15 Ιανουαρίου 2011

Ο Θάνατος Των Εραστών


Κρεβάτια θα 'χουμε άνθινα γεμάτα αιθέρια μύρα·
ντιβάνια ολοβελούδινα σα μνήματα βαθιά·
στις εταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα,
που ανοίξανε μόνο για μας σε μέρη μαγικά.

Και ποιά την άλλη να υπερβεί στην ύστατη φωτιά τους,
οι δυο καρδιές μας -σα τρανές λαμπάδες δυο- μαζί
θα διπλοκαθρεφτίσουνε το διπλοφώτισμά τους
στα πνεύματά μας που 'ναι δυο καθρέπτες αδερφοί.

Και μια βραδιά ολογάλανη, ρόδινη, μυστική
θε ν' ανταλάξουμε άξαφνα την ίδια αναλαμπή,
σαν ένα μακροθρήνημα που φέρνει ο χωρισμός·
κι αργότερα ένας 'Αγγελος θα 'ρθει φως να χύσει,
-τις πόρτες μισανοίγοντας πιστός και χαρωπός-,
στους δυο καθρέπτες τους θαμπούς, στις φλόγες που 'χαν σβήσει.


LA MORT DES AMANTS

Nous aurons des lits pleins d’odeurs légères,
Des divans profonds comme des tombeaux,
Et d’étranges fleurs sur des étagères,
Ecloses pour nous sous des cieux plus beaux.

Usant à l’envi leurs chaleurs dernières,
Nos deux cœurs seront deux vastes flambeaux,
Qui réfléchiront leurs doubles lumières
Dans nos deux esprits, ces miroirs jumeaux.

Un soir fait de rose et de bleu mystique,
Nous échangerons un éclair unique,
Comme un long sanglot, tout chargé d’adieux;

Et plus tard un Ange, entr’ouvrant les portes,
Viendra ranimer, fidèle et joyeux,
Les miroirs ternis et les flammes mortes.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου