Η κοινότητα επί τουρκοκρατίας ήταν ταυτόσημη με την ενορία. Κέντρο της ζωής της είχε τον ναό, στον οποίο διενεργούνταν ακόμη και οι εκλογές των προκρίτων. Βέβαια δεν ήταν τα πράγματα ιδανικά. Κοινωνικές τάξεις υπήρχαν και οι οικονομικά ισχυροί μέσα στη γενική ανέχεια πολλές φορές με τις πλάτες των κατακτητών επιτύγχαναν την εκλογή τους και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Θα μπορούσαν άραγε σήμερα οι ενορίες να διαδραματίσουν παρόμοιο με τον του καιρού της τουρκοκρατίας ρόλο; Αρκετά δύσκολο υπό το καθεστώς της νόμω κρατούσης Πολιτείας. Η ουσιαστική κατοχή της χώρας μας σήμερα δεν είναι έκδηλη όπως σε περιόδους κατά το παρελθόν. Γι’ αυτό και δεν γίνεται ακόμη λόγος για δοτή κυβέρνηση στην υπηρεσία των κατακτητών. Πάντως πρέπει να είναι αθεράπευτα αφελής ο πολίτης που προσδοκά ανάκαμψη από τα μέτρα που έχουν ληφθεί ή επίκειται να ληφθούν, όταν οι ίδιοι οι συντελέσαντες στην κατάντια μας, που είναι οι επίλεκτοι για τις αναλύσεις στη μικρή οθόνη, χωρίς ντροπή τονίζουν ότι το μνημόνιο έδειχνε εξ αρχής ότι θα μας οδηγούσε σε αδιέξοδα. Είναι λοιπόν καταφανές ότι οι δανειστές μας, έχοντας υποχείριο τον πολιτικό κόσμο που ασκεί εξουσία, θέλουν να μας τα πάρουν όλα: Τους μισθούς, τις καταθέσεις, τα ακίνητα, τα ασφαλιστικά ταμεία, την περίθαλψη, τον δημόσιο πλούτο, υποδομών, εδάφους, υπεδάφους και υποθαλάσσιο. Το μόνο που μας προσφέρουν είναι ανεργία και νέα ώθηση προς μετανάστευση, ενώ οι κρατούντες μας παρηγορούν με φλυαρία περί ανάπτυξης, που δεν πρόκειται να έλθει υπό την παρούσα κατάσταση στη διεθνή οικονομική σκηνή.
Προς αντιμετώπιση της κρίσης που θα βαθαίνει, ώστε τα λίγα καζάνια φαγητού που έχουν στηθεί ή θα στηθούν να μην επαρκούν, ο κάθε πολίτης πρέπει επί τέλους να αποτινάξει την προδιάθεση προς κατάθλιψη, η οποία εξαπλώνεται με γοργό ρυθμό, και να αυτενεργήσει. Ας ξεκινήσουμε από μία παρουσίαση της κατάστασης: Κατ’ αρχήν οφείλουμε να δεχθούμε πως όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης, γιατί εναποθέσαμε τις ελπίδες σε πρόσωπα, τα οποία υπηρέτησαν το σχέδιο διάλυσης της πατρίδας μας. Αυτά τα πρόσωπα χειροκροτήσαμε, παρακαλέσαμε, κολακέψαμε, υμνήσαμε, ψηφίσαμε. Και αυτά μας πέταξαν ένα κοκκαλάκι, ώστε να μας προκαλούν τώρα με το «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Κατόπιν οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι σε αντίθεση με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου έχουμε σημαντικά πλεονεκτήματα: Οι υποδομές είναι ανέπαφες, αν και πολλές πέρασαν σε χέρια ξένων. Το ζωικό κεφάλαιο, αν και ανεπαρκές, δεν έχει εξαφανιστεί. Ακόμη μπορούμε να καλλιεργούμε χωρίς τον φόβο να μας αρπάξει τη σοδειά ο κατακτητής. Η εξωτερική απειλή μας φέρνει πιο κοντά, σε αντίθεση με τον βαθύ διχασμό που μας διέκρινε κατά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Τέλος, το πιο σημαντικό, δεν θρηνούμε νεκρούς όπως τότε. Οι κατακτητές σήμερα χρήματα ζητούν μόνο. Δεν σπαταλούν φονικά όπλα για να μας εξοντώσουν.
Αυτενέργεια πρώτη ως αντίδραση στην κατάκτηση. Περιορισμός της κατανάλωσης και υιοθέτηση της ολιγάρκειας με την καλλιέργεια ασκητικού φρονήματος. Η κατανάλωση είναι το πλέον εκμαυλιστικό μέσο στη διάθεση του καπιταλισμού. Βέβαια αυτό όφειλε να το είχε καυτηριάσει η διοικούσα Εκκλησία πριν από δεκαετίες. Αντιλαμβάνομαι ότι η πρότασή μου προσκρούει προς το συμφέρον των πωλούντων τα καταναλωτικά είδη. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στους μεγαλοεισαγωγείς και στους μεγαλέμπορους, αλλά σ’ εκείνους που με καθημερινό σφίξιμο στην καρδιά ανοίγουν το μικρομάγαζό τους. Και άλλη συρρίκνωση της κίνησης; Με πόνο ψυχής γράφω: Ναι! Ας ξεκινήσουμε από τα εισαγόμενα είδη: Τέλος στη δουλική υποταγή στο εκμαυλιστικό τραγούδι των σειρήνων. Ας μηδενίσουμε τις αγορές των πολυδιαφημιζομένων (με τα χρήματά μας) ξένων προϊόντων. Έχουμε απ’ όλα τα είδη διατροφής και μάλιστα πολύ καλής ποιότητας. Ας μη ξαναπατήσουμε το πόδι μας σε κατάστημα πολυεθνικής εταιρείας, ακόμη και για αγορά ελληνικών προϊόντων. Ας ενισχύσουμε την όποια κίνηση προς στήριξη επιχειρήσεων, οι οποίες ήδη έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα. Αυτές αγοράζουν από συνεταιρισμούς ή παραγωγούς και διαθέτουν αποκλειστικά ελληνικά προϊόντα. Ας μην αγοράζουμε αγροτικά προϊόντα εισαγωγής, όταν γνωρίζουμε ότι ομοειδή παραμένουν αδιάθετα στις αποθήκες των παραγωγών μας. Ας προσέχουμε πολύ, καθώς οι πονεμένοι παραγωγοί καταγγέλλουν ότι εισαγωγείς προμηθεύονται μικρές ποσότητες από αυτούς και διαθέτουν πολλαπλάσιες εισαγόμενες από άλλες χώρες, τις οποίες διαφημίζουν ως ελληνικές.
Αυτενέργεια δεύτερη: Παύση της φλυαρίας. Καυχόμαστε ότι είμαστε κοινωνικοί και επικοινωνούμε, άρα διαθέτουμε ακόμη ανθρώπινο πρόσωπο. Επικοινωνούμε με τα κινητά, για τη χρήση των οποίων πληρώνουμε κεφαλαιώδη (και κεφαλικό) φόρο βλακείας (και δουλείας). Η επικοινωνία στοιχίζει στην οικογένεια πολύ περισσότερο από την ηλεκτρική ενέργεια. Ας περιορίσουμε τον αριθμό των κινητών. Γιατί άραγε να διαθέτουν όλα τα μέλη κινητό; Γιατί να φθάνει ο λογαριασμός του κινητού στο 10% και πλέον του μισθού;
Αυτενέργεια τρίτη: Αύξηση της οικονομίας στη χρήση ενέργειας. Μείωση των μετακινήσεων με οχήματα Ι.Χ. Τα μέσα συγκοινωνίας θα πυκνώσουν τότε τα δρομολόγια και θα εξυπηρετούμαστε ικανοποιητικά και φθηνά. Εμμονή με ομαδικό πνεύμα στη λειτουργία των εγκαταστάσεων κεντρικής θέρμανσης. Αν τα ποσά που διετέθησαν ήδη για εγκαταστάσεις ατομικής θέρμανσης (να η ασθένεια του «εγώ») είχαν διατεθεί από κοινού για μονώσεις στην οικοδομή, θα αντιμετωπιζόταν πολύ ικανοποιητικά η αύξηση της τιμής των καυσίμων και θα αποφευγόταν η εξαγωγή συναλλάγματος για αγορά μηχανημάτων και η ασχήμια στις οικοδομές από τις τροποποιήσεις.
Αυτενέργεια τέταρτη: Όλες και όλοι στο δρόμο του Μαχμάτμα Γκάντι. Εκείνος τίναξε το εισαγωγικό εμπόριο που βρισκόταν στα χέρια των Άγγλων με την ανέμη που ζήτησε να προμηθευτεί κάθε οικία. Όσο ακόμη ζουν οι γυναίκες που γνωρίζουν αργαλειό και τα συναφή για την σύνθεση υφασμάτων και φορεμάτων, ας αναβιώσει η όμορφη γυναικεία συντροφιά με τα τραγούδια και τα χωρατά της εν ώρα εργασίας. Αρκετές ώρες σπαταλήθηκαν μπροστά στην άθλια μικρή οθόνη των «σήριαλς».
Αυτενέργεια πέμπτη: Περιορισμός προμήθειας εργαλείων και συσκευών. Συγγενικά πρόσωπα ας μοιράζονται την ίδια συσκευή. Πολλοί οι γεωργικοί ελκυστήρες, πολλές οι σπαρτικές μηχανές, αλλά και πολλοί οι χέρσοι αγροί με την τιμωρία της αγροτιάς από τους Ευρωπαίους με το υπνωτικό της επιδότησης.
Αυτενέργεια έκτη: Συλλογή, διάθεση και πολλαπλασιασμός των σπόρων γηγενών ποικιλιών. Απεξάρτηση από τις πολυεθνικές πώλησης σπόρων. Ας απλωθούν οι κήποι, όσο ακόμη το νερό είναι κοινό αγαθό, γιατί οι πολυεθνικές επιχειρούν να το ληστέψουν, όπως συνέβη στη Λατινική Αμερική.
Αυτενέργεια έβδομη: Αύξηση του ζωικού κεφαλαίου επειγόντως με ταυτόχρονη μείωση της κατανάλωσης, αφού μεγάλες είναι οι ποσότητες εισαγομένων κρεάτων. Ευκολότερη είναι η εκτροφή πουλερικών. Τα γιδοπρόβατα μπορούν, όπως και παληά στα πλαίσια του κοινοτικού πνεύματος, να αποτελέσουν κοινό κοπάδι με πολλούς ιδιοκτήτες ενός ή λίγων κεφαλιών, υπό ένα βοσκό.
Συνέλληνες ώρα να κινηθούμε από το «εγώ» στο «εμείς». Ας μη μας τρομοκρατούν οι δυσμενείς εξελίξεις. Κανείς δεν χάθηκε στη φτώχεια, πολλοί στην ευμάρεια. Το μαρτυρεί η σημερινή κατάντια μας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου