Σ'αυτό το στάδιο η ύπαρξη στρέφεται προς τα έξω,ζει στον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων και των απολαύσεων.
Σκοπός γίνεται η φιληδονία.Αντιπροσωπευτικό
Ο Δον Ζουάν επιδιώκει την ηδονή με όσες περισότερες γυναίκες γίνεται.
Είναι διαφθορέας άπειρων γυναικών και ταυτόχρονα διακατέχεται από φόβο.
Φοβάται το θάνατο,τη θεία τιμωρία και το χρόνο,για πόσο θα μπορεί να ζεί την ηδονή;
Ο φόβος του γεννά περισσότερο αισθησιασμό και με τις κατακτήσεις του προσπαθεί να νικήσει τη φθαρτότητα.
Σε αυτή τη φάση η ύπαρξη διασπάται στον εξωτερικό κόσμο.
Σε κάθε σχέση ο Δον Ζουάν αφήνει και ένα κομμάτι του εαυτού του.
Ο φόβος που κυριαρχεί ή θα οδηγήσει στην αποτελμάτωση και ο άνθρωπος θα γαντζωθεί
με όλες του της αισθήσεις απ' τη ζωή και την ηδονή ή θα αποτελέσει την αιτία για υπέρβαση.
Σκοπός γίνεται η φιληδονία.Αντιπροσωπευτικό
Ο Δον Ζουάν επιδιώκει την ηδονή με όσες περισότερες γυναίκες γίνεται.
Είναι διαφθορέας άπειρων γυναικών και ταυτόχρονα διακατέχεται από φόβο.
Φοβάται το θάνατο,τη θεία τιμωρία και το χρόνο,για πόσο θα μπορεί να ζεί την ηδονή;
Ο φόβος του γεννά περισσότερο αισθησιασμό και με τις κατακτήσεις του προσπαθεί να νικήσει τη φθαρτότητα.
Σε αυτή τη φάση η ύπαρξη διασπάται στον εξωτερικό κόσμο.
Σε κάθε σχέση ο Δον Ζουάν αφήνει και ένα κομμάτι του εαυτού του.
Ο φόβος που κυριαρχεί ή θα οδηγήσει στην αποτελμάτωση και ο άνθρωπος θα γαντζωθεί
με όλες του της αισθήσεις απ' τη ζωή και την ηδονή ή θα αποτελέσει την αιτία για υπέρβαση.
Ενας άλλος τύπος αυτού του σταδίου ,παράλληλα με τον Δον Ζουάν είναι ο Φάουστ.
Ο φάουστ βρίσκεται και αυτός στο πρώ το στάδιο,αλλά στη δεύτερη φάση του.
Δεν εκπροσωπεί τόσο τον αισθησιασμό όσο την αισθητικότητα.
Ο Φάουστ παράληλα με την ηδονή εκπροσωπεί την ευφυία,τη σοφία,τη γνώση.
Πουλά την ψυχή του στο διάβολο για να αποκτήσει τη νιότη να χαρεί τη ζωή και την αγαπημένη του Μαργαρίτα.
Αυτός προσκολάται σε μία γυναίκα,ξεφεύγει απ'τη ζωή τού Δον Ζουάν.
Βλέπουμε ότι τα στάδια που περνά η ύπαρξη για να φτάση στην οριμότητα είναι ,
σε σχέση με το γυναικείο φύλο,τουλάχιστον σ'αυτές τις πρώτες φάσεις.
Ομως μέσα στο νεανικό κορμί του ο Φάουστ κουβαλά ένα ώριμο μυαλό
με τη γνώση και την εμπειρία της ζωής,που τον κάνει ποιό σατανικό απ' τον Δον Ζουάν.
Ετσι σε αυτή τη φάση η ηδονή από σαρκική γίνεται πνευματική διότι η ποίηση,η ζωγραφική κλπ,
δηλαδή η τέχνη είναι ένα βήμα του αισθητικού ανθρώπου προς τα μέσα,προς τον εσώτερο εαυτό.
Αυτό το βήμα αποτελεί την αρχή μιας πορείας για μια ουσιαστική εμβάθυνση και εύρεση της Αλήθειας,
αλλά μπορεί και να σημαίνει το αντίθετο.Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο άνθρωπος της τέχνης
είναι ο κυνηγός της ηδονής είτε σε αισθησιακό ή αισθητικό επίπεδο.
Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι τους ανθρώπους των τεχνών τους βλέπουμε πάντα να κρατούν
τα ηνία της δήθεν "πνευματικότητος"μέσα στις κοινωνίες,χωρίς όμως να τους ανήκει αυτός
ο προσδιορισμός,ούτε να τους προσδιορίζει ουσιαστικά.
Απόδειξη αυτού είναι οι ¨παρεκλήσεις¨ που παρατηρούνται στους καλιτεχνικούς χώρους που δε συνάδουν με την πνευματικότητα.
Η αληθινή όμως τέχνη είναι εμβάθυνση και ο Φάουστ αυτό το εκπροσωπεί
γιατί δεν μένει εκεί,αλλά προχωρά,μεταβαίνει σε κάτι άλλο.
Αμφιβάλλει.Αμφιβάλλει για την αγάπη του,για τον έρωτα της Μαργαρίτας,
για τις γνώσεις του και κυρίως για την ψυχή του που έχει πουλήσει στο διάβολο.
Σε αυτή τη φάση η ύπαρξη κυριεύεται από φόβο και αγωνία.Υποφέρει από την αμαρτία.
Εχει περάσει από τις ηδονές και από τις πιό εκλεπτυσμένες μορφές της μέσα από την τέχνη και τη γνώση
αλλά δεν βρήκε τη χαρά και την πληρότητα.
Παντού κυριαρχεί το κενό,η ματαίωση.Ετσι η ύπαρξη καταλαμβάνεται από την απελπισία
που είναι και το τέλος της φάσης αυτής.
Η απελπισία φαντάζει τώρα ως ό,τι χειρότερο,αλλά μπορεί να αποβεί και σωτήρια.
Μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στον πνευματικό και στο σωματικό θάνατο,
στην αυτοκτονία,αλλά μπορεί και να οδηγήσει σε ένα άλλο ανώτερο στάδιο.
Αυτό είναι το προνόμοιο της απελπισίας.........
Ο φάουστ βρίσκεται και αυτός στο πρώ το στάδιο,αλλά στη δεύτερη φάση του.
Δεν εκπροσωπεί τόσο τον αισθησιασμό όσο την αισθητικότητα.
Ο Φάουστ παράληλα με την ηδονή εκπροσωπεί την ευφυία,τη σοφία,τη γνώση.
Πουλά την ψυχή του στο διάβολο για να αποκτήσει τη νιότη να χαρεί τη ζωή και την αγαπημένη του Μαργαρίτα.
Αυτός προσκολάται σε μία γυναίκα,ξεφεύγει απ'τη ζωή τού Δον Ζουάν.
Βλέπουμε ότι τα στάδια που περνά η ύπαρξη για να φτάση στην οριμότητα είναι ,
σε σχέση με το γυναικείο φύλο,τουλάχιστον σ'αυτές τις πρώτες φάσεις.
Ομως μέσα στο νεανικό κορμί του ο Φάουστ κουβαλά ένα ώριμο μυαλό
με τη γνώση και την εμπειρία της ζωής,που τον κάνει ποιό σατανικό απ' τον Δον Ζουάν.
Ετσι σε αυτή τη φάση η ηδονή από σαρκική γίνεται πνευματική διότι η ποίηση,η ζωγραφική κλπ,
δηλαδή η τέχνη είναι ένα βήμα του αισθητικού ανθρώπου προς τα μέσα,προς τον εσώτερο εαυτό.
Αυτό το βήμα αποτελεί την αρχή μιας πορείας για μια ουσιαστική εμβάθυνση και εύρεση της Αλήθειας,
αλλά μπορεί και να σημαίνει το αντίθετο.Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο άνθρωπος της τέχνης
είναι ο κυνηγός της ηδονής είτε σε αισθησιακό ή αισθητικό επίπεδο.
Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι τους ανθρώπους των τεχνών τους βλέπουμε πάντα να κρατούν
τα ηνία της δήθεν "πνευματικότητος"μέσα στις κοινωνίες,χωρίς όμως να τους ανήκει αυτός
ο προσδιορισμός,ούτε να τους προσδιορίζει ουσιαστικά.
Απόδειξη αυτού είναι οι ¨παρεκλήσεις¨ που παρατηρούνται στους καλιτεχνικούς χώρους που δε συνάδουν με την πνευματικότητα.
Η αληθινή όμως τέχνη είναι εμβάθυνση και ο Φάουστ αυτό το εκπροσωπεί
γιατί δεν μένει εκεί,αλλά προχωρά,μεταβαίνει σε κάτι άλλο.
Αμφιβάλλει.Αμφιβάλλει για την αγάπη του,για τον έρωτα της Μαργαρίτας,
για τις γνώσεις του και κυρίως για την ψυχή του που έχει πουλήσει στο διάβολο.
Σε αυτή τη φάση η ύπαρξη κυριεύεται από φόβο και αγωνία.Υποφέρει από την αμαρτία.
Εχει περάσει από τις ηδονές και από τις πιό εκλεπτυσμένες μορφές της μέσα από την τέχνη και τη γνώση
αλλά δεν βρήκε τη χαρά και την πληρότητα.
Παντού κυριαρχεί το κενό,η ματαίωση.Ετσι η ύπαρξη καταλαμβάνεται από την απελπισία
που είναι και το τέλος της φάσης αυτής.
Η απελπισία φαντάζει τώρα ως ό,τι χειρότερο,αλλά μπορεί να αποβεί και σωτήρια.
Μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στον πνευματικό και στο σωματικό θάνατο,
στην αυτοκτονία,αλλά μπορεί και να οδηγήσει σε ένα άλλο ανώτερο στάδιο.
Αυτό είναι το προνόμοιο της απελπισίας.........
- Είμαι ο εξομολογητής του Δον Ζουάν...
-Έρχομαι να σκοτώσω τον Δον Ζουάν.
-Είμαι ο υπηρέτης του Δον Ζουάν.
-Είμαι ο Δον Ζουάν, και είμαι παρθένος!
Και ο χρόνος αρχίζει να κυλά ή μήπως εδώ σταματά.
Ο Λεπορέλο πιστός υπηρέτης τον Δον Ζουάν ισορροπώντας σε παρελθόν και μέλλον δίπλα στο ετοιμοθάνατο αφεντικό του ή καλύτερα στον ήρωα του θα σταθεί και παρά τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, στο ύψος του-όποιο κι αν είναι αυτό- μέχρι το τέλος. Ο Δον Ζουάν κρατά με αξιώσεις την φήμη του αλώβητος και κυρίως ξεπερνώντας το όριο χρόνος. Όσο για τον μοναχό εξομολογητή του ,έχει να μάθει πολλά και κυρίως να σηκώσει το βάρος της χρονικής σκυτάλης που θα παραλάβει. Τέλος η Δόνα Άννα έρχεται για να αποκαλύψει ,να ξεμπροστιάσει, να απομυθοποιήσει τα είδωλα. Οι αποκαλύψεις όμως αγγίζουν πρώτα εκείνη. Εκείνη που είναι κόρη ενός παρθένου...
Ναι, ο Δον Ζουάν ήταν παρθένος.
-Έρχομαι να σκοτώσω τον Δον Ζουάν.
-Είμαι ο υπηρέτης του Δον Ζουάν.
-Είμαι ο Δον Ζουάν, και είμαι παρθένος!
Και ο χρόνος αρχίζει να κυλά ή μήπως εδώ σταματά.
Ο Λεπορέλο πιστός υπηρέτης τον Δον Ζουάν ισορροπώντας σε παρελθόν και μέλλον δίπλα στο ετοιμοθάνατο αφεντικό του ή καλύτερα στον ήρωα του θα σταθεί και παρά τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, στο ύψος του-όποιο κι αν είναι αυτό- μέχρι το τέλος. Ο Δον Ζουάν κρατά με αξιώσεις την φήμη του αλώβητος και κυρίως ξεπερνώντας το όριο χρόνος. Όσο για τον μοναχό εξομολογητή του ,έχει να μάθει πολλά και κυρίως να σηκώσει το βάρος της χρονικής σκυτάλης που θα παραλάβει. Τέλος η Δόνα Άννα έρχεται για να αποκαλύψει ,να ξεμπροστιάσει, να απομυθοποιήσει τα είδωλα. Οι αποκαλύψεις όμως αγγίζουν πρώτα εκείνη. Εκείνη που είναι κόρη ενός παρθένου...
Ναι, ο Δον Ζουάν ήταν παρθένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου