Θέλω να κλάψω, έτσι νιώθω,
όπως κλαίνε τα παιδιά στο τελευταίο το θρανίο,
γιατί δεν είμαι ποιητής, ούτε άντρας ούτε φύλλο,
μα σφυγμός πληγωμένος που τα πράγματα σκαλίζει, απ' την άλλη τους μεριά.
Θέλω να κλάψω, το όνομά μου να φωνάξω,
Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, στην όχθη τούτης της λίμνης
αυτό που αληθινά είμαι να δηλώσω, άνθρωπος με αίμα
που αρνιέται τη χλεύη και τους υπαινιγμούς των λέξεων.
Εδώ, πλάι στο γυμνό νερό
την ελευθερία μου ζητώ, την ανθρώπινη αγάπη μου
όχι για το πέταγμα που ίσως μου δώσει, το φώς ή τον καυτό ασβέστη,
μα για τον ενεστώτα χρόνο μου που περιμένει στη σφαίρα της τρελή αύρας.
όπως κλαίνε τα παιδιά στο τελευταίο το θρανίο,
γιατί δεν είμαι ποιητής, ούτε άντρας ούτε φύλλο,
μα σφυγμός πληγωμένος που τα πράγματα σκαλίζει, απ' την άλλη τους μεριά.
Θέλω να κλάψω, το όνομά μου να φωνάξω,
Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, στην όχθη τούτης της λίμνης
αυτό που αληθινά είμαι να δηλώσω, άνθρωπος με αίμα
που αρνιέται τη χλεύη και τους υπαινιγμούς των λέξεων.
Εδώ, πλάι στο γυμνό νερό
την ελευθερία μου ζητώ, την ανθρώπινη αγάπη μου
όχι για το πέταγμα που ίσως μου δώσει, το φώς ή τον καυτό ασβέστη,
μα για τον ενεστώτα χρόνο μου που περιμένει στη σφαίρα της τρελή αύρας.
Το ξέρω οι άντρες δεν κλαίνε, το ξέρω πως είναι ντροπή μα ένα σου λέω μονάχα, να μη σε βρει.
Όσο δυνατός κι αν είσαι, όσο αν αντέχει κι αν κρατάς,
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι και λυγάς.
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι και λυγάς.
Το ξέρω οι άντρες δεν κλαίνε, μα τέτοιες στιγμές πώς κρατάς
και σκέψου αν δεν είχα κι εσένα να μ αγαπάς.
Όσο δυνατός κι αν είσαι, όσο αν αντέχει κι αν κρατάς,
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι και λυγάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου