Χτίσε τον κόσμο σου εκεί που θες να πας

Μεσ’του καθρέφτη σου τα μάτια θα με δεις 

Αν δε φοβάσαι αληθινά να τον κοιτάξεις ...

Είμαι εγώ, που σου φωνάζω σιωπηλά

Τις παρωπίδες που φοράς να τις πετάξεις 

Ο εαυτός σου... που τον ξέχασες παιδί

Μέσα στις κούκλες και τα άλλα τα παιχνίδια

Μνήμες κι εικόνες που τις κλείδωσες μαζί

Μεσ’του μπαούλου τα παιδιάστικα στολίδια

Είμαι εγώ που έκανα όνειρα πολλά

Για κόσμους όμορφους, στα σύννεφα απλωμένους

Είμαι εγώ που σε ταξίδευα συχνά

Σε παραμύθια μόνο τόπους ειδωμένους

Εκεί που ήρωας θεριεύει το καλό

Δράκοι και μάγισσες ξορκίζονται στο τέλος

Νάνοι και γίγαντες στον ίδιο το σκοπό

Τα χέρια ενώνουνε, κρατώντας το ίδιο βέλος

Εκεί που Πρίγκηπες και Ιππότες με σπαθιά

Χτυπάνε το άδικο κι ορκίζονται αιώνια ...

Στ’άσπρο τους τ’άλογο σε παίρνουν αγκαλιά

Και στο φιλί τους, τ’άστρα ανάβουν σα λαμπιόνια

Αυτός ο κόσμος είναι ακόμα ζωντανός

Όπως κι εγώ πίσω απ’το είδωλο που βλέπεις

Όπως και τότε που τον πίστευες ... μικρός,

Μα είναι δικός σου αν θες εκεί να επιστρέψεις

Κλείσε τα μάτια σου στον κόσμο που κοιτάς

Γύρνα το πρόσωπο και κοίτα εκεί που θέλεις

Χτίσε τον κόσμο σου εκεί που θες να πας

Και αλήθειας βλέμμα θα ‘χει μόνο ο καθρέφτης …