13 Δεκεμβρίου 2010

Δε θα σας αφήσω να με πιάσετε ζωντανή… ΠΟΤΕ!




Η Ελλάδα είναι τελικά η μοναδική χώρα που αφανίστηκε… χωρίς πόλεμο. Σαν τη μαύρη τρύπα ένα πράγμα.

Ε λοιπόν την πήρα την απόφασή μου εγώ, χτες.

Την πήραμε την απόφαση. Θα φύγουμε!

Και θα σας φτύσουμε φεύγοντας. Όχι εσένα. Εσύ μπορείς ακόμη να νιώθεις όπως εγώ. Το ίδιο δυνατά.

Αλλά εσάς! Τους πολλούς. Τους “λίγους” αλλά όχι εκλεκτούς.

Τα βάλαμε λοιπόν κάτω. Άλλωστε οι γονείς μου γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Φοιτούσαν και οι δύο εκεί. Παντρεύτηκαν εκεί. Εργάστηκαν εκεί. Και βλακωδώς… επέστρεψαν ΕΔΩ. Στο μπουρδέλο. Που όλοι αναγνωρίζουμε. Πως περίμεναν ότι δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια τους; Θέλω τόσο, τόσο καιρό να φύγω.

Πριν λίγο έπεσε μαχαίρωμα. Μεταξύ των μαύρων. Για το ποιος νταβάς έχει τα περισσότερα “τετράγωνα” της Πατησίων. Λογικό δεν είναι; Πλάκα είχε. Να κυλιούνται ξημερώματα στην άσφαλτο, πάνω στις λευκές και γκρίζες γραμμές και τα διερχόμενα αμάξια να κόβουν απότομα. Κι όμως… Δεν κόρναρε κανείς τους! Κότες!!! Ώστε έτσι ε; Είναι λοιπόν φυσιολογικό, έχει γίνει λοιπόν φυσική αυτή η φοβία… Με τους ξένους.

Να προσέξω λοιπόν. Να μη μου την πέσουν. Κι εσύ την αποδέχεσαι αυτή τη φοβία. Τι γελοίο…

Εγώ θα φύγω. Κι εσύ θα μείνεις πίσω. Εκλεκτέ! Για να δούμε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου