Απελπισία

 

Είναι αναπόφευκτο ότι, μέσα στην πορεία των πραγμάτων, κάποια ώρα θα έλθουμε αντιμέτωποι με μια μεγάλη δυσκολία που θα φαίνεται να μην έχει ούτε λύση ούτε τέλος.

Τέτοιες είναι οι στιγμές που αρχίζει να μας καταπιέζει το συναίσθημα της απελπισίας.

Μπορούμε να διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις απελπισίας σε δύο κατηγορίες: Η μια είναι η απελπισία που απλά θεραπεύεται με την υπομονή, ενώ η άλλη είναι η απελπισία που μας οδηγεί σε αναδιάταξη των προτεραιοτήτων μας.

Η πρώτη απελπισία αναφέρεται σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου έχουμε κάποιο στόχο ρεαλιστικό και δικαιολογημένο, για παράδειγμα να περάσουμε τις εξετάσεις μας ή να βρούμε δουλειά, αλλά οι δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε στην πορεία, μας κάνουν να απελπιζόμαστε και να νομίζουμε ότι δεν θα πετύχουμε ποτέ το στόχο μας. Εδώ χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται να μη χάνουμε το κουράγιο και την αγωνιστικότητά μας. 

Ο,τιδήποτε καλό απαιτεί κόπο και χρόνο για να επιτευχθεί. Αν όμως εμείς εν τω μεταξύ απελπιστούμε, κινδυνεύουμε να πάρουμε βιαστικές αποφάσεις που αργότερα θα μετανιώσουμε.

Η δεύτερη απελπισία αναφέρεται στις περιπτώσεις όπου αυτό που επιζητούσαμε ήταν απατηλό και ψεύτικο, ένα άπιαστο όνειρο. Τέτοια άπιαστα όνειρα μπορεί να είναι το να θέλουμε όλοι ανεξαιρέτως να μας αγαπούν και να μας φέρονται καλά, ή το να θέλουμε να βιώνουμε συνέχεια ευχαρίστηση χωρίς ποτέ να βιώνουμε κόπο. 

Αν έχουμε τέτοιους στόχους κάποια ώρα θα διαισθανθούμε ότι είναι ανέφικτοι, και το συναίσθημα που θα μας συνοδεύσει εκείνη την ώρα είναι η απελπισία. 

Αυτή όμως είναι μια πολύτιμη απελπισία, διότι μας προβληματίζει σχετικά με τους στόχους μας και μας βοηθά να κάνουμε, ωριμότεροι πια, μια καινούργια αρχή.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ...

Μια παλίά ιστορία λέγει:

     Κάποτε ο διάβολος το έριξε στο εμπόριο. Άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα, ένα σούπερ - μάρκετ, όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάθε μέρα διαφήμιζε και πουλούσε τα προϊόντα του.

     Ανάμεσα στα εμπορεύματά του, υπήρχε και ένα εργαλείο με πολύ παράξενο και προκλητικό σχήμα. Επάνω στο εργαλείο αυτό ο διάβολος είχε βάλει μία πινακίδα που έλεγε:

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ. Πολλοί από τους πελάτες του ενδιαφέρθηκαν να το αγοράσουν, το παράξενο αυτό εργαλείο. Αλλά ο διάβολος έμεινε άκαμπτος και ανυποχώρητος.

     Μην κάνετε κουβέντα! έλεγε. Ότι άλλο θέλετε, μπορώ να το πουλήσω. Αυτό όχι! Αυτό είναι το πιο χρήσιμο, από όσα έχω. Και είναι πραγματικά παράξενο. Με αυτό κατορθώνω,

εκείνα που δεν που δεν θα μπορούσα να κατορθώσω με κανένα άλλο τρόπο. Μην κάνετε λοιπόν συζήτηση. Γιατί πουλώντας το εργαλείο αυτό, εγώ το έκλεισα το μαγαζί μου!...

    Ποιο ήταν αυτό το εργαλείο;

Ένας που θέλησε να το περιεργασθεί λίγο καλύτερα, διάβασε το όνομά του! Το έλεγαν:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ..

   Και πράγματι. Όταν στην καρδιά ενός ανθρώπου ριζώσει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει παράδεισος, τότε ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα!

Γι'αυτό και ο κύριος αγώνας μας πρέπει να είναι, να αχριστέψουμε το όπλο αυτό του διαβόλου.

   Πως όμως θα το αχρηστέψουμε;

   Άς δούμε, τι μας λέξει ο άγιος Θεοφάνης ο έγκλειστος:

   Η έλλειψη πίστης στον Θεόν προέρχεται από τον εχθρό μας. Αυτό χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα σε μας και στον Θεό. Με σκοπό να μας χωρίσει για πάντα από τον Θεό !

   Αυτόν τον τοίχο τον γκρεμίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ο διάβολος αυτό το ξέρει. Και για αυτό αγωνίζεται με όλες τους τις δυνάμεις, να μη μας αφήσει να στραφούμε με πίστη στον Χριστό.

   Πως;

• ΄Άλλοτε σπέρνει μέσα στην ψυχή μας αμφιβολίες.

• Άλλοτε μας κάνει να σκεπτόμαστε, ότι εμάς δεν θα μας συγχωρήσει ο Χριστός!

   Οι χειρότερες παγίδες του διαβόλου είναι η αμφιβολία και η απελπισία. Αν λοιπόν θέλετε να σωθείτε, φυλαχθείτε από αυτές, όσο πιο πολύ μπορείτε!

   Μη πιστεύετε ποτέ σε τέτοιους λογισμούς!....Και αν ο διάβολος δεν σας παραδίδει το όπλο του αυτό, αρπάχτε το με τη βία!...Διώχτε και καταφρονήστε τους λογισμούς αυτούς.

   Μην ξεχνάτε ποτέ ότι:

   Ο Κύριος θέλει την σωτηρία όλων μας. Και συνεπώς και την δική σας. Μας προσκαλεί κοντά του όλους μας. Και το ενδιαφέρον σας για τη σωτηρία σας αυτό δείχνει: ότι ο Χριστός σας φωνάζει: "Δεύτε προς με....καγώ αναπαύσω υμάς". Μη νομίζετε, ότι το ενδιαφέρον σας αυτό προέρχεται από σας τους ίδιους; Όχι ο Κύριος το έσπειρε αυτό στην ψυχή σας. Και αφού Αυτός το έσπειρε, δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλουμε, ότι θα μας χαρίσει αυτό, στο οποίο ο ίδιος μας καλεί.

   Πλησιάστε λοιπόν με θάρρος. Και μην αφήνετε τον εχθρό, να σπέρνη στην ψυχή σας ζιζάνια αμφιβολίας και απιστίας. Ούτε να σας λέει, ότι δεν πρόκειται να σωθείτε.

   Μην τον πιστεύετε. Τον πλάνο. Τον ψεύτη.

   Μην ξεχνάτε, ότι "ο Θεός θέλει πάντας σωθήναι". Και έχει άνα πόθο. Να ελεεί. Να ελεεί. Να ελλεί.

Δημοσκοπήσεις προκλητικές αμετανοησίας

H δημοκρατία είναι κοινωνικό κατόρθωμα, όχι ιδεολογική συνταγή. Για την ιδελογική συνταγή βεβαίως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, οι ιδεολογίες προσχεδιάζουν συνήθως παραδείσους. Eνώ το κοινωνικό κατόρθωμα προϋποθέτει εξ ορισμού και το ενδεχόμενο του μη κατορθώματος, της αποτυχίας ή της ανικανότητας.
Oταν μια συλλογικότητα αποτυγχάνει ή δεν είναι ικανή να κατορθώσει τη δημοκρατία (δεν διαθέτει την απαιτούμενη κατά κεφαλήν καλλιέργεια), τότε πρέπει κάπως αλλιώς να εξασφαλιστεί η διαφορά της κοινωνίας των αναγκών από τη θηριωδία της ζούγκλας. Συνήθως αυτόν τον ρόλο σπεύδουν να τον αναλάβουν αυτεπάγγελτοι «σωτήρες» – σατραπικά άτομα ή συμμορίες εξουσιολάγνων. Mιλάμε τότε για «αυταρχικά καθεστώτα», που περιορίζουν τα ατομικά δικαιώματα (συνήθως με τρόπο αυθαίρετο) προκειμένου να αποτρέψουν τη γενικευμένη αυθαιρεσία των νόμων της ζούγκλας.
Για να επιβληθεί ένα αυταρχικό καθεστώς πρέπει (κατά κανόνα) να ασκήσει βία. Σε εποχές όχι και πολύ μακρινές την αποτελεσματικότερη βία μπορούσαν να την ασκήσουν οι εξ επαγγέλματος ένοπλοι πολίτες (στρατιωτικοί, αστυνομικοί). Eνα στρατιωτικό πραξικόπημα ήταν η φυσιολογική κατάληξη πολύχρονων αποτυχημένων προσπαθειών να κατορθωθεί η δημοκρατία, κατάληξη της υποβαθμισμένης κατά κεφαλήν καλλιέργειας που διαστρέφει τη συνταγή της δημοκρατίας σε πρόσχημα συντεχνιακών αυθαιρεσιών. Λειτουργούσαν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σαν δικλίδες βραχυχρόνιας εκτόνωσης της δυσαρέσκειας για την αποτυχία ή την ανικανότητα και επέτρεπαν, μετά το «διάλειμμα», την επανεκκίνηση της προσπάθειας μήπως και κατορθωθεί δημοκρατία.
Σήμερα, για λόγους που απαιτούν μακρά ανάλυση (πολύ ενδιαφέρουσα), η αποτελεσματικότερη βία δεν ασκείται με τα όπλα, ακόμα και τα όπλα τα ελέγχουν μεθοδικά στημένοι μηχανισμοί της οικονομίας. Αυτοί που σήμερα αποφασίζουν αυθαίρετα και επιβάλλουν εκβιαστικά τα ποσοστά των καταδικασμένων στην απόγνωση της ανεργίας, την εξευτελιστική της ανθρωπιάς του ανθρώπου μείωση μισθών και συντάξεων, αυτοί οι δυνάστες λαών σήμερα δεν φοράνε στολές και πηλήκια, παράσημα και ξίφη, δεν τιτλοφορούνται δικτάτορες ή στρατιωτικοί πραξικοπηματίες. Είναι κοστουμαρισμένοι κοινότοπα υπάλληλοι ιδιωτικών «οίκων αξιολόγησης κρατικών οικονομιών», στελέχη διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών ή παντοδύναμων στον διεθνή τζόγο Τραπεζών. Και εκτελεστές των αποφάσεων αυτών των τυράννων καριέρας, πειθήνιες ορντινάντσες (όσο ποτέ λοχίας σε στρατιωτική δικτατορία ή λακές γόνων κληρονομικής ηγεμονίας), είναι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας κρατών αποτυχημένων ή ανίκανων να κατορθώσουν τη δημοκρατία.
Διότι η δημοκρατία, όταν είναι κοινωνικό κατόρθωμα και όχι χρησιμοθηρική συνταγή, είναι αποδεδειγμένα το ισχυρότερο ανάχωμα στη βία, την ένοπλη ή του δόλιου τζόγου. Αν ο μαρξισμός και τα εφιαλτικά του έκγονα (λενινισμός - σταλινισμός, μαοϊσμός και τα συναφή) αγνόησαν το άθλημα της δημοκρατίας και σημάδεψαν την Ιστορία με φρίκη ολοκληρωτισμού, είναι γιατί ξεκινούσαν από την ίδια με τον καπιταλισμό εκδοχή της συλλογικότητας ως societas: «εταιρισμού επί κοινώ συμφέροντι». Και ο ατομοκεντρισμός του συμφέροντος αποκλείει τη δημοκρατία ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας. Μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, να την αλλοτριώνει σε συνταγή - σύμβαση με νομικούς, χρησιμοθηρικούς όρους. Αλλά τότε εκδικείται ο ρεαλιστικότερος δείχτης γνησιότητας ή αλλοτρίωσης των σχέσεων κοινωνίας: η οικονομία. Αυτονομείται η οικονομία από την κοινωνία των αναγκών, μεταβάλλεται σε μέσο ή όπλο για την άσκηση βίας, υποτάσσεται σε μεθοδικά στημένους εργαλειακούς μηχανισμούς.
Στην Ελλάδα σήμερα η εργαλειοποιημένη δυναστευτική οικονομία, με τη βία που συνεπιφέρει (νομιμότατα), είναι οργανικό γέννημα της κομματοκρατίας. Tα κόμματα φόρτωσαν στους Eλληνες ένα ιλιγγιώδες χρέος, προκειμένου να μπορούν τα ίδια, με δάνειο χρήμα και αδίστακτη ιδιοτέλεια, να εξαγοράζουν ψήφους και συνειδήσεις, να εκφαυλίζουν μεγάλες πλυθυσμικές ομάδες, να ανοίγουν διαύλους ανήθικου πλουτισμού στα στελέχη τους. Mε αποτέλεσμα, να είναι σήμερα οι Eλληνες υπόδουλοι, με προοπτικές δεκαετιών, στα ανεξέλεγκτα πλοκάμια αδίστακτων θεσμών διεθνούς κερδοσκοπίας που αφήνει πίσω του ψυχορραγώντας ο καπιταλισμός.
H δημοκρατία, ως άθλημα και επιδίωξη, είναι η μόνη δυνατότητα για να αποτινάξουμε τον ζυγό που μας έχουν επιβάλει οι «αγορές», η μόνη δυνατότητα για να συνεχίσει να υπάρχει Eλληνισμός στα μέσα του 21ου αιώνα. Aλλά καινούργιο κρασί δεν μπαίνει σε παλιούς ασκούς. Για να κατορθωθεί δημοκρατία, πρέπει τα σημερινά κόμματα και το φαύλο κράτος που χρησιμοποιούν ως υποχείριο, να αποβληθούν από το πολιτικό σκηνικό. Oταν το αίτημα της αποβολής τους γίνει καθολικά συνειδητό, ο τρόπος της αποβολής τους θα γεννηθεί οργανικά και απρόβλεπτα. Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε για τον τρόπο, αν δεν προηγηθεί η επίγνωση της επιτακτικής ανάγκης.
Δυστυχώς, οι δημοσκοπήσεις της «K» (15.7.2011) δίνουν προβάδισμα έξι μονάδων στη N. Δ. και δεκαέξι μονάδων, μπροστά, στην «παράσταση νίκης». Δυστυχώς, γιατί χάνεται έτσι και η τελευταία ευκαιρία να κατορθωθεί δημοκρατία στον τόπο χωρίς τη «μαμή» της βίας – αίμα ή πείνα. Aυτό το κόμμα, που η πενταετία της κυβερνητικής του θητείας έδειξε ολοφάνερα πόσο σάπιο, δηλαδή πόσο εκπασοκισμένο είναι, πόσο αμετανόητα φαύλο και ανίκανο, ετοιμάζεται να βυθίσει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα στην άβυσσο. Δικαιώνεται ο κ. Σαμαράς που επιβράβευσε ως «τομεάρχες» τα πιο ανυπόληπτα αποφόρια του πολιτικού και κοινωνικού βίου – οι δημοσκοπήσεις του επιτρέπουν να κατέβει στις εκλογές με τέτοιας υποστάθμης «επιτελείο».
Bιάστηκαν όσοι πίστεψαν ότι με τον ολίγιστο «Γιωργάκη» φτάσαμε στον πάτο της συμφοράς.

Θυμός

Ο θυμός είναι μια δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, που συνδέεται στενά με τη βούληση και την αποφασιστικότητα. Το κακό του όνομα, ο θυμός το πήρε διότι συνήθως τον χρησιμοποιούμε με απαράδεκτο τρόπο, για να επιβάλλουμε το δικό μας θέλημα πάνω στους άλλους ανθρώπους.

Ο θυμός μπορεί να παρομοιασθεί με τη φωτιά: Όταν είναι ανεξέλεγκτη, καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της.
Όταν όμως είναι ελεγχόμενη, παράγει πολύτιμη ενέργεια. Έτσι και ο θυμός, όταν μετατραπεί σε τυφλή οργή, πληγώνει τους πάντες στον περίγυρό μας αλλά ακόμη και εμάς τους ίδιους. Όταν όμως ο θυμός πάρει τη μορφή της ανυποχώρητης αντίστασης εναντίον ενός συγκεκριμένου κακού, είτε αυτό βρίσκεται μέσα μας είτε στην κοινωνία γενικότερα, τότε είναι χρήσιμος και παράγει έργο.

Αν το κακό στο οποίο θέλουμε να αντισταθούμε βρίσκει ενσάρκωση μέσα σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, χρειάζεται να αποφύγουμε τον πειρασμό να στραφούμε εχθρικά και με προκατάληψη εναντίον αυτού του προσώπου. 
Το κακό πρέπει να το αντιπαθούμε στη γενική του έννοια, όπου και αν το συναντούμε, τον δε άνθρωπο να τον αγαπάμε και να τον συγχωρούμε χωρίς να τον ταυτίζουμε απόλυτα με τυχόν σφάλματα που διέπραξε σε κάποιο σημείο της πορείας του.

Μερικές φορές θυμώνουμε αποσκοπώντας στον έλεγχο των άλλων δια του φόβου. Ακόμη όμως και αν κατορθώσουμε το σκοπό μας, ώστε ο άλλος να κάνει αυτό που θέλαμε, η νίκη μας θα είναι πύρρειος, απατηλή: Με την πρώτη ευκαιρία, μόλις νιώσει λίγο πιο δυνατός, ο άλλος άνθρωπος θα αποτινάξει το ζυγό μας.
Εν τω μεταξύ θα μας καθησυχάζει με ψέματα – τα οποία φυσικά εμείς προκαλέσαμε – ώστε να νομίζουμε ότι συμφωνεί μαζί μας ενώ κατά βάθος μας περιφρονεί.
Αν λοιπόν έχουμε αυτή την κακή συνήθεια, να θέλουμε να επιβαλλόμαστε στους άλλους με το θυμό, ας γνωρίζουμε ότι ελάχιστα κατορθώνουμε και ας αναζητήσουμε ένα πιο δημοκρατικό τρόπο να συνυπάρχουμε με τους άλλους.

Αν έχουμε ξεσπάσματα οργής που – αν και γνωρίζουμε ότι δε μας βοηθούν – βρισκόμαστε σε αδυναμία να τα ελέγξουμε, ίσως θα βοηθούσε αν επιδιώκαμε γενικότερα να γίνουμε πιο πειθαρχημένοι στη ζωή μας: Στο φαγητό που τρώμε, στον ύπνο που κοιμόμαστε, στην εργασία που κάνουμε κάθε μέρα. Ο άνθρωπος που γενικά ξέρει να επιβάλλεται στις επιθυμίες του, μπορεί επίσης να επιβληθεί και στα ξεσπάσματα της οργής.

Αν τώρα εμείς είμαστε τα θύματα του θυμού άλλων, τότε ας χρησιμοποιούμε την εξής προσέγγιση: Ούτε να τους φοβόμαστε, μα ούτε και να αντιμιλάμε ή να θυμώνουμε και εμείς, διότι έτσι ρίχνουμε, απλά, περισσότερο λάδι στη φωτιά. Καλύτερα είναι να περιφρονούμε την προκλητική συμπεριφορά, να κάνουμε σαν να μην έγινε, χωρίς όμως αυτή η περιφρόνηση να γενικευθεί ώστε να περιφρονούμε πλήρως τον άλλο άνθρωπο. 
Αν τηρήσουμε αυτή τη στάση, τότε και εμείς θα απελευθερωθούμε από ανθρώπους που προσπαθούν να μας εξουσιάζουν, αλλά και αυτοί με τη σειρά τους ίσως προβληματιστούν – βλέποντας τις προσπάθειές τους να πέφτουν στο κενό - ώστε κάποια μέρα να αλλάξουν τρόπο και προσέγγιση.

                                                 

Ο θυμός με το θυμικό έχουν την ίδια ρίζα και προέρχονται από την αρχαία λέξη ‘θυμός’ που σημαίνει ψυχή.
Ο όρος θυμικόν χρησιμοποιήθηκε στην ψυχολογία ως όρος ευρέως περιεχομένου, για να καλύψει όλα εκείνα τα βιώματα στα οποία υπάρχει συναισθηματικός τόνος οποιουδήποτε χαρακτήρα .

Αν συμβολίζαμε το θυμικό ως ένα σάκο μέσα στον οποίο υπάρχουν όλα τα συναισθήματα, κομμάτι του σάκου και μάλιστα πολύ δυνατό θα ήταν και ο θυμός, διότι είναι ένα πανίσχυρο συναίσθημα που συνδέεται με καταστάσεις οργής, άγχους και επιθετικότητας.
Σπάνια νιώθουμε θυμό χωρίς να νιώθουμε πληγωμένοι (προσβεβλημένοι) σε κάποιο βαθμό και σπάνια νιώθουμε πληγωμένοι ψυχικά χωρίς να νιώθουμε θυμό γι’ αυτό που προκάλεσε τον πόνο. 
Μερικές φορές απλά και μόνο η απειλή του να πληγωθούμε ή να ντροπιαστούμε μπορεί να πυροδοτήσει το συναίσθημα του θυμού.
Όλες οι εμπειρίες των διαπροσωπικών σχέσεων που μας υποτιμούν, μας ντροπιάζουν, μας πληγώνουν, μας τραυματίζουν ψυχικά, μας μειώνουν, μας κάνουν να νιώθουμε θυμό. 
Αν ακόμα αντιληφθούμε ότι στα παραπάνω κρύβεται μια σκοπιμότητα εις βάρος μας τότε θα νιώσουμε περισσότερο θυμό και ή θα τον στρέψουμε ανοιχτά σε αυτόν που μας τον προκάλεσε ή θα τον στρέψουμε σε μας τους ίδιους ή σε κάποιους άλλους. 

Ο καθένας μας ξέρει για τον εαυτό του αν είναι ο άνθρωπος που συσσωρεύει το θυμό του για πολύ καιρό, για βδομάδες ή χρόνια ή είναι ο τύπος που εκρήγνυται εκείνη τη στιγμή και σε δέκα λεπτά δεν μπορεί να κατανοήσει πως έχασε τόσο πολύ τον έλεγχο. 

Φιλία

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;

Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. 

Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. 

Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. 

Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δε συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. 

Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. 

Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.  

Μια Όμορφη Ιστορία...

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του

Ενας άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε ένα δάσος. 
Καθώς περνούσαν κάτω από ένα δένδρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε στάχτη! 
Ομως ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο και συνέχισε την πορεία του με τα δύο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούργια κατάσταση. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο.
Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και αυτοί ίδρωναν και διψούσαν.
Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.
Ο διαβάτης κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο.
- «Καλημέρα».
- «Καλημέρα», απάντησε ο φύλακας.
- «Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;».
- «Αυτός είναι ο παράδεισος».
- «Τι καλά που φτάσαμε στον παράδεισο, γιατί διψάμε».
- «Μπορείτε, κύριε, να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε», είπε ο φύλακας και του έδειξε την πηγή.
- «Το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης».
- «Λυπάμαι πολύ», είπε ο φύλακας, «αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα».
Ο άνδρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μια και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα περικυκλωμένη από δέντρα. Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άνδρας και είχε το κεφάλι του καλυμμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.
- «Καλημέρα», είπε ο διαβάτης. Ο άνδρας έγνεψε ως απάντηση με το κεφάλι του.
- «Διψάμε πολύ το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ».
- «Υπάρχει πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια», είπε ο άνδρας δείχνοντας το μέρος. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του πήγαν στην πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άνδρα.
- «Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε», του απάντησε εκείνος.
- «Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος;», ρώτησε ο άνδρας.
- «Παράδεισος».
- «Παράδεισος; Μα ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μού είπε ότι εκείνο το μέρος ήταν ο παράδεισος».
- «Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος, αλλά η κόλαση», απάντησε ο φύλακας. Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
- «Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προξενήσει μεγάλο μπέρδεμα», είπε ο διαβάτης.
- «Σε καμία περίπτωση», αντέτεινε ο άνδρας, «στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερους φίλους τους..


                                                                    
                                                                                                   
Ποτέ να μην εγκαταλείπεις τους πραγματικούς σου Φίλους ακόμη κι αν αυτό σου προκαλεί δυσκολίες.
Εάν αυτοί σου προσφέρουν την αγάπη τους και τη συντροφιά τους έχεις ένα χρέος:
Να μην τους εγκαταλείψεις ποτέ.
Διότι: Το να κάνεις ένα Φίλο είναι Ευλογία, το να έχεις ένα Φίλο είναι Δώρο, το να κρατήσεις ένα Φίλο είναι Αρετή, το να είναι κάποιος Φίλος σου... Είναι Τιμή...
Πείτε Το Λοιπόν Κάτι Για Αυτούς:.... 
Το Αξίζουν !!!

Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ποιός είδε κράτος λιγοστό

σ όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νάχει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νάχει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,

κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,

ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί

ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Όλα σ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,

συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!

σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

ΓιΆ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,

σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,

πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη…

αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,

δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει

στο’ να λουστρίνι, στ’ αλλο τσαρούχι.

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.

Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Η Κύπρος των ηρώων και των ψευτοπροοδευτικών

Κάθε Ιούλιο η Κύπρος με πληγώνει. Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας- και Λευκωσίαν- ξέρω ότι και άλλοι αρθρογράφοι έκαναν αυτή την παρατήρηση. Ότι δηλαδή η πρόσφατη τραγωδία στη Ναυτική Βάση «Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης» έγινε στις 11 Ιουλίου, τέσσερις ημέρες πριν από την επέτειο του πραξικοπήματος και εννέα ημέρες πριν από την επέτειο της εισβολής του Αττίλα.

Ο μαύρος Ιούλιος του 1974 έρχεται στη μνήμη μου συνέχεια, ιδίως δε όταν επισκέπτομαι την Κύπρο, νήσο Αγίων και νήσο Ηρώων. Αλλά ο Ιούλιος συνδέεται με μία ακόμη θλιβερή επέτειο. Την 9η Ιουλίου 1821 θανατώθηκαν στη Λευκωσία ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όλοι οι Επίσκοποι και οι ηγούμενοι της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας και πολλοί πρόκριτοι...
Ο Τούρκος διοικητής Κιουτσούκ Μεχμέτ είχε υποψίες η/και πληροφορίες ότι η ηγεσία του Κυπριακού Ελληνισμού μετείχε στη Φιλική Εταιρία και για να αποφύγει τυχόν επαναστατικά γεγονότα αφάνισε όλους τους τοπικούς προεστώτες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Ο Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης περιέγραψε σε ποίημά του γραμμένο στην Κυπριακή διάλεκτο τη θυσία του Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχου Κυπριανού και έβαλε στο στόμα του τη θρυλική απάντηση:

«Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη», δηλαδή το Ελληνορθόδοξο Γένος θα εξαφανισθεί μόνον όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου. Μήνυμα ηρωισμού, αγωνιστικότητας, πίστης και ελπίδας, πολύτιμος οδηγός μέσα στην απαισιόδοξη εποχή που ζούμε.

Γέννησε πολλούς ήρωες η Κύπρος μας. Και στη Αρχαιότητα και στη Βυζαντινή περίοδο και σε όλους τους νεώτερους απελευθερωτικούς αγώνες του Ελληνισμού Κύπριοι και Ελλαδίτες πορεύθηκαν από κοινού.
Μας συγκλόνισε ιδιαιτέρως η μαχητικότητα και η αυτοθυσία των Κυπρίων εφήβων, που έδωσαν τη ζωή τους στην αγχόνη και στα βουνίσια λημέρια το 1955-59. Στόχο είχαν την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
Σ’ αυτή τη χορεία ηρώων κατατάσσεται πλέον και ο αδικοχαμένος Διοικητής του Κυπριακού Ναυτικού και απόφοιτος της Ελληνικής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων Πλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης.

Έτρεξε μέσα στα άγρια χαράματα για να απομακρύνει το κατώτερο προσωπικό και να ηγηθεί ο ίδιος της κατασβέσεως του πυρός. Πιστός σε όσα διδάχθηκε, ότι δηλαδή ο πλοίαρχος εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο και κάθε μονάδα όπου καλείται να υπηρετήσει. Ή μάλλον δεν το εγκαταλείπει ποτέ.
Ο ήρωας Πλοίαρχος τίμησε το ελληνικό εθνόσημο, το οποίο πάντα έφερε στο ναυτικό πηλίκιό του, και την Ιστορία του ενιαίου Ναυτικού Ελλάδος και Κύπρου. Τα φώναζε, τα έγραφε, τα επεσήμαινε τα προβλήματα, αλλά οι γραφειοκράτες αγρόν ηγόραζαν. Με συγκίνησε πολύ η δήλωση της συζύγου του ότι ο άνδρας της της θα έδινε τα πάντα για την Ελλάδα. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι λεβέντες στην Κύπρο. Μόνο που δεν τους αφήνουν οι ψευδοπροοδευτικοί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Όχι μόνο στην Εθνοφρουρά. Σε όλους τους τομείς.

Εδώ και τρία χρόνια, μετά την εκλογή του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, την πολιτική ζωή της Κύπρου κυβερνά ουσιαστικά η ψευδοπροοδευτική ομάδα του «κομμουνιστικού κόμματος»» ΑΚΕΛ. Για πρώτη φορά το κόμμα αυτό, που δεν συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, βρέθηκε να νέμεται την εξουσία και να εκφράζει τα απωθημένα δεκαετιών.

Η τραγωδία της Ναυτικής βάσης μάς δίνει ανάγλυφα να καταλάβουμε τις ακροβατικές ισορροπίες που προσπαθεί να τηρήσει η ηγεσία του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα παντού την καταστροφή. Ο Χριστόφιας πιέσθηκε από τους Αμερικανούς να σταματήσει το ρωσικό πλοίο που μετέφερε εξοπλισμό προς τη Συρία.
Για να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ κατέσχε τα 98 κιβώτια εκρηκτικών και τα αποθήκευσε με απαράδεκτο τρόπο στη Ναυτική Βάση στο Ζύγι. Αυτή είναι η μία πτυχή του ψευδοπροοδευτισμού. Να τα έχουν καλά με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, αφού με αυτές τις χώρες συμπλέουν ως προς την επιδιωκόμενη λύση τύπου Ανάν.
Από την άλλη πλευρά ενθυμούμενος το φιλοσοβιετικό παρελθόν του ΑΚΕΛ και τις σπουδές του στη Μόσχα ο Κύπριος Πρόεδρος δεν ήθελε να κακοκαρδίσει την αντιδυτική και παλαιότερα φιλοσοβιετική Συρία και έτσι αρνείτο να καταστρέψει τα εκρηκτικά. Τόσοι τρόποι θα μπορούσαν να βρεθούν και ειδικοί του Στρατού υπάρχουν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Τα συμπλέγματα των ψευδοπροοδευτικών τους οδηγούν να πατούν σε δύο βάρκες και τελικά να πέφτουν μέσα. Μόνο που αυτή τη φορά στο πέσιμό τους παρέσυραν και 13 αθώες ψυχές Ελλήνων της Κύπρου. Τα στελέχη του Ναυτικού και της Πυροσβεστικές έπραξαν άριστα το καθήκον τους. Η πολιτική ηγεσία τούς άφησε στο έλεος του ολέθρου.

Ο ψευδοπροοδευτισμός των ηγετικών στελεχών ΑΚΕΛ, μόλις βρέθηκε στην εξουσία, άρχισε να ροκανίζει τα θεμέλια της Εθνοφρουράς, να υπονομεύει το ελληνικό εθνικό φρόνημα των νέων, να αμφισβητεί την εθνική ταυτότητα και τη συνέχεια του Ελληνισμού, να διαστρεβλώνει την προσφορά των αγωνιστών του 1955-59, να προωθεί αφελή συνθήματα περί επαναπροσεγγίσεως με τους Τουρκοκυπρίους.
Από το δεξί χέρι του Χριστόφια ακούσθηκε η φράση «Προτιμώ έναν αριστερό Τούρκο, παρά έναν δεξιό Έλληνα» για να εισπράξει την απάντηση ότι και ο Ετσεβίτ που διέταξε την εισβολή του 1974 παρουσιαζόταν σαν αριστερός Τούρκος!
Στα σχολεία της Κύπρου αντί για την Ελληνική Παιδεία καλλιεργείται η πολυπολιτισμικότητα, η οποία καταρρέει σε όλη την Ευρώπη. Κύριε Χριστόφια, αποτύχατε παντού. Καιρός είναι να παραιτηθείτε!

Κωνσταντίνος Χολέβας

Μας ξεπουλάνε κι εμείς σωπαίνουμε...!

Δυστυχώς, μερικά εικοσιτετράωρα πριν το οριστικό ξεπούλημα της πατρίδα μας, λίγες μόνο ημέρες πριν πέσουν οι δυνατές υπογραφές και ανακοινωθεί η επιλεκτική χρεοκοπία (όρος ανύπαρκτος στην οικονομία, που εφευρέθηκε για να χρυσώσει το «χάπι» ο Βενιζέλος) η Ελλάδα γνωρίζει τις χειρότερες στιγμές της…

Προσωπικά, δεν βλέπω σαν χειρότερα την επερχόμενη εξαθλίωση μέσα από την συνεχόμενη ανεργία, την αλματώδη αύξηση φόρων και αγαθών… δεν βλέπω τα χειρότερα από την πιθανότατη καταλήστευση του εθνικού μας πλούτου, ούτε ακόμη και από την σοβαρή πιθανότητα να αντιμετωπίσουμε την σμίκρυνση της χώρας προκειμένου να ικανοποιηθούν τα γεωπολιτικά σχέδια των αμερικανών… Δυστυχώς, η επιλεκτική χρεοκοπία έχει επέλθει στην χώρα μας ήδη… Η χρεοκοπία του πνεύματος, είναι γεγονός. Και αυτό επιβεβαιώνεται από τις γεμάτες παραλίες, στις οποίες έχουν τρέξει οι Έλληνες πολίτες για να δροσιστούν… Ποσώς τους ενδιαφέρει για τα όσα επιλεκτικότατα έρχονται και που θα τους κάψουν τα σπίτια, θα τους ρημάξουν την ζωή και θα τους καταστήσουν ανελεύθερους που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες των επιλεκτικά ελεύθερων…!

Πώς όμως συνέβη αυτό; Πώς μπόρεσε ο Έλληνας να στραφεί στις παραλίες τη στιγμή που έπρεπε να συσπειρωθεί και να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα του; Ποιοι κατάφεραν πάλι... να τον αποπροσανατολίσουν και να τον οδηγήσουν σαν πρόβατο στη σφαγή; Το «ναρκωτικό», το παραισθησιογόνο (ή χαρακτηρίστε το όπως αλλιώς προτιμάτε) έχει κυκλοφορήσει ήδη. Οι παπαγάλοι το έριξαν με τρόπο στην καθημερινότητά μας. Με σωστή δοσολογία μας έπεισαν πως τον Σεπτέμβριο θα έχουμε δημοψήφισμα ή ακόμη και… εκλογές!!!

Κι εμείς, όλοι μας, ησυχάσαμε, αναπαυτήκατε και μονολογήσαμε πως «τότε θα τους τιμωρήσουμε, τότε θα τους δείξουμε την πόρτα»… Αλίμονο! Τότε δεν θα έχει μείνει ούτε σπίτι, ούτε πόρτα για να δείξουμε στους μεσίτες και μεταπράτες της Παπανδρεϊκής χούντας, αλλά και του υπόλοιπου κοινοβουλευτικού συστήματος που ψελλίζει αλλά δεν τολμά να αποκαθηλώσει το τσίρκο που ανθυποκυβερνά, τους ολίγιστους πατριδοκάπηλους νεοπατριώτες και τον συρφετό των αυτοχαρακτηριζόμενων αντεξουσιαστών… Η χώρα πωλείται, με τους κατοίκους της να δίνονται ως δώρο ανά περιφέρεια, ανά ΔΕΚΟ, ανά μεταλλείο, νησί ή γεώτρηση… Κι εμείς, μοιραίοι, άβουλοι και σαν υπνωτισμένοι χάσκουμε το περιγιάλι το γλυκό που αύριο δεν θα είναι πιά δικό μας…

Οι ημέρες και ο μήνας που έρχονται θα είναι απολύτως καθοριστικής σημασίας, αφού εν μέσω θέρους οι λήσταρχοι και οι νενέκοι τους θα επιδοθούν σε πρωτοφανή σειρά νομοθετημάτων και αρπαγής πλούτου και δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Θα δικαιολογούνται, δε, λέγοντας πως είναι κάτι προσωρινό προκειμένου να πεισθούν οι αγορές για να μας επαναφέρουν σε καλύτερη θέση από τον πάτο που έχουμε βρεθεί (γα τους μη γνωρίζοντες, ο πάτος ονομάζεται «επιλεκτική χρεοκοπία») και πολύ σύντομα όλα θα γίνουν καλύτερα… Αυτή θα είναι η δικαιολογία τους (στην οποία ήδη έχουν αφήσει μία «χαραμάδα» αποτυχίας και περαιτέρω χρονικής εφαρμογής της ληστρικής επιδρομής που ετοιμάζουν) για τον διαμελισμό και την πώληση της πατρίδα μας (όχι απαραίτητα και πατρίδας τους).

Δεν καταλάβαμε ακόμη πως γενήκαμε εμπορεύματα στα παζάρια της παγκοσμιοποίησης. Δεν νιώσαμε ακόμη πως ετούτοι οι μυαλοχυμένοι τοποθετήθηκαν για να μας ξεπουλήσουν σαν ζώα, στις στάνες των τραπεζών ή για να γεμίσουμε τα ταμεία των τοκογλύφων και των οικονομικών μας τρομοκρατών… Οι ληστές ξεπουλούν το σπίτι και τα αποδεικτικά στοιχεία του εγκλήματός τους περνάνε στα χέρια των κλεπταποδόχων, εξαφανίζοντας έτσι το έγκλημα. Κι εμείς, μένουμε βουβοί, ελπίζοντας στο θαύμα. Αλλά αυτό το θαύμα δεν το αξίζουμε επειδή στο μυαλό μας επικρατεί η σύγχυση που τόσο περίτεχνα τοποθέτησαν οι σύγχρονοι γενίτσαροι της πατρίδας… Μένουμε να δροσιζόμαστε στις θάλασσες της πατρίδας μας και να καιγόμαστε από την ανείπωτη αδιαφορία μας...

Είμαστε άξιοι της μοίρας που οι ίδιοι φτιάξαμε για τους εαυτούς μας. Είμαστε άξιοι να γινόμαστε εμπορεύματα, αφού τίποτε άλλο δεν έχουμε να προσφέρουμε παρά μόνο την επιτηδευμένη (από άλλους) αδιαφορία μας. Είμαστε άξιοι να γινόμαστε περίγελως αφού δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της απώλειας που πλησιάζει...

Είμαστε ανάξιοι να επικαλούμαστε αυτά τα οποία προ καιρού αρνηθήκαμε για να εξασφαλίσουμε την βόλεψή μας... Δυστυχώς, γίναμε άβουλα όντα στα χέρια ηλιθίων και ως ηλιθιοδέστεροι αξίζει να πορευόμαστε... Είμαστε ανάξιοι ακόμη και να κλάψουμε για όλα εκείνα χάνουμε και που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε πως τα χαρίζουμε και δεν μας τα παίρνουν...

ΥΓ: Συγχωρέστε με για τον συναισθηματικό τόνο, αλλά τη στιγμή που γινόμαστε σιωπηλά άβουλα εμπορεύματα στις αγορές των τοκογλύφων, νομίζω πως πρέπει πλέον να δεινοπαθήσουμε για να κατανοήσουμε την σύγχυση του νου μας και να ομονοήσουμε για να κερδίσουμε αυτά που σήμερα παραδίδουμε αμαχητί στους μεσίτες των τραπεζιτών...

Αγάπη...

    

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. 

Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. 

Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. 

Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. 

Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.

Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου.

Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. 

Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. 

Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). 

Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.

Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; 

Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. 

Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.