Σ' αγαπώ

Κάτω απ' το φως του Φεγγαριού,
τα χάδια ενός παλικαριού,την ξελογιάζανε,
γιατί την κράταγε σφιχτά,
και τα φιλιά του τα πνιχτα τη συνταράζανε.

Έτσι κι αυτός ο νιος με χάδια τη νανούριζε,
σαν μεθυσμένη αυτή με γλύκα του μουρμούριζε,
σ' αγαπώ,σ' αγαπώ.

Να 'ταν να μην τελειώσει τούτη η γλύκα,
που μου μεθάει την καρδιά,
σ' αγαπώ,σ' αγαπώ.

Όπως είσαι εδώ κοντά μου,
στον βελούδινο οντά μου,
ας μην τέλειωνε η βραδιά.

Έτσι κι αυτός ο νιος με χάδια τη νανούριζε,
σαν μεθυσμένη αυτή με γλύκα του μουρμούριζε,
σ' αγαπώ,σ' αγαπώ.

Να 'ταν να μην τελειώσει τούτη η γλύκα,
που μου μεθάει την καρδιά,
σ' αγαπώ,σ' αγαπώ.

Όπως είσαι εδώ κοντά μου,
στον βελούδινο οντά μου,
ας μην τέλειωνε η βραδιά,σ' αγαπώ.

Καταραμένη απ' τον Αλλάχ

Πίσω απ` τα σύννεφα
το φεγγάρι έχει σβήσει
και στο βιβλίο της ζωής
μια ημέρα έχει κλείσει.
Πού μένεις μόνη κι απελπισμένη
κι απ` τον Αλλάχ καταραμένη.

Γιατί δεν έμεινες πιστή
και σ` έχει ο Αλλάχ καταραστεί
είναι αργά να μετανιώσεις
το κρίμα εδώ θα το πληρώσεις.

Βγαίνει το φάντασμα
μόλις φύγει το φεγγάρι
και κλαίει τον άδικο χαμό
το χλομό το παλικάρι.
Πού μένεις μόνη κι απελπισμένη
κι απ` τον Αλλάχ καταραμένη.

Γιατί δεν έμεινες πιστή
και σ` έχει ο Αλλάχ καταραστεί
είναι αργά να μετανιώσεις
το κρίμα εδώ θα το πληρώσεις.

''ΚΡΑΥΓΗ''....

Έρημο το δωμάτιο και άδειο...

Μονάχα το κουφάρι μου,

αποτσίγαρα και στάχτες...

Σε έναν παλιό καθρέφτη απέναντι,

το όραμα του προσώπου σου

τρεμουλιάζει,

καθώς αχνά φωτίζει γύρω,

ένα κερί που αργοσβήνει...

Σκοτάδι,κρύο,παγωνιά,

μνήμες ακρωτηριασμένες

και σκοτωμέναι όνειρα...

Προσπαθώ να αγγίξω το βλέμμα σου,

να γαντζώθώ στη σκιά σου,

να ζεσταθώ απ'την ανάσα σου...

Μάταια...

Έφυγες,είμαι μόνη,φοβάμαι,

μισή χωρίς εσένα,

μάλλον πιό λίγη απο μισή...

Και προσπαθώ το βλέμμα σου ν'αγγίξω,

το γέλιο σου,το δάκρυ,την ψυχή σου...

Μα έφυγες και χάθηκες,

πυκνή ομίχλη τύλιξε,

σαν πέπλο το κορμί σου...

Έσβησε το χλωμό κερί,

πυκνό σκοτάδι και σιγή...

Μόνο ένα μπλούζ που κλαίει,

πεταμένο στα σκαλοπάτια του μυαλού,

ματώνει την καρδιά μου...

Η εθνομηδενιστική και αντι- Ορθόδοξη ομάδα "Δραγώνα-Φραγκουδάκη και ΣΙΑ" πάλι εναντίον του μαθήματος των Θρησκευτικών και της πρωινής προσευχής!

Η κ.Φραγκουδάκη  έχει  κάνει φαίνεται "τάμα"  στον  "θεό" που πιστεύει,  να  κάνει ότι περνά απο το χέρι της  ώστε να βοηθήσει την  φίλη της  υπουργό  παιδείας  και αγαπημένη  της λέσχης Μπίλντερμπεργκ,να εξαφανίσουν  απο την εκπαίδευση των παιδιών μας κάθε τι που θα  θυμίζει Ελλάδα  και Ορθοδοξία.

Αυτή  η σταλινικής μορφής  επιβολή  της  δια βίου εκπαίδευσης στον "νέο πατριωτισμό", δεν έχει άλλο στόχο παρά να  "ξεπλύνει"  τα μυαλά  της νέας γενιάς  με το μπουγαδόνερο της   δήθεν πολυπολιτισμικότητας  και να τα "φορμάρει"   στο  καλούπι της Νέας Εποχής.

Είναι αναμφίβολα η  πιό μοχθηρή  έκφραση  της τυραννίας ,διότι με την προμετωπίδα ένός κίβδηλου   φιλελευθερισμού, στερεί  απο τον νέο την δυνατότητα  πρόσβασης  σε   "επικίνδυνες"  πηγές όπως αυτές της Ορθοδοξίας και της Ιστορίας.Και είναι όντως "επικίνδυνες",  εφ΄όσον   δεν  κατευνάζουν - όπως θέλει το σύστημα -  την φυσική  ορμή και την ανησυχία ενός νέου ανθρώπου, αλλά αντιθέτως  θα του "ανοίξουν" την όρεξη για αναζήτηση της αλήθειας, πράγμα που φυσικά δεν "συμφέρει"  την εξουσία.

Ευτυχώς τόσο οι νέοι μας, όσο και οι μεγαλύτεροι, έχουν  αντιληφθεί πλέον  την  άθλια μεταμφίεση  όλων αυτών που  μοστράρουν  κάθε τι απεχθές, εθνοκτόνο και λαοκτόνο ως  αναγκαία  μεταρρύθμιση  για να πάει δήθεν  η χώρα μπροστά. 

Οι μουτσούνες του  ψευτοπροοδευτισμού  έπεσαν  και το λούστρο του "σύγχρονου" ξέφτισε  και είναι πλέον ορατή δε όλους  η γύμνια και η ευτέλεια  του  "νέου πατριωτισμού".

 Ας ασχοληθούν λοιπόν  με τά ζέοντα  προβλήματα της παιδείας , της υγείας , της ασφάλειας, της άμυνας  κλπ και ας αφήσουν  την  νεοεποχήτικη προπαγάνδα και την  made in USA  μπαρουφολογία.

Ειδικά  η κ. Φραγκουδάκη  και η κ. Δραγώνα  αντί  να βγαίνουνκαι να στάζουν κάθε τόσο την  σιωνιστικογενή  χολή τους , θα έπρεπε  υπο τις παρούσες τραγικές  για την οικονομία μας συνθήκες, να μας εξηγήσουν τί έγιναν  τα 17.000.000 ευρώ (!) που "διαχειρίστηκαν" απο το 1997 μέχρι και το 2008 για την   ...εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων, για να μην μιλήσουμε  και για τις άλλες  απεχθείς στην ελληνική κοινωνία δρατηριότητές  τους.

Πιό κάτω παραθέτουμε  μια ανάρτηση - αναδημοσίευση του   ιστολογίου  http://anavaseis.blogspot.com  στην  οποία  περιγράφονται τα τελευταία "κατορθώματα" της κ. Φραγκουδάκη και αμέσως μετά  μια "αναμνηστική"   ανάρτηση- αναδημοσίευση απο την "Κλασσικοπερίπτωση"  και  το "Ρεσάλτο":

Οι άνθρωποι των "σκιών" ξανακτυπούν. Θρησκειολογικό μάθημα και κατάργηση της πρωινής προσευχής και του εκκλησιασμού των μαθητών ζητά η Άννα Φραγκουδάκη

Σχόλιο Αναβάσεων: Πολλά, πάρα πολλά μπορεί να γράψει κανείς για την Άννα Φραγκουδάκη.
Εμείς θα αρκεστούμε να δημοσιεύσουμε μόνο μια φράση της από ημερίδα του Πανεπιστημίου στην οποία λέει: « Οι σύγχρονοι Έλληνες με τις αναφορές τους στην αρχαία Ελλάδα, θέλουν να κρύψουν το ΑΣΧΗΜΟ και ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ εθνικό τους πρόσωπο.»
Όσο για την νέα αποδομητική της επίθεση διαβάστε παρακάτω....

Πάλιν Φραγκουδάκη μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν του μαθήματος των Θρησκευτικών ζητεί λαβείν επί πίνακι. Η Άννα Φραγκουδάκη, καθηγήτρια κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μας έχει συνηθίσει στις παρεμβάσεις της με τις οποίες προσπαθεί να πετύχει την μετατροπή των Θρησκευτικών σε μάθημα Θρησκειολογίας και ακολούθως την πλήρη κατάργησή του, αλλά και την κατάργηση όλων των χριστιανικών στοιχείων της ελληνικής παιδείας. 
Αυτή τη φορά με άρθρο της στο protagon.gr (27/4/2011) ζητά εκτός από τη μετατροπή του θρησκευτικού μαθήματος σε θρησκειολογία, να καταργηθεί η προσευχή και ο οργανωμένος εκκλησιασμός των μαθητών. 
 

Τα επιχειρήματά της και αυτή τη φορά ανυπόστατα και έξω από τις προβλέψεις των νόμων του ελληνικού κράτους και του Συντάγματος...Αποφαίνεται για παράδειγμα η Φραγκουδάκη ότι «Tο δικαίωμα στην ορθόδοξη χριστιανική διαπαιδαγώγηση πρέπει να είναι σεβαστό, όμως η εφαρμογή του δεν είναι έργο του σχολείου. Όπως παντού στον δημοκρατικό τουλάχιστον κόσμο, είναι έργο της Eκκλησίας». 

Κι όμως. Το ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει την καλλιέργεια της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών ως υποχρέωση του κράτους (και όχι της Εκκλησίας). Επίσης «παντού στο δημοκρατικό κόσμο» υπάρχει μάθημα Θρησκευτικών που καλλιεργεί συγκεκριμένη θρησκευτική συνείδηση (ομολογιακό) και όχι αφηρημένη θρησκειολογική και το οποίο γίνεται μέσα στα δημόσια σχολεία και όχι στις ενορίες των διαφόρων ομολογιών.

Πάλιν η Φραγκουδάκη, όπως και παλαιότερα, αναφέρει ψευδώς ότι «Έχει πολλά πλεονεκτήματα να είναι η κατήχηση έργο της Eκκλησίας, αντί σχολικό μάθημα, υποχρεωτικό με την απειλή του κακού βαθμού». Ως γνωστόν οι μαθητές έχουν στο μάθημα των Θρησκευτικών τους μεγαλύτερους βαθμούς σε σχέση με τα άλλα μαθήματα και κανείς Θεολόγος δεν «απειλεί» τους μαθητές με κακή βαθμολογία. Προφανώς η Φραγκουδάκη αντιγράφει όσα έχει πει ξαναπεί σε παλαιότερα άρθρα της μολονότι έχει λάβει τις δέουσες απαντήσεις κατά το παρελθόν (δείτε τις σχετικές αναρτήσεις στο τέλος).

Τέλος μας λέει ότι ένα μάθημα θρησκειολογίας αρκεί για τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των μαθητών αφού «Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα όλων των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών π.χ. βασικός ηθικός κανόνας είναι η αγάπη και κατανόηση προς τον συνάνθρωπο και ο Θεός περιγράφεται ελεήμων και πανάγαθος». Φαίνεται πως η κυρία καθηγήτρια δεν έχει διαβάσει καλά τις προβλέψεις του Κορανίου περί των απίστων (όσων δεν πιστεύουν στον Αλλάχ) για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα.

Δεν θα ασχολούμασταν καθόλου με τις μονότονα επαναλαμβανόμενες αντιχριστιανικές ιδέες της Φραγκουδάκη, όπως αποφεύγουμε να απαντάμε και σε άλλες τέτοιες παραφωνίες. Αν σχολιάσαμε τα γραφόμενα της το κάναμε μόνο και μόνο για να φανεί πόσο εύκολα κάποιοι πανεπιστημιακοί ισοπεδώνουν τα πάντα αποφαινόμενοι από (καθ)έδρας και ποδοπατώντας τις προβλέψεις των νόμων, του Συντάγματος αλλά κυρίως την μακραίωνη Παράδοση της χιλιοβασανισμένης πατρίδας μας.

Μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα του άρθρου της Άννας Φραγκουδάκη από το protagon.gr

Τα θρησκευτικά

 
Tο δικαίωμα στην ορθόδοξη χριστιανική διαπαιδαγώγηση πρέπει να είναι σεβαστό, όμως η εφαρμογή του δεν είναι έργο του σχολείου. Όπως παντού στον δημοκρατικό τουλάχιστον κόσμο, είναι έργο της Eκκλησίας. H υποχρεωτική από το σχολείο κατήχηση παραβιάζει πολλές αρχές, με πρώτη την ελευθερία της συνείδησης. Eίναι ψηλά και αυξάνονται τα ποσοστά αλλόθρησκων μαθητών και μεγαλώνουν όσων ανήκουν στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα αλλά πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι ιδιωτικό θέμα συνείδησης. Έχει πια έρθει ο καιρός τη θέση της δογματικής κατήχησης στο σχολείο να πάρει η θρησκειολογία και η ιστορία των θρησκειών, επίσης να καταργηθεί η προσευχή και ο οργανωμένος εκκλησιασμός.

Έχει πολλά πλεονεκτήματα να είναι η κατήχηση έργο της Eκκλησίας, αντί σχολικό μάθημα, υποχρεωτικό με την απειλή του κακού βαθμού. Oι μαθητές συμμετέχουν με τη θέλησή τους και όχι υποχρεωτικά, ούτε εξετάζονται κοιτάζοντας με ζήλεια από το παράθυρο τους αλλόθρησκους απαλλαγμένους να παίζουν στην αυλή. Άρα η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση γίνεται ενσυνείδητη και πολύ πιο σχετική με τις θρησκευτικές επιταγές.

Τότε το σχολείο μπορεί στη θρησκειολογία να περιλάβει και μια επιλογή από αρχές που είναι κοινές σε όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου και να τις διδάσκει ως ηθικές αξίες γενικότερα αποδεκτές. Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα όλων των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών π.χ. βασικός ηθικός κανόνας είναι η αγάπη και κατανόηση προς τον συνάνθρωπο και ο Θεός περιγράφεται ελεήμων και πανάγαθος. 

Διαβάστε και Aπάντηση στην Άννα Φραγκουδάκη που ζητά μάθημα Θρησκειολογίας
Άννα Φραγκουδάκη εναντίον Θεολόγων και υπέρ θρησκειολογικού μαθήματος Ευάγγελος Πονηρός, Απάντηση στο άρθρο της Άννας Φραγκουδάκη «για την ελευθερία της συνείδησης»

Το μπαλκόνι του Αρχάγγελου

Ποια γλώσσα μιλάω, ποιαν άγια λαλιά

Ποιον ήλιο πιστεύω και ποιαν αγκαλιά.

Καθεστώς αποσύνθεσης: Ο πόλεμος των παρασίτων, Ο Καρατζαφέρης "γέρνει"!

  Ό Καρατζαφέρης, ή ακραία αυτή και πλέον μοχθηρή γκριμάτσα του αστικού τυχοδιωκτισμού
  το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της καθεστωτικής παρακμής: το κατακάθι της καπιταλιστικής σήψης και καθεστωτικής αχρειότητας.

Τύποι σαν τον Καρατζαφέρη και τη βατραχοπαρέα του, αποτελούν το «όνειδος» και γι’ αυτόν τον αστικό κοινοβουλευτισμό, ακριβώς γιατί αποτυπώνουν όλη την ελεεινότητα και τη χυδαιότητα της αποσύνθεσής του…

Μόνο ένα καθεστώς που έχει φτάσει σε πλήρη κατάπτωση και παρακμή μπορεί να γεννήσει τόσο ακραία τυχοδιωκτικά και προβοκατόρικα κόμματα, σαν τον ΛΑ.Ο.Σ.

Η καινούρια αποκάλυψη είναι μια νέα επιβεβαίωση αυτής της σήψης. Καταγράφει όχι απλώς το ρόλο και το ασύστολο ψεύδος αυτού του σαλτιμπάγκου (γνωστότατα πλέον), αλλά και τη ΣΥΝΟΛΙΚΗ σήψη του καθεστώτος και των κομμάτων.

Ιστορία του σκακιού

Η λέξη σκάκι προέρχεται από την ιταλική scacco η οποία τελικά έχει τις ρίζες της στα περσικά.
Παιχνίδια σχετιζόμενα με το σκάκι παίζονταν ήδη από την  αρχαιότητα  από την Ελλάδα και την Αίγυπτο ως και την Κίνα. Όλες οι χώρες που βρίσκονται σε αυτήν την εμβέλεια διεκδικούν την καταγωγή του παιχνιδιού. Ενώ ένα παρόμοιο  παιχνίδι είχε φτάσει και στους Κέλτες ήδη πριν τη Ρωμαϊκή κατάκτηση.
Το σκάκι είχε ήδη αποκτήσει την τελική σύγχρονη του μορφή στη δυτική Ευρώπη τον 15ο αιώνα. Οι μεταβολές των κανόνων τους τελευταίους πέντε αιώνες έχουν γενικά να κάνουν με την διαιτησία των αγώνων και όχι με το ίδιο το παιχνίδι. 
Στην Ινδία το σκάκι είναι γνωστό πριν από 2.000 χρόνια. Στην πυραμίδα της Γκίζας υπάρχει χαραγμένη μια σκακιέρα χρονολογούμενη από το 3000 π.χ. Στην Κίνα το πριν 4.000 χρόνια πιστοποιείται πάλι από την ανακάλυψη μιας σκακιέρας. Στην Αρχαία Ελλάδα το σκάκι υπάρχει μέσα στα γραπτά του Ομήρου και του Πλάτωνα.
Το «παραμύθι» του σκακιού…
Μεταξύ πολλών φανταστικών ιστοριών που αναφέρονται στην προέλευση του σκακιού, υπάρχει μία που ίσως να είναι αληθινή. Σύμφωνα με αυτή, η εφεύρεση του σκακιού οφείλεται σε κάποιον Σίσσα , ένα βραχμάνο στην αυλή του Ινδού ηγέτη Μπαλχαιτ. Ο βασιλιάς ζήτησε από τον Σίσσα να δημιουργήσει ένα παιχνίδι στη νίκη του οποίου θα συνυπολογίζονται η υπομονή , η πρόβλεψη, η φρόνηση, η ηρεμία. Ο Σίσσα τα κατάφερε δημιουργώντας το σκάκι, με σκακιέρα και πεσσούς. Οι πεσσοί αναπαριστούσαν τα τέσσερα στοιχεία του ινδικού στρατού : άρματα, ίππους, ελέφαντες και στρατιώτες.
Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε από το παιχνίδι αυτό και υποχρεωμένος ρώτησε το Σίσσα τι θα ήθελε ως αμοιβή για αυτό του το επίτευγμα. Ο Σίσσα ζήτησε να του δοθούν κόκκοι σιταριού τοποθετημένοι στην σκακιέρα ως εξής: στο πρώτο τετράγωνο ένας κόκκος, στο δεύτερο δύο, στο τρίτο 4, στο τέταρτο τετράγωνο διπλάσιοι κόκκοι από όσοι ήταν στο προηγούμενο δηλ. 8 κόκκοι κ.ο.κ. μέχρι το 64ο τετράγωνο.
Ο βασιλιάς το αποδέχτηκε και ζήτησε να ικανοποιηθεί η επιθυμία του.
Η έκπληξη του βασιλιά ήταν τεράστια όταν τον ενημέρωσαν πως για να συγκεντρωθούν οι κόκκοι αυτοί που ζήτησε ο Σίσσα, δεν έφτανε όλο το σιτάρι όχι μόνο των Ινδιών αλλά και του κόσμου. Ο συνολικός αριθμός των κόκκων που έπρεπε να δοθούν ήταν 18. 446. 744.073. 709. 551. 615 κόκκοι σιταριού ή σε κιλά 977. 677. 435. 907 τόνοι σιταριού.
Ο βασιλιάς θαύμασε για μια ακόμη φορά το σπινθηροβόλο πνεύμα του Σίσσα.

Deal with Haters

Ένα κείμενο από και για το διαδίκτυο, που μετέφρασε, με δική του πρωτοβουλία για το ιστολόγιο, ο Μέτοικος: Επτά βασικές αρχές για ν' αντιμετωπίσεις όσους σε μισούν στο διαδίκτυο, του Tim Ferries (μετάφραση και διασκευή, Μέτοικος στη Νίσυρο)

1. Δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν αυτό που κάνεις. Το σημαντικό είναι πόσοι το καταλαβαίνουν.
«Είναι σημαντικό στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, όπως και στην πραγματική ζωή, να έχεις ξεκάθαρο αντικειμενικό στόχο, και να εστιάζεις σ' αυτόν», λέει ο Ferries. Πιστεύει πως αν ο στόχος σου είναι να επιφέρεις μια μικρή αλλαγή στον κόσμο (μ' ένα προϊόν ή μια υπηρεσία) είναι αρκετό να συγκεντρώσεις τους πρώτους 1000 υποστηρικτές σου. Αν πραγματώνεις τους στόχους σου, αυτοί οι χίλιοι θα λειτουργήσουν σαν καταλύτης. Τα 10 εκατομμύρια που δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις, δεν θα επηρεάσουν τις εξελίξεις.

2. 10% των ανθρώπων θα βρουν κάθε φορά τρόπο να προσβληθούν. Να είσαι έτοιμος.
«Οι άνθρωποι είναι λιγότερο παραγωγικοί όταν λειτουργούν σε αντιπαράθεση με κάποιους άλλους », συνεχίζει ο Ferries. Εξηγεί πως, αν περιμένεις αντίσταση και επιθέσεις είναι προτιμότερο να επιλέξεις το πως θ' αντιδράσεις απο πριν και όχι αυθόρμητα, καθώς διαφορετικά μπορεί να καταφύγεις σε ανάρμοστα μέσα. Αυτό απλώς θα πολλαπλασιάσει το πρόβλημα. «Έχω δει πολλούς ανθρώπους να διαπράττουν κοινωνική αυτοκτονία στο διαδίκτυο με δυό τρόπους: Είτε απαντώντας σε κάθε κριτική, οπότε δεν έχουν χρόνο να πραγματοποιήσουν τους δικούς τους στόχους, ή απαντώντας σε σχόλια πού δεν αξίζουν απάντηση. »


3. Το να επιζητάς την επιδοκιμασία του καθένα είναι σημάδι μετριότητας ( C. Powell )
«Αν φέρεσαι σ' όλους με τον ίδιο τρόπο, και απαντάς σ' όλα τα σχόλια ζητώντας συγγνώμη η συμφωνώντας, δεν θα προσφέρεις αναγνώριση σε όσους συνεισφέρουν στην προσπάθεια σου, και δεν θα καταφέρεις να βελτιώσεις αυτούς που σε τραβάνε προς τα κάτω. Σαν αποτέλεσμα θα βρεθείς αντιμέτωπος με ανεπιθύμητες συμπεριφορές, ενω η θετική ανάδραση θα λιγοστέψει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει ν' απαντάς ποτέ, αλλά να έχεις στρατηγική και τακτική όταν το κάνεις. »

4. Αν είσαι αποτελεσματικός σ' αυτό που κάνεις, το 95% των σχολίων που θ' ακούσεις, θα είναι αρνητικό. ( S. Boras )

«Αυτό πάει πλάϊ-πλάϊ με το σημείο 2» λέει ο Ferries. « Έχω στο πορτοφόλι μου ένα χαρτάκι μ' αυτό το απόφθεγμα, για να μου θυμίζει πως οι καλύτεροι άνθρωποι σε κάθε τομέα είναι αυτοί που δέχονται την μεγαλύτερη κριτική. Η αντίδραση θα είναι ευθέως ανάλογη του μεγέθους και της φιλοδοξίας της προσπάθειας σου, των επιπτώσεων του εγχειρήματος.» Ο ίδιος ο Ferries αστειεύεται λέγοντας πως έχει ανθρώπους να τον μισούν σε 35 διαφορετικές γλώσσες.


5. Αν θέλεις να βελτιωθείς να είσαι χαρούμενος αν σε παίρνουν για βλάκα και ηλίθιο. (Επίκτητος)
« Μια πιο σύγχρονη διατύπωση είναι ο αφορισμός του Εl. Hubbart: Αν θέλεις ν' αποφύγεις αποτελεσματικά την κριτική, μην λες τίποτα, μην κάνεις τίποτα, μην είσαι τίποτα.» Ο Ferries που έμαθε ν' απολαμβάνει την αρνητική κριτική στην πορεία του χρόνου, αναφέρει ένα παράδειγμα από τους Ρωμαϊκούς χρόνους: « Ο Κάτωνας, που ο Σενέκας τον θεωρούσε τον τέλειο στωικό, εξασκούνταν φορώντας πιο σκούρα ρούχα απ' ό,τι συνηθίζονταν, και κυκλοφορούσε χωρίς χιτώνα. Περίμενε την γελοιοποίηση και την αντιμετώπιζε για να εκπαιδεύσει τον εαυτό του να νοιώθει ντροπή μόνο για σημαντικά πράγματα. Αν θέλεις να κάνεις στην ζωή σου κάτι έστω κι ελάχιστα ενδιαφέρον θα πρέπει να είσαι έτοιμος να χειριστείς, να απαντήσεις, ακόμη και να διασκεδάσεις με την αρνητική κριτική. Στην πράξη θα το τραβούσα λίγο παραπάνω και θα πρότεινα στους ανθρώπους να επιδιώκουν την γελοιοποίηση».

6. Το ν' απολαμβάνεις την ζωή σου, είναι η καλύτερη εκδίκηση (G. Herbert)
« Ο καλύτερος τρόπος ν' αντεπιτεθείς είναι να καταδείξεις πως οι επιθέσεις τους δεν έχουν επιπτώσεις επάνω σου. Αν το διασκεδάζεις ακόμα καλύτερα! Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να τους αφήσεις να ζούν μέσα στην πίκρα και τον θυμό τους, που συχνότατα δεν έχουν καθόλου να κάνουν με σένα. Αν ένα δοχείο περιέχει οξύ και χύσεις λίγο πάνω σ΄ ένα αντικείμενο, πάλι το δοχείο υφίσταται την μεγαλύτερη ζημιά. Μην θυμώνεις, μην προσπαθείς ν ' ανταπαντήσεις, συνέχισε τη ζωή σου, κι αυτό θα έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις πάνω τους απο κάθε πράξη. »


7. Μείνε ψύχραιμος και συνέχισε.
Το σλόγκαν «Κράτα την ψυχραιμία σου. Σύνεχισε αυτό που κάνεις» πρωτοδημιουργήθηκε απο την αγγλική κυβέρνηση κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και είχε σκοπό να βοηθήσει τους Βρετανούς ν' αντιμετωπίσουν το φόβο της γερμανικής εισβολής. Ο Ferries το μεταφέρει στον σύγχρονο κόσμο. «Επικεντρώσου στις επιπτώσεις και όχι στην αποδοχή. Αν πιστεύεις πως αυτό που κάνεις είναι έστω κι ελάχιστα σημαντικό, και ελπίζω πως το πιστεύεις, κάνε αυτό που θεωρείς σωστό, και να είσαι έτοιμος για κριτική και επιθέσεις. Μείνε ψύχραιμος και συνέχισε. »

Χριστούγεννα του '47

 
«Ζωγράφισε άσπρα μαύρα τα 64 τετραγωνίδια. Αν γλιτώσω το τουφέκι, θα παίξουμε μια παρτίδα»
Τα Χριστούγεννα του 1947, δέκα ετών και τριών μηνών, είχα μια τραυματική εμπειρία, ενώ στη μικρή τότε επαρχιακή γενέθλια πόλη μου, η σκιά του εμφυλίου πολέμου είχε απλωθεί, βαριά και δυσοίωνη.

Ο πατέρας, μόλις λίγο καιρό πριν, είχε γυρίσει από την εξορία στην Ικαρία. Απολυμένος από τη δουλειά του φιλόλογος εκπαιδευτικός, φιλοξενείτο στην Αθήνα, συνεχώς κρυπτόμενος από συγγενείς και φίλους, βγάζοντας πικρά χρήματα παραδίδοντας μαθήματα σε σπίτια όπου από στόμα σε στόμα είχε συστηθεί η απαράμιλλη διδασκαλική του σοφία και μέθοδος. Από εκείνους τους μαθητές του εκείνη την εποχή τρεις εξελίχθηκαν σε καθηγητές Πανεπιστημίου και ένας εξελέγη πρύτανης σε επαρχιακό Πανεπιστήμιο, πολύ αργότερα.

Η μάνα μου μεγάλωνε τρία αγόρια, δέκα, οκτώ και τριών χρόνων, νοικοκυρά χωρίς επάγγελμα. Το σπίτι όπου κατοικούσαμε ήταν με ενοίκιο αλλά μετά τον πόλεμο είχε επιταχθεί και το μοιραζόμασταν με μια άλλη τριμελή οικογένεια, με κοινή κουζίνα, αποχωρητήριο και πλυσταριό. Είχαμε περιοριστεί σε τρία δωμάτια, εκ των οποίων το ένα είχε μετατραπεί σε κουζίνα. Πάνω σε μια παλιά κασόνα ήταν η γκαζιέρα για το μαγείρεμα, ψηλά από το ταβάνι κρεμόταν το φανάρι με τα τρόφιμα και τα φαγητά για να προφυλάσσονται από τις μύγες και τα ποντίκια (τα τελευταία σουλατσάριζαν ελεύθερα παντού) και στο πάτωμα τσουβαλάκια με κρεμμύδια, το λίγο αλεύρι που ερχόταν από το πατρικό της μητέρας στην Αταλάντη. Εκεί τα άπλυτα και συχνά και τα σκοινιά με απλωμένα τα ρούχα της πλύσης, όταν ο καιρός ήταν βροχερός.

Κατά περίεργο μικροαστικό ήθος, το ένα δωμάτιο παρέμεινε απαραβίαστο «σαλόνι». Η βιβλιοθήκη του πατέρα, το μεγάλο τραπέζι με τις καρέκλες, ένας ωραίος καναπές και ένα ντιβάνι για τους ξένους. Με μεγάλους κόπους και κλάματα έπεισα τη μάνα να κοιμάμαι σ΄ αυτό το ντιβάνι, όταν δεν είχαμε κάποιον συγγενή φιλοξενούμενο. Είχα πια αρχίσει να μεγαλώνω και να κοιμόμαστε τέσσερις σ΄ ένα δωμάτιο ήταν πλέον απαγορευτικό. Θέρμανση; Ένα μαγκάλι που καίγαμε συνήθως «πυρήνα», δηλαδή λειωμένα ελαιοκούκουτσα που αγοράζαμε φτηνά από το ελαιοτριβείο. Αποφεύγαμε τα κάρβουνα γιατί εύκολα, όταν ήταν υγρά ή γινόταν ατελής καύση, παραγόταν διοξείδιο του άνθρακα κι αρχίζαν οι πονοκέφαλοι και οι εμετοί.

Είχα αρχίσει πλέον να διαβάζω φανατικά. Η βιβλιοθήκη του πατέρα ήταν πλούσια σε πεζογραφία και ποίηση. Έτσι, συνήθως ξενυχτούσα βάζοντας το μαγκάλι κάτω από τα ανοιχτά πόδια μου, ενώ οι μικρότεροι είχαν πλέον κοιμηθεί, ο μικρός με τη μάνα στο διπλό κρεβάτι και ο μεσαίος μαζί με μένα κοιμόμασταν στο πάτωμα. Ενοχλούσα διαβάζοντας άγρια νύχτα, κι έτσι η μητέρα αποφάσισε να μού ανοίξει το «σαλόνι», για μένα πια παράδεισο μοναξιάς και με μια διαθέσιμη βιβλιοθήκη. Τα χρόνια του εμφυλίου η πόλη μας είχε ηλεκτρική ιδιωτική εταιρεία που διένειμε το ρεύμα. Συχνά μέσα στις περιόδους όπου οι αντίπαλες ομάδες έδιναν μάχες προφυλακών στις παρυφές της πόλης, το ρεύμα κοβόταν για ώρες πολλές. Έτσι πολλά βιβλία διαβάστηκαν με λάμπα πετρελαίου και όχι λίγες φορές με το καντηλάκι με τα λουμίνια και το λαδάκι.

Εκείνα τα Χριστούγεννα είπα τα κάλαντα. Η μάνα μάλιστα σχεδόν με υποχρέωσε να πάω να χτυπήσω σπίτια παλιών φίλων, ακόμη και στενών συγγενών που μετά τη σύλληψη και την εξορία του πατέρα μας μάς είχαν ξεγράψει και κάνανε σαν να μη μας ξέρανε. Ο νονός μάλιστα του μεσαίου αδελφού μου, μεγαλοκαταστηματάρχης, όταν η μητέρα μου τον επισκέφθηκε τις πρώτες μέρες με τον άντρα της στη φυλακή πριν εκτοπιστεί, της είπε σκαιά να μην τον ξαναενοχλήσει γιατί εκτίθεται και χάνει πελατεία! «Θα πας και θα τους πεις τα κάλαντα να δούμε αν θα έχουν τσίπα να μην προσβάλουν ένα παιδί» μού είπε. Πήγα σε όλους. Λίγοι μού έκλεισαν την πόρτα. Οι περισσότεροι όμως με υποδέχθηκαν σαν ένα ξένο παιδί που, άγνωστο, χτυπάει και λέει κατ΄ έθιμο τα κάλαντα. Μόνο μια συγγένισσα του πατέρα σκύβοντας και βάζοντάς μου στην τσέπη λίγα χρήματα και δύο τρία κουλουράκια, μού ψιθύρισε: «Χρόνια πολλά και χαιρετισμούς στη μαμά και στον μπαμπά».

Ανήμερα όμως τα Χριστούγεννα η μητέρα είχε να εκτελέσει ιερό καθήκον. Ο αδελφός της, πρωτοπαλίκαρο του Άρη Βελουχιώτη, βρισκόταν στις φυλακές της πόλης που περίμενε να δικαστεί από το Στρατοδικείο με κατηγορίες που συνήθως οδηγούσαν με συνοπτικές διαδικασίες στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η πόλη μας ήταν μια κόλαση. Ένας διαβόητος βασιλικός επίτροπος, ονόματι Γιαννόπουλος, δικηγόρος νομίζω, που είχε επιστρατευθεί με τον βαθμό του ταγματάρχη, έστελνε κάθε μέρα πέντε με δέκα ανθρώπους στο απόσπασμα επί μήνες! Από τη διπλανή αυλή του σπιτιού μας εκτελέστηκαν την ίδια μέρα πατέρας, γιος και γαμπρός! Η μητέρα μου έπρεπε να επισκεφθεί τον αδελφό της και είχε ετοιμάσει λίγα κουλούρια και ένα μικρό χριστόψωμο.

Πίστευε πως παίρνοντάς με μαζί της, δεκάχρονο παιδί, θα την αντιμετώπιζαν ανθρωπινότερα οι ανθρωποφύλακες. Φαίνεται όμως πως σε προγενέστερη επίσκεψή της ο θείος μου είχε ρωτήσει για τα παιδιά και εξέφρασε την επιθυμία να με δει. Στη διάρκεια της Κατοχής που ζήσαμε στο σπίτι της γιαγιάς στην Αταλάντη, ο πατέρας μου με απόσπαση στο εκεί Γυμνάσιο, είχαμε εγκατασταθεί στο σπίτι του θείου, η γυναίκα του οποίου, πρωτοπόρος νηπιαγωγός με συγγραφικό έργο, μού είχε μάθει τα πρώτα γράμματα. Οι φυλακές της πόλης ήταν περίπου στο κέντρο της. Πιθανόν παλιότερα να βρίσκονταν στα όριά της αλλά τώρα περιστοιχίζονταν από χαμηλές αλλά πυκνές οικοδομές.

Το επισκεπτήριο, χρονιάρα μέρα, ήταν στις 10.00 το πρωί έως τις 12.00 το μεσημέρι. Δεν ήταν καθόλου ανθρώπινη η υποδοχή από τους χωροφύλακες στην πύλη. Ειρωνείες, βρισιές και προπηλακισμοί. «Τι το ΄φερες το χαϊβάνι, κυρά μου, άγια μέρα, στον άθεο!» και άλλα τέτοια.

Δώσαμε το δίχτυ με τα καλούδια, έγινε η απαραίτητη έρευνα και έγινε και η σωματική έρευνα σε μας. Το επισκεπτήριο γινόταν σε έναν στενό διάδρομο, όπου υπήρχαν δύο σειρές συρματοπλέγματα με απόσταση μέτρου το ένα από το άλλο. Φώναξαν το όνομα του θείου και ήρθε στο συρματόπλεγμα. Ήταν ένας λεβέντης άντρας, ψηλός, ψωμωμένος, αγρότης, ορειβάτης και αθλητής. Η μητέρα μου είχε πει πως όταν πιάστηκε και βασανιζόταν από τους χίτες στην Αταλάντη, οι κραυγές του δεν άφηναν την κωμόπολη να κοιμηθεί για νύχτες ολόκληρες. Αλλά δεν λύγισε. Ήταν εύχαρις τύπος και με χαμόγελο και χωρατά μας υποδέχτηκε. Ένιωθες ότι ήθελε να μπει στη μύτη των δεσμοφυλάκων, ότι δεν πτοείται, δεν φοβάται και δεν τον νοιάζει.

Ρώτησε τυπικά πράγματα, γύρισε σε μένα και ρωτούσε για το σχολειό, τα μαθήματα και τι διαβάζω. Όταν χτύπησε το καμπανάκι γύρισε με αυστηρό πλέον ύφος, σοβαρό, και είπε στη μάνα μου: «Βρείτε τρόπο να μεταφερθώ στις φυλακές Χαλκίδας. Αν μείνω εδώ, θα με τουφεκίσουν. Ψάχτε να βρείτε έναν δικηγόρο Βαγγέλη Γιαννόπουλο στην Αθήνα. Αναλαμβάνει δικές μας υποθέσεις». Η μάνα μου κούνησε με νόημα το κεφάλι. «Ο δεσμοφύλακας θα σας δώσει φεύγοντας ένα δώρο δικό μου για τα παιδιά. Το έφτιαξα στο κελί με ψίχα από κουραμάνα βρεγμένη που με τον καιρό ξεράθηκε και το βερνίκωσα με βερνίκι των παπουτσιών, μαύρο και κόκκινο». Τον απομάκρυναν από το σύρμα. Φεύγοντας μας παρέδωσαν ένα κουτί ζαχαροπλαστείου λίγο βαρύ. Όταν φτάσαμε σπίτι το άνοιξα. Ήταν ένα σκάκι και ένα σημείωμα: «Αγόρασε χαρτόνι και ζωγράφισε άσπρα-μαύρα τα 64 τετραγωνίδια. Αν γλιτώσω το τουφέκι και βγω, κάποτε θα παίξουμε μια παρτίδα».

Πήγε στη Χαλκίδα, τον υπερασπίστηκε ο Γιαννόπουλος, δικάστηκε ισόβια, βγήκε αφού υπηρέτησε τον ένα χρόνο για δύο στις αγροτικές φυλακές της Τίρυνθας. Και παίξαμε σκάκι.

Με κατατρόπωσε. Έφυγε στα ενενήντα του, είκοσι χρόνια μετά τη μάνα μου.

Εκείνο το σκάκι έλειωσε πολλά χρόνια πριν και από τους δύο.


Αφήγημα του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ στις 22 Δεκεμβρίου 2007.

Πάει και το δωρεάν σχολικό βιβλίο

Η γενική επίθεση του Μνημονίου συνεχίζεται. Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων. "Οταν Έχω Διάβασμα Βαριέμαι". Έτσι δεν παράφραζαν οι παλαιότεροι τα αρχικά του ΟΕΔΒ; Αυτή ήταν η σχέση των παιδιών με το βιβλίο, που παράχθηκε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, όσο κι αν φαίνεται πολλές φορές πως γινόταν μέσω καταναγκασμών και περιττών πειθαρχοποιήσεων και συστημάτων ελέγχου. Ακόμα και στην περίπτωση που όταν έληγαν οι σχολικές περίοδοι τα βιβλία γίνονταν φύλλο και φτερό και σ' όλα τα σχολεία γύρω γύρω ήταν σαν να έχει χιονίσει σελίδες, ακόμα κι αυτό, ήταν μια κατάσταση που περιέγραφε την τριβή κάθε παιδιού με το βιβλίο, με το εργαλείο της μάθησης, και για τον εκπαιδευτικό και για το παιδί. Ήταν μια σχέση αγάπης και μίσους. Αυτή ήταν η σχέση μας με τη μάθηση, μέσω του δωρεάν βιβλίου που παρείχε ο Οργανισμός, που τώρα καταργείται. Έτσι πολύ απλά, με μια απόφαση της κυβέρνησης. Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που θα παρουσιάσει σήμερα η Α. Διαμαντοπούλου, "ο βασικός άξονας του νέου σχολείου είναι ο ψηφιακός". "Ο σχεδιασμός, η οργάνωση και ο συντονισμός της παραγωγής και διανομής σχολικών βιβλίων, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή" είναι πλέον συμπληρωματική δραστηριότητα ενός φορέα που θα λειτουργεί με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου!

Ακολουθεί σχετικό άρθρο της Π. Στεφανάκου

 
Ολόκληρο τον 20ό αιώνα, το δημόσιο σχολείο, στην Ελλάδα, στηριζόταν σε δύο θεσμούς: στον δάσκαλο και στο δωρεάν σχολικό βιβλίο. Αυτοί οι πυλώνες της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσαν βασική υπόσχεση του κράτους. Συνιστούσαν τη στοιχειώδη κανονικότητα του σχολείου. Αμφισβητήθηκαν μόνον σε εθνικές έκτακτες καταστάσεις, σε πολέμους και καταστροφές.

Χθες ανακοινώθηκε η κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, του γνωστού ΟΕΔΒ με σήμα την κουκουβάγια. Η αρμοδιότητά του να επιμελείται την παραγωγή των σχολικών βιβλίων υπάγεται σε άλλο οργανισμό, ο οποίος, όμως, θα έχει ως πρωταρχική αρμοδιότητά του τη συγκρότηση του ψηφιακού βιβλίου. Στην ουσία, βαδίζουμε προς την κατάργηση του έντυπου σχολικού βιβλίου, προφανώς για λόγους περικοπών του προϋπολογισμού. Η εξέλιξη αυτή επενδύεται ψευδώνυμα με την “πρόοδο” του ψηφιακού βιβλίου. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει βασίμως ότι η διαδικασία της μάθησης, το διάβασμα και η εμβάθυνση, η μεθυστική σχέση με το βιβλίο, θα αντικατασταθούν αποτελεσματικά από την ηλεκτρονική ροή των πληροφοριών;

Ακόμη και αυτό το “ψηφιακό βιβλίο” θα παράγεται όχι με χρήματα του προϋπολογισμού, αλλά με χρήματα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η ιστορία είναι γνωστή. Όπως συνέβη με την ενισχυτική διδασκαλία ή τα προγράμματα ψυχικής υγείας, μόλις τελειώσει η ευρωπαϊκή χορηγία, ουσιαστικά διαλύονται οι δομές.

Το σχολείο δέχεται την επίθεση του Μνημονίου. Η εκπαίδευση θεωρείται πολυδάπανη και περιττή. Άλλο ένα κοινωνικό αγαθό εκδιώκεται από τη σφαίρα του δημόσιου ενδιαφέροντος. Η αρχή έγινε με τη μετατροπή των μονίμων εκπαιδευτικών σε συμβασιούχους.

Ποια αναβάθμιση μπορεί να υπάρξει με σχολεία χωρίς δασκάλους και χωρίς βιβλία; Τι είδους πρόοδος είναι αυτή που αφήνει στον ήδη περιορισμένο οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη μεγαλύτερα βάρη για τη μόρφωση των παιδιών; Σε ποιου είδους εκπαίδευση και καινοτομία αποσκοπούν οι κομπορρημοσύνες των κρατούντων;

Ευχόμαστε να μην επιβεβαιωθούν οι χειρότερες προβλέψεις. Δεν αρκεί, όμως! Αποδεικνύεται ότι η επίθεση σε βάρος του επιπέδου ζωής δεν αφορά μόνο τη συρρίκνωση του εισοδήματος. Επεκτείνεται στην αποχώρηση του κράτους από αυτονόητες, εδώ και έναν αιώνα, δεσμεύσεις του δημόσιου βίου, όπως είναι η δωρεάν παιδεία και υγεία, καθώς και η αξιοβίωτη κοινωνική ασφάλιση.

ΧΕΙΜΑΡΡΑ ΟΛΟΡΘΗ!

Χριστός Ανέστη!

Στις 8 Μαίου διεξάγονται στη γειτονική μας Αλβανία εκλογές για την ανάδειξη των αρχόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η διαμάχη μεταξύ των κυβερνώντων Κεντροδεξιών του Δημοκρατικού Κόμματος (Μπερίσα) και των Σοσιαλιστών του Έντι Ράμα δημιουργεί τεταμένο κλίμα.

Ως Έλληνες, όμως, ενδιαφερόμαστε κι πρέπει να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για την εκλογική παρουσία και γενικότερα για την ορθή πολιτική εκπροσώπηση των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και όλης της Αλβανίας.

Με συγκίνηση, λοιπόν, διάβασα στο Διαδίκτυο το προσφάτως ανακοινωθέν ψηφοδέλτιο της Ελληνικής Οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ για την ιστορική Χειμάρρα. Τα ονόματα των υποψηφίων είναι όλα ελληνικά και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία απέναντι στα ψηφοδέλτια των μεγάλων αλβανικών κομμάτων.

Η Χειμάρρα, φυσικά, δεν είναι ο μόνος Δήμος, στον οποίο ελπίζουν να έχουν ευπρεπή πολιτική εκπροσώπηση οι ομοεθνείς μας. Όμως την τονίζουμε ιδιαιτέρως, διότι εδώ και είκοσι χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο των Αλβανών εθνικιστών, οι οποίοι εκφράζονται μέσα και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι Αλβανοί επίσημοι ανέχονται την παρουσία Ελλήνων σε μερικά χωριά του Νότου, όμως ενοχλούνται από τη γεωγραφική θέση και την ελληνική ψυχή της Χειμάρρας, διότι ανεβάζει βορειότερα τα εθνολογικά όρια του Ελληνισμού. Η Χειμάρρα ολόρθη στέκεται, όπως την ύμνησε παλαιότερα ο Κωστής Παλαμάς, όταν οι Βορειοηπειρώτες ξεκίνησαν τον Αυτονομιακό Αγώνα του 1914 χωρίς ουσιαστική βοήθεια από την Αθήνα. Για να παραμείνει ολόρθη χρειάζεται το ενδιαφέρον μας.

Παρά την εναλλαγή των δεξιών και των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων στα Τίρανα,

1) Διατηρούνται ακόμη οι μειονοτικές ζώνες, τις οποίες είχε αυθαίρετα καθορίσει το κομμουνιστικό καθεστώς. Μόνον 60.000 Βορειοηπειρώτες αναγνωρίζονται ως Έλληνες «μειονοτικοί», ενώ μεγάλα τμήματα του Ελληνισμού στον Αυλώνα, τη Χειμάρρα, την Κορυτσά, την πόλη του Αργυροκάστρου και αλλού δεν αναγνωρίζονται από τις αρχές. Πρέπει η Αλβανία να πιεσθεί να αναγνωρίσει τον Ελληνισμό σε όλη τη γεωγραφική και πληθυσμιακή του έκταση.

2) Συνέπεια του προηγουμένου είναι και η απαγόρευση ίδρυσης Ελληνικών Σχολείων σε όλα τα μέρη όπου ζουν Έλληνες. Μόνο στην αυθαίρετη μειονοτική ζώνη λειτουργούν δημοτικά σχολεία για τα Ελληνόπουλα. Και εκεί, όμως, βλέπουμε βιβλία που τυπώνονται στα Τίρανα να καλλιεργούν ανθελληνικό κλίμα.

3) Τα αλβανικά δικαστήρια αναγνωρίζουν ψευδείς τίτλους ιδιοκτησίας σε απογόνους πασάδων και μεγαλοτσιφλικάδων στερώντας τη γη από τους Βορειοηπειρώτες. Σε άλλα παραλιακά σημεία γκρεμίζονται, χωρίς νόμιμη δικαιολογία ακίνητα Ελλήνων. Πρόκειται για συστηματική υφαρπαγή της ιδιοκτησίας των Βορειοηπειρωτών.

4) Η ελληνική γλώσσα δεν επιτρέπεται αν χρησιμοποιείται σε πινακίδες των περιοχών όπου ζει ο Ελληνισμός. Οι αιρετοί εκπρόσωποι των Ελλήνων διώκονται «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Παράδειγμα ο Βασίλης Μπολάνος, Δήμαρχος Χειμάρρας.

5) Το κακό κλίμα επιτείνει η εμμονή των μεγάλων αλβανικών κομμάτων στο ζήτημα των Τσάμηδων. Απειλούν να ... δικάσουν την Ελλάδα ενώπιον Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, διότι η χώρα μας δεν δέχεται να κάνει εισαγωγή μειονότητας και να φέρει πίσω τα παιδιά των εγκληματιών πολέμου Μουσουλμάνων Τσάμηδων που συνεργάσθηκαν με τους κατακτητές το 1941-44.

6) Θεωρώ απαραίτητο να πιέσουμε ώστε να είναι αντικειμενική η σχεδιαζόμενη απογραφή των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων που ζουν στην Αλβανία. Άλλωστε αυτό έχει ζητηθεί και από την Ευρωπαϊκή. Ένωση, ενώ αλβανικοί εθνικιστικοί κύκλοι αντιδρούν.

7) Τέλος είναι ύπουλη η αλβανική πολιτική προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας. Ενώ σταμάτησαν οι χοντροκομμένες παρεμβάσεις εις βάρος του θαυμαστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, έχουμε συνεχή φαινόμενα καταστροφών εις βάρος Ναών, Μονών και εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων.

Φυσικά έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας. Είναι απαράδεκτο να απειλείται με οριστικό κλείσιμο η πανεπιστημιακή σχολή Ελληνικής Φιλολογίας του Αργυροκάστρου, επειδή διεκόπη η χρηματοδότηση από την Αθήνα. Είναι επίσης ευθύνη μας να αγκαλιάσουμε πιο ζεστά τον Βλαχόφωνο Ελληνισμό της Αυλώνας και της Κορυτσάς, που παραμένει πιστός στην Ορθοδοξία και την ελληνική καταγωγή του, αν και μιλά άλλο γλωσσικό ιδίωμα. Οι Βλάχοι είναι γηγενείς Έλληνες της Πίνδου, όπως έχουν αποδείξει ο αείμνηστος πολιτικός Ευάγγελος Αβέρωφ και ο σύγχρονος Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου. Στη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας αναγκάσθηκαν να λατινοφωνήσουν. Οι Βλάχοι της Βορείου Ηπείρου έδωσαν στον Ελληνισμό μεγάλους ευεργέτες και ανέδειξαν μία από τις πνευματικές πρωτεύουσες του υποδούλου Ελληνισμού, τη Μοσχόπολη ( σημερινό Βοσκοπόγιε).

Έχουμε χρέος να βοηθήσουμε πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά και ηθικά τον Ελληνισμό να μην ξεριζωθεί από την αρχέγονο πατρίδα της Βορείου Ηπείρου. Να μην αφήσουμε να πάει χαμένη η θυσία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ο Ελληνισμός πρέπει να σταματήσει τις εθνικές υποχωρήσεις. Δεν βλάπτει να θυμίσουμε στην Αλβανία το Πρωτόκολλο της Κερκύρας του 1914, με το οποίο η Αλβανία αναγνώρισε την διοικητική, εκπαιδευτική και εκκλησιαστική Αυτονομία των Βορειοηπειρωτών εντός, βεβαίως, των Αλβανικών συνόρων. Αντί να μάς απειλούν με τα δήθεν δικαιώματα των Τσάμηδων, να ανταπαντήσουμε ειρηνικά, αλλά και δυναμικά, υπογραμμίζοντας ότι ζητούμε αυτά που ζητεί η Αλβανία για τους ομοεθνείς της εκτός συνόρων. Αυτοί μάς χορεύουν Τσάμικο, εμείς θα τους χορέψουμε ... Κερκυραϊκό.

 Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

ΟΔΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Θεμελιώδης αρχή και πρωταρχικός νόμος μέσα στο απέραντο σύμπαν είναι η κίνηση. Μία έννοια κεφαλαιώδους σημασίας που ενυπάρχει σε κάθε στοιχείο ζωής, αλλά και στοιχειοθετεί, ορίζει και αποδεικνύει την ίδια τη ζωή. Τίποτα δεν υπάρχει σ’ όλη την δημιουργία που να μην υφίσταται την δύναμη αυτή. Ο άνθρωπος, τα ζώα τα φυτά, ακόμα και η άψυχη ύλη που φαντάζει ακίνητη (οι πέτρες, οι βράχοι τα βουνά), υπόκεινται στην δύναμη της κίνησης και της αλλαγής.

Ο Σωκράτης (Θεαίτητος) βλέπει στην κίνηση δύο δυνάμεις, και την ορίζει ως μετατόπιση και ως μεταβολή. Και ως μετατόπιση νοούμε την κίνηση εκείνη που δέχεται ένα σώμα -είτε από εσωτερική είτε από εξωτερική δύναμη- και του προκαλεί αλλαγή στη θέση, οπότε κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο χώρος-τόπος. Ως μεταβολή δε, την κίνηση εκείνη που διέπει ένα σώμα και του προκαλεί μεταβολή-αλλοίωση στη μορφή ή την ουσία του, οπότε κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο χρόνος. Η κίνηση λοιπόν που λαμβάνει χώρα εν τόπω και χρόνω κυλάει σ’ όλα τα σώματα ως ωστική και ζωογόνος δύναμις. «Τα πάντα ρει» (όλα ρέουν, κινούνται) θα πει κι ο Ηράκλειτος και θα δώσει το στίγμα της δύναμης αυτής που συνέχει τα σύμπαντα.

Η κίνηση λοιπόν ορίζει την ζωή, και η κίνηση είναι η ίδια η ζωή, και η ζωή είναι κίνηση. Ό,τι μένει ακίνητο σκουριάζει, αλλοιώνεται, φθείρεται, νεκρώνεται και αποσυντίθεται. Την ακινησία ορίζει η φθορά και ο θάνατος. Τα αναπόδραστα δεσμά του Άδου, που καθηλώνουν στο σταυρό των παθών και των θλίψεων την ψυχή του ανθρώπου, «μη δυναμένην ανακύψαι εις το παντελές». Ο άνθρωπος αδρανοποιείται, παραλύει, στενάζει υπό το βάρος του ζυγού και τα σπλάγχνα του σπαράσσονται στην ορμή και τη βία των αρπακτικών θλίψεων. Μόνη του ελπίδα ο ημίθεος αθλητής του δύσβατου δρόμου της Αρετής.

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» θα πει ο Χριστός και καλεί τον άνθρωπο να τεθεί σε κίνηση απαρνούμενος τον ακίνητο, νωθρό και υπέρβαρο εαυτό του που τον καθηλώνει στη νοσηρή, λιμνάζουσα και αραχνιασμένη καθημερινότητα. Καλείται ο άνθρωπος ν’ αφήσει την αγαλμάτινη στατική (statua) αίγλη του και να πορευθεί στα βήματα του Θεανθρώπου, «όπου αν υπάγη». Κι είναι αυτός δρόμος μακρύς, δύσβατος, δρόμος αρετής, πολύπαθος, δρόμος ανηφορικός, σταυρώσιμος, οδός στενή και τεθλιμμένη, μα με πατημασιές αδρές χαραγμένη, ίχνη που δεν σβήνουν από καμιά νεροποντή ή κακοκαιρία, μα που μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, φανερά και στον πιο άπειρο ανιχνευτή.

Είναι ο δρόμος που χάραξε με τη σταυρική του θυσία πρώτος ο Θεάνθρωπος Χριστός και που τώρα προσκαλεί αβίαστα και ελεύθερα, όποιον θέλει, να μπει στην ίδια πορεία. Μια πορεία δύσκολη, με εμπόδια και κακουχίες. Μια πορεία που ζητάει απ’ τον οδοιπόρο αγάπη, δικαιοσύνη, αλήθεια, πίστη, ελπίδα και υπομονή, ώσπου να βγει σε διέξοδο, να εξέλθει νικητής στο φως της ημέρας. Ένα ταξίδι αλλιώτικο, που χαρίζει στον άνθρωπο γνώσεις και εμπειρίες, μα που δεν τον αφήνει διψασμένο σαν πατήσει της πατρίδος του το χώμα. Γιατί και το ταξίδι τον γεμίζει, και πλούτος ανεξάντλητος αρχίζει ν’ αναβλύζει, «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», δρόσος λαμπροφόρου Αναστάσεως, σαν φτάσει μ’ ανακούφιση στον προορισμό του.

Δεν βαδίζει ο άνθρωπος πίσω από άνθρωπο άπειρο, που δεν γνωρίζει που πηγαίνει.«Εν ω γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι» (εφόσον έπαθε αυτός δοκιμαζόμενος, μπορεί και όλους τους δοκιμαζόμενους να βοηθήσει). Ξέρει τα κατατόπια, τους κρημνούς και τις παγίδες, τα δύσβατα και όλους τους κινδύνους και ανά πάσα στιγμή δίνει τη λύση στ’ αδιέξοδα.

Σε όλη αυτή την πορεία, σ’ αυτό το θεοβάδιστο δρόμο ο άνθρωπος ακολουθεί τα χνάρια του Χριστού. Ζει με το Χριστό και ζει το Χριστό. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» θα πει ο Απ. Παύλος και θα δείξει την έμπρακτη βίωση της ζωής του Χριστού. Τα πάθη, το Σταυρό και την Ανάσταση. Γεγονότα που βιώνει ο κάθε άνθρωπος συσταυρούμενος και συνανιστάμενος. «Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι», ακούμε όλη την πασχάλιο περίοδο. Βιώνουμε τα πάθη και το Σταυρό Του και εξερχόμαστε μαζί του νικητές πατώντας τις πύλες του Άδου, για μια καινούργια αρχή, για μια καινούργια ζωή. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν». Έχει στο ταξίδι του οδηγό που ξέρει την πορεία.

Δοξάζουμε το Χριστό που σταυρώθηκε, ανεστήθη και ανίσταται εις το διηνεκές μέσα σε κάθε καρδιά που βλέπει και βιώνει προσωπικά το γεγονός της Αναστάσεως. Δεν αρκείται ο Χριστός να τον μάθουμε από τρίτους. Θέλει και επιθυμεί την προσωπική επαφή, σαν κι αυτή που είχε με τους Αποστόλους, τους φίλους Του. «Υμείς φίλοι μου εστέ». Είναι φίλοι Του όλοι οι πονεμένοι, οι καταπιεσμένοι, οι υποδουλωμένοι, οι αδικημένοι, οι δεδιωγμένοι και περιφρονημένοι. Είναι φίλοι Του οι χήρες και τα ορφανά, οι άρρωστοι, οι φτωχοί, οι απολυμένοι εργάτες, οι καταπιεσμένοι εργαζόμενοι, οι ανασφάλιστοι, οι λιμοκτονούντες συνταξιούχοι, οι μαθητές οι εμπεσόντες στους υλιστές, οι κατασπαρασσόμενοι από τις ύαινες δανειζόμενοι, οι πεινώντες, οι διψώντες, οι εν φυλακή, οι άστεγοι, οι παρά τας οδούς και φραγμούς. Είναι φίλοι Του. Χωρίς να τον γνωρίζουν. Είναι ομοιοπαθείς κι αυτό αρκεί για να τους θεωρεί και αδελφούς του. Και έχει και για αυτούς κρυμμένη στο μανίκι Του την Ανάστασή τους, χωρίς να το γνωρίζουν, χωρίς να το προσμένουν, χωρίς καν να το φαντάζονται.

Στους πάντες δίνει την Ανάσταση νυν και αεί. Τώρα και για πάντα. Ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν ήλθε μόνο για την άλλη ζωή. Η Ανάσταση δεν είναι παρηγοριά μελλοντική. Είναι δώρο που χαρίζεται απ’ αυτή τη ζωή σ’ όλους όσους είναι φίλοι κι αδελφοί Του. Γιατί πονάει με κάθε πονεμένο, πάσχει με κάθε αναξιοπαθούντα, αγωνιά με κάθε συντετριμμένο, τους οποίους οι άνθρωποι οι υψηλόφρονες δεν καταδέχονται ούτε να τους κοιτάξουν. Και προσμένει, και περιμένει πότε θα κινηθούμε, πότε θα ενεργοποιηθούμε, πότε μαζί Του θα συνεργασθούμε, κινώντας κι εμείς τα χέρια και τα πόδια μας, για ν’ αναστηθούν όλοι οι απονεκρωμένοι.

Ανάσταση για τους πονεμένους είναι η ανακούφιση. Ανάσταση για τους καταπιεσμένους είναι η ανάταση. Ανάσταση για τους υποδουλωμένους είναι η ελευθερία. Ανάσταση για τους αδικημένους είναι η δικαιοσύνη. Ανάσταση για τους διωγμένους και τους περιφρονημένους είναι η αγάπη. Ανάσταση για τις χήρες και τα ορφανά είναι η φροντίδα. Ανάσταση για τους αρρώστους είναι η θεραπεία. Ανάσταση για τους φτωχούς είναι τα υλικά αγαθά. Ανάσταση για τους απολυμένους εργάτες, είναι η εργασία. Ανάσταση για τους ανασφάλιστους είναι η ασφάλεια. Ανάσταση για τους συνταξιούχους είναι ο άξιος μισθός. Ανάσταση για τους σακατεμένους μαθητές είναι η υγιής παιδεία. Ανάσταση για τους δανειζόμενους είναι η πάταξη της τοκογλυφίας. Ανάσταση για τους πεινώντες είναι ο χορτασμός. Ανάσταση για τους διψώντες είναι το ξεδίψασμα. Ανάσταση για τους φυλακισμένους είναι η απελευθέρωση. Ανάσταση για τους άστεγους είναι η στέγη. Ανάσταση είναι η κάλυψη των αναγκών. Ανάσταση είναι το γέμισμα των κενών. Ανάσταση είναι ο Χριστός, που ως Θεάνθρωπος νοιάζεται και για τον υλικό και για τον πνευματικό άνθρωπο. Συμπάσχει, είναι κοντά του. Είναι φίλος κι αδελφός Του. Η απόσταση του θεού ταιριάζει σε άλλους θεούς φτιαχτούς, ανθρώπινους, όχι ζώντες και αληθινούς. «Ον εθεασάμεθα, ον ακηκόαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφισαν», αυτόν που είδαμε, που ακούσαμε και τον ψηλάφισαν τα χέρια μας, θα πει ο Άγ. Ιωάννης ο Θεολόγος κι ο λόγος του γίνεται προσευχή κι άπλετα σαν χαρμόσυνη καμπάνα αντηχεί: «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον, Κύριον Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν».

Είναι η προσευχή της Ανάστασης. Είναι η προσευχή της Εξόδου από τον Άδη και η πορεία προς το φως. Το πέρασμα προς τη Ζωή. Ο δρόμος προς την Ανάσταση. Η Οδός της Αναστάσεως με αρχή και τέλος. Οδός Αναστάσεως με αρχή την Αίγυπτο και τέλος την Ιερουσαλήμ. Οδός Αναστάσεως με αρχή την Αίγυπτο των παθών και της σκλαβιάς και τέλος την Άνω Ιερουσαλήμ. Οδός Αναστάσεως με αρχή τον τύραννο Άδη και χωρίς τέλος τον Ελευθερωτή Παράδεισο. Οδός Αναστάσεως με αρχή το θάνατο και χωρίς τέλος τη Ζωή. Οδός Αναστάσεως με αρχή τον άνθρωπο και χωρίς τέλος τον Θεάνθρωπο. Οδός Αναστάσεως με αρχή τον πιστό και χωρίς τέλος το Χριστό. Οδός Αναστάσεως. Εκεί που μένουν οι ζωντανοί. Εκεί που μένουν οι υπομείναντες εις τέλος. Εκεί που μένουν οι πτωχοί τω πνεύματι, οι ελεήμονες και οι πραείς. Εκεί που μένουν οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης. Εκεί που μένουν οι νυν κλαίοντες. Εκεί που μένουν οι αεί χαίροντες. Ένθα εστί ευφραινομένων η κατοικία. Οδός Αναστάσεως. Εκεί που είναι το πατρικό μας σπίτι. Οδός Κοινή. Οδός Καινή. Παγκόσμιος Οδός. Απλώνει σταυρωτά την αγκαλιά της ως του ουρανού τα μήκη και της γης τα πλάτη. Η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή.

Βαδίζοντας την Οδό αυτή της Αληθείας ακολουθούμε τη Ζωή βιώνοντας τη μέρα τη Λαμπρή, τη φωτεινή, την Ηλιόχαρη Πασχαλιά, το ξημέρωμα μιας καινούργιας ζωής. Τα σκοτάδια της μελαγχολίας, της απαισιοδοξίας και της απόγνωσης διαλύονται. Το ανέσπερο φως απαστράπτει ωραίο εκ του τάφου. Τα πάντα γύρω αποκτούν νόημα, φεύγει η ομίχλη της αμφιβολίας κι ο ουρανός καθαρίζει. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Το άπλετο φως του Ήλιου, το πόμα το καινόν, εισχωρεί σαν ανοιξιάτικο αεράκι στις καρδιές μας, τις ξεσηκώνει, τις βγάζει έξω στη μέρα, σ’ ένα σκίρτημα αγαλλίασης, ανοίγματος και κοινωνίας με τον πλησίον σε ένα σώμα, το Αναστημένο σώμα του Χριστού. Είναι η Ανάσταση, η ημέρα η Λαμπρή, η φωτεινή, η Ηλιόλουστη Πασχαλιά, η Πασχαλιά που περιμέναμε αγναντεύοντάς την στου Γολγοθά το λόφο. Η Πασχαλιά που άνθισε κι ευωδίασε με χίλια μύρα και αρώματα. Η Πασχαλιά που μας κάνει να σκιρτάμε. Η Πασχαλιά που μας κάνει και χορεύουμε. Η Πασχαλιά που μας κάνει και τραγουδάμε.

Καλώς ήλθες, Πασχαλιά,
μύρο δροσάτο στα μαλλιά,
χαίρε, η Ανάσταση
της ζωής ανάπλαση.

Χαίρε, λύτρο χρυσαφί
λαμπερόηχο μάλαμα,
χαίρε, μάννα τ’ ουρανού
πόμα από ανάμα.

Καλώς ήρθες, Άνοιξη
πορφυροφορεμένη,
ομορφοπλουμοστόλιστη,
χαίρε, πεποικιλμένη


Καλώς ήλθες, Άγιο Φως,
χαίρε, του σκότους ο εχθρός,
του Άδη, χαίρε, ο θάνατος,
θανάτου ο Αθάνατος.

Χαίρε, Ελπίδα κοφτερή,
αστράπτουσα μαρμαρυγή,
ουρανοχρυσοφώτιστη
Δόξα του Ήλιου, χαίρε.

Χαίρε, η οδός, χαίρε, η ζωή
χαίρε, η Αλήθεια, χαίρε1
χαίρε, ο άσειστος, ο απάνεμοςχαίρε, λεπτή αύρα, χαίρε.

Δήμαρχος Αθηναίων: Ίδού ό άνθρωπος

Ο Γιώργος Καμίνης, ο δήμαρχος του 12% (επί του συνόλου των Αθηναίων) ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ πραξικοπηματικά κάθε μετάδοση Λειτουργίας της Μεγάλης Εβδομάδας και της αναστάσιμης Λειτουργίας από το ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου (9.84).
Το πραξικόπημα αυτό είναι σκανδαλώδες και πρωτοφανές. Προσβάλλει και περιφρονεί με δικτατορική βαναυσότητα και προκλητικότητα το φρόνημα των Ελλήνων και των Αθηναίων δημοτών.
Τα ανδρείκελα-πραξικοπηματίες γίνονται πιο προκλητικά και από τα αφεντικά τους: Λειτουργούν με δωσιλογισμό ακραίας δικτατορικής μοχθηρίας. Ένας δήμαρχος ο οποίος εξελέγη με το 12% των ψήφων, ένας δήμαρχος ασήμαντης, απελπιστικά ασήμαντης, μειοψηφίας, συμπεριφέρεται σαν να είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός τσιφλίκι του και ιδιωτικό του κτήμα.

Ο Καμίνης ξεπερνά, προς τα πίσω, και τους κλασσικούς δικτάτορες του καπιταλισμού. Είναι ο ατόφιος και καθαρόαιμος δικτατορίσκος της Νέας Τάξης: Ο δικτατορίσκος μιας νέας δουλοκτητικής εποχής, όπου οι αφέντες αντιμετωπίζουν τα μέλη της κοινωνίας σαν κτήματα, σαν δούλους χωρίς κανένα δικαίωμα να ικανοποιήσουν ούτε τις ανάγκες του θρησκευτικού τους φρονήματος.

Τα δωσίλογα ανθρωπάρια της Νέας Εποχής, σαν τον Καμίνη, τον Μπουτάρη και ΣΙΑ, αποτυπώνουν πιο κραυγαλέα και απαίσια, αλλά και πιο ξετσίπωτα τις «εντολές» της Νέας Τάξης: Την κατάργηση και εξάλειψη της Ορθοδοξίας, την ισοπέδωση των παραδόσεων και των εθίμων, την κονιορτοποίηση κάθε εθνικής συνείδησης και κάθε ιστορικής μνήμης.



Η απαγόρευση της Θείας Λειτουργίας εντάσσεται μέσα σε αυτούς του μακάβριους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης που υλοποιούν με υπερβάλλοντα δικτατορικό ζήλο τα ανδρείκελά της: Από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση μέχρι τους δημαρχο-μπράβους της και τα μίσθαρνα όργανα των ΜΜΕ.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πάντες σιώπησαν πάνω σε αυτό το αποτρόπαιο και προκλητικό πραξικόπημα του Καμίνη.

Ούτε καν αναφέρθηκε από τα ΜΜΕ, αλλά και από πολλά «ανεξάρτητα», δημοσιογραφικά ιστολόγια…

Τα κόμματα που δήθεν μιλούν υπέρ του λαού, όπως το ΚΚΕ, το προκλητικό πραξικόπημα του Καμίνη (του 12%), το οποίο προσβάλλει και περιφρονεί βάναυσα τον ελληνικό λαό και το Ορθόδοξη φρόνημά του, το κατάπιαν κυριολεκτικά…

ΟΛΟΙ σε διατεταγμένη υπηρεσία!!!

Παρασιωπούν ακόμα και τούτο το σκανδαλώδες: Απαγορεύεται η μετάδοση της Θείας Λειτουργίας και ο Καμίνης, από κοινού με τον Γερουλάνο, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ τη διοργάνωση του «Athens Rainbow Week», μιας εβδομάδας αφιερωμένης στους ομοφυλόφιλους της πατρίδας μας, που έχει ως στόχο την ανάπτυξη του gay τουρισμού και την εισροή «pink dollars» στη χώρα μας!!!!!!

Όλες οι «ιδιαιτερότητες» της διαστροφικής Νέας Εποχής τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και προβολής, αλλά και προκλητικής επιδότησης...

Η μόνη «ιδιαιτερότητα» που διώκεται αγρίως, πραξικοπηματικά και βάρβαρα είναι οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι: Δηλαδή ο λαός αυτής της χώρας, η κοινωνική και εθνική του συνείδηση και οι ρίζες του…

Αυτή η δικτατορία των σημερινών δωσίλογων είναι απείρως χειρότερη και ύπουλη από τη δικτατορία των Συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου…

Τι να γράψεις για τη σημερινή ημέρα (δικτατορία της 21ης Απριλίου), όταν βιώνεις τη φρίκη και τη μοχθηρία της σημερινής δικτατορίας των δωσίλογων της Νέας Τάξης;

To (κρυφό) Πνευματικό Μνημόνιο

Καθώς έχουμε φτάσει στη Μεγαλοβδομάδα και θα γιορτάσουμε σε λίγο και το Πάσχα, μια περίοδο από τις πιο σημαντικές για τους Έλληνες, γεμάτη παραδόσεις και έθιμα, μια περίοδο περισυλλογής αλλά και ελπίδας, κάποιες σκέψεις με βασανίζουν και θάθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.

Ανοίγεις την τηλεόραση, διαβάζεις εφημερίδα, παρακολουθείς μια συζήτηση στο δρόμο ή στο καφενείο και δεν ακούς τίποτε άλλο παρά οικονομική κρίση, μειώσεις μισθών, δύσκολοι καιροί, μνημόνιο, μνημόνιο, μνημόνιο. Μια λέξη που κανείς μας δεν ήξερε ένα χρόνο πριν και που τώρα έχει γίνει η λέξη που ακούς και διαβάζεις παντού... 

Δυστυχώς όμως το οικονομικό αυτό μνημόνιο δεν είναι το χειρότερο που μας έχει συμβεί.  

Αυτό πειράζει μόνο την τσέπη μας. 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο μνημόνιο, ένα μνημόνιο που έχει αρχίσει πριν από πολλές δεκαετίες, που κανείς μας δεν έχει υπογράψει, που μας καταστρέφει όχι οικονομικά αλλά πνευματικά. 

Που πειράζει την ψυχή μας και όχι την τσέπη μας. 

Που το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα γιατί δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι αλλά και επειδή μας σερβίρεται σε δόσεις, σιγά-σιγά για να μην αντιδράσουμε. 

Γι αυτό το μνημόνιο θέλω να σας μιλήσω....

Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Την εποχή που κυριαρχούν οι Τράπεζες, η Αγορά, το Κέρδος, η Νέα Τάξη. Και η νέα τάξη πραγμάτων δεν ανέχεται την διαφορετικότητα. Δεν θέλει κάποιος να ξεχωρίζει. Θέλει όλοι να είναι ίδιοι, να κάνουν όλοι τα ίδια πράγματα, να αγοράζουν τα ίδια προϊόντα, να έχουν τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες ανάγκες. Θέλουν όλους να γίνουν σαν τις βιομηχανικές ντομάτες: ίδιο σχήμα, ίδιο μέγεθος, ίδιο βάρος για να χωράνε άνετα στα τελάρα τους. Θέλουν όλος ο κόσμος να είναι σαν μία σούπα! 

Πως όμως αυτό μπορεί να συμβιβαστεί με μας; 

Μια χώρα, ένα έθνος, ένας λαός με τόσο πλούσιο πολιτισμό, τόσες παραδόσεις, τόσο βαθιές ρίζες, ήθη και έθιμα. Πως θα μπούμε εμείς στο καλούπι της ... παγκοσμιοποίησης; Τι σχέση έχουν οι συνήθειες μας και ο τρόπος ζωής μας με αυτούς του Αμερικάνου, του Αφγανού, ή του Νορβηγού; Πως θα μας αναγκάσουν να αλλάξουμε; 

Είναι απλό. Προσπαθώντας να καταστρέψουν όλα αυτά που μας κάνουν διαφορετικούς. Θα δώσω δύο παραδείγματα μόνο: Την πίστη μας και την γλώσσα μας.

Φτιάχνω στο μυαλό μου μια εικόνα των αξιών και των αρχών με τις οποίες μεγαλώσαμε. Τα φαντάζομαι σαν οικοδομήματα. Μεγαλοπρεπή κτήρια με θεμέλια βαθιά στο χρόνο. Και οι οπαδοί της νέας τάξης μας τα γκρεμίζουν ένα τούβλο την φορά. 

Ας πάρουμε το οικοδόμημα της πίστης, της θρησκείας μας. 

Ξεκίνησαν με τον πολιτικό γάμο. Και εμείς τι είπαμε; Έλα μωρέ τι πειράζει…. Να μπορούν να παντρεύονται και οι αλλόθρησκοι. Πάει ένα τουβλάκι…  

Μετά ήρθαν οι ταυτότητες… ‘Ε και τι έγινε… Πουθενά στην Ευρώπη δεν γράφουν το θρήσκευμα! Πάει άλλο ένα τουβλάκι. 

Έρχεται μετά η καύση των νεκρών. Γιατί να δίνουμε τα λεφτά μας στους παπάδες για να μας θάβουν. Να τα δώσουμε καλύτερα σε γερμανικές εταιρίες, με δύσκολα στη προφορά ονόματα, που φτιάχνουν φούρνους! Άλλωστε οι Γερμανοί ξέρουν από παλιά να κάνουν καλούς και γερούς φούρνους.  

Τι ακολουθεί μετά; Άντε να κάνουμε προαιρετικό το μάθημα των θρησκευτικών, να βγάλουμε τις εικόνες από τις αίθουσες διδασκαλίας και τα δικαστήρια, αργότερα ίσως να καταργήσουμε τα θρησκευτικά, την πρωινή προσευχή, τον εκκλησιασμό. 

Και έτσι τουβλάκι-τουβλάκι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και χωρίς να το καταλάβουμε το οικοδόμημα της πίστης μας θα έχει μείνει ερείπια. 

Μπορούμε όμως να βγάλουμε από τη καθημερινότητα μας την πίστη μας; Έχουμε αντιληφθεί πόσο άρρηκτα δεμένη είναι η ζωή μας με αυτήν; Μπορούμε να αφαιρέσουμε από το λεξιλόγιο μας λέξεις όπως «Παράδεισος», «Κόλαση», «Άγγελος», ή εκφράσεις όπως «Μνήστητι μου Κύριε», «Κρανίου Τόπος», « Νίπτω τας χείρας μου», « Μάνα εξ ουρανού» και τόσες άλλες. Να καταργήσουμε τις ονομαστικές μας γιορτές και τα πανηγύρια, να μην γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, Το Δεκαπενταύγουστο! Μπορούμε έτσι εύκολα να τα διαγράψουμε όλα αυτά;

Το ίδιο γίνεται και για το οικοδόμημα της γλώσσας μας. 

Τι τη θέλουμε την καθαρεύουσα αφού δεν την μιλάει ο κόσμος; Να την καταργήσουμε! Και τι έγινε που δεν θα μπορούν να διαβάζουν οι νέοι μας Παπαδιαμάντη ή το Ευαγγέλιο! Πάει ένα τούβλο. 

Μετά ας ξεχάσουμε τα Αρχαία, να τα κάνουμε μόνο από μετάφραση. Ποιος θέλει να μάθει μια νεκρή γλώσσα; Και τι μας νοιάζει για τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Πλάτωνα! ... Πάει άλλο ένα τουβλάκι! 

Κατόπιν ας καταργήσουμε τα πνεύματα και τους τόνους. Δασείες, περισπωμένες, ψιλές!! Τι τα θέλουμε όλα αυτά να μας μπερδεύουν; Ένα σημαδάκι είναι αρκετό.. ίσως και κάποτε να το καταργήσουμε και αυτό. Κάτω άλλο ένα τούβλο! 

Άς βάλουμε και μια-δυό ξένες γλώσσες στο σχολείο, Αγγλικά, Γαλλικά …. Μα δεν αρκεί! Να βάλουμε και Ιταλικά και Ισπανικά για ποικιλία βρε παιδί μου… Αλλά πρέπει και να τις ξεκινήσουμε και από το Δημοτικό…. Τώρα θα πρέπει να τις διδαχτούμε και από την πρώτη τάξη του Δημοτικού. Να μαθαίνουν πρώτα Αγγλικά και μετά Ελληνικά τα παιδιά μας! Πάνε ακόμα μερικά τούβλα. 

Και για δείτε τώρα τα αποτελέσματα. 

Ρίξτε μια ματιά στα μηνύματα των παιδιών μας στα κινητά τους, στο Facebook και στο MSN! Όλα με λατινικούς χαρακτήρες (Greeklish) όλα σε συντομεύσεις και οι περισσότερες λέξεις χωρίς φωνήεντα! Και μια μέρα θα κοιτάξουμε γύρω μας και το κτήριο της γλώσσας θα έχει κατεδαφιστεί.

Προς Θεού δεν υπονοώ σενάρια συνομωσίας εναντίον της Ελλάδας. Μακριά από μένα συμπεράσματα όπως ότι είμαστε ο περιούσιος λαός του Κυρίου και τέτοια. Απλά είμαστε διαφορετικοί και αυτό ενοχλεί. Έχουμε δικό μας ξεχωριστό πολιτισμό, δικές μας παραδόσεις, δικά μας ήθη και έθιμα! Και αυτό δεν το ανέχονται και το καταπολεμούν! Δεν το θέλουν και το μάχονται! Όπως ίσως κάνουν και σε άλλους λαούς, δεν ξέρω.

Έτσι όμως σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνουμε οδηγούμαστε στον αφανισμό, στην αποδόμηση της κοινωνίας μας, των αρχών μας, των παραδόσεων μας, των πιστεύω μας. Μέχρι να γίνουμε σαν όλους τους άλλους. Έτσι θα είναι πιο εύκολο γι αυτούς να μας ελέγχουν. Χωρίς πίστη, χωρίς ιδανικά χωρίς ταυτότητα θα είναι πιο εύκολο να μας επιβληθούν. Μπορεί κάποτε να μας επιβάλουν στυγνή λιτότητα. Μπορεί να μας κόψουν μισθούς, να μας μειώσουν τις συντάξεις, να αυξήσουν τους φόρους. Και εμείς δεν θα έχουμε που να στηριχθούμε. Δεν θα έχουμε που να ελπίζουμε. Και έτσι δεν θα αντιδράσουμε!... Η μήπως μας το έχουν κάνει ήδη!!!!

Εκείνο όμως που πραγματικά με λυπεί είναι η στάση μερικών από εμάς. Κάποιων (το 3%-4% του πληθυσμού πιστεύω), που με μια ακραία φασιστική νοοτροπία φορώντας το προσωπείο του τάχα αριστερού, τον μανδύα του προοδευτικού και γλύφοντας την καραμέλα της δήθεν υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσπαθούν βάναυσα, χωρίς ενδοιασμούς και κανένα σεβασμό στους νόμους και τη δημοκρατία, να αναγκάσουν τους πάντες να κάνουν αυτό που θέλουν αυτοί. Υπηρετώντας έτσι, άθελα τους, την παγκοσμιοποίηση. Και όλοι οι υπόλοιποι υποκύπτουν στις απαιτήσεις τους για να μην πάνε κόντρα… Έλα μωρέ τι έγινε… Ωχ αδερφέ τι τις θέλουμε τις φασαρίες. Και τρώνε τις σφαλιάρες στο σβέρκο προσποιούμενοι ότι είναι φιλικά κτυπήματα στον ώμο.

Και εγώ τώρα τι κάνω…. Εγώ που ακόμα πιστεύω στο Θεό, που πιστεύω στις παραδόσεις μας στα ήθη και τα έθιμα μας, που θέλω να μιλάω την γλώσσα μου, τι να κάνω. 

Εγώ που θέλω να τσουγκρίζω τα κόκκινα αυγά και να λέω «Χριστός Ανέστη» το Πάσχα… που θέλω να σηκώνω τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή, που θέλω να ανάβω τα καντήλια στο ξωκκλήσι του χωριού μου όταν με βγάζει ο δρόμος μου εκεί ψηλά. Που θέλω να μου λένε χρόνια πολλά το Δεκαπενταύγουστο, να λέω και εγώ χρόνια πολλά στον αδερφό μου του Άη Γιώργη και του συντέκνου μου του Αη Γιαννιού, πείτε μου τι μπορώ να κάνω; 

Εγώ που δεν θέλω να χωράω στο τελάρο τους, δεν θέλω να είμαι άλλο ένα συστατικό στη σούπα τους, που δεν θέλω να μοιάσω στους Δανούς, που δεν θέλω να με δυναστεύει το 3%, που δεν θέλω να κάνουν τα Εγγλέζικα επίσημη γλώσσα της Πατρίδας μου, τι πρέπει να κάνω; 

Εγώ που θέλω να τρώω ραδίκια που μάζεψε η γυναίκα μου από το βουνό και όχι λαχανάκια Βρυξελλών, που θέλω να ακούω Τσιτσάνη και όχι όπερες, που θέλω να χορεύω Πεντοζάλη και όχι Βαλς τι να κάνω;

Θα πω: ωχ αδερφέ δεν βαριέσαι και τι έγινε! Θα κάτσω να φάω άλλη μια σφαλιάρα; Θα αφήσω να γκρεμίσουν άλλο ένα τούβλο; Θα ξυπνήσω ένα πρωί και όλα στα οποία πίστευα θα τα δω γύρω μου ερείπια;

Ε λοιπόν όχι….. Με αυτό το μνημόνιο δεν θα συμβιβαστώ, δεν θα το δεχτώ αδιαμαρτύρητα. Αυτή τη φορά θα αντιδράσω… θα συγκρουστώ αν είναι ανάγκη. Ακόμα και αν οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι είναι πολύ μικρές. Δεν το κάνω για να αλλάξει κάτι. Το κάνω για μένα, για αυτά που πιστεύω, για τις αρχές και τα ιδανικά μου.

Εσύ τι θα κάνεις;

 

Νάστε καλά, Ο Θεός να φωτίζει όλους μας και Καλή Ανάσταση.