-"Πούθ' η αλλώτικη», έλεγες, «η θλίψη αυτή σε πιάνει,
που λούζει σα τη θάλασσα το βράχο το γυμνό";
'Αμα η καρδιά μας μια φορά το τρύγημά της κάνει,
και ζει κανείς ειν' άσκημο! το ξέρουν όλοι αυτό·
είν' ένας πόνος ξάστερος, δεν είναι κρύφιος! έλα!
σα τη δική σου τη χαρά, φαίνεται στη στιγμη.
Πάψε λοιπόν να με ρωτάς, περίεργη κοπέλα,
κι αν κι η φωνή σου είναι γλυκιά, σώπα, ωραία μου συ.
Σώπαινε, ανίδεη ψυχή, μ' όλα ξετρελαμένη!
στόμα με γέλιο παιδικό! Οι άνθρωποι είναι δεμένοι
πιότερο με το Θάνατο παρά με τη Ζωή.
'Αστη καρδιά μου, άστηνα στο ψέμα να μεθύσει!
στου ώριου ματιού σου τ' όνειρο τ' ωραίο ν' αρμενίσει,
και στων βλεφάρων σου τη σκιά πολύ να κοιμηθεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου