Αγαπημένε μου !!!

Προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου...
Κρατιέμαι όρθια με νύχια και με δόντια,
πρέπει να είμαι όρθια...
Εχθές ένιωσα να καταρρέω,
γιατί σκεπτόμουν όλα όσα συνέβηκαν,
πόσο άλλαξε η ζωή μου μέσα σε λίγα λεπτά,
πόσες ευθύνες έχω να αντιμετωπίσω,
πόσο άνισος και μεγάλος είναι ο αγώνας μου,
πόσο μου λείπει ένα χέρι να κρατηθώ,
ένας άνθρωπος βρε παιδιά,να με βοηθήσει
κι αν δεν μπορεί να με βοηθήσει,
έστω να μου πεί,''προχώρα,είσαι δυνατή,θα τα καταφέρεις'',
ένας ώμος να γείρω πάνω του να κλάψω,
κάποιος να μου σκουπίσει τα δάκρια που καίνε,
έστω ένας τόπος να χωρέσει εμένα και τον πόνο μου,
τουλάχιστον ένα μικρό καταφύγιο,ας είναι μιά τρυπίτσα,
να μπώ μέσα να κρυφτώ,
να νοιώσω πως δεν θα με αγγίξουν οι κεραυνοί,
αυτοί που μαίνονται γύρω μου
και θέλουν να με λιώσουν,να με καταπιούν....
Εχθές ένοιωσα πολύ μικρή,μηδαμινή
κι όλα τριγύρω θεόρατα θεριά,μεγάλα σαρκοβόρα...
Τρόμαξα,φοβήθηκα,με έπιασε πανικός,
ήθελα να χαθώ,να σβήσω,να εξατμιστώ...
Κρύφτηκα μέσα στην μικρή μου ψυχούλα,
έκλεισα πόρτες και παράθυρα,
λούφαξα σε μιά γωνίτσα τρομαγμένη...
Έκλαψα,ούρλιαξα,
έχωσα τα νύχια μου στις σάρκες μου,
ήθελα να εκδικηθώ τον εαυτόν μου...
Δεν ήξερα γιατί,μα το ζητούσα απεγνωσμένα...
Έτσι με βρήκε το χάραμα,λιώμα,χαμένη,
με τα απομεινάρια της τραγωδίας μου,
ένας μικρός σωρός στάχτες
και χιλιάδες κομματάκια σπασμένης Ελευθερίας...
Μάζεψα όσα μπόρεσα,ένωσα όσα έπρεπε
άφησα χάμω πεταμένα,όλα μου τα ''θέλω'',
φόρεσα την μάσκα της ''δυνατής,
γιά να συνεχίσω να παλεύω,γιατί έτσι ''πρέπει''...
Υπόσχομαι όμως να ξαναγυρίσω,
να πάρω πίσω ότι είναι δικό μου,ότι μου ανήκει...
Το υπόσχομαι αγαπημένε μου !!!
Συγνώμη που δεν έβαλα την μάσκα μου,
εσύ θέλω να με βλέπεις όπως στ'αλήθεια είμαι,
άλλωστε στη εξομολόγηση δεν φοράμε μάσκες....
Μη φοβάσαι που λύγισα...
Έτσι είναι,λυγίζουν οι άνθρωποι καμμιά φορά...
Μη τρομάζεις γιά μένα...
Είμαι εδώ,όρθια,υπάρχω,αγαπώ...
Να,κοίταξέ με,γελάω,κλαίω,ζώ....