Συνομιλία

Είσαι όμορφη σα ρόδινο του φθινοπώρου δείλι!

μα η λύπη ως κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό,

κι αφήνει όταν πισωδρομά στα ράθυμά μου χείλη,

της θύμησης της πιο πικρής τον κατασταλαγμό.

Μάταια γλυστρά το χέρι σου στου στήθους μου τα ψύχη·

καλή μου, κείνο που ζητά ρημάδι εγίνη πιά,

απ' της γυναίκας τ' άγριο το δόντι και το νύχι.

Μη τη καρδιά μου πια ζητάς, τη φάγανε θεριά.

Είν' η καρδιά μου ανάκτορο, απ' όχλους ρημαγμένο·

μεθούν εκεί, σκοτώνονται, τραβιούνται απ' τα μαλλιά!

Μ' από το στήθος σου άρωμα βγαίνει, το γυμνωμένο!...

Ω των ψυχών κακιά πληγή! Το θες κι εσύ Ομορφιά!

Με τα λαμπρά, τα φλογερά σου μάτια ως φωταψία,

κάψε και τα ρημάδια αυτά π' αφήσαν τα θηρία!