ΕΑΛΩ Η ΧΩΡΑ

Ἐάλω ἡ Χώρα …
Ἀπέραντη νύχτα ! πηχτό ἀδιαπέραστο σκοτάδι!
Δύστυχη Ἑλλάδα ! Ἐσὺ ὁ Φάρος τῆς γῆς, ὁ πνευματικός ὀδηγός τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ Θεία πηγή τοῦ ὡραίου τοῦ μεγάλου καὶ τοῦ Ἀληθινοῦ ἡ γεννέτειρα τῶν ὑψηλοτέρων ἀξιῶν, ἡ Δημιουργός τῆς Δημοκρατίας τῆς Φιλοσοφίας
Καὶ τοῦ Ἀθλητισμοῦ… Ποῦ ἔδυ σοῦ τὸ κάλλος;

Ἐάλω ἡ Χώρα…
Ἀπέραντη νύχτα! Πηχτό ἀδιαπέραστο σκοτάδι!
Δύστυχοι Ἕλληνες ! Ἐσεῖς ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα, τῶν Πλαταιῶν, τοῦ Μαραθῶνα τῆς Σαλαμίνας, Λιοντάρια Ἐλευθερόψυχα…
Πῶς γίνατε ἔτσι ἀνήμποροι βουβοὶ ραγιᾶδες σκλάβοι;

Ἐάλω ἡ Χώρα …
Ὅλα τὰ ’σκαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά…
Κι ὅμως, στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μιὰ φλόγα σιγοκαίει! Ἕνα καντῆλι ἀκοίμητο! Τῆς Λευτεριᾶς ἡ Ἐλπίδα πάει ἀπὸ μάνα σὲ παιδὶ , κι ἀπὸ παιδί σ’ ἐγγόνι:
Ἀκόμα τούτη ἡ Ἄνοιξη τοῦτο τὸ καλοκαίρι, ὥσπου νὰ ρθεῖ ὁ Μόσκοβος νὰ φέρει τὸ Σεφέρι…

Μὰ ὁ Μόσκοβος δὲν ἔφτασε…κι ἦρθε ἡ φωνή τοῦ Ρήγα νὰ γίνει λάδι καὶ φωτιά καὶ νὰ ζεστάνει τὶς καρδιὲς:
Ὥς πότε παλληκάρια νὰ ζοῦμεν στὰ στενά μονάχοι σὰν λιοντάρια στὲς ράχες στὰ βουνὰ;

Τρέμουν τά χείλη πάλλονται οἱ καρδιές , θολώνουν τά μάτια ἀντριεύει ἡ ψυχὴ!
Σπέρμετ’ Ἐλευθερίας σπεῖρεν Ρήγας ἀοιδός! Και ὁ μέν ὤλετο φεῦ! Σπέρμα δ’ ἔβλαστε Μέγα!

Καὶ ὁ σπόρος τοῦ Ρήγα φύτρωσε! Καὶ θέριεψε ! κι ἔγινε δέντρο ! καὶ τὸ δέντρο ἔγινε Λόγγος καὶ ὁ λόγγος λημέρι !
Λημέρι τοῦ Κατσαντώνη, τοῦ Διάκου , τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦ Κολοκοτρώνη , τοῦ Ἀνδρούτσου, τοῦ Μακρυγιάννη,… ........... τοῦ Ἕ λ λ η να!
Τοῦ κάθε Ἕλληνα ποὺ εἶδε μέσα του νὰ λάμπει τὸ διαμάντι τῆς Λευτεριᾶς καὶ νὰ φέρνει μπροστά του μνῆμες κατωρθώματα Ἥρωες Μεγαλεῖα: Ἠρακλῆς , Ἀχιλλέας, Ὀδυσσέας, Ἀλέξανδρος…
Φουρτούνιασαν τὰ στήθη του, ἀντάριασε ἡ ματιά του, ἀντριώθηκε ἡ φωνή του κι ἀντιλαλῆσαν τὰ βουνά,
οἱ κάμποι τὰ πελάγη:
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α ἤ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
Μέριασε βρᾶχε να διαβῶ, τὸ κῦμα ἀντρειωμένο, λέει στὸ βράχο τοῦ γιαλοῦ θολὸ μελανιασμένο!
Μέριασε μές τὰ στήθη μου ποὔ ’σαν νεκρά καὶ κρύα, μαῦρος βοριᾶς ἐφώλιασε καὶ μαύρη τρικυμία…
Λαύρα…Δερβενάκια…Μανιάκι…Μεσσολόγγι…Γραβιὰ…Τριπολιτςὰ…πῆραν φωτιὰ! Κοκκίνησαν τὰ γιαταγάνια καὶ πυρωθῆκαν τὰ καριοφύλια!
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α ἤ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
Κάθε πλαγιὰ καὶ ὀρυμαγδὸς…Κάθε σπηλιὰ λημέρι…κάθε ψυχὴ καὶ Λευτεριὰ…Κάθε φωνὴ Ἑλλάδα:
Ἄν εἶναι νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, Θεῖα εἶν’ ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει!
Χιλιάδες πέφτουν τὰ παλληκάρια, μὰ αὐτὴ ἡ φωτιά δὲ σβήνει… Λαμπαδιάσανε οἱ καρδιές! Σηκώθηκε τὸ γένος!
Γυρεύει τὴν Ἀνάσταση ποὺ ὅπου νἆ ’ναι θἄρθει!
Καὶ ἡ πολυπόθητη Θεὰ σιγὰ σιγὰ προβάλλει: Μπαρουτοκαπνισμένη μὰ ἀγέρωχη!
Ἀχτένιστη μὰ δαφνωστεφανωμένη! Ρακένδυτη μὰ χαμογελαστὴ!
Τὴ βλέπουν τὰ παλληκάρια στὴν ἀνάπαυλα τῆς μάχης , ἀγκαλιάζονται, γελοῦν, χορεύουν, κλαῖνε, σφίγγουνε πάλι τὰ σπαθιὰ καὶ ὁρμᾶνε στὴ φωτιά!
Τὴν ἀντικρύζει ὁ ποιητής παίρνει φτερό καὶ γράφει:
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή!
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη ποὺ μὲ βία μετράει τὴ γῆ…
Κι ἐκείνη τοῦ χαμογελάει. Τίποτα πιὰ δὲν τὴν κρατάει…οἱ ἀλυσίδες ἔσπασαν! Βγάζει φτερά κι ἁπλώνεται πάνω στὴν Ἅγια τούτη γῆ!
Κι ἀγκαλιάζει τὶς Μάνες ποὺ κλαῖνε, τὰ παιδιά ποὺ πεινᾶνε, τοὺς γέρους, τοὺς ἀνήμπορους, τοὺς Λαβωμένους!
Κι ὅλοι μαζί σκύβουν καὶ φιλοῦν τὸ χῶμα ποὺ σκεπάζει τοὺς νεκρούς: Τοὺς Μυριᾶδες νεκρούς ἥρωες τοῦ πολύπαθου
κι ἀθάνατου Ἑλληνικοῦ Γέννους!

Χτὲς … Σήμερα… Αὔριο…
Τέτοιων προγόνων ἀπόγονοι ἐμεῖς, δὲν γίνεται νὰ μὴν ἔχουμε μέσα στὰ μύχια τῆς ψυχῆς μας τὸ σπόρο τῆς δικῆς τους Λεβεντιᾶς, τὸ Ἴχνος τῆς δικῆς τους ἀξιοσύνης, τὴ σφραγῖδα τῶν δικῶν τους ὀραμάτων!
Τέτοιων παππούδων ἐγγόνια ἐμεῖς, δὲν γίνεται νὰ μὴν ἔχουμε μέσα στοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας τὰ χνάρια τῆς δικῆς τους περπατησιᾶς, τὸ μπόϊ τῆς δικής τους προσφορᾶς, τὶς θάλασσες πού γέμιζαν τὸ μέλλον τῆς Ἀγέρωχης ματιᾶς τους!
Τὸ δικό τους τὸ λυχνάρι φωτίζει σταθερά τοὺς δρόμους τῆς δικῆς μας ἀγορᾶς!

Τέτοιων προγόνων ἡ κληρονομιὰ πελώρια σὰν τὰ βουνὰ,
Αἰώνια σὰν τὰ ποτάμια καὶ λαμπερὴ σὰν ἡλιαχτίδα
εἶναι μιὰ φλέβα ποὺ κυλᾶ Εἶναι τοῦ Ἡλιου ἡ ἀσπίδα!

Αὐτή ἡ ἀσπίδα, ποὺ εἶναι ἡ τελευταία γραμμὴ ἄμυνας σήμερα…
Σήμερα ποὺ το σκοτάδι ἐπανέρχεται δριμύτερο ὑπουλότερο καὶ σκληρότερο..
Σήμερα ποὺ οἱ μύριοι δαίμονες χορεύουν ἐπινίκεια στὸ ἄγουρο χορτάρι τῆς Ἑλληνικῆς γῆς..
Σήμερα ποὺ οἱ συλλημένες ψυχές τοῦ Ἑλληνικοῦ κάτεργου ἐκποιοῦνται σὰν μπᾶζα ἀντιστήριξης στὸ ἑτοιμόρροπο οἰκοδόμημα τῆς Διεθνοῦς ἀγυρτίας…
Σήμερα ποὺ τὸ κλεμένο ἀπόσταγμα τοῦ Ἑλληνικοῦ μόχθου αἱμοδοτεῖ τὸν λειψό αἱματοκρίτη τῆς διεθνοῦς αἱμοποσίας.
Σήμερα ποὺ τὸ σκέπτεσθαι λοιδωρεῖται καταδικάζεται καὶ ἐξορεῖται ἀπό τοὺς νέους ἱεροεξεταστές..
Σήμερα πού ὁ χρόνος πισωγυρίζει στοὺς ἄληστους χειμῶνες μὲ ἀδίστακτους κι ἀόρατους ἐκτελεστές…
Σήμερα ποὺ ἡ χώρα παραδίδεται στὰ νύχια τῆς Συνόδου τῶν Λύκων μὲ τὴν προβιὰ..
Σήμερα ποὺ ὁ Λόγος Σταυρώνεται στοὺς λόφους τῆς « Προόδου » μὲ νέους Πιλάτους κι νέα καρφιὰ.
Σήμερα ποὺ τὰ Μεσιανικὰ ἤ Μεσαιωνικὰ Μέσα Ἐπιροῆς προβάλλουν τὴν σταύρωση ὡς Ἀνάσταση…

Σήμερα τὸ Λάβαρο τοῦ 21 καὶ τὸ κερὶ τῆς Λαύρας εἶναι ἡ τελευταία γραμμή ἄμυνας…

Τὼρα ποὺ ἡ νύχτα πλησιάζει κι ἔρχονται πίσω οἱ καιροὶ
πιᾶσε ταμπούρι μὲς τ’ ἀγιάζι νὰ μὴ σοῦ σβήσει τὸ κερὶ .
Θἄρθει καιρὸς θἄρθει καιρὸς μιᾶς ἀναγέννησης νὰ γίνεις φρυκτωρὸς…

Δύστυχη Πατρίδα ! Καλή Ἀνάσταση! Σ’ ἀγαπῶ…