Τα ΜΜΕ δεν διαφέρουν από τις αλυσίδες φάστ φουντ

Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι έπαψαν να είναι κυνηγοί ειδήσεων. Αποτελούν πλέον πωλητές, που προσπαθούν να πλασάρουν ότι θέλει ο εργοδότης τους. Τα όμορφα πρόσωπα που παριστάνουν τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους, δεν διαφέρουν και πολύ από τα φωτομοντέλα, που και αυτά πουλάνε προϊόντα. Ο αμερικανικός ελεύθερος τύπος, δεν είναι τίποτα άλλο από μια αλυσίδα πρατηρίων λιανικής πώλησης, που πουλάει αυτά που θέλει να ακούσει το ακροατήριο, δηλαδή παραμύθια.

Ο ελεγχόμενος τύπος, όπως αυτός της ΕΣΣΔ επί ψυχρού πολέμου, δεν χρειάζεται να προσελκύει πελάτες, αφού χρηματοδοτείται από το καθεστώς. Ο ελεύθερος τύπος όμως, όπως και κάθε άλλο μαγαζί, χρειάζεται να γίνεται αρεστός, για να ...προσελκύει πελάτες. Για αυτό και οι ειδήσεις που παρουσιάζει είναι πάντα χρωματισμένες. Σίγουρα υπάρχει η επίφαση της αντικειμενικότητας, ισορροπώντας τις απόψεις, όμως είναι πολύ εύκολο να επιλέξεις τις απόψεις που παρουσιάζονται, και στην ουσία να περάσεις το μήνυμα της αντικειμενικότητας χωρίς όμως αυτή να υφίσταται.

Τα κυρίαρχα ΜΜΕ της Αμερικής δεν διαφέρουν από τις αλυσίδες φάστ φουντ.  

Τα μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα (ABC, CBS, και NBC) έχουν πολλά τμήματα, ένα εκ των οποίων είναι και αυτό των ειδήσεων. Κάτι σαν πάρεργο. Και όπως το McDonalds διαχωρίζει το δικό του προϊόν από αυτό του BurgerKing, έτσι και το ABC διαφοροποιεί την είδηση που παρουσιάζει από αυτή του NBC. Ο στόχος όμως είναι απλά η είδηση να είναι ελκυστική στον πελάτη, και για να το πετύχουν αυτό, τα ΜΜΕ χρωματίζουν κατά το δοκούν αυτό που παρουσιάζουν. Οι ειδήσεις  που παρακολουθεί κάποιος δεν είναι τίποτα άλλο παρά υποκειμενικές απόψεις. Δυστυχώς, στη δημοσιογραφία δεν υπάρχει όρκος του Ιπποκράτη. Ο δημοσιογράφος δεν ορκίζεται πως θα λέει την αλήθεια. 

Στη πραγματικότητα, χρειάζονται πολύ λιγότερα τυπικά προσόντα για κάποιον να γίνει δημοσιογράφος, από ότι για να γίνει υδραυλικός.

Η ανάγκη της διαφοροποίησης του προϊόντος σε σχέση με αυτό του ανταγωνιστή, σημαίνει πως περιορίζεται και η γκάμα των ειδήσεων που θα μπορούσαν να μεταδοθούν. Για παράδειγμα, όταν η ιρανική αντιπολίτευση οργάνωσε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις μετά το αμφισβητούμενο εκλογικό αποτέλεσμα, τα αμερικανικά ΜΜΕ το έκαναν μεγάλο θέμα, διότι έτσι φαίνονταν η καταστολή της διαφωνίας από πλευράς μιας απολυταρχικής (ιρανικής) κυβέρνησης. Όταν όμως σημειώνονται διαδηλώσεις εναντίον της λιτότητας στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, και την Αγγλία, αυτό δεν αναφέρεται καν, διότι οι αντιδράσεις αυτές δεν μπορούν να πλασαριστούν στο κοινό ως αντιδράσεις εναντίον απολυταρχικών καθεστώτων. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τις πρόσφατες δολοφονίες χριστιανών στο Ιράκ και στην Αίγυπτο, που δεν αναφέρθηκαν από τα αμερικανικά ΜΜΕ. Δεν μπορούσαν να χρωματιστούν έτσι ώστε να δικαιολογηθούν, και ίσως να έδιναν όπλα σε αυτούς που είναι εναντίον της αμερικανικής εμπλοκής στο Ιράκ. Εξάλλου είναι πολύ δύσκολο να παρουσιάσεις ειδήσεις για ξένους σε ένα αμερικανικό κοινό που έχει πλήρη άγνοια για αυτούς. Για αυτό και οι ερωτικές περιπέτειες του Berlusconi, δεν βρίσκουν γόνιμο έδαφος στην αμερικανική ειδησεογραφία. Δεν μπορούν να κατανοηθούν από το κοινό. Όπως δεν βρίσκουν έδαφος ιστορίες όπως αυτή του φιλικού προς τους επιχειρηματίες κόμματος της Γερμανίας (Ελεύθεροι Δημοκράτες) που από τότε που συμμετέχει στη κυβέρνηση έχει χάσει πολλά ποσοστά δημοτικότητας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Μια τέτοια είδηση δεν μπορεί να παρουσιαστεί στην Αμερική, όπου οι τάσεις του κοινού είναι πάντα υπέρ των επιχειρηματιών.

Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι γιατί τα συμβατικά ΜΜΕ είναι ανάξια λόγου:

1-Αυτολογοκρισία.
2-Λογοκρισία από τους ιδιοκτήτες.
3-Ανάγκη στήριξης των πολέμων της Αμερικής. (Τα ΜΜΕ ανήκουν σε μεγάλα συμφέροντα, όπως π.χ. το δίκτυο NBC ανήκει στην General Electric, που έχει πολλά αμυντικά συμβόλαια και που κερδίζει δισεκατομμύρια από τους πολέμους και από την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.)
4-Λογοκρισία από την κυβέρνηση.
Τα ΜΜΕ υπάρχουν για να βγάζουν λεφτά. Έτσι απλά. Για αυτό και οι Αμερικανοί πολίτες είναι σε γενικές γραμμές πνευματικά απομονωμένοι. Ο κόσμος πέραν της Αμερικής τους είναι παντελώς άγνωστος.
Όπως είπε πρόσφατα και ο Zbigniew Brzezinski: «Οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν πλήρη άγνοια για τον κόσμο μας. Είναι αδαείς». Αυτό όμως που πολλοί δεν λαμβάνουν υπόψη, είναι πως η άγνοια αυτή οφείλεται κυρίως στην αμερικανική ελευθεροτυπία και στον τρόπο που χρωματίζονται οι ειδήσεις.  
Η άγνοια λοιπόν, είναι απαραίτητη προκειμένου η κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα να μπορούν να περνούν στο κοινό τις καταστροφικές τους πολιτικές ως αναγκαίες και χρήσιμες για τη χώρα.
Που λοιπόν θα μπορούσε να βρει ο Αμερικανός πολίτης μια σωστή ενημέρωση; Υπήρχε κάποτε ένα μικρό κομμάτι δημοσιογραφίας που λέγονταν «ερευνητική δημοσιογραφία». Σήμερα, έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ίσως επειδή είναι πολύ πιο δύσκολο να βγουν πληροφορίες από τις κρατικές υπηρεσίες. Ο μόνος τρόπος είναι να υπάρχει κάποιος πληροφοριοδότης από μέσα, και να δοθούν τα απόρρητα στοιχεία σε κάποιο σάϊτ που να εγγυάται την ανωνυμία του, όπως έγινε με τη WikiLeaks. Και αν είναι να αποκαλυφθούν τα διάφορα κυβερνητικά ψέματα, χρειαζόμαστε περισσότερα ανάλογα σάϊτς. Υπάρχει όμως πάντα ο κίνδυνος πως το κράτος, ή ακόμη και οι μεγάλες επιχειρήσεις θα δημιουργήσουν κάποια δικά τους δήθεν αποκαλυπτικά σάϊτς μαϊμού, ώστε να απαξιώσουν τις γνήσιες διαρροές. Αν όμως έχουμε στα χέρια μας τα γνήσια έγγραφα, όπως στη περίπτωση των πρόσφατων διαρροών, τότε μπορούμε οι ίδιοι να κρίνουμε.

S.A.-Global Research