Ένα παιδί χαμογελά

 

Ένα παιδί χαμογελά  κι η Άνοιξη δακρύζει.

Είναι τα πρόσωπα τα παιδικά,
σα  ζωγραφιές.
Μια κερασιά  που τ’ άνθη της
τη Πλάση όλη  χρωματίζει.
------
Στο λιόγερμα οι Άνθρωποι
σέρνουν, με το ζουρνά  χορό,
Τραγούδι λεν’ για τον  Ήλιο,
«Αχ Θέε μου βόηθά μας,
Πρόσταξε  να μη σβήσει!!!»
------
Οι ελπίδες τους είναι τα παιδιά,
Αλήθεια !
Δες τα πως τρέχουνε στην Παναγιά !
Στα λιόδεντρα το Φως της το αθώρητο
προσμένει της πρώτης Μάνας
στοργική φωλιά.
------
Κείνη, η  Δέσποινα των Ανθρώπων
άκου πώς τα καλεί γλυκά!!!
«Σιμά να ‘ρθειτε δω κρίνα μου λευκά,
ο Κύριος σας,  ο Αγαθός
εσάς  θε ν’ αγκαλιάσει,
χρυσάνθεμα και γιασεμιά
Ελπίδες του κόσμου να σποριάσει.
------
Χαμογελούνε τα παιδιά,
πως  νοιώθουνε την άδολη Αγάπη!!!
Έχουν καθάρια βλέμματα,
με τη ψυχούλα τους αγνή
κι όνειρα γεμάτη.
------
Ακούστε Άνθρωποι,
καμπάνες ηχούνε απ’ τις Εκκλησιές!!!
Αγγέλων χρυσόφτερων οι αέναες μορφές
υμνούνε την Αγάπη.
Την ίδια στιγμή, απ’ το θόλο τ’  Ουρανού
ταξιδεύει μία σεντόρεια Φωνή,
τα λόγια της τ’ Αστέρια του
πέφτουν ευχές και Δάκρυ.
------
«Ξεχάσατε Άνθρωποι να ζείτε με Αγάπη.
Ξεχάσατε να δίνετε στον άλλον, το ελάχιστο,
το τόσο δα μικρό απ’ τη Ψυχή σας.
Ξεχάσατε πως σαν τα παιδιά χαμογελούν,
Ανάσες παίρνει η ζωή σας.»
-----
Ναι  Άνθρωποι!!!
Πίσω να γυρίσετε ταχιά,
πράξη να κάμετε την πρώτη την Αγάπη.
Ένα παιδί χαμογελά κι η Άνοιξη δακρύζει.
Μην το αφήσετε Άνθρωποι,
μονάχο του θε να χαθεί,
Σκοτάδι τότε η ζήση σας,
πιότερο θα ξεφτίζει.»
------
Ένα παιδί χαμογελά,
κι η άφωνη Σιωπή
προσκυνά ανήμπορη
την Άδολη Αγάπη!!!

                            

         Ανδρέας Κλουτσινιώτης