Το... έντερόν μου ήμισυ!

Δεν ξέρω ποιος είναι ο μυστηριώδης λόγος που με κάνει, όταν ακούω λόγους των κυβερνώντων ή σοβαρών παραγόντων της τηλοψίας, ιδίως τα «Δελ­τία της Αμαρτίας», να θυμάμαι αυτό που έκανε ο πε­ρίφημος Λιγνός, ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, τον όποιο επί δεκαετίες θαυμάσαμε ως κωμικό: Έδωσε εντολή να γραφτεί πάνω στην πλάκα του τάφου του: «Όποιος τολμήσει να κλάψει στον τάφο μου, δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ».
Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με τους λόγους πο­λιτικών και τηλεοπτικών αστέρων. Απαντώ ευθαρσώς: Καμμία. Απλώς, ο αξέχαστος Λιγνός, πλην του κωμικού ταλέντου του, είχε μεγάλη παιδεία κι ευφυΐα κι ήξερε ακόμη και με το θάνατό του να μας χαρίζει το χαμόγελο. Αντίθετα, ακούς τις λεκτικές φωτοβολίδες, κροτίδες ή «μπαλωθιές» των σήμερα κρατούντων κυβερνητικώς ή τηλεοπτικώς και σε κυριεύει ρίγος. Άκουγα προ καιρού, όταν έγινε ο πριγκιπικός γάμος στις Σπέτσες, κάποια βα­ρόνη της τηλοψίας, να ονομάζει την σύζυγο του πρίγ­κιπα, το «έντερόν του ήμισυ». Και μου γύρισαν τα έντερα, σαν όταν βλέπω ελληνική ταινία, που γυρίζεται μάλιστα με δικά μας χρήματα.
Άκουγα τέλη του καλοκαιριού «μεγαλομισθούσα» εκφω­νήτρια να με πληροφορεί ότι φέτος τα «χειμερινά θέρετρα» ήσαν πλήρη. Ευτυχώς που το υπουργείο Κακοπαιδείας έχει από χρόνια παραγγείλει τα αναγκαία ...φέρετρα. Όχι βέβαια για τα θέρετρα (από το θέρω = ζεσταίνω, θέρος κ.λπ.) αλλά για τη δύσμοιρη Ελληνική, που κάθε λόγος γι' αυτή παρα­πέμπει στο «Ἄμωμοι ἐν ὀδῷ, ἀλληλούια...».
Είναι επιζήμιο για την υγεία το να ξέρεις Ελληνικά στην Ελλάδα στον παρόντα καιρό. Ζήτησα προ πολλών μηνών από τα εκδοτήρια εισιτηρίων της Ομονοίας, μετά τον αναγκαίο ευγενή χαιρετισμό, μία δε­σμίδα εισιτηρίων για άτομα προβεβηκυΐας ηλικίας και εισέπραξα -φυσικά άνευ αντιχαιρετισμού- από το δεσποινάριον το ακόλουθον διδακτικόν: - «Δεν σου έμα­θαν να μιλάς;». Αλλά το υπέροχο είναι τούτο: Περνώντας από μια πακιστανοκρατούμενη γειτονιά, ζήτησα από κάποιους ευσταλείς νεανίας να μου δεί­ξουν ένα χώρο σταθμεύσεως. Και ο πλέον ελληνομα­θής μελαψός μου είπε με ύφος υποτιμητικό: «Αλβανό, είσαι κύριο;». Προφανώς, με πέρασε για Σκιπετάρη επειδή δεν ήξερα το ελληνικό ...πάρκινγκ!
Την ίδια φράση εισέπραξα στις αρχές του θέρους απέναντι από του «Μπαϊρακτάρη». Μόλις είχα επιστρέ­ψει από την Κίνα και δεν γνώριζα τας εν τω μεταξύ επι-συμβάσας καλλιτεχνικάς αναδιατάξεις. Ένας επίσης μελαψός «μοστράρησε» μπροστά μου εν είδει βεντά­λιας μια εικοσάδα περιέργων πλακετών. «Πάρε, κύριε, ντιβιντί με Τζούλια». Ευλόγως απόρησα και ερώτησα: -«Ποια Τζούλια;». Και πλήρης απέχθειας ο μελαψός με κατακεραύνωσε: «Κύριο, είσαι Αλβανό;».
Δεν θα είχα λόγο να γράψω όλα αυτά, αν δεν είχα την κακή συνήθεια να οδηγώ, και την πιο βλαβερή συνήθεια να ακούω δελτία ειδήσεων με κίνδυνο να σκοτωθώ εξ . αιτίας των γλωσσικών λακκουβών. Άκουγα προ μηνός κυβερνητική αρχόντισσα να μας πληροφορεί ραδιοφονικώς ότι, σχετικά με κάποιον ιό εκ του Δυτικού Νείλου ορμώμενον, «το αστικό τμήμα της πόλης» ουδένα κίν­δυνο διατρέχει. Διέτρεξα, όμως εγώ, διότι λόγω ταραχής παρά λίγο να πέσω σε γράνα διόλου άβαθη.
Κι έρχομαι τώρα στον πρωθυπουργό. Πάντα λίγο μι­λούσε και κατά το δυνατόν μετρημένα, όπως ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης» του Καβάφη. Φαίνεται ότι κάποιοι του συνέστησαν, αντί να ψέλνει το requiem της οικονομίας, όπως έκανε στην αρχή της πρωθυπουργίας του, να δώσει στον λόγο του έναν αέρα αισιοδοξίας. Κι αυτός έδωσε σίφουνα, έδωσε σιμούν. Μια ακατάσχετη πομφολυγοποιία. Και θυμήθηκα μια παλαιά γελοιογρα­φία, όπου μία λογία πλύστρα, ακούγοντας κάποια νέα κυβερνητικά μέτρα, τηλεφωνούσε στο υπουργείο Οικο­νομικών και ρωτούσε:
-Παρακαλώ, ο κ. υπουργός τι σκόνη πλυσίματος χρη­σιμοποιεί και φτιάνει τόσο ωραίες σαπουνόφουσκες;

Σαράντος Ι. Καργάκος