Ο χρόνος που φεύγει... χωρίς να υπήρξε!

  Να πιστεύεις στη δύση ενός χρόνου είναι σαν να φιλοδοξείς να ζεις έξω από την ατμόσφαιρα, χωρίς εισπνοή οξυγόνου. Γιατί απλά δεν μπορεί ποτέ,στον κόσμο μας, να "δύσει" κάτι που γεννήθηκε με την "ανατολή" -δημιουργία του ανθρώπου, όπως και η εγκόσμια ζωή σταματά όταν παύσει ο παλμός των πνευμόνων.  Και φαντάζει εντελώς παράταιρο το άρθρο "ένας" ή "ο", που βάζουμε μπροστά από το "χρόνο" αυτές τις μέρες... τη στιγμή που
δεν μπορούμε να σπάσουμε σε κομμάτια το κέλυφος που μας τυλίγει.

  Αν λοιπόν συνηθίσαμε να μετρούμε τις περιστροφές της γης, να
αγκιστρωνόμαστε από αναμνήσεις και να επενδύουμε σε στιγμές του μέλλοντος, στην ουσία δεν κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να παγιδευόμαστε στην ψευδαίσθηση του οριοθετημένου χρόνου.... Μια ψευδαίσθηση που γεννήθηκε....

... από την ανάγκη να παρατηρούμε τις μεταβολές γύρω μας και μέσα μας
... από τη νοσταλγία για το χτες και από την ελπίδα για το αύριο
... από τον οίστρο του άγχους μας για να τεμαχίζουμε την πολυάσχολη καθημερινότητα
... ή ίσως και από τον εναγώνιο πόθο μας να αυξήσουμε το προσδόκιμο της βιολογικής μας επιβίωσης...

Ωστόσο, εμείς τα "έγχρονα" πλάσματα, που ξεροσταλιάζουμε καρτερώντας την αποδρομή μια Δύσης στο κατώφλι μιας Ανατολής, εμείς που εναποθέτουμε ενίοτε στον τυχοδιωκτισμό του τζόγου τα "σάρκινα" όνειρά μας, εμείς που νομίζουμε ότι αντιστεκόμαστε στην υλική φθορά με τις αστραφτερές "μάσκες"
της Τεχνολογίας, εμείς... φέρουμε μέσα μας - γενετικά (στο πνευματικό DNA μας) προδιαγραφές Αιωνιότητας...

Έτσι ο χρόνος παύει να υπάρχει στο ψυχικό μας σύμπαν ή κάποτε απλά "συστέλλεται" και "διαστέλλεται" ανάλογα με την ένταση και την ποιότητα των βιωμάτων μας:

Η στιγμή γίνεται αιώνας για έναν ερωτευμένο...
Η αναμονή τσακίζει έναν πονεμένο...
Οι αποστάσεις εξατμίζονται με τον συντονισμό των καρδιών...
Η αγάπη μάς εκτροχιάζει από τις συμβατικές ράγες του χρόνου και μας διακτινίζει στο άπειρο κάλλος του πνεύματος...

     "Κάλλιο μια μέρα στην αυλή Σου Κύριε...
            παρά χιλιάδες σ' αμαρτωλών λημέρια..."
όπως θά 'λεγε ο Παπαδιαμάντης, που σαν προχθές, (3/1/1911) πριν 100 χρόνια έκλεισε τα μάτια του σ' αυτόν τον ασφυκτικό ? κοσμικό χρόνο και τα άνοιξε προφανώς στην αιωνιότητα (που κι εμείς την ψηλαφούμε μέσα από τη διαχρονικότητα των έργων του).

     Και πού ξέρετε ... ίσως ο χρόνος τελικά να είναι μια πρόγευση της αιωνιότητας....