Οργή και μούτζα που σας έλαχε !

Ολοφύρεται και αλυχτά ο δωσιλογικός εσμός του Μνημονίου για το φετινό «βέβηλο» εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου! Για την «προσβολή» του Προέδρου της Δημοκρατίας, των συμβόλων του έθνους, της μνήμης των αγωνιστών, της εθνικής ομοψυχίας. Για τις παρελάσεις που «ματαιώθηκαν», για τους «επισήμους» που εκδιώχθηκαν, για τους κυρίους ανδρείκελα και τις ερίτιμες κυρίες που τους διαλύσαμε τη φιέστα, μέρα τέτοια, ιερή και ηλιόλουστη! Ανέμεναν αντιδράσεις, αλλά όχι τέτοιας πρωτόγνωρης έκτασης και έντασης. Κατανοητή η έκπληξή τους, αλλιώς μας είχαν μάθει… Η κρίση «θα μας αλλάξει» μας έλεγαν καιρό τώρα, υπαινικτικά, σχεδόν απειλητικά. Όντως, ξεχάστε ό,τι ξέρατε!

Φοβήθηκαν, έχασαν τον έλεγχο, τρομοκρατήθηκαν. Στα μάτια, τα λόγια και τις χειρονομίες τους διέκρινες τον πανικό, τον αληθινό εαυτό τους. Δίχως προσχήματα, ρητορικούς ελιγμούς και ευγένεια που θα επέβαλε η θεσμική τους ιδιότητα, η αγωγή από «καλό» σπίτι. Έτσι εξηγείται η έκρηξη θυμού που ακολούθησε, οι οργίλες αντιδράσεις, η αργυρώνητη κατασυκοφάντηση των δημοσιολογούντων, η κομματική ομοβροντία καταγγελτικών ανακοινώσεων για την πάνδημη ανταρσία, το αυθόρμητο ξέσπασμα του λαού μας σε όλη τη χώρα!

Αίφνης, μετά το πρώτο σοκ, τις αμήχανες αντιδράσεις και τα επιπόλαια σχόλια, ο κυρίαρχος αστισμός συνήλθε. Παρέκαμψε προσώρας τις επιμέρους διαφορές που τον διατρέχουν. Ξεχείλισε η ευαισθησία του για τους θεσμούς, το έθνος, τη μέρα… Σε ελάχιστο χρόνο, όλο το φάσμα των εγχώριων ελίτ συνασπίστηκε, ανασυγκροτήθηκε σε ενιαίο μέτωπο. Επέβαλε την αναγκαία «εθνική ομοφωνία», τον «εθνικό κανόνα» που θα μετρούσε στο εξής τη φιλοπατρία και τη δημοκρατικότητά μας…

Πρώτος τη τάξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας• στην αναιδή και προκλητική εξύβριση μιας δράκας πολιτών επέδειξε ασυγχώρητη για το κύρος του θεσμού και την προσωπικότητά του παρόρμηση. Σεβαστέ μας Πρόεδρε, ο ελληνικός λαός τιμά το αντιστασιακό σας παρελθόν, αυτό της ηλικίας των… «δεκαπέντε» σας χρόνων. Δεν αποτελεί όμως αυτό τεκμήριο και άλλοθι τελεσίδικης ιστορικής καταξίωσης. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα! Και σε κάθε περίπτωση, ο λαός μας ξέρετε, δυσκολεύεται να ξεχάσει την πλούσια πολυετή κομματική σας προϋπηρεσία. Ούτε βεβαίως προτίθεται να αμνηστεύσει τη σιωπή και τις υπογραφές σας των τελευταίων δύο χρόνων. Το «δάκρυ» σας, για το οποίο τόσα υπερφίαλα και τηλεδραματικά ειπώθηκαν (αλλά ποτέ δεν είδαμε), θα μας συγκλόνιζε σπαρακτικά, αν έτρεχε για την εξαθλίωση του λαού, για το ξεπούλημα της πατρίδας. Όχι μόνο για την προσβολή της προσώπου σας…

Ο κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργός της χώρας - προτεκτοράτου εξέφρασε τη λύπη του για τα γεγονότα. Δεν μας συγκίνησε καθόλου. Επεσήμανε τον «κίνδυνο υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών». Δεν μας έπεισε, αλλά δε φαίνεται να τον ενδιαφέρει. Το κουρελιασμένο Σύνταγμα, η κραυγαλέα αναντιστοιχία κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και λαϊκού αισθήματος, το αβυσσαλέο έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης, … ασήμαντες λεπτομέρειες γι’ αυτόν που, αν δεν ολοκληρώσει το σχέδιο «σωτηρίας» της πατρίδας, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει. Δεν θα προλάβει!

Σε πλήρη στοίχιση και ο εν αναμονή πρωθυπουργός, η εναλλακτική εφεδρεία του ίδιου φαύλου συστήματος, η ασυμβίβαστη «πατριωτική» εκδοχή εναλλαγής και διαιώνισης του κατεστημένου της εξουσίας. Θορυβήθηκε από τις «ολέθριες αντιδράσεις» του κόσμου παραγνωρίζοντας το αυτονόητο: οι «ολέθριες πολιτικές» ολέθρια ανατρέπονται! Η αντιμνημονιακή ρητορεία εξαντλήθηκε άδοξα και μαζί της και οι ψευδαισθήσεις. Ποιος τον πιστεύει;

Ελεεινότερη από κάθε άποψη η μοίρα και η τακτική των υπολοίπων «μικρών», των παραπληρωμάτων της εξουσίας και της συναλλαγής. Δεξιά και αριστερά υποζύγια, δεξαμενές κοινωνικής απογοήτευσης που αρδεύουν μικρομεγαλισμούς φιλόδοξων ατόμων. Εκλιπαρούν οι αξιοθρήνητοι για συνδιαχείριση. Χαμαιλεοντισμός, διγλωσσία και μισόλογα. Οικτρά καταγέλαστοι!

Πρωτοπόρος ο δεξιοτέχνης του πολιτικού αριβισμού και τα πνευματικά έκγονα του δωσιλογισμού και της συνθηκολόγησης (που ψήφισαν αναφανδόν το Μνημόνιο) έσπευσαν αμέσως να δηλώσουν την αγανάκτησή τους για τα «έκτροπα», την υπακοή και τη νομιμοφροσύνη τους. Αδικαιολογήτως απόντες(!) από τις φετινές παρελάσεις οι ατζέντηδες του «ελλαδεμπορίου», κινδυνολογούν και απειλούν. Στις χιλιάδες χιλιάδων Έλληνες που σήκωσαν ανάστημα, βλέπουν «αριστεριστές», «αντιεξουσιαστές», και «πρόβες τζενεράλε για τα χειρότερα». Τα φοβούνται πολύ και όχι άδικα...

Η άλλη, η επίσημη αγαπημένη των εκδοτικών συγκροτημάτων και αδημονούσα ιέρεια της Συμμαχίας των «προθύμων», διάλεξε τη … μέρα να μας διδάξει αξιοπρέπεια παραφράζοντας τον ποιητή. Ευτελίζοντας την τιμή της χώρας και των κατοίκων της. Αποτιμώντας την αξία τους σε συνθήκες επιβαλλόμενου ξεπουλήματος, σκανδαλώδους εκποίησης των πάντων σε τιμή ευκαιρίας. Δεν γνωρίζει άλλον τρόπο…

Αποκαλυπτική μέσα στην υποκρισία της, τέλος, η δημοκρατική Αριστερά της κομψότητας και των καλών τρόπων. Εγγράμματη και διαφωτισμένη, μετριοπαθής και καλλιεργημένη, χρόνια τώρα καλλιεργούσε τον πιο ύπουλο εθνομηδενισμό. Λοιδορούσε εργολαβικά καθετί που θύμιζε πατρίδα, λαϊκή ταυτότητα, παράδοση, ιδιοπροσωπία ελληνική. Ευρωπαΐζουσα αδιακρίτως, πολυπολιτισμικά χαρούμενη και αντιμιλιταριστική από άποψη, φέτος… ενοχλήθηκε από την παρεμπόδιση των παρελάσεων (sic) οι οποίες μέχρι χθες της προκαλούσαν αφόρητη απέχθεια. Από τότε που τους θυμάμαι απαιτούσαν μανιωδώς την κατάργησή τους. Όσο για το έπος του ’40, είναι χαρακτηριστικό ότι τους έθελγε κυρίως το «αντιπολεμικό»(!) μήνυμα της θυσίας των αγωνιστών μας, στις παγωμένες ακρώρειες της Πίνδου. Αν, πάντως, με τόση άνεση παρακάμπτεις τις αρχές σου για μερικά πειστήρια θεσμικής επιβεβαίωσης, τότε καλύτερα να περάσεις απευθείας απέναντι, με τους άλλους…

Το ανάλογο ισχύει και για τους περιώνυμους δημάρχους της «μεγάλης ανατροπής»: αυτόν της Αθήνας, που επισείει την απειλή απόλυσης στα μέλη της μπάντας του Δήμου επειδή φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια. Και τον άλλον, της Θεσσαλονίκης, του οποίου ο αδάπανος αντικομορφισμός εκφυλίζεται παταγωδώς. «Η δικτατορία της μειοψηφίας αμαύρωσε την ημέρα» αποφάνθηκε συγκλονισμένος.

Απέναντι σ’ όλους αυτούς, ο λαός μας τόλμησε! Αψήφησε τυπολατρικά πρωτόκολλα, εθιμοτυπικούς καθωσπρεπισμούς και ηλίθιες ενστάσεις. Νίκησε κατά κράτος τη μοιρολατρία και το φόβο που σκορπάτε σε τόνους κάθε βράδυ αχρεία παπαγαλάκια! Οι «φασίζουσες μειοψηφίες» που στιγματίζατε όλη τη μέρα με το αζημίωτο, ήταν οι χιλιάδες των χιλιάδων Έλληνες και Ελληνίδες που ξεχύθηκαν αυθόρμητα σε δρόμους και πλατείες της υπόδουλης πατρίδας για να γιορτάσουν την επέτειο του «ΟΧΙ» με τον τρόπο που του άξιζε.

«Αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της γιορτής», σας βροντοφώναζε από νωρίς το αειθαλές σύμβολο Αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος. Εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική χειραφέτηση αδιαχώριστα συναρθρωμένες, στο ύψος των περιστάσεων. Εσείς όμως κλαυθμυρίζατε υποκριτικά, μεμψιμοιρούσατε για την «κηλίδωση» του θεσμού των παρελάσεων που μόνο ηδονοβλεπτικά σας απασχολούσαν μέχρι πρότινος… Έτσι, οι εκφυλισμένες παρελάσεις ξαναγεννήθηκαν από τον ίδιο το λαό, κατά τρόπο υποδειγματικό, με συμμετοχή μαζική, πάθος και παλμό. Ενθουσιασμό πρωτόφαντο. Παραλήρημα χαράς και ανακούφισης δίχως προηγούμενο. Αυτό που ποτέ δεν περιμένατε να γίνει, έγινε! Νιώθετε την ανάσα μας;

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία οριακές. Στιγμές απολύτως τραγικές. Σαν αυτές που ζούμε, κρίσιμες. Τότε, τα υποκείμενα της ιστορίας, οι λαοί, καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον εξανδραποδισμό και την ελευθερία τους. Η διακινδύνευση ακραία, τα διλήμματα αμείλικτα. Η διαιρετική τομή αναπόδραστα διχαστική. Δίχως αστερίσκους, υστερόγραφα, και επιφυλάξεις. Πολύ μεταγενέστερα η ιστορία και οι επιγενόμενοι θα αποφανθούν για την αλήθεια των επιλογών, για την αξία των έργων. Έτσι γινόταν πάντοτε.

Ένας μαθητής στη Λάρισα αποφάσισε ήδη, χωρίς ενδοιασμούς. Στο φως της μέρας, δίχως κουκούλα, μπροστά στους «επισήμους». Με μια μούτζα τολμηρή και μεγαλειώδη, στη διάρκεια της παρέλασης, μας έδειξε κάτι αλλά δεν μας εξήγησε το γιατί… Μας άφησε μάλλον, να το καταλάβουμε, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων και των αντοχών μας. Αγόρι μου σε ζηλεύω! Κάθε φορά που μιλώ στην τάξη για χούντα, κατοχή κι αντίσταση φοβάμαι την απόλυση…

Την ίδια ώρα, η Υπουργός Παιδείας, αθεράπευτα εγκλωβισμένη σε μια αψεγάδιαστη και φίλαυτη κομψότητα, με γυρισμένα τα νώτα της στο καντήλι του Άγνωστου Στρατιώτη, τραγικά μόνη πάνω σε μια εξέδρα και περιστοιχισμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ, «τιμούσε» με τον τρόπο της την Αντίσταση. Αρνούνταν πεισματικά την πραγματικότητα που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας που της γύριζαν την πλάτη… Αντιλαμβάνονταν τα πάντα… Έκανε την επιλογή της!

Και ’μείς τη δική μας.



Πάτρα, 29 Οκτωβρίου 2011

Σήμερα, για πρώτη φορά, γράφω με ελπίδα. Οι συμπατριώτες μου ξύπνησαν από τον μακρύ λήθαργο διαρρηγνύοντας τις βαριές αλυσίδες που τόσα χρόνια φιλοτεχνούσαν εις βάρος τους τα κόμματα εξουσίας σε αγαστή συνεργασία με το μίσθαρνο δημοσιογραφικό κατεστημένο υπό την επίνευση των ψωροελίτ που κατατρύχουν τον τόπο μας. Δίχως να χυθεί το πολύτιμο αίμα των παιδιών μας, δίχως να μάς πνίξουν τα δακρυγόνα, δίχως τα πεζοδρόμια να σπάσουν, οι Έλληνες ανάγκασαν όλους τους παράγοντες, που συνθέτουν το σημερινό καθεστώς τυραννίας, να αποχωρήσουν ταπεινωμένοι από την Μεγάλη Εορτή της Τόλμης και της Ελευθερίας.
Και την Εορτή των Ελλήνων δεν τήν αμαύρωσαν οι άνθρωποι που σήμερα αντιστάθηκαν: ούτε ο μαθητής που φασκέλωσε τους επισήμους, ούτε το σχολείο που ύψωσε τα μαύρα περιβραχιόνια, ούτε η μπάντα του δήμου που έδεσε μαύρες κορδέλες στα όργανά της, ούτε το προδομένο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος που γρονθοκόπησε τον βουλευτή του, ούτε οι δήθεν «ελάχιστοι» «υβριστές» του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε φυσικά οι χιλιάδες διαδηλωτές που με την ελληνική σημαία στα χέρια εξοβέλισαν τους τυχάρπαστους πολιτικούς και άλλους ανάξιους άρχοντες από τις εξέδρες των επισήμων στην πραγματική θέση τους, σε κάποιο σκοτεινό και ξεχασμένο δωμάτιο του σπιτιού τους!
Την Μεγάλη Εορτή μας αμαύρωσαν οι πολιτικοί, που με θρασύτητα τόλμησαν να παρουσιαστούν στις εξέδρες των επισήμων, ωσάν να μην συνέβη τίποτε στην Χώρα τα τελευταία χρόνια, και περίμεναν με τα καλά τους ρούχα να επιβλέψουν των κατά τόπους παρελάσεων! Έτσι, αφού τοποθέτησαν, όπως και άλλες φορές, εξέδρες, στάθηκαν πάλι ψηλότερα από τον θρόνο του Λαού και κορδωμένοι περίμεναν… περίμεναν, όπως και παλιότερα, τα παιδιά μας να στρέψουν με σεβασμό το πρόσωπό τους προς το μέρος τους και το μέγα πλήθος να ζητωκραυγάσει την επιτυχία τους και να διαγκωνισθεί για να χαιρετίσει τους αρχηγούς του. Όμως, το πλήθος δεν ήταν πια η μάζα που ήξεραν να χειρίζονται στο παρελθόν… το πλήθος ήταν δίκαια οργισμένο και απογοητευμένο και με θυμώδη οργή πλησίασε αυτήν την φορά για να εκδικηθεί, σε αυτήν, την μοναδική ευκαιρία που είχε, αφού όλο τον χρόνο οι πολιτικοί μας κρύβονταν πίσω από ακριβά αυτοκίνητα και οχυρωμένους τοίχους, καλοπληρωμένους μπράβους και ασπίδες κακοπληρωμένων αστυνομικών. Τώρα ήταν η σειρά του Λαού να ακουσθεί, ήταν η δική μας σειρά, αφού ούτε στην τηλεόραση ποτέ μάς καλούν, όπου δικαίωμα έκφρασης έχουν μόνον οι «γνωστοί» επώνυμοι κονδυλοφόροι και οι υποτακτικοί τηλεπαρουσιαστές του συστήματος, όλοι σύμμαχοι του νεκρού πολιτικού συστήματος, ούτε πουθενά μετρούν την αληθινή γνώμη μας. Και ήταν ο Λαός, εκείνη την πραγματικά όμορφη ημέρα της 28ης Οκτωβρίου 2011, εμείς, που τρέψαμε τους αποτυχημένους πολιτικούς σε άτακτη και ντροπιαστική φυγή και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης εξαναγκάσαμε σε απρόσφορα ψεύδη, ικανά μονάχα να προσβάλουν την νοημοσύνη μας και να μάς εξοργίσουν ακόμη περισσότερο με την προκλητική ευήθειά τους να νομίζουν ότι μπορούν ακόμη να μάς εξαπατούν.
Και σε ποιον, δηλαδή, όφειλε ο Λαός να επιδείξει σεβασμό από εκείνους που κάθονταν στην εξέδρα της Θεσσαλονίκης: Μήπως σε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας, που υπέγραψε αντισυνταγματικούς νόμους και διατάγματα και όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε στενά ως υπουργός με τις πιο καταστροφικές για την Πατρίδα μας κυβερνήσεις ή μήπως σε έναν τουρκόφιλο, μέθυσο και εν πολλοίς εγκεφαλικά καμμένο Δήμαρχο; Μήπως σε έναν Υπουργό Αμύνης, που δεν ξέρει ούτε πώς πιάνουν ένα τυφέκιο εφόδου, όπως σχεδόν όλοι οι ανυπότακτοι πολιτικοί μας, μήπως στους άτιμους υψηλόβαθμους αξιωματικούς που δεν είχαν το θάρρος να παραιτηθούν μαζικά, ή μήπως στα λοιπά αδιάφορα πολιτικά στελέχη που περιστοίχιζαν όλους τους ανωτέρω;
Οι εξουσιομανείς πολιτικοί μας πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι ο Λαός είναι κυρίαρχος, ανεύθυνος και απαραβίαστος και ότι την πολιτική ευθύνη φέρουν αποκλειστικά εκείνοι. Μπορεί όλοι οι Έλληνες να συμμετείχαμε στο εγκληματικό φαγοπότι της Μεταπολίτευσης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, άλλοτε αποφεύγοντας να πληρώσουμε το εισιτήριο του λεωφορείου, άλλοτε βάζοντας βύσμα για μια καλύτερη μετάθεση στην θητεία, άλλοτε φοροδιαφεύγοντας, άλλοτε κυριολεκτικά κλέβοντας, άλλοτε απλώς ανεχόμενοι και επιτρέποντας όλα τα προηγούμενα, αλλά, στην Δημοκρατία, δεν μπορεί να φυλακισθεί ο Λαός, φυλακίζεται μόνον ο εκάστοτε υπεύθυνος πολιτικός, αξιωματούχος, τοπικός άρχοντας κοκ. Ευτυχώς, το πολίτευμά μας «κέκληται δημοκρατία», και οι αμόρφωτοι πολιτικοί μας θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι δεν είναι ο Λαός που δεν μάς κάνει, αλλά αυτοί, που είναι ανεπαρκείς και επικίνδυνοι για τον Λαό και πρέπει να αντικατασταθούν. Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν για την εξυπηρέτηση των ταπεινών τους συμφερόντων όλα τα ελαττώματα του Λαού μας για να τόν σύρουν στις λάσπες της παγκόσμιας Ιστορίας.
Οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης έχουν διαπράξει εγκλήματα σε βαθμό κακουργήματος και αποδεδειγμένα, πέραν πάσης αμφιβολίας, μερικά μάλιστα και ομολογημένα! Προς το παρόν κατορθώνουν να διαφεύγουν της φυλακίσεως στηριζόμενοι στο «δίκαιο της ατιμωρησίας» που έχουν περίτεχνα θεσπίσει όλα αυτά τα χρόνια, ήτοι έναν συνδυασμό από νομοθετήματα που ερείδονται στο πάγιο παραθυράκι της παραγραφής για να μπορούν να διαφεύγουν, ακόμη και όταν ομολογούν τις εγκληματικές τους πράξεις. Το σημερινό καθεστώς μάλιστα δεν είχε την στοιχειώδη πολιτική ευφυΐα να τιμωρήσει παραδειγματικά, έστω για άλλοθι, κάποιον από την συντροφία της δυσώδους αυτής Συνωμοσίας των Μετρίων και της νομενκλατούρας της κληρονομικής ολιγαρχίας που μάς εξουσιάζει βάναυσα τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, δεν έχει περάσει ούτε ένας, παρακαλώ, τις πύλες του Κορυδαλλού, καίτοι έχουν παρελάσει εκατοντάδες πολιτικά και μη πρόσωπα ενώπιον της Δικαιοσύνης για δεκάδες σκάνδαλα ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ!
Όταν, όμως, η Δικαιοσύνη αποτυγχάνει, αναλαμβάνει ο Λαός να αποδώσει Δικαιοσύνη στον δρόμο, που έχει την δική του ιστορία, αφού είναι το μόνον μέρος που δεν μπορούν να εξαγοράσουν και να ελέγξουν. Όταν, λοιπόν, ο ανελλήνιστος πρωθυπουργός των ξένων πρεσβειών προσβάλλει τον ελληνικό Λαό μιλώντας για «μειοψηφίες», «ελάχιστους» και «αυταρχισμό», όταν ο διακοσμητικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπερασπίζεται με την έμπρακτη ανοχή του το σάπιο κατεστημένο και, αντί να απευθυνθεί στον Λαό με θάρρος γνήσιου ηγέτη, φεύγει εκνευρισμένος σαν τον κλέφτη, όπως θα έκανε κάθε ανυπόληπτος βασιλιάς του παλιού κακού καιρού που δεν τού βγήκε η φιέστα, όταν διάφοροι υπουργοί και υφυπουργοί μιλούν για δήθεν «ακραίους», «φασιστές», «ακροαριστερούς», «παραστρατιωτικούς», όλοι αυτοί αποδεικνύουν αφ’ ενός ότι έχουν απολέσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαϊκό αίσθημα, όπως κάθε ανυπόφορο καθεστώς λίγο πριν την πτώση του, και αφ’ ετέρου ότι δεν ξέρουν ποια είναι η θέση τους σε μια Δημοκρατία. Γιατί κάποιος πρέπει να τούς εξηγήσει ότι «υπουργός» σημαίνει «υπηρέτης» και «πρωθυπουργός» σημαίνει «πρώτος υπηρέτης» του Έθνους. Και κάποιος πρέπει επίσης να θυμίσει στον Λαό ότι πρέπει να πάψει να τούς ντρέπεται και να συνωστίζεται για να τούς χαιρετίζει στις δημόσιες εκδηλώσεις, λες και είναι κάτι σπουδαίο, γιατί στην πραγματικότητα εκείνοι είναι που θα πρέπει να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους απέναντι στον Κύριό τους, που είναι ο Ελληνικός Λαός. Η πολιτική ηγεσία έχει το δικαίωμα της υπερηφάνειας μονάχα στο εξωτερικό, όταν εκπροσωπεί τον Ελληνικό Λαό, ενώ ενώπιον Ελλήνων πρέπει να συμπεριφέρεται ως υπηρετικό προσωπικό και όχι να κορδώνεται για να αποθεωθεί, πόσω μάλλον να συμπεριφέρεται αλαζονικά, όταν μάλιστα κυριολεκτικά τα έχει θαλασσώσει με ανυπολόγιστες συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους.
Το καθεστώς παραμένει αμετανόητο, λοιπόν, και εγκλωβισμένο στις βολικές προδιαγραφές του παρελθόντος. Τα δε στελέχη του, μένοντας στο απυρόβλητο επί μακρόν, έχουν χάσει κάθε φόβο Θεού και Λαού με αποτέλεσμα να γαντζώνονται στις θέσεις τους, όσο δυνατά και αν φυσάει ο άνεμος της αλλαγής. Μόνη λύση μένει η δυναμική επέμβαση του Λαού, προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι το καθεστώς αυτό δεν θα επιβιώσει της κρίσης, ει δ’ άλλως η τρομερή αυτή κρίση δεν θα ανοίξει ποτέ τον δρόμο προς την πρόοδο. Οι αγωνιστές του ΄40 μάς διδάσκουν αυτό ακριβώς και, αν ζούσαν σήμερα, θα χαστούκιζαν με δύναμη τους πολιτικούς που είχαν το θράσος σήμερα να μιλήσουν εναντίον μας εξ ονόματός τους.

Με αφορμή την ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και της απουσίας της πολιτικής ηγεσίας από τις παρελάσεις στις μεγάλες της Ελλάδας αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω και δηλώσω τα εξής:


Σύμφωνα με το Σύνταγμα κυρίαρχος είναι ο Ελληνικός λαός, ο οποίος όχι μόνον τιμάει , αλλά και συμπορεύεται με τις αξιοπρεπείς και τιμητικές αποφάσεις των εκλεγμένων ηγητόρων του, συχνά δε , - όπως έχει καταδείξει η ιστορία - , συμπορεύεται και δίνει την ζωή του για τις αξιοπρεπείς και τιμητικές για τον λαό αποφάσεις που τυχόν έχουν πάρει ακόμα και εκπρόσωποι που προέκυψαν μέσα από άλλες διεργασίες ( 1940, ΌΧΙ, Ιωαν. Μεταξάς ).

Η πλειονότητα του αγωνιστή ελληνικού λαού και παρά τα λάθη και τις συχνές ενδοφυλιακές του διαμάχες, δεν εξαργύρωσε πλήρως το διαρκές ζητούμενο, δηλ. την «Σωκρατική ευδαιμονία», αντιθέτως μία μικρή πλειοψηφία λειτουργώντας με κλειστά οικογενειακά κριτήρια ( τζάκια ), εξαργύρωνε και εξαργυρώνει τους υπαρκτούς ή/και συχνά ανύπαρκτους αγώνες της με πλήρως αλαζονικό τρόπο, βαπτίζοντας το συμφέρον της, ώ της παραδοξότητας -, ως «πατριωτικό» συμφέρον του λαού , ζητώντας επιπλέον και τιμές για το ανύπαρκτο ή καλλίτερα καταστροφικό και εκμαυλιστικό/ πελατειακό της έργο.

Όμως τα «στερνά τιμούν τα πρότερα» . Έστω και εάν κάποιοι σημερινοί δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί ταγοί υπήρξαν αγωνιστές στα νιάτα τους, σήμερα, και με την όλη στάση τους, αναιρούν τα πρότερα μεταπίπτοντας στην φάση του Καβαφικού ποιήματος: « .. στο τέλος ο Εφιάλτης θα φανεί και οι Μήδοι θα περάσουν ».

Ο ελληνικός λαός τιμάει τους αγώνες του ( παλαιούς και νέους ) και επ’ ευκαιρία των τιμών αυτών , εξ αντανακλάσεως, χαιρετά και αποδίδει τιμές στις παρελάσεις, στους «λεγόμενους» επισήμους που εκπροσωπούν τους φορείς του λαού.

Όταν όμως μεταξύ λαού και ηγετών του, έστω και δημοκρατικά εκλεγμένων, υπάρχει χάσμα, τότε ο λαός έχει καθήκον να αποστρέψει το βλέμμα του, για να μην πω πως σύμφωνα με το Σύνταγμα έχει υποχρέωση προστατεύοντας τους θεσμούς και την κοινωνική συνοχή να καθαιρέσει τους εκπροσώπους του, όταν αυτοί μεταπίπτουν σε «απολυταρχική Δημοκρατία» Αυτή είναι η βασική Συνταγματική και Δημοκρατική αρχή.

Επομένως η αυθόρμητη εκ του λαού , - και όχι των οργανωμένων κομμάτων και ομάδων- , ματαίωση της σημερινής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη με σκοπό την απομάκρυνση των πολιτικών εκπροσώπων του, ήταν η ελάχιστη φωνή εναντίωσης προς ώτα μη ακουόντων και επ’ ουδενί έχει να κάνει με την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και την σημασία της σημερινή επετείου, που ήταν είναι και θα είναι λαμπρή , ένδοξη και πηγή έμπνευσης για το μέλλον.

Αιδώς διαστρεβλωτές της κοινής γνώμης , που ενοχληθήκατε από τις διαμαρτυρίες του κόσμου , γιατί τάχα κλονίζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί !!!

Μετά λόγου γνώσεως

(Ὀδυσσέα Ἐλύτη: Ἆσμα ἡρωικὸ καὶ πένθιμο γιὰ τὸν χαμένο ἀνθυπολοχαγὸ τῆς Ἀλβανίας)

Σήμερα, ἱερομηνία γιὰ τὸ ἔπος τοῦ ’40, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ξανατίμησε τὴν Ἱερομνήμη του: «Μνήμη τοῦ Λαοῦ μου, σὲ λένε Πίνδο καὶ σὲ λένε Ἄθω», μᾶς παροτρύνει πάλι ὁ ἱεροπρόπος Ἐλύτης.
«Ὄχι στὸ 4ο Ράιχ», βροντοφώνησαν πλήθη λαοῦ, σήμερα, ἐπέτειο τοῦ «ΟΧΙ».

Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἔφτυσε σήμερα στὶς παρελάσεις του ὅλους αὐτοὺς τοὺς θεσμικοὺς Γερμανοτσολιάδες τῶν μνημονίων, τῆς ἐθελοδουλίας καὶ τῆς κλεπτοκομματοκρατίας.
Στὶς ἐξέδρες ἀνέβηκαν, σήμερα, οἱ πραγματικοὶ ἐπίσημοι: ὁ ἴδιος ὁ Λαός, ἀφοῦ προηγουμένως ἔδιωξε τοὺς «ἐπισήμους» ὀσφυοκάμπτες, κλεφταράδες καὶ παρακεντέδες τῆς Τρόικας.
Στὴν παρέλαση, παντοῦ ὁ ἀρχέγονος Ἕλλην Λαός, χειροκροτοῦσε τὰ παρελαύνοντα παιδιά του, ποὺ ἔστρεφαν ἀλλοῦ μὲ περιφρόνηση τὸ κεφάλι, ἀγνοώντας τὰ ἐπίσημα κομματοθεσμικὰ ρεμάλια.

Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς πῆρε στὶς παρελάσεις τὴν θέση του: Αὐτὸς ἐπίσημος, στὶς ἐξέδρες τῶν ἐπισήμων, προγκάροντας τοὺς ξεφτίλες «ἐπισήμους».

«Ὄχι στὸ 4ο Ράιχ». ΟΧΙ στοὺς ξεπουλημένους Γερμανοτσολιάδες, Μπουραντάδες καὶ λοιποὺς νεοχίτες τοῦ Ναιναίκου δικομματισμοῦ ποὺ πρόδωσε τὴν Ἑλλάδα.
Ὄχι στὸν δωσιλογισμὸ τῆς δικομματοκρατίας καὶ τῶν μνημονιοπροσκηνημένων.

« Φωτιὰ στὴν ἄνομη φωτιά!»

Ναί, Ἐλύτη, ναί, Ρωμιοσύνη, Σύ, δοξαστική!

Ναὶ στὸ ΟΧΙ.