Οἱ καινούριες λέξεις

Ἀνοίγω τὸ στόμα κι ἀντὶ φωνῆς,

Βγαίνει τζιτζίκισμα…

Ἐμβρόντητος ἀντιλαμβάνομαι,

Ὅτι τὰ πάντα ἔχουν εἰπωθῆ,

Ὅτι ἡ πρώτη ὕλη τοῦ κόσμου –ἡ γλῶσσα,

Εἶναι νεκρή.

Εἴμαστε ὅλοι οἱ ποιητές φοβισμένοι,

Κλεισμένοι σ’ ἕνα δωμάτιο,

Κι ἀφουγκραζόμαστε τοὺς τριγμοὺς τοῦ κόσμου.

Αἴφνης ἡ πόρτα ἀνοίγει μὲ πάταγο

Κι ἕνα ὁλόγυμνο κορίτσι εἰσβάλλει

Ἔχει γιὰ στήθη δυὸ περιστέρια ζωντανὰ

-«Εἶμαι ἡ Ποίηση», δηλώνει

«Σᾶς φέρνω τὶς καινούριες λέξεις»

Κι ἀπ’ τὸ ξανθὸ αἰδοῖο της,

Φρρρ, πουλιὰ ἐλευθερώνει!