu'il se satisferait de cette nouvelle proie offerte, après le lâchage de l'Espagne républicaine (3).
Nous ne supportons plus que les nouveaux riches (1% triomphants du monde globalisé) ignorent la vraie dette morale que l'Humanité doit à la nation grecque (4), parce qu'elle a donné à l'Europe le premier germe d'une démocratie directe (5), basée précisément sur l'abolition des dettes et l'émancipation des citoyens réduits en esclavage pour endettement, c'était il y a 2500 ans (6),
Par tous ces motifs, nous sommes tous Grecs et Grecques. En conséquence, par un signe clair, voici venu le moment de ne plus collaborer un instant de plus par notre passivité avec la mise sous tutelle financière de la Grèce (7). Nous voulons donc nous solidariser avec la Grèce et partager, au moins symboliquement, le destin de son peuple.
Nous demandons donc aujourd'hui à bénéficier de la double nationalité grecque, nous en faisons la demande formelle à l'ambassade grecque dans notre pays, et nous rendrons publique cette démarche avec une première liste de signataires, le 24 novembre 2011, date anniversaire d'une action importante de la Résistance grecque, réalisée au viaduc du Gorgopotamos dans la nuit du 24 au 25 novembre 1942 (8).
« Appel de Nantes pour la Grèce », le 11/11/11.

« Monsieur l'ambassadeur, en solidarité avec votre pays, je sous-signé/e …............... demande personnellement à être compté/e parmi les Grecs et Grecques de cœur, à jouir des droits et devoirs des doubles nationaux, et à exercer cette citoyenneté internationaliste en vue d'établir une démocratie universelle libertaire et égalitaire, vingt-cinq siècles après les premiers temps de Solon, Clisthène et Périclès. Merci d'avance pour votre réponse, et en fraternité avec votre peuple. »
J'indique mon nom ; ma ville et pays de résidence ; ma profession ou toute autre qualité significative (blogueur, musicienne, père de famille, étudiante, hellénisant, âge, etc.) :
NOM, Prénom …............................... Ville ….................... Pays de résidence.............
Profession ou qualité …..........................................................................................

Où s'adresser ? Pour la France, écrire par mail à l'Ambassade de Grèce, République hellénique, 17 rue Auguste-Vacquerie, 75116 Paris (Téléphone : 01 47 23 72 28, Fax : 01 47 23 73 85 ).
Je fais un copié/collé de ce texte ou bien j'écris une lettre personnalisée à l'ambassade, et je peux l'envoyer tout de suite à la liste d'adresses-mail suivantes (copier/coller la ligne) :
mfapar@wanadoo.fr, grinfoamb.paris@wanadoo.fr, info@amb-grece.fr, grpresse@magic.fr, jesuisgrec@numericable.fr,
(La première adresse est celle de l'ambassade grecque à Paris, les deux suivantes sont celles de son bureau de presse et communication qui doit être informé de votre démarche, la quatrième est celle du bureau grec auprès du Conseil de l'Europe à Strasbourg, la dernière Jesuisgrec@numericable.fr, est l'adresse liaison de cette initiative, pour information et coordination).
Je peux également aller poster un commentaire personnel sur le blog dédié : http://jesuisgrec.blogspot.com/
SUITE AU VERSO >>>
Cette démarche personnelle et collective de demande de la nationalité grecque n'appartient qu'à tous ceux et celles qui l'entreprendront et n'est dirigée par aucun parti ou institution. Elle est proposée par l'association culturelle N.e.u.f. (« Nantes Est Une Fête ! », note 9)

Notes sur le texte de l'Appel :

Note 1 : Nous n'oublierons jamais le mépris paternaliste pour la Grèce des dirigeants de l'Allemagne et la France, attitude arrogante et vexatoire d'autant plus scandaleuse que ces deux pays sont de grands fournisseurs d'armes ruineuses à la Grèce.
Nous avons honte du couple Merkel et Sarkozy, faisant la leçon doctorale à la Grèce à terre, lui assénant de force une thérapie aussi impérieuse et inepte que la médecine à base de saignée du temps de Molière, une médecine qu'ils rêvent tout haut d'administrer ensuite à leurs propres peuples.
Nous n'acceptons pas que pour la première fois dans l'Histoire de l'Humanité, une nation perdrait sa souveraineté politique pour un simple diktat de rentabilité financière des placements des 1% de privilégiés du monde entier, qui ont pu s'acheter des Bons des trésors publics.
Nous ne laisserons pas calomnier le peuple grec à la place de la responsabilité de quelques profiteurs et trafiquants internationaux, et de leurs complices.

Note 2 : Ni même s'exprimer par un référendum.

Note 3 : Churchill avait dit cette phrase célèbre après Munich : « Entre la guerre et le déshonneur, vous avez choisi le déshonneur, vous aurez la guerre. » Mais on sait moins que Gandhi depuis l'Inde avait déclaré : « L'Europe a vendu son âme pour exister sur la terre huit jours de plus. La paix que l'Europe a gagnée à Munich est le triomphe de la violence, et c'est aussi sa défaite ».
Nous n'oublions pas que le général Faucher chef de la mission française d'aide installée à Prague, écœuré par les accords de Munich, avait envoyé sa démission au gouvernement français pour sauver l'honneur, et avait demandé alors la nationalité tchèque. Le général Louis-Eugène Faucher (1874-1964) avait vécu vingt ans aux côtés du peuple tchèque. Revenu en France, il fut résistant pendant l'occupation nazie, puis arrêté et déporté en Allemagne, d'où il revint vivant en 1945.

Note 4 : Parce que la Grèce a donné au monde le mythe agissant d'Antigone, insurrection invaincue de la conscience face à l'arbitraire et à la tyrannie ;

Note 5 : Parce que la Grèce a donné à l'Europe le premier germe d'une démocratie directe (non pas déléguée à une classe d'élus professionnalisés, mais exercée directement en assemblée et par le tirage au sort),

Note 6 : Et parce que l'acte inaugural de la naissance de la démocratie athénienne, premier germe encore fragile et imparfait bien entendu, décidé par l'archonte Solon en l'an 594 avant notre ère, fut précisément l'abolition des dettes et l'émancipation générale des citoyens réduits en esclavage pour endettement personnel. Mais qui s'en souvient ?
Nous n'oublions pas non plus l'éminente et héroïque Résistance grecque, participant hautement à la libération européenne du nazisme.

Note 7 : Cette tutelle signifierait un coup d'État rampant contre la démocratie européenne et l'asphyxie programmée de la société civile grecque, avec son humiliation matérielle et morale, qui entraînerait forcément, par effet de domino, celles des autres pays voisins, dont le nôtre, avec un risque de crise pré-fasciste.

Note 8 : Dans la nuit du 24 au 25 novembre 1942, la destruction du viaduc ferroviaire de Gorgopotamos, sur la voie stratégique entre Thessalonique et Athènes, fut une grande action conjointe de deux importants mouvements de résistance grecque, EAM-ELAS communiste et EDES-EOEA non-communiste, aidés par des agents britanniques.

Note 9 : L'association N.e.u.f organise à Nantes (Loire & Bretagne, France) la Fête des langues et des parcours-mémoires de la Résistance antifasciste. Cette association a réclamé en 1995 la transparence automatisée des comptabilités publiques par internet, et a lancé en 1997 le « Réveillon du 1er mai » devant la Bourse de Paris, première manifestation publique du monde occidental pour la taxe Tobin sur la spéculation financière et contre les paradis fiscaux. N.e.u.f. a également été à l'initiative de « l'Appel des Résistants aux jeunes générations du 8 mars 2004 » (avec ATTAC), et de la Déclaration dite « Décapol, Dix nouveaux droits pour le siècle qui vient ».
http://lucky.blog.lemonde.fr/2006/11/13/video-et-texte-de-lappel-des-resistants-traductions/
http://cf.groups.yahoo.com/group/LeMonde-etLaResistance/message/2
http://lucky.blog.lemonde.fr/2005/09/18/2005_09_decapol_dekapol/


Précisions techniques :
Il existe un consulat général grec à Marseille, ainsi que des consulats honoraires dans une vingtaine de villes françaises. Voir la liste : http://www.levoyageur.net/ambassade.php?pays=GRECE
Dans les magasins spécialisés, un drapeau grec d'1 m x 1,5 m, avec hampe, coûte environ 30 euros, un petit drapeau de table coûte environ 3 euros.
La photo au verso montre le célèbre drapeau hellénique flottant sur l'Acropole d'Athènes, haut lieu de mémoire de la Résistance antinazie.

SVP :
Nous cherchons des volontaires pour traduire l'intégralité de ce message en grec, anglais, et autres langues. Merci d'avance.

Tous contacts : jesuisgrec@numericable.fr

http://jesuisgrec.blogspot.com/
SVP :
Nous cherchons des volontaires pour traduire l'intégralité de ce message en grec, anglais, et autres langues. Merci d'avance.

Tous contacts : jesuisgrec@numericable.fr

http://jesuisgrec.blogspot.com/

ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

Μάζα και Ιστορία

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Η Νεωτερικότητα διακρίνεται από τη σημασία που αποδίδει στη Μάζα, ως απώτερη πηγή Αυθεντίας (: κινητοποίηση των μαζών – Επανάσταση – Εθνοσυνέλευση – Σύνταγμα). Το αγαπημένο θέμα της νεωτερικής αριστεράς είναι, ως γνωστόν, η γονιμότητα της σχέσης Μάζας και Ιστορίας.

1. Γιατί αποτυγχάνουν οι επαναστάσεις;

Η σχέση Μάζας και Ιστορίας εμφανίζεται στην αριστερή φιλολογία σαν το φαινόμενο της παλίρροιας: πλημμυρίδα και αμπώτιδα. Μόνο που εδώ η περιοδικότητα είναι πάντοτε ανυπότακτη στην επιστημονική οιωνοσκοπία των «επαγγελματιών επαναστατών».

Η πλημμυρίδα είναι η εισβολή των μαζών στο ιστορικό προσκήνιο. Είναι η στιγμή της κατάρρευσης - καταστροφής των εξουσιαστικών δομών.

Η μεγάλη στιγμή της Επανάστασης. Η αμπώτιδα είναι η απόσυρση των μαζών από το ιστορικό προσκήνιο και η επάνοδός τους στην παθητικότητα. Είναι η στιγμή που ανασυγκροτούνται οι εξουσίες και εδραιώνονται. Όταν ο επαναστατικός πυρετός περνάει και οι μάζες αποτραβιούνται, οι πρωταγωνιστές μιλούν πάντοτε για «προδοσία της επανάστασης». Αν η επανάσταση έχει συντριβεί «βάζουμε το όπλο παρά πόδα» και ετοιμαζόμαστε για τον «επόμενο γύρο». Όταν όμως η επανάσταση έχει «νικήσει», για να «εδραιώσει» τη νίκη της, εξοντώνει την ως τότε «επαναστατική πρωτοπορία». «Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του» και ένα νέο εξουσιαστικό σύστημα μπαίνει στη θέση του παλιού. Είναι το γνωστό από την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης «φαινόμενο Θερμιδώρ». Ακολουθεί και επιτείνει την περιθωριοποίηση – παθητικοποίηση της μάζας. Ό,τι επαναστατικό-ελευθεριακό κατακτήθηκε στη μαζική πλημμυρίδα χάνεται στη μαζική αμπώτιδα. Πρόκειται, εν ολίγοις, για τη νεώτερη εκδοχή του τραγικού, όπου ο μαζικός Σίσυφος είναι καταδικασμένος να συνθλίβεται υπό το πέλμα αδυσώπητων δυνάμεων, τις οποίες η δική του κίνηση-απόσυρση έφερε στην εξουσία.

Υπάρχει λύση; Υπάρχει έξοδος από τον φαύλο αυτό κύκλο των σχέσεων Μάζας και Ιστορίας; Απαντήσεις υπάρχουν. Αρνητικές και θετικές.

Σύμφωνα με τις αρνητικές απαντήσεις, η επαναστατική αναταραχή είναι πάντοτε η σύντομη και σπάνια εξαίρεση στη ροή του ιστορικού χρόνου. Η μαζική παθητικότητα είναι ο αιώνιος κανόνας. Γιατί; Γιατί «έτσι είναι η φύση του ανθρώπου». Θεωρίες τύπου Λε Μπον, Καίστλερ κ.ά. μας βεβαιώνουν ότι η νοημοσύνη της μάζας είναι υποτυπώδης και απλώς είναι ανόητοι όσοι πιστεύουν στις δημιουργικές της δυνατότητες. Διαβλέπουμε ασφαλώς εδώ την πόλωση ατομικισμού-κολεκτιβισμού. Ο νεωτερικός ατομικισμός φοβάται πάντα τη μάζα και τις ισοπεδωτικές-κολεκτιβιστικές της εξάρσεις.

Σύμφωνα της θετικές απαντήσεις, με κυριότερες ανάμεσά τους τις μαρξιστικές, το πρόβλημα το δημιουργεί η επαναστατική αμπώτιδα. Πρέπει να κρατήσουμε μόνιμα τις μάζες στους δρόμους: «Διαρκής επανάσταση». «Αδιάκοπη επανάσταση»… Οι παλιότεροι συζητούσαμε με πάθος, την εποχή της Δικτατορίας και της Μεταπολίτευσης, τις ρομαντικές αυτές υπερεπαναστατικές προτάσεις. Οι «απογοητευμένοι» εκείνης της περιόδου θα θεωρήσουν το θέμα εξαντλημένο, αλλά δεν είναι. Μας το απέδειξε το νεανικό κείμενο του Κώστα Παπαϊωάννου, που είδε το φως της δημοσιότητας το 2003.[2] Στο κείμενο αυτό βρίσκουμε μια άλλη θετική απάντηση, την οποία αξίζει να συζητήσουμε.

Πριν όμως μεταφερθούμε στην ενδιαφέρουσα προβληματική του Παπαϊωάννου, ας σημειώσουμε ότι οι σύγχρονες θετικές ή αρνητικές αξιολογήσεις για την ευφυΐα της μάζας, έχουν τα αντίστοιχά τους στις απόψεις της ελληνικής αρχαιότητας. Υπενθυμίζω τη ρήση του Σόλωνα για τον «χαύνο» μαζικό νου και την αντίθετή της θέση του Αριστοτέλη, ότι στα πολιτικά ζητήματα «κρίνουσιν άμεινον (καλύτερα) οι πολλοί».

2. Η «θεατροκρατία»

Το πρωταρχικό ερώτημα είναι το εξής: Μπορεί να υπάρξει «πετυχημένη» επανάσταση; Υπήρξε ποτέ επανάσταση χωρίς «θερμιδοριανή» υποστροφή; Επανάσταση που να μην «έφαγε τα παιδιά της»; Ή πάντοτε η κίνηση των μαζών, καταλύοντας ένα καθεστώς που κρατά τη μάζα στο περιθώριο, φέρνει στη θέση του ένα άλλο καθεστώς, που κι αυτό επίσης βασίζεται στην περιθωριοποίηση και παθητικοποίηση της μάζας;

Η απάντηση του Παπαϊωάννου είναι κατηγορηματικά θετική. Ναι, έχουμε παράδειγμα. Ήταν ο επαναστατικός πυρετός που ανέβασε τον Πεισίστρατο στην εξουσία, για να οδηγήσει κατόπι την Αθήνα στην άμεση δημοκρατία.

Στο καθεστώς της αρχαίας Αθήνας η μάζα παρέμεινε ενεργή, ελέγχοντας άμεσα το κράτος που δημιούργησε η επαναστατική της κίνηση. Ο έλεγχος εξασφαλιζόταν, μέσω αυτού που ο Πλάτων αποκαλεί «θεατροκρατία»: μέσω του εκστασιαζόμενου στο διονυσιακό θέατρο αθηναϊκού Δήμου.[3] Η ευφυΐα του Παπαϊωάννου βρίσκει στον πλατωνικό όρο «θεατροκρατία» το κλειδί του αινίγματος της αθηναϊκής δημοκρατίας: Διονυσιακή έκσταση. Νομιμοποίηση του Διθυράμβου.[4] Εισαγωγή του Διόνυσου στο κυρίαρχο ολυμπιακό πάνθεο. Τραγωδία, όπου η διονυσιακή έκσταση μετασχηματίζεται σε έκσταση μετοχής στον Κοινό Λόγο, ο οποίος είναι η Δίκη (Δικαιοσύνη), ως συστατική αρχή του κόσμου. Τα πάθη καθαίρονται δι’ ελέου και φόβου και η κοινωνική συνοχή αναπαράγεται χωρίς τη συνδρομή μιας αυτονομημένης καταπιεστικής δύναμης. Ο Νόμος και η Δίκη αρκούν. Έχουμε έτσι το πιο προωθημένο στην ιστορία της ανθρωπότητας πολιτειακό επίτευγμα, όπου δεν έχει θέση ο απότομος χωρισμός του ατόμου από την κοινωνική του ολότητα και τα συναφή παθολογικά φαινόμενα. Έχουμε την πρώτη (και τελευταία) πολιτισμένη κοινωνία, που λειτουργεί χωρίς να έχει ανάγκη αυτό που λέμε κράτος.

Η θέση του Παπαϊωάννου εστιάζεται, λοιπόν, σε δύο σημεία: α) τη σχέση της μάζας με τον τραγικό μύθο και β) τη μετάθεση αυτής της σχέσης από τον μύθο στον λόγο, τη μετατροπή της σε εξατομικευμένη τραγική σχέση με τη Δίκη (την κοσμική δικαιοσύνη).

Το δεύτερο κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί, ενώ συνέβη το επίτευγμα στην αρχαία Αθήνα, δεν μπόρεσε να συμβεί σε καμία από τις άλλες περιπτώσεις, όπου η μάζα κατέβηκε στους δρόμους και διέλυσε το παλιό καθεστώς. Γιατί π.χ. δεν συνέβη στη Συκιώνα; Και κυρίως γιατί δεν συνέβη κατά τις νεότερες εισβολές των μαζών στο ιστορικό προσκήνιο; Εδώ ο Παπαϊωάννου μας προσφέρει μια αξιοσημείωτη επισήμανση: Το πρόβλημα δεν είναι η ανάδυση του Τραγικού καθαυτή. Το Τραγικό είναι σύμφυτο με τους σπασμούς της μάζας. Με τις κρίσεις, τους πολέμους και τις επαναστάσεις. Η κίνηση της μάζας είναι εξ ορισμού τραγική. Το πρόβλημα είναι γιατί η τραγική κίνηση δεν ολοκληρώνεται, δηλαδή να κάνει το άλμα από τον τραγικό Μύθο στον τραγικό Λόγο. Γιατί η νεώτερη δημοκρατία δεν μπόρεσε να είναι κι αυτή μια «θεατροκρατία», ώστε να μην έχει ανάγκη μια γιγάντια κρατική μηχανή ορθωμένη έξω και πάνω από την κοινωνία.

3. Η Δύση και το Τραγικό

Αναζητώντας τον μίτο του προβλήματος ο Παπαϊωάννου μας πηγαίνει στα ευρωπαϊκά ανάλογα του αρχαίου διονυσιακού θεάτρου: στο ελισαβετιανό θέατρο και στο κλασικιστικό μετα-αναγεννησιακό θέατρο.

Στο πρώτο έχουμε Σαίξπηρ και στον δεύτερο Ρακίνα. Ο πρώτος είναι μέγας τραγικός, ο δεύτερος ελάσσων. Αν συγκρίνουμε τα τρία είδη θεατρικού κοινού, το κοινό του αρχαίου διονυσιακού θεάτρου, το κοινό του ελισαβετιανού και το κοινό του κλασικιστικού θεάτρου, θα διαπιστώσουμε ότι οι διαφορές τους εντοπίζονται, πριν απ’ όλα, στον βαθμό μετοχής στο Τραγικό. Το αρχαίο διονυσιακό κοινό όχι μόνο βιώνει ενεργά το Τραγικό, αλλά εξατομικεύει το βίωμα σε μετοχή σε έναν τραγικό Λόγο, ο οποίος είναι συγχρόνως μεταφυσικός, κοσμικός, πολιτειακός, υπαρκτικός, κυριολεκτικά Κοινός. Το ελισαβετιανό κοινό συγκλονίζεται κι αυτό από το τραγικό βίωμα, αλλά μένει εκεί. Το τραγικό βίωμα δεν γίνεται θεμέλιο πολιτειακής συγκρότησης και λειτουργίας. Δεν γίνεται Κοινός Λόγος, θεμελιωτικός πολιτικής αμεσότητας. Εκφράζει τον πνιγμό μιας ατομικότητας, η οποία δεν βρίσκει κοινωνικό χώρο να ξεδιπλώσει τον δυναμισμό της, παρά τον πνιγμό μιας ατομικότητας που μάχεται με τη σκοτεινή-χαοτική πλευρά της κεκτημένης πολιτικής ελευθερίας της. Το κλασικιστικό κοινό έχει ακόμα λιγότερη σχέση με το Τραγικό. Θωρακίζεται απέναντι στο Τραγικό με πλήθος απωθητικές εκλογικεύσεις. Ξορκίζει το Τραγικό. Ο Σαίξπηρ και ο Μάρλοου είναι το ανώτερο σημείο της Δύσης στο δρόμο της συνειδητής βίωσης του Τραγικού. Σημείο όμως πρωτόλειο σε σχέση με το επίπεδο στο οποίο έφτασε ο αθηναϊκός Δήμος.

Θα μπορούσε η Δύση να κάνει το άλμα και να εισέλθει στο «ελληνικό της στάδιο», της μετατροπής του τραγικού μύθου σε τραγικό Κοινό Λόγο; Άγνωστο. Το ζήτημα είναι ότι το κρίσιμο αυτό βήμα δεν έγινε. Στην αμπώτιδα ήρθε ο πουριτανισμός, η ιεραρχημένη κλασικιστική κοινωνία και σάρωσαν την αποκτημένη αίσθηση του Τραγικού, πράγμα που καθόρισε και την κατεύθυνση που πήρε τελικά στη Δύση η ανάπτυξη του ατομικισμού. Στη γενικότερη αυτή εκτροπή μπορούμε ίσως να αναγνωρίσουμε τις επιπτώσεις που είχε η συντριβή των αγροτικών εξεγέρσεων (όπως π.χ. της επανάστασης των «κομμουνιστών» αναβαπτιστών του Τόμας Μύντσερ στη Γερμανία). Δεν θα ήταν άστοχο να σκεφθεί κανείς, ότι αν δεν συντρίβονταν τελείως οι αγροτικές εξεγέρσεις, αν ο προτεσταντισμός δεν έβλεπε το Άτομο σαν την υποκατάσταση του ενός κολεκτιβιστικού Πάπα με τους πολλούς μικρούς ατομικούς Πάπες, εξ ίσου μ’ εκείνον ξένους προς μάζα, τότε ίσως να μην ήταν τόσο «αντεπαναστατική» η εξέλιξη των κατοπινών αστικών επαναστάσεων, να χρειάζονταν, ίσως, λιγότεροι «θερμιδοριανοί» συμβιβασμοί…

Η διαδρομή αυτή, με τις ανόδους και τις υποστροφές της, που άρχισε με την Αναγέννηση, ολοκληρώθηκε με τον Διαφωτισμό. Ο Διαφωτισμός υπήρξε ένα αντιμαζικό-αντιτραγικό-νοησιαρχικό συλλογικό υπερεγώ, το οποίο κανοναρχεί στο άτομο, να αυτοκυριαρχείται απόλυτα. Με σκοπό να υφίσταται ως περιχαρακωμένη αυτοαναφορική οντότητα, έναντι της μάζας, πρωτίστως. Ο διαφωτιστικός ατομικισμός έχει σαφώς κυριαρχικό-αντιμαζικό περιεχόμενο. Κρινόμενος με τα ελληνικά κριτήρια ο Διαφωτισμός συνιστά σαφώς πνευματική οπισθοδρόμηση σε σχέση με τον κόσμο της ρωμανικής και της ελισαβετιανής τέχνης. Απομυθοποιώντας το σύμπαν, ο Διαφωτισμός παρεμβαίνει στο δυτικό φαντασιακό και πραγματοποιεί μια βαθιά απόξεση των μύθων και των συμβόλων, που χρειαζόταν η μάζα για να εκφράσει και να αναπτύξει δημιουργικά τον τραγικό της δυναμισμό. Στην καλύτερη περίπτωση οι μάζες ήταν ο «άγραφος πίνακας», το αθώο παιδί, που ο Διαφωτισμός έπρεπε να το πάρει από το χέρι. Στη χειρότερη ήταν ο χυδαίος ημιάγριος, που έπρεπε να δαμασθεί, να πειθαρχηθεί και να «εκπολιτιστεί». Η «διαφωτιστική» απόξεση του συμβολικού δυναμικού της Δύσης άρχισε από τον λόγιο πόλο της μεσαιωνικής κουλτούρας, για να συμπεριλάβει σιγά σιγά και τον δημώδη-μαζικό της πόλο.

Ξέρουμε ότι ο Διαφωτισμός ήταν δημιούργημα των αυλικών.[5] Η δικτατορία των μαγίστρων του κανόνα. Μαζί με τον μεσαιωνικό κόσμο εξερράγη και ο δικός τους κόσμος, με τη Γαλλική Επανάσταση και τις επαναστάσεις του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Την ιδεολογική έκφραση της μαζικής έκρηξης θα τη δώσει ο Ρομαντισμός, η γερμανική μουσική και η φιλοσοφία του πρώιμου Χέγκελ, το όραμα της οργανικής ενότητας του Ανθρώπου και της Ιστορίας. Όχι ο Διαφωτισμός. Ο επαναστατικός Ρομαντισμός συγκρούστηκε με τον Διαφωτισμό και όπως ξέρουμε, τη μάχη την κέρδισε ο δεύτερος. Έτσι φτάσαμε στην ολοκλήρωση της απόξεσης: στον Μοντερνισμό, μια όχι λιγότερο αντιτραγική ψυχική κατάσταση από τον κλασικισμό και τον Διαφωτισμό. Το Τραγικό βεβαίως δεν μπόρεσε να εξαλειφθεί και θα πάρει το αίμα του πίσω με τη ναζιστική εξέγερση του Βόταν, στη Γερμανία της «γης και του αίματος». Με τους δύο παγκοσμίους πολέμους, που κατέστρεψαν τις πηγές δυναμικού της ευρωπαϊκής κοσμοκρατορίας. Ο θρίαμβος των μαγίστρων του κανόνα είναι ο ιακωβινισμός, η υποκατάσταση των μαζών από την «επαναστατική πρωτοπορία», σε όλη αυτή την τρομερή μαζική εισβολή, που ξεκινά από τη Γαλλική Επανάσταση και φτάνει ως την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Κινέζικη Επανάσταση. Η ηγεσία όλων αυτών των ρωμαλέων μαζικών κινημάτων είναι ιακωβινική. Απελπιστικά αντιτραγική-διαφωτιστική αποτέλεσε την εστία όλων ανεξαιρέτως των «θερμιδοριανών» υποστροφών.

4. Πέρα από τον Διόνυσο

Σήμερα, μισό αιώνα μετά το κείμενο του Παπαϊωάννου, και εν μέσω "μεταμοντέρνας μαζικής δημοκρατίας", ξέρουμε ότι η απονεύρωση της μάζας, την οποία αυτός διέβλεπε ως κυρίαρχη τάση, είναι ήδη πραγματικότητα. Από την άλλη πλευρά έχουμε την αυτοκτονική-μηδενιστική εισβολή μιας ισλαμικής, αυτή τη φορά, ιακωβινικής «πρωτοπορίας». Η μεγάλη θεωρητική πρόκληση είναι να σκεφθούμε πάνω στις διαπιστώσεις αυτές. Και να αναρωτηθούμε: Πώς λειτουργεί σήμερα το Τραγικό; Αν και πώς μπορεί η μεταμοντέρνα μάζα να το εκφράσει; Με ποιο μυθικό-συμβολικό δυναμικό; Αν και πώς θα μπορούσε να γίνει το άλμα προς έναν τραγικό-καθαρτήριο Κοινό Λόγο, οικουμενικό-μετανεωτερικό αυτή τη φορά;

Στο μεταξύ οι γνώσεις μας για το Τραγικό και γενικά για τα μαζικά φαινόμενα, έχουν διευρυνθεί. Χάρη στην εκρηκτική ανάπτυξη της εθνολογίας και στις ευεργετικές επιπτώσεις του μεταμοντέρνου σχετικισμού, που κάνει να χαλαρώνουν οι φωταδιστικές παρωπίδες μας, γνωρίζουμε πού θεμελιώνεται η κυριαρχία του Πολέμου στην ανθρώπινη κατάσταση και ποια είναι η καθολική ανθρωπολογική ρίζα του Τραγικού. Γνωρίζουμε αυτό που αγνοούσε ο Παπαϊωάννου: Το γιατί δηλαδή το τραγικό φαινόμενο και το μαζικό φαινόμενο, είναι ένα και το αυτό. Γιατί κάθε πολιτισμός ιδρύεται από την τραγική βία, ελέγχεται από την αντιτραγική-εξουσιαστική βία και τέλος καταλύεται από την τραγική και πάλι βία.

Επίσης: Χάρη στην επανανακάλυψη του Προσώπου και την επακόλουθη κατανόηση της ανθρωπολογικής Κλίμακας, μπορούμε να προσεγγίσουμε την ανθρωπολογική βάση της αντιτραγικής κατεύθυνσης που πήρε η Δύση. Η ανθρωπολογική μεικτότητα και η συναφής εσωτερική πόλωση κολεκτιβισμού-ατομικισμού στη Δύση, σε αντίθεση με την εξατομικευτική ομοιογένεια του αρχαίου αθηναϊκού κοινού και οι στρεβλώσεις που υπέστη ο νορδικός ατομικισμός, κατά την υποτακτική του συγκόλληση με τον άτεγκτο κανονιστικό κολεκτιβισμό της καθολικής Εκκλησίας, κατά τον Μεσαίωνα, εξηγούν τον αντιτραγικό φραγμό στην ανθρωπολογική εξέλιξη της Δύσης.

Παραπέρα: Μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί το αθηναϊκό πρότυπο δεν είναι το απόλυτο και να πάμε πέρα απ’ αυτό και τον Παπαϊωάννου. Γνωρίζουμε πώς και για ποιους λόγους το εξαιρετικό επίτευγμα δεν παύει να είναι ένα προσωρινό-μεταβατικό σημείο στην ελληνική διαδρομή, προορισμένο να διαρκέσει όσο και η συνοχή της ολοκληρωμένης ατομικότητας, που ήταν ο ιστορικός του φορέας. Για να επέλθει, στη συνέχεια, η κατάρρευσή της, η αποσύνθεση των αστυακών-δημοκρατικών θεσμών κι ο ανθρωπολογικός μηδενισμός. Γνωρίζουμε τέλος ότι η κατάρρευση αυτή δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη μετάβαση σε μιαν άλλη «θεατροκρατία»: από τη «θεατροκρατία» του Ατόμου στη «θεατροκρατία» του Προσώπου, στη Λειτουργία του τραγικού-σταυρικού Απολύτου. Εδώ, στο ανώτατο αυτό στάδιο του Τραγικού, μαζί με την εξουσιαστική βία αποϊεροποιείται-απονομιμοποιείται και η ίδια η τραγική-ιερή βία.

Υπό το φως της θυσιαστικής και της προσωποκεντρικής ανθρωπολογίας, φανερώνονται εύκολα οι ελλείψεις και τα λάθη της ρωμαλέας απόπειρας του Παπαϊωάννου. Ελλείψεις θεωρητικές, αλλά και ελλείψεις εμπειρικές. Ο Παπαϊωάννου δεν βλέπει π.χ. την επαναστατική μάζα ως δομή συγκεκριμένων επαναστατικών παραδόσεων, που πρέπει να διαγνωσθούν και να μελετηθούν. Μερικές φορές φαίνεται σαν να πιστεύει ότι αρκεί η μαζική κίνηση και το απαραίτητο μυθικό δυναμικό θα γεννηθεί εκ του μηδενός. Εδώ θα τον επαναλάβει και ο Καστοριάδης της «φαντασιακής θέσμισης». Συνεπής ακόμη προς τη μαρξιστική παράδοση, υποθέτει ότι η υπαρξιακή σχέση ανάμεσα στην προσωπική ενικότητα και στην προσωπική καθολικότητα, ανάγεται στην σχέση ανθρώπου και Ιστορίας, δηλαδή πρακτικά στη σχέση του ατομικού υποκειμένου με το κράτος. Και κάτι τραγικά αναληθές: ότι μπορεί να λυθεί μέσα στην ιστορία η αντίθεση ατομικού-συλλογικού και όχι απλώς να υπερβαθεί σε περιορισμένη χωροχρονική κλίμακα. Εξ ου και η άστοχη χρήση της κατά τα άλλα γόνιμης ιδέας για τον θάνατο, ως συμβόλου του χάσματος μεταξύ ανθρώπου και Ιστορίας.

Η ανάλυση του Παπαϊωάννου εστιάζεται στην νεοκολεκτιβιστική εμπειρία της Νεωτερικότητας (ναζισμός, σταλινισμός). Δεν βλέπει ότι εκτός από την αθηναϊκή δημοκρατία υπάρχει και ένα άλλο σύγχρονο ιστορικό παράδειγμα, όπου οι μάζες κατόρθωσαν να ελέγχουν το κράτος τους. Ότι για τη δημιουργία του κράτους αυτού δεν χρειάστηκε να περάσουν από εμφύλιο πόλεμο και να ασκήσουν τρομοκρατία, εναντίον κάποιου «παλιού καθεστώτος». Αναφέρομαι στην Αμερικανική Επανάσταση και υπενθυμίζω ότι  προηγήθηκε της Γαλλικής κατά δυο δεκαετίες. Υπενθυμίζω επίσης ότι το καθεστώς που δημιούργησε η αμερικανική επανάσταση ήταν το αγαπημένο παράδειγμα του Μαρξ, τόσο για την αστική δημοκρατία γενικά, όσο και για τη δυνατότητα «ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό». Είδαμε πώς το αμερικανικό Άτομο απορρίπτει τη δικτατορία των μαγίστρων του κανόνα και αρνείται να αναγνωρίσει στο κράτος την πηγή των ατομικών δικαιωμάτων του. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι οι επισημάνσεις του Παπαϊωάννου, για την αποξένωση της δυτικής μάζας από το Τραγικό, δεν καλύπτουν και την αμερικανική περίπτωση. Μόνο που γίνεται τούτο με άλλους τρόπους, εν πολλοίς, αδιερεύνητους. Ο ταιριασμένος με την ψυχική «ρηχότητα» και «αφέλεια», χαοτικός αναρχισμός του αμερικανικού ατόμου, δεν αποκλείεται να επιφυλάσσει τραγικές εκπλήξεις σε όσους βιάζονται να το καταχωρήσουν στην αδρανή απονευρωμένη μάζα. Από τη στιγμή πάντως που η αμερικανική Δημοκρατία άρχισε να ερωτοτροπεί με το όραμα μιας Τρίτης Ρώμης,[6] με «αθηναϊκές» ηγεμονιστικές προδιαγραφές, η αντίστροφη μέτρηση για τη γενικευμένη εισβολή του Τραγικού στην αμερικανική κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 ήταν η αρχή.

Καλά όλα αυτά, θα πει κάποιος, αλλά τι γίνεται με το υποκείμενο κατά τη διάρκεια της μαζικής πλημμυρίδας; Υπάρχει εκεί υποκείμενο ή έχει ισοπεδωθεί και καταλυθεί; Γιατί η όψιμη αυτή εξύμνηση της μάζας δεν είναι μια ρομαντική νοσταλγία, τόσο περισσότερο επικίνδυνη, όσο πληθαίνουν γύρω μας οι μανιακοί που θα την περίμεναν ως εγερτήριο σάλπισμα; Τα ερωτήματα είναι, βεβαίως, εύλογα και βάσιμα.

Γνωρίζουμε, από τη θυσιαστική θεωρία και από τη θεωρία της τρίβαθμης κλίμακας, ότι είναι η κατάρρευση του υποκειμένου ενός πολιτισμού ή εν πάση περιπτώσει η παρακμή του, που φέρνει τη μεγάλη μαζική καταιγίδα. Γνωρίζουμε επίσης ότι αν υπάρξει νέο πολιτισμικό υποκείμενο αυτό εμφανίζεται «μετά την καταιγίδα». Στη διάρκειά της, που ισοπεδώνονται «όρη και δρυμοί», η υποκειμενικότητα κατέρχεται στο σημείο «μηδέν». Σε αντίθεση με το μηδέν της αριθμητικής, το πολιτισμικό μηδέν, το μηδέν της μαζικής-διονυσιακής βίας, έχει ανθρωπολογικό σθένος – σθένος πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού. Παράγει το κολεκτιβιστικό υποκείμενο, παράγει το Άτομο, ή καταστρέφει τα πάντα, γυρνώντας το ανθρωπολογικό ρολόι στην αρχή. Για ποιο μηδέν μιλάμε σήμερα στη φάση του μεταμοντέρνου μηδενισμού, αυτό πολλαπλώς το έχουμε διασαφηνίσει: μιλάμε για μηδενισμό τρίτου βαθμού, όπου αποσυντίθεται το Άτομο και το ζητούμενο είναι η ανάδυση του μετανεωτερικού Προσώπου. Γνωρίζουμε πολύ καλά, καθώς έχουμε πλέον «το εκ της εμπειρίας όμμα», αυτό που γνώριζαν οι Έλληνες και αγνοούσε η Δύση: τη διπλή φύση του Διόνυσου, της θεότητας που ελέγχει τη μετάβαση στην κολεκτιβιστική και στην ατομοκεντρική βαθμίδα. Το επαναστατικό όργιο της χαράς και της γιορτής, από τη μια, πηγαίνει μαζί με το όργιο της αδυσώπητης καταπίεσης, του φόνου και του διασπαραγμού, από την άλλη. Δεν μπορείς να θέλεις το ένα και να παραπονιέσαι για το άλλο. Αν θέλεις «αληθινή επανάσταση» θα έχεις και τον «Κρόνο που τρώει τα παιδιά του», τις «Δίκες της Μόσχας», το Γκουλάγκ.

Αντίθετα ο Θεός που ελέγχει την τρίτη βαθμίδα, ο προσωπικός Θεός-Λόγος, δεν επιθυμεί μαζικές «θυσίες και ολοκαυτώματα», για να κάνει τη δουλειά του. Του αρκεί η «λογική και αναίμακτη» προσωπική μετοχή στη δική του σταυρική θυσία. Όποιος θέλει «να σώσει τον κόσμο» δεν έχει παρά «να άρει τον σταυρό Του και να Τον ακολουθήσει». Το τι είναι «σταυρός» και πώς με το να γίνεις «έσχατος» (όταν τον κουβαλάς συνειδητά) γίνεσαι «πρώτος» και μπορείς έτσι να «τραβήξεις» και τους άλλους από την καταβόθρα, υπάρχουν εγχειρίδια με συγκεκριμένες οδηγίες, στη διάθεση όποιου νεαρού, απ’ αυτούς που το φιλότιμο δεν τους αφήνει «να καθίσουν στ’ αυγά τους».

Ανεξαρτήτως διαστάσεων και μορφής, η μαζική εξέγερση πυροδοτεί τον μιμητικό παροξυσμό του θυσιαστικού μηχανισμού και ζητά πάντα το θύμα. Το υποκείμενο παράγεται από την έκρηξη των συμφιλιωτικών συναισθημάτων που προκαλεί ο συλλογικός φόνος. Το θύμα είναι το υποκείμενο. Ανεξάρτητα όμως από την αποτροπιαστική ανθρωπολογική του γονιμότητα, ο θυσιαστικός φόνος δεν έχει πρόσημο, είτε ατομικός είναι είτε συλλογικός. Στη σημερινή, άλλωστε, ανθρωπολογική βαθμίδα του πολιτισμού, ο μηχανισμός έχει χάσει την αποτρόπαια λειτουργικότητά του. Είναι πλέον απολύτως στείρος. Ας τελειώνουμε επιτέλους με τον επαναστατικό κρετινισμό.

Κοντολογίς: Αν έχουν σε κάτι αξία, οι όποιες σημερινές ή αυριανές «μαζικές κινητοποιήσεις», αυτή βρίσκεται, αποκλειστικά και μόνο στο μέτρο που κίνητρό τους έχουν, οι κινητοποιήσεις αυτές, τη συμπάθεια προς το θύμα. Και σκοπό τους το ολοκληρωτικό ξεδόντιασμα του θυσιαστικού μηχανισμού, απ’ οπουδήποτε και αν πυροδοτείται.

Σημειώσεις

[1] Από το βιβλίο του Αυτοείδωλον εγενόμην... σ. 364 κ.ε. (Αρμός, 2005. 3η έκδοση.)

[2] Από τον ακαταπόνητο εκδότη του Παπαϊωάννου Γ. Καραμπελιά, στον οποίο και οφείλουμε χάριτες. (Κ. Παπαϊωάννου, Μάζα και Ιστορία. Εναλλακτικές Εκδόσεις.)

[3] Γράφει ο Πλάτων, αφορμώμενος από τις συνήθεις κατά τις παραστάσεις οχλοκρατικές εκδηλώσεις (φωνές, χειροκροτήματα κλπ.) του κοινού: «… αντί αριστοκρατίας εν αυτή (εννοεί την Αθήνα) θεατροκρατία τις πονηρά γέγονε..» (Νόμοι, 701 c). Το πλατωνικό κείμενο διαποτίζεται από τη νοσταλγία για το παρελθόν, όταν κάθονταν μπροστά οι λίγοι καλλιεργημένοι και παρακολουθούσαν με σοβαρότητα, ενώ πίσω αυστηροί ραβδούχοι με ξυλιές επέβαλαν σιωπή και τάξη στο πλήθος.

[4] Ίσως πιο σωστά: νομιμοποιείται η απομυστικοποίηση του Διθυράμβου. Πριν η λατρεία του Διονύσου είχε έναν απόκρυφο λειτουργικό πυρήνα, στον οποίο είχαν πρόσβαση μόνο οι αριστοκράτες. Οι Αλκμεωνίδες π.χ. είχαν το οικογενειακό τους έπος, στο οποίο ο Διόνυσος εμφανιζόταν ως ο ύψιστος θεός. Είναι ο Πεισίστρατος που άνοιξε στις μάζες τη διονυσιακή Λειτουργία. Το ίδιο είχε κάνει και ο Κλεισθένης στη Συκιώνα. Και ο Περίανδρος στην Κόρινθο, μετακαλώντας τον Αρίωνα από τη Λέσβο. Ας θυμηθεί ο αναγνώστης ότι και τα Ομηρικά έπη κατεγράφησαν επί Πεισιστράτου.

[5] Βλ. Ν. Ελίας, Η εξέλιξη του πολιτισμού (Νεφέλη, Αθήνα 1997) και Σάουλ, Τα μπάσταρδα του Βολτέρου (Free Press New York 1991).

[6] Η θεωρία της «τρίτης ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» άρχισε να εκπονείται στις ΗΠΑ ήδη από το 1940. Αρχιτέκτονας των γενικών αρχών της ο Walter Lippmann. (Βλ. και Γερ. Κακλαμάνης, Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους, σ. 106. Εικοστός Πρώτος. Αθήνα 1986.)

Πηγή: Αντίφωνο

Η μεταπρατική Ελλάδα καταρρέει

Ανδρέας Σταλίδης

Με αφορμή το άρθρο του Βλάση Αγτζίδη «Ποια Ελλάδα καταρρέει» έκανα ορισμένες σκέψεις. Δεν μπορεί μεν να διαφωνίσει κανείς με τον κύριο όγκο της ιστορικής αποτίμησης του κειμένου, δηλαδή την απώλεια της αστικής τάξης Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου στο Ελλαδικό κράτος, ως τέτοια. Έχω όμως μία επιφύλαξη και μία επισήμανση αποσαφήνισης της κατάρρευσης.

Θα αρχίσω από τη δεύτερη και σταδιακά θα προχωρήσω στην πρώτη.

Το πλαίσιο ή η αφορμή του κειμένου είναι η κατάρρευση της Ελλάδας κατά την παρούσα κρίση. Αξίζει να ξεχωρίσουμε τον συστημικό (γενικό) από τον τοπικό (Ελλαδικό) χαρακτήρα της κατάρρευσης. Ειδάλλως θα έχουμε παρεξηγήσεις και εμπέδωση της στρεβλής εικόνας, την οποία φαίνεται, εκ πρώτης τουλάχιστον όψεως, να υιοθετεί ένα μεγάλο μέρος του Δυτικοευρωπαϊκού τύπου και πολιτικού συστήματος. Η επισήμανσή μου είναι ότι η κρίση είναι πολύ περισσότερο συστημική από τοπική. Είναι μάλλον πολιτικοί λόγοι πίσω από την ελλειπή προβολή του συστημικού χαρακτήρα της κρίσης.

Πιο συγκεκριμένα, εκτιμώ ότι ένα υποτιμημένο αίτιο της κρίσης έγκειται σε εκείνο το οικονομικό μοντέλο όπου ένα κράτος λειτουργεί με πολλαπλά ελλείματα επί συναπτά έτη. Τα ελλείματα καλύπτονται με επαναλαμβανόμενο ετήσιο δανεισμό από τις αγορές. Εφόσον το μοντέλο αυτό υιοθετείται, είτε έχει κανείς λόγο χρέους προς ΑΕΠ 120%, είτε έχει 80%, είτε 50%, κάποια στιγμή η συνεχής άνοδος του λόγου θα δημιουργήσει πρόβλημα περαιτέρω δανεισμού. Ομολογουμένως, η παραπάνω εικόνα είναι απλουστευτική, διότι άφησε αδιάφορη την ικανότητα διαχείρισης του χρέους, καθώς και τον ρυθμό αύξησής του.

Ξεκαθαρίζοντας μία ακόμα στρέβλωση, θα πω ότι ακόμα και ο ίδιος λόγος χρέους δεν συνιστά απαραίτητα ακριβώς ίδια περίπτωση. Είναι εντελώς διαφορετικό το ρίσκο και η δυναμική για έναν δανειστή να δώσει δάνειο 20 μονάδων νομίσματος σε κάποιον ο οποίος εισπράττει τον χρόνο 100 από μίσθωση ακινήτου σε σύγκριση με άλλον ο οποίος εισπράττει 100 από επιχειρηματική δραστηριότητα παραγωγής προϊόντων.

Φτάσουμε έτσι και στις καθαρά ελληνικές πτυχές της κρίσης. Υιοθετήσαμε μεν το μοντέλο, όμως η περίπτωσή μας είχε και ιδιάζοντα στοιχεία που μας έκαναν τελικά τον πιο αδύναμο κρίκο.

Ιδού τι κάναμε ως χώρα τις τελευταίες δεκαετίες: εξαφανίσαμε την παραγωγή μας (πηγαίνετε με χρονομηχανή σε μία λαϊκή αγορά το 1980 και σήμερα και συγκρίνετε την προέλευση αγροτικών προϊόντων), μετασχηματίσαμε τον ιδιωτικό τομέα σε κρατικοδίαιτο, ενοχοποιήσαμε το επιχειρηματικό κέρδος, εισαγάγαμε τη φαυλότητα σε όλην την κοινωνία (βλέπε ομολογία Πάγκαλου ότι τις εκλογές του 1985 τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ λόγω ενός «πρωτοφανούς οργίου διορισμών και παροχών» - βίντεο στο youtube), αναγάγαμε την διαπλοκή του ενός και ενιαίου πολιτικοδημοσιογραφικού συστήματος σε επιστήμη και σε προπαγανδιστικό μηχανισμό, μαγειρέψαμε τα στατιστικά ώστε να ικανοποιήσουμε τους όρους εισόδους στην ΟΝΕ, καταχραστήκαμε τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού του ευρώ και συνεχίσαμε τη διόγκωση των κρατικών εξόδων την περίοδο εντός ευρώ 2001-2009. Ταυτόχρονα, θρέψαμε ένα τεράστιο παρακράτος μιζών με σωρεία σκανδάλων. Μπορεί τα μαύρα χρήματα από τα ταμεία της Ζήμενς την περίοδο 1998-2006 να έφταναν στο ύψος των 100 εκατομυρίων ευρώ σύμφωνα με τη Γερμανική δικογραφία (από τα οποία ανιχνεύσαμε τελικά μόνο το 1.2 εκ., και οι δύο επιβεβαιωμένοι παραλήπτες κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι με πρόστιμα 5000 ευρώ λόγω «ελλειπούς πόθεν έσχες» 7-8 χρόνια αργότερα!), όμως το κόστος στο ελληνικό δημόσιο όλων αυτών των έργων ήταν πολλαπλάσιο λόγω κακών αναθέσεων, ελλατωματικών προϊόντων, καθυστερημένων παραδόσεων κλπ.

Αυτά λίγο-πολύ συνιστούν την τοπική ελληνική πτυχή της κρίσης.

Και το ερώτημα είναι το εξής: θα αποφεύγονταν όλα αυτά εάν είχαμε διαμορφώσει μία συνεπέστερη μορφή έθνους-κράτους, «εφάμιλλη των ευρωπαϊκών» βασισμένη σε μία αντίστοιχη ελληνική αστική τάξη. Αυτήν την οποία απωλέσαμε ή έστω μία οποιαδήποτε άλλη ιδεατά φτιαγμένη; Είναι αυτός ο λόγος που καταρρέει η Ελλάδα;

Προσωπικά έχω επιφυφλάξεις. Το ένα τεκμήριο είναι, όπως ήδη επισήμανα, ότι η κρίση είναι μερικώς τοπική και μερικώς συστημική. Το μοντέλο αυτό δεν είναι ελληνικό. Εμείς μόνο το αντιγράψαμε. Όπως και άλλοι. Επίσης, με την εξαίρεση ίσως της Γερμανίας (και 1-2 πολύ μικρών κρατών, όπως πχ του Λουξεμβούργου), όλα τα κράτη της ΕΕ νοσούν από την ίδια ασθένεια των πολλαπλών ελλειματικών προϋπολογισμών. Πολλές δε από αυτές έχουν κοινά προβλήματα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο. Μέχρι και η Γαλλία. Επίσης, το μοντέλο αυτό δεν είναι καν ευρωπαϊκό. Προεξάρχων θιασώτης του είναι οι ΗΠΑ.
Δεν εστιάζω λοιπόν το ελληνικό πρόβλημα τόσο στην αδυναμία μίας αστικής τάξης αντάξια των δυτικών κοινωνιών, αλλά στον μεταπρατικό χαρακτήρα του ελλαδικού κράτους. Από την ίδρυσή του το ελληνικό κράτος αποσκοπούσε σαφώς στην αντιγραφή θεσμών, ιδεών και μεθόδων από τα δυτικά κράτη. Άκριτη αντιγραφή. Χωρίς την προϋπόθεση της ζωντανής αφομοίωσης, δηλαδή την επεξεργασία και τον στοχασμό των ιδιαιτεροτήτων της κοινωνίας.

Η γνώμη μου είναι λοιπόν ότι αυτή είναι η Ελλάδα που καταρρέει: η μεταπρατική Ελλάδα.

 

Ποια Ελλάδα καταρρέει;

Toυ Βλάση Αγτζίδη*

Λίγα μόλις χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε οι Ελληνες –τουλάχιστον οι ελίτ αυτής της χώρας– έζησαν με πάθος το παραμύθι της Σταχτοπούτας, η σκληρή πραγματικότητα έστρεψε τη δημόσια συζήτηση στην ακριβώς αντίθετη φορά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, παράλληλα με την κρίση του ενιαίου νομίσματος, οδήγησε την ελλαδική κοινωνία σε μια πρωτοφανή κρίση και δυσανεξία. Εφερε παράλληλα στην επιφάνεια όλες τις δομικές δυσπλασίες του νεοελληνικού κρατικού εγχειρήματος. Ετσι η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ιδιαίτερο και μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη, καταλύτη μεγάλων αρνητικών αλλαγών.

Ποιες όμως είναι εκείνες οι παράμετροι που οδήγησαν την Ελλάδα σε μια τόσο δυσμενή θέση; Είναι μόνο η μεταπολιτευτική διαχείριση που μετέτρεψε το κράτος σε θεραπαινίδα των κομματικών μηχανισμών; Μήπως υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, που ανάγονται στον τρόπο που συγκροτήθηκε η Ελλάδα ως έθνος–κράτος και απλώς επιδεινώθηκαν από την πρόσφατη διαχείριση;

Η ελληνική παλιγγενεσία, η δεύτερη μεγάλη αντιαπολυταρχική ευρωπαϊκή επανάσταση μετα τη Γαλλική, οδήγησε στη δημιουργία του νεαρού ελληνικού κράτους το 1830. Ομως, τα γεωγραφικά όρια του νεαρού εθνικού κράτους απείχαν πολύ από τα όνειρα των προοδευτικών διαφωτιστών που ονειρεύτηκαν και σχεδίασαν την Επανάσταση.

Το έθνος–κράτος ήταν μια νέα πολιτειακή μορφή που εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση και εξέφραζε την άνοδο των αστικών στρωμάτων στην εξουσία, ενάντια στους παλιούς φεουδάρχες και αριστοκράτες. Στην ελληνική, όμως, περίπτωση, το έθνος–κράτος δημιουργήθηκε σε μια περιοχή απ’ όπου απουσίαζαν πλήρως τα αστικά στρώματα. Δηλαδή, οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή. Τα εδάφη που αποτέλεσαν το έδαφος του ελεύθερου κράτους βρίσκονταν στην καθυστερημένη περιφέρεια της αυτοκρατορίας από την οποία αποσχίστηκαν. Τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου ζούσε και αναπτυσσόταν δημιουργικά ο ελληνισμός, βρέθηκαν εκτός των συνόρων.

Εντός των συνόρων, οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν ελάχιστα ανεπτυγμένες, όπως και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις που ήταν απαραίτητες για τη λειτουργία ενός έθνους–κράτους. Βασικό χαρακτηριστικό στην εξέλιξη της ελλαδικής κοινωνίας θα είναι η απουσία σημαντικών αστικών στρωμάτων. Ετσι το κράτος θα συγκροτηθεί στη βάση προαστικών, πατριαρχικών σχέσεων. Οι πραγματικές δομικές αδυναμίες θα οδηγήσουν σε μια ιδεολογική «υπερ–αναπλήρωση» βασισμένη στην αρχαιοελληνική ανάκληση, στην αναβίωση ενός νεκρού παρελθόντος ως αντιστάθμισμα στην υπαρκτή πολιτισμική ταυτότητα των εξωελλαδικών ελληνικών κέντρων. Παράλληλα, θα εδραιωθεί μέσω της αυτοαναγνώρισης η ιδεολογία της «μητρόπολης» ως συναίσθημα υπεροχής.

Ειδικά μετά την καθιέρωση του Συντάγματος του 1844, τα ισχυρά από την προεπαναστατική εποχή τοπικά συμφέροντα των προεστών και των φεουδαρχών θα καταλάβουν πλήρως και ολοκληρωτικά την εξουσία στο βασίλειο, θα επηρεάσουν αποφασιστικά τη μοναρχία, θα εδραιώσουν έναν πελατειακό κοινοβουλευτισμό και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη ενός παλαιοελλαδικού τοπικισμού, που στις κρίσιμες εποχές της Ιστορίας θα έχει μοιραία συμβολή στις εξελίξεις. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε υπερ–λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ ελεύθερης αγοράς και κρατικής–κομματικής λειτουργίας. Η πολιτισμική ενοποίηση του πληθυσμού και η δημιουργία μηχανισμών λειτουργίας που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή απορρόφησαν τις δραστηριότητες των νέων ελίτ, κρατικοδίαιτων σε μεγάλο βαθμό, που αναπτύχθηκαν.

Σε αντίθεση με την κοινωνική εξέλιξη εντός του ελληνικού βασιλείου, ως απόρροια του Τανζιμάτ και του Χάτι Χουμαγιούν –δηλαδή της οθωμανικής περεστρόικα–, οι Ελληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα αναπτυχθούν ραγδαία καθ’ όλο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Θα αναπτύξουν αξιοσημείωτα αστικά στρώματα, που μαζί με τους Αρμένιους και, λιγότερο, τους Εβραίους θα αποτελέσουν την οθωμανική αστική τάξη, την οποία θα επιχειρήσουν επιτυχημένα, από το 1908, να εξοντώσουν οι νεότουρκοι εθνικιστές. Ετσι, η μοναδική ελληνική αστική τάξη που διαμορφώθηκε ιστορικά και είχε χαρακτηριστικά που αντιστοιχούσαν στην ευρωπαϊκή τυπολογία, βρισκόταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και η πολιτική που θα επιλεγεί στις αρχές του 20ού αι. θα καθοριστούν από τις ενδοοθωμανικές εξελίξεις, την εμφάνιση ενός μιλιταριστικού εξτρεμιστικού τουρκικού εθνικισμού και την ήττα των μεταρρυθμιστικών οθωμανικών δυνάμεων. Η άνοδος στην εξουσία των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που ήταν συσπειρωμένες γύρω από τον Βενιζέλο εγγυόταν εν μέρει τη συμμετοχή του ελληνισμού στις κοσμογονικές αλλαγές που σύντομα επρόκειτο να έρθουν.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι μεταπολεμικές διευθετήσεις με τη Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξαν η μοναδική ευκαιρία αναίρεσης της αρχικής γενετικής αντινομίας. Η ενσωμάτωση των περιοχών όπου ζούσε και δρούσε η ακμαία ελληνική αστική τάξη και βρισκόταν στον άξονα Κωνσταντινούπολης–Σμύρνης, θα οδηγούσε στην αποκατάσταση μιας φυσιολογικής κοινωνικής δομής στο ελληνικό έθνος–κράτος.

Η αποτυχία του εγχειρήματος, που επί της ουσίας υπονομεύτηκε συνειδητά από τις κυρίαρχες ελίτ, σφράγισε αμετάκλητα τη μορφή της ελληνικής κοινωνίας.

* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός.

Βιβλία Ελπίδας και Εθνικής Αυτογνωσίας

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Το ξέρω, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Φέτος δεν περισσεύουν χρήματα ούτε και υπάρχει μεγάλη διάθεση για να αγοράσετε βιβλία για τις γιορτές. Ίσως είστε λιγότεροι οι υποψήφιοι αναγνώστες, όμως κάποιοι αντιστέκεστε. Και παρά την κρίση θα αγοράσετε ένα – δυο βιβλία είτε για σας είτε για να τα δωρίσετε σε συγγενείς και φίλους. Επειδή, λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχουν αξιόλογα βιβλία που λειτουργούν ως αντίδοτο στην εθνική κατάθλιψη και στην απαισιοδοξία σκέφθηκα να σας καταθέσω τις γιορτινές προτάσεις μου. Επέλεξα βιβλία, τα οποία έχουν αναφορά στην Ορθόδοξη πίστη μας, στην ιστορία μας και στην εθνική μας αυτογνωσία. Βιβλία, τα οποία μας θυμίζουν τις πνευματικές και πολιτιστικές μας ρίζες. Όταν γνωρίζεις ποια παράδοση και ποια κληρονομιά έχεις πίσω σου τότε λες ότι αξίζει να αγωνισθείς για τις καλύτερες ημέρες που, πρώτα ο Θεός, θα έλθουν.

Από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» (63088 Μεταμόρφωση Χαλκιδικής) έρχεται το πρώτο βιβλίο στο εορταστικό καλάθι μας. Έχει τίτλο «Από την ησυχαστική και ασκητική Αγιορείτικη παράδοση» . Οι μοναχοί που το έγραψαν θέλουν να μείνουν ανώνυμοι. Συγκέντρωσαν τη σοφία πολλών αγιορειτών πατέρων και χαρισματικών γεροντάδων του προηγουμένου (20 ού) αιώνος. Και εμείς που ζούμε μέσα στον κόσμο και στη συνεχή βιοτική μέριμνα μπορούμε να ωφεληθούμε από τα αποφθέγματα, τα βιώματα, τα θαύματα, τις πράξεις ακόμη και από τα σφάλματα των ασκητών, οι οποίοι αναφέρονται στο βιβλίο αυτό των 830 σελίδων. Ειδικό κεφάλαιο αφιερώνεται σε «Ρήσεις και διηγήσεις του Γέροντος Παϊσίου». Όποιος το διαβάζει μαθαίνει να έχει μεγαλύτερη ταπείνωση και λιγότερη αλαζονεία στη ζωή του και να ελπίζει στο φως ακόμη και όταν ζει στο βαθύ σκοτάδι.

Από τον πολυγραφότατο Πανεπιστημιακό Καθηγητή και λόγιο κληρικό πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Μεταλληνό είναι γραμμένο το δεύτερο βιβλίο μας. Έχει τίτλο «Ο Ρωμηός και το θαύμα» με υπότιτλο: Κείμενα Νεοελληνικής Αυτοσυνειδησίας και κυκλοφορείται από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ. Βαθύς γνώστης και ερευνητής της Νεοελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής Ιστορίας ο συγγραφεύς ασκεί αυστηρή κριτική στην Ενωμένη Ευρώπη για τον τρόπο που μεταχειρίζεται σήμερα την Ελλάδα, αλλά και σε εμάς τους Έλληνες διότι ξεχάσαμε τον Θεό των Πατέρων μας και πιστέψαμε στην απολυτοποιημένη αξία του οικονομισμού, του υλισμού και του ευδαιμονισμού. Το βιβλίο περιλαμβάνει μελέτες του π. Μεταλληνού που δημοσιεύθηκαν σε διάφορα περιοδικά και ανακοινώσεις που ο ίδιος πραγματοποίησε σε επιστημονικά συνέδρια. Κείμενα γραμμένα με πλούσια τεκμηρίωση και γλαφυρό τρόπο.

Από τις εκδόσεις ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ εξεδόθη το βιβλίο του έγκριτου Θεολόγου και εκπαιδευτικού Γιώργου Μπάρλα με τίτλο «Φύλακας του αδελφού μου- Κείμενα για την αγάπη και την πίστη σήμερα». Τέτοιες ημέρες που αναμένουμε να γεννηθεί μέσα στην καρδιά μας ο Ιησούς Χριστός καλό είναι να θυμόμαστε τους συνανθρώπους μας, οι οποίοι μάς έχουν ανάγκη. Ο συγγραφέας μέσα από όμορφα αυτοτελή δοκίμια αναλύει τη σύγχρονη κρίση, τα προβλήματα του γάμου και της οικογένειας, τις αλλαγές που επέφερε ο σύγχρονος πολιτισμός στις ανθρώπινες σχέσεις και μάς παρουσιάζει την πρότασή του για μία ζωή με μεγαλύτερη πίστη και ελπίδα στον Θεό.

Με τους αποδομητές της Ιστορίας μας ασχολείται ο γνωστός συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού ΑΡΔΗΝ Γιώργος Καραμπελιάς στο νέο βιβλίο του που έχει τίτλο «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο» και υπότιτλο «Οι Σουλιώτες, ο Αλή Πασάς και η αποδόμηση της Ιστορίας» (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις) . Στο σύντομο και πολύ ενδιαφέρον αυτό πόνημά του ο Καραμπελιάς αποδεικνύει για μία ακόμη φορά δύο πράγματα: Πρώτον ότι είναι άριστος γνώστης της νεώτερης ιστορίας έχοντας μελετήσει τις πρωτογενείς πηγές και τα αυθεντικά γεγονότα. Δεύτερον ότι τα επιχειρήματα των εθνοαποδομητών εύκολα καταρρέουν, διότι γράφουν με φανατισμό και παραποιούν με προκρούστειο τρόπο τις γραπτές μαρτυρίες. Συγκεκριμένα ο συγγραφέας αντικρούει ορισμένους ερευνητές, οι οποίοι αρνούνται την ελληνικότητα των Σουλιωτών, αγιοποιούν τον τύραννο Αλή Πασά, αμφισβητούν τον καλόγερο Σαμουήλ και τη θυσία του στο Κούγκι και πιστεύουν ότι δεν υπήρξε χορός του Ζαλόγγου. Ισχυρίζονται ότι οι Σουλιώτισσες απωθήθηκαν από τους πανικόβλητους άνδρες τους!

Από τον χώρο της Ιστορίας έρχεται η επόμενη πρότασή μας. Ένα ακόμη βιβλίο γραμμένο από τον ακούραστο φιλόλογο και ιστορικό Σαράντο Καργάκο με τίτλο «Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13». Είναι οφθαλμοφανής η επικαιρότητα του βιβλίου. Σε λίγες ημέρες εισερχόμαστε στο 2012 και θα τιμήσουμε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση των βορείων ελληνικών εδαφών καθώς και πολλών νησιών μας. Ο Καργάκος γράφει έχει ρέοντα και κατανοητό λόγο, ώστε ακόμη και γυναίκες που δεν έχουν δει ποτέ πυροβόλο στη ζωή τους να διαβάσουν ευχάριστα τις περιγραφές των ηρωικών μαχών του Α΄ και του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου.

Ένας σεμνός νέος δοκιμιογράφος και ιστορικός, ο Κώστας Χατζηαντωνίου, εισήλθε με θριαμβευτική επιτυχία στον χώρο του μυθιστορήματος. Με το βιβλίο «Αγκριτζέντο» (εκδόσεις Λιβάνη) κέρδισε το Ευρωπαϊκό βραβείο μυθιστορήματος το 2011. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στην πόλη του Ακράγαντος που ιδρύθηκε από Έλληνες στη Σικελία των αρχαίων χρόνων, στη Μεγάλη Ελλάδα όπως ονομάσθηκε μαζί με την Κάτω Ιταλία. Το βιβλίο υμνεί την πραγματική ζωή και μια πατρίδα που δεν υπάρχει πια.

Σας εύχομαι καλό διάβασμα και Καλά Χριστούγεννα!