Μὲ τὶς λέξεις ποτὲ

Νύχτωσε

Κι ἀπ’ τὸ πρωὶ πασχίζω,

Νὰ γράψω ἕναν πραγματικὸ στίχο

Ὅμως οἱ λέξεις εἶναι ψεύτικες

Κι ὁ κόσμος ὄνειρο.

Ἀπηυδημένος μουντζουρώνω μὲ λύσσα, μὲ μανία

Ὥσπου σχίζεται τὸ χαρτὶ

Καὶ στροβιλιζόμενος μὲ τὶς λέξεις καὶ τὰ πράγματα,

Χανόμαστε μέσα ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα.

-«Ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα!» κραυγάζω στὸ κενὸ

-«Ἐγώ», ἀποκρίνεται μιὰ φωνὴ

Ἐμπρός μου στέκει ἕνα γυμνὸ πανέμορφο κορίτσι

Μὲ ἀγκαλιάζει καὶ σιωπηλὰ κάνουμε ἔρωτα

Ἀπὸ τοὺς πόρους τοῦ δέρματός της,

Γλυκὲς φωνοῦλες ψιθυρίζουν:

-«Μὲ τὶς λέξεις ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μάθεις ποιὰ εἶμαι